Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Disco Lies...update

Στις 6 Οκτωβρίου 2008 είχα ανεβάσει το video clip από το - τότε - καινούριο σινγκλάκι του Moby, "Disco Lies", μέσα από το οποίο είχα προτρέψει τον αντρικό πληθυσμό των αναγνωστών να μαζέψουν τα σάλια τους στην αμαρτωλή θέα της blaxploitation goddess Shayna Steele. Ουαί τοις ηττημένοις! Η εν λόγω αμαρτία που εμφανίζεται στο video ΔΕΝ είναι η Shayna Steele! Ενα μυστήριο αρχίζει να εξαπλώνεται στους δαιδαλώδεις δρόμους του διαδικτύου, αντίστοιχο με το βασανιστικό ερώτημα των κινηματογραφόφιλων "Ποιός είναι ο Keyser  Soze;". Ποιά είναι η άγνωστη κυρία-αιτία για μποτιλιάρισμα στον δρόμο; Φήμες κυκλοφορούν ότι πρόκειται για την Ida Corr των SugarRush Beat Company - λογικό, μια και ο Moby έχει κάνει ένα cameo περασματάκι από τον τελευταίο τους δίσκο - αλλά οι φωτογραφίες, σαδιστικός φορέας αλήθειας μερικές φορές, διαψεύδουν τον ως άνω ισχυρισμό.
Εχω ψάξει παντού αλλα χωρίς αποτέλεσμα μέχρι τώρα. Η επόμενη κίνησή μου είναι να ρωτήσω τον ίδιο τον Moby. Μέχρι τότε, το αφήνω σε σας.

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Gran Torino

Η στιγμή του αποχωρισμού δεν είναι ποτέ εύκολη, για κανέναν. Όταν έχεις ζήσει τόσα πολλά με έναν άνθρωπο, όταν έχεις περάσει μέσα από φωτιά και χαλάζι μαζί του, όταν έχεις ερωτευτεί και έχεις μισήσει όσα έχει ερωτευτεί και μισήσει ο ίδιος, το "αντίο" μοιάζει αδύνατο, κλείνει τον λαιμό σου με έναν αβάσταχτο κόμπο, ώσπου στο τέλος νοιώθεις κενός όταν καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην πραγματικη ζωή. Συμβαίνει και στην μεγάλη οθόνη. Ή, μάλλον, στην σχέση που αναπτύσσεις με την μεγάλη οθόνη, όταν ζεις μπροστά της για όσο καιρό μπορείς να θυμάσαι τον εαυτό σου. Και, σας διαβεβαιώνω, είναι το ίδιο επώδυνο. Όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, με ένα αδιόρατο σφίξιμο, έπιασα τον εαυτό μου να μιμήται τον John Cusak στο "Hi Fidelity": "Thanks, Boss!". Και, φυσικά, ξαναπάτησα το Play.
O Clint Eastwood είναι ο Walter Kowalsky. Βετεράνος του πολέμου της Κορέας, αποξενωμένος από τα παιδιά του, ρατσιστής, πικρόχωλος και επώδυνα κυνικός, ζει στο σπίτι του κάπου στο Μίτσιγκαν, με μόνη του συντροφιά - μετά τον θάνατο
της γυναίκας του- έναν εξίσου γερασμένο σκύλο, έναν νεαρό ιερέα που πασχίζει να βρεί μια δίοδο επικοινωνίας, και μια φροντισμένη Gran Torino του '72, ένα από τα λίγα όνειρα που κατάφερε να πραγματοποιήσει. Καθημερινά, στα γύρω σπίτια και στις οικογένειες των "σχιστομάτηδων" βιετναμέζων προσφύγων που θεωρεί ότι τον έχουν περικυκλώσει, βλέπει την πτώση του Αμερικάνικου Ονείρου για το οποίο ο ίδιος πολέμησε, βλέπει την σήψη του κόσμου του, και στάζει χολή, φτύνωντας την αηδία του στο καλοκουρεμένο γκαζόν του. Ώσπου μια ημέρα συλλαμβάνει τον νεαρό γιο της διπλανής οικογένειας να προσπαθεί να κλέψει την Gran Torino του, σαν αποστολή μύησής του σε μια συμμορία ομοεθνών του. Ο νεαρός υποχρεώνεται από την αυστηρά παραδοσιακή οικογένειά του να δουλέψει για λογαριασμό του Walt, σαν εξιλέωση. Η σχέση που αναπόφευκτα αναπτύσσεται ανάμεσα στον νεαρό, την οικογένειά του και τον ίδιο τον Walt, δίνει στον τελευταίο ένα σημαντικό μάθημα: ότι, παρά την πικρία του, παρά τους εφιάλτες του πολέμου που κουβαλάει μέσα του, παρά το μίσος που πιστεύει ότι τρέφει για τους, κάποτε αντιπάλους του "κιτρινιάρηδες", τελικά είναι ένας καλός άνθρωπος.
Ο Clint Eastwood σκηνοθετεί, ο Clint Eastwood πρωταγωνιστεί, ο Clint Eastwood στο τέλος μας παίρνει τα ρέστα. O Walter Kowalski είναι ο Dirty Harry γερασμένος, αλλά όχι κουρασμένος, είναι ο William Munny λυτρωμένος και πιο σοφός, είναι ο Frankie Dunn που έχει κρεμάσει τα γάντια του και μας κοιτάζει από ψηλά. Είναι ο τελευτ
αίος, ο πραγματικός, ο πιο ανόθευτος action hero. Χωρίς πυροβολισμούς, χωρίς φανφάρες, χωρίς "ταρζανιές". Όταν κοιτάζει στα μάτια τον νεαρό κινέζο της συμμορίας και του λέει "θα σου ανοίξω μια τρύπα στην μάπα και μετά θα πάω να κοιμηθώ", ξέρεις ότι το εννοεί. Αλλά ξέρεις ταυτόχρονα ότι δεν θα το κάνει. Όχι γιατί φοβάται. Αλλά γιατί και μόνο η φωνή του φτάνει και περισσεύει. Μας θλίβει και μας εξοργίζει η επιδεικτική άγνοια της Ακαδημίας στα φετινά Όσκαρ, αλλά, σε τελική ανάλυση, ποιός νοιάζεται; Ο Clint δεν έχει τίποτα να αποδείξει.
Η σκηνοθετική του μανιέρα, από την άλλη, δεν προκαλεί εκπληξη. Θλιμμένη ευαισθησία, λυρικότητα, σοφία και ένα πικρόχωλο χιούμορ, η ματιά του μεγάλου σκηνοθέτη σαρώνει το παρελθόν και το συγκεντρώνει στις σωστές δώσεις σ
το πανί. Ένα ποτ-πουρί των περασμένων διαμαντιών του, το "Gran Torino" είναι στην ουσία μια αποτίμηση, μια αντικειμενική ματιά στον ίδιο του τον εαυτό, χωρίς εγωισμούς και ματαιοδοξίες, αλλά με αληθινή διάθεση αυτογνωσίας. Είναι το τελευταίο ποίημα ενός μεγάλου ηθοποιού, και ταυτόχρονα η καινούργια αρχή ενός μεγάλου σκηνοθέτη. Ενα, πραγματικά, Gran Finalle, όπως και της ίδιας της ταινίας.
Λίγα μόνο λόγια για τους ηθοποιούς που τον πλαισιώνουν, χωρίς όμως να αποτελούν απλώς "γλάστρες", αλλά αναπτύσσοντας τον χαρακτήρα τους σιωπηλά και με σεβασμό. Ο τηλεοπτικός Cristopher Carley στον ρ
όλο του νεαρού πάστορα ακολουθεί αποτελεσματικά, η νεαρή Ahney Her, δυναμική, ευαίσθητη και γλυκύτατη στον ρόλο της Sue, ο πιτσιρικάς Bee Vang ώριμος μέσα στην νεανικότητα του στον ρόλο του "μαθητή" Thao.
Τα ζενερικ πέφτουν. Η Gran Torino
απομακρύνεται σιγά-σιγά. Στενοχωριέμαι που δεν θα ξαναδώ έναν από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς. Ταυτόχρονα όμως, περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο διαμάντι του. Κάτι μου λέει πως δεν θα αργήσει!










Βαθμολογία...................................................9
International Movie Database: http://www.imdb.com/title/tt1205489/

Trivia:Στην ουσία, κανείς από τους ασιατες που εμφανίζονται στην ταινία δεν είναι ηθοποιός! Ο μόνος που έχει εμφανιστεί ξανά σε ταινία, είναι ο Doua Moua, που παίζει τον ρόλο του αρχηγού της συμμορίας, Spider.