Τα κεφάλια μέσα

Πάει κι αυτό. Ο κάθε εχέφρων πολίτης αυτής της χώρας άσκησε το εκλογικό του δικαίωμα με συνέπεια, υπευθυνότητα και ευσυνειδησία. Οι κάλπες, σκληρές και αδυσώπητες μέσα από την μαθηματική τους γλώσσα, αποφάνθηκαν: εκ νέου η εντολή δόθηκε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και στη Νέα Δημοκρατία. Και πριν αρχίσετε να μιλάτε για λαϊκό μαζοχισμό, μάθετε ότι δεν υπάρχουν τρελοί λαοί. Υπάρχουν μόνο τρελοί άνθρωποι.
Συγχωρέστε μου το "γαλλικόν" της γλώσσας, αλλά το τι μαλακίες έχω ακούσει, τόσο από τους νικητές όσο και από τους νικημένους, δεν λέγεται. Και πιστεύω ότι θα συνεχίσω να τις ακούω. Περίχαρα τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας άρχισαν ήδη τους φανφαρονισμούς για "ξεκάθαρη νίκη", για "εμπιστοσύνη του λαού", για "εκτίμηση του έργου του κόμματος". "Συνεχίζουμε δυναμικά", "με περισσότερη ευθύνη", "υπέρ του λαού". Στον αντίποδα, ένα ΠΑ.ΣΟ.Κ στα γόνατα μετά την κοτρόνα του 38 και κάτι τοις εκατό αλλά με υποσχέσεις για "δυναμική αντιπολίτευση", "αναζήτηση ευθυνών" και "αναδιοργάνωση". Κ.Κ.Ε και ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ μιλούν για "νίκη της ελληνικής αριστεράς στην Βουλή", θυμίζοντας κάτι από Χαρίλαο Φλωράκη και τις αλήστου μνήμης δηλώσεις του-"η συγκλονιστική σου παρουσία, λαέ της Αθήνας"- στους τρεις τέσσερις από κάτω. Και σφήνα το ΛΑ.Ο.Σ του Καρατζαφύρερ, σα πρωτάρα στο κουρμπέτι, να ανασύρει τις σκονισμένες περγαμηνές με τα "δίκαια της πατρίδος" και τα όνειρα για "την Πόλη και την Αγια-Σοφιά".
Σαν Έλλην πολίτης και ψηφοφόρος, πρέπει να δηλώσω ότι το περίμενα. Μπορεί η προηγούμενη κυβέρνηση Καραμανλή να ήταν, επιεικώς, αλαλούμ, αλλά το ίδιο αλαλούμ ήταν και η αντιπολίτευση. Στην κρίσιμη προεκλογική περίοδο, συνέβησαν δύο τινά: η Νέα Δημοκρατία δεν είχε καν πρόγραμμα, το ΠΑ.ΣΟ.Κ είχε κάτι που μόνο πρόγραμμα δεν το λες. Μουδιασμένος από το απίστευτο χάλι, ο μισός λαός έκρινε ότι δεν έχει την δύναμη να ρισκάρει. Ο άλλος μισός ψήφισε εθιμοτυπικά. Οπότε, πάλι τα ίδια. Η Νέα Δημοκρατία θα συνεχίσει το γκρέμισμα με Αλογοσκούφηδες, Πολύδωρες και Μαριέτες, το ΠΑ.ΣΟ.Κ θα είναι και πάλι ωσει παρόν και, στην ουσία, σε βαθιά κατάψυξη, εμείς θα κατεβούμε και πάλι στους δρόμους, απέναντι στα ΜΑΤ, στα γκλομπ, στις ζαρντινιέρες και στα καπνογόνα, η G700 θα συνεχίσει να τσουβαλιάζεται σαν τα πρόβατα στα Ταμεία Ανεργίας, οι κουμπάροι θα συνεχίσουν να καταπίνουν τις μίζες και τα δάνεια της Ευρώπης και η γιαγιά μου θα συνεχίσει να φυτοζωεί με τα τριακόσια ευρώ της σύνταξης την ίδια στιγμή που οι μεγαλοβιομήχανοι θα μας γδέρνουν με στομωμένο μαχαίρι.
Μετά από όλα αυτά, έχω ένα μήνυμα να δώσω. Όχι στους πολιτικούς ή σε όλους τους πολίτες. Το στέλνω ειδικά σε άτομα σαν κι εμένα, σε άτομα με την ίδια τρέλα, σε άτομα τα οποία, μέσα από μια οθόνη υπολογιστή και μερικές γραμμές κώδικα, μπορώ να ονομάζω φίλους, έστω κι αν δεν τους έχω δει ποτέ.
Θεωρώ τιμή μου να αποτελώ ένα κομμάτι της ελληνικής blogosphere, έστω και τόσο μικρό και ασήμαντο. Νοιώθω υπερήφανος που υπάρχουν άτομα σε όλη την ελληνική επικράτεια-ίσως και αλλού- που δεν το θεωρούν χάσιμο χρόνου να περάσουν από δω και να μου πουν μια κουβέντα. Λυπάμαι, αλλά είμαι απαισιόδοξος. Νοιώθω ότι δεν χάσαμε απλώς την μάχη, αλλά τον πόλεμο. Ελπίζω μόνο να μην συμφωνείτε μαζί μου σ'αυτό. Το ελπίζω...το εύχομαι...και σας το ζητάω σαν χάρη.