Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2007

Όχι...δεν θα γκρινιάξω

Το πήρα απόφαση. Είναι ημέρες χαράς, γιορτής, ανθρωπιάς. Είναι ημέρες σκέψης, αλληλεγγύης, συμπόνιας προς αυτόν που έχει ανάγκη. Δεν πρόκειται να παραπονεθώ για τίποτα. Ούτε να γκρινιάξω.
Τι κι αν το δώρο των Χριστουγέννων εξανεμίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες; Τι κι αν η γαλοπούλα έφτασε δέκα ευρώ το κιλό; Τι κι αν έσκασα τριάντα πέντε ευρώ σε κάτι μελομακάρονα που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν σαν στοπ στην πόρτα; Τι κι αν μέσα στα κάστανα που μου πούλησε ο μπακάλης δίπλα βρήκα ένα σκουλήκι μεγαλύτερο κι από το φίδι του Μεγαλέξανδρου; Δεν θα γκρινιάξω.
Να με πειράξει που με ξυπνήσανε επτάμισι το πρωί ένα μάτσο γυφτάκια από τον καταυλισμό λίγο έξω από την πόλη, κράζοντας "ντίγωνα γκάλαντα" με μια φωνή που έμοιαζε με γουρούνι που το έσφαζαν; Να γκρινιάξω που είχανε βάλει ταρίφα "πέντε 'βρω"; Να παραπονεθώ που πέρασε η μπάντα της κακιάς ώρας από τον δρόμο μπροστά από το σπίτι μου στις δύο το μεσημέρι, κάνοντας τα τζάμια να τρίζουν; Όχι, κύριε, δεν θα γκρινιάξω.
Γιατί να στενοχωρηθώ που κάνανε την γειτονιά μου χειρότερη κι από κοστούμι του Λιμπεράτσε; Γιατί να γκρινιάζω που στήσανε στην μέση της πλατείας μια σκαλωσιά από κάποιο καραγιαπί, του βάλανε φωτάκια που πότε ανάβουν πότε όχι, σκαρώσανε ένα αστέρι - οχτάκτινο - από σύρμα και όλο τούτο το κατασκεύασμα το είπανε "δέντρο"; Γιατί να με πειράξει που, ενώ βρήκανε την ευκαιρία να κάνουν τις κολώνες της γειτονιάς να μοιάζουν με τον Φλωρινιώτη, δεν έκαναν καν τον κόπο να μαζέψουν το σκουπιδαριό που έχει μαζευτεί στο διπλανό οικόπεδο; Δεν θα γκρινιάξω.
Δεν πρέπει να είμαι ευχαριστημένος με τον χοντρομπαλά που, από μασκότ της Coca Cola, τον βλέπω να φιγουράρει σε όλες τις πλατείες παρέα με κάποιο ψωριασμένο γαϊδούρι, κάνοντας "χο χο χο!!!" λες κι έχει βρογχικά; Δεν πρέπει να νιώθω απέραντη αγάπη βλέποντας τον φουκαρά τον πατέρα να τον σέρνει από το χέρι ο δεκάχρονος γιος του που ουρλιάζει με όση δύναμη έχει "ΘΕΛΩ ΤΟ PLAYSTATION 3!!!!", μέσα στον κόσμο, ενώ ο πατέρας ξέρει ότι το μόνο που του έχει μείνει στην τσέπη είναι ένα πενηντάρικο για το ηλεκτρικό και σκέφτεται πόσο καλός άνθρωπος ήτανε ο Ηρώδης; Δεν πρέπει να με πλημμυρίζει το πνεύμα των Χριστουγέννων όταν μια σαραντάρα γεροντοκόρη μου ζητάει εξήντα ευρώ για ένα κουτί σοκολατάκια από την Χριστουγεννούπολη στο Σύνταγμα επειδή, λέει, είναι "Ελβετικά"; Όχι, δεν θα γκρινιάξω.
Γιατί να γκρινιάξω; Και, τώρα που το καλοσκέφτομαι, γιατί να γκρινιάξετε κι εσείς; Είναι ημέρες αγάπης, αλληλεγγύης, ευχής και ανθρωπιάς. Σε λίγο, ο παλιός ο χρόνος θα φύγει, και θα έρθει ο καινούριος, γεμάτος νέες ελπίδες, νέες ευχές, νέες προοπτικές στον ορίζοντα. Και θα φύγει κι αυτός, και θα έρθει ο επόμενος, κι ο επόμενος, κι ο επόμενος, ως το 2012 που θα κατεβούν οι Ελοχίμ, οι Νεφελίμ και ο Αντίχριστος, και θα έρθει η Δευτέρα Παρουσία, και θα ψοφήσουμε όλοι από αηδία και θα ησυχάσουμε. Επαναλάβετε όλοι λοιπόν την κατήχηση μετά από μένα: "δεν θα γκρινιάξω...δεν θα γκρινιάξω...δεν θα γκρινιάξω".
Καλά Χριστούγεννα λοιπόν, και καλή Πρωτοχρονιά. Και να μην γκρινιάξετε. Έχετε μπροστά σας ολόκληρο χρόνο για να το κάνετε. Μπορείτε να κρατηθήτε για λίγες ημέρες ακόμα!

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

Αναβολή από την...λογική

Τελικά είναι εκπληκτικό το πόσο εύκολα κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν να γελοιοποιούνται. Το θέμα στο οποίο αναφέρομαι είναι η δίκη του Αντώνη Τσιπρόπουλου και του blogme η οποία επρόκειτο να γίνει την Παρασκευή, 14 του μηνός. Αν και η υπόθεση είναι γνωστή στην ελληνική μπλογκόσφαιρα, επιτρέψτε μου να αναφέρω εν τάχει τα βασικότερα σημεία της.
Ο Αντώνης Τσιπρόπουλος διατηρούσε ιστοσελίδα, η οποία μέσω RSS feed αναδημοσίευε άρθρα από έναν μεγάλο αριθμό ελληνικών blogs. Κάποια στιγμή λοιπόν, αναδημοσιεύτηκε εκεί ένα άρθρο από το funEL.gr, το οποίο σατίριζε τον γνωστό τηλεπλασιέ Δημοσθένη Λιακόπουλο - ξέρετε...κόκκινες αρκούδες, χανεμπού, χάλκινα βιβλία, έρχονται οι Ελ, τρεχάτε να σωθείτε. Η συνέχεια μόνο στην σφαίρα της ιλαροτραγωδίας μπορεί να ανήκει. Ο κος Λιακόπουλος, αδυνατώντας να εντοπίσει τον συντάκτη του άρθρου, ξέσπασε νομικά εναντίον του κου Τσιπρόπουλου, σέρνοντας τον στα δικαστήρια για "προσβολή της προσωπικότητάς του"- εδώ γελάμε!!! Όπως πολύ εύστοχα το έθεσαν πολλοί bloggers, είναι σα να μηνύεις τον περιπτερά για ένα άρθρο της εφημερίδας που πουλάει.
Και φτάνουμε στο σήμερα.
Ενώ όλα ήταν έτοιμα, και η δίκη είχε ήδη λάβει το νούμερο της - 17 αν θυμάμαι καλά - εμφανίστηκε ξαφνικά ο δικηγόρος του κου Λιακόπουλου και ζήτησε...αναβολή της δίκης. Η δικαιολογία ήταν ότι, λόγω αλλαγής διεύθυνσης, ο κος Λιακόπουλος δεν έλαβε κανονικά την κλήτευση του δικαστηρίου και, κατά συνέπεια, δεν ήξερε την ημέρα και την ώρα της διεξαγωγής της. Το ότι ο δικηγόρος του ήξερε απόλυτα και τα δύο, είναι ένα γεγονός που το αφήνω στην κρίση σας.
Το δικαστήριο δέχτηκε την δικαιολογία και όρισε νέα δικάσιμο. Νέα ημερομηνία της δίκης...η 18η Φεβρουαρίου του 2009! Άλλος ένας τραγέλαφος της ελληνικής δικαιοσύνης.
Όσο διαβάζω τα γεγονότα και την εξέλιξη αυτής της υπόθεσης, δύο είναι τα πιθανά συμπεράσματα στα οποία καταλήγω.
Πρώτον, ο κος Λιακόπουλος αρχίζει να καταλαβαίνει ότι κρατάει μια καυτή πατάτα στα χέρια του, που μόνο να τον κάψει μπορεί. Είναι φανερό ότι η γραμμή που ακολουθεί δεν έχει καμία τύχη, και το μόνο που προβάλλει είναι η γελοιότητα και η ασχετοσύνη του σε ζητήματα της τεχνολογίας. Προκειμένου λοιπόν να πέσει στα μαλακά, τρενάρει την υπόθεση - με υπερβολικά άκομψο τρόπο - για να αποσύρει την μήνυση όταν η κατακραυγή θα έχει κοπάσει. Ελπίζει έτσι στον μικρότερο δυνατό αριθμό αυγών, ντοματών και λοιπών ζαρζαβατικών που θα τον έχουν ως στόχο.
Δεύτερον, η ελληνική διαδικτυακή κοινότητα δεν αποτελείται από μαλάκες, όπως θα ήθελε ο κος Λιακόπουλος να συμβαίνει. Οι αντιδράσεις εναντίον του ήταν και είναι πολλές και άμεσες, ένας κόλαφος ενάντια σε κάποιον που χρησιμοποιεί φτηνούς εντυπωσιασμούς και βαθυστόχαστους, κενούς νοήματος λαϊκισμούς για να προωθήσει βιβλία της χειρίστης ποιότητας, με ολοφάνερο target group τους αγράμματους και αμόρφωτους, "εθνικής σκέψεως" δεινοσαύρους της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Οι κάτοικοι του ελληνικού δικτυακού χωριού έχουν γνώσεις, έχουν κριτική σκέψη και έχουν την νοημοσύνη που χρειάζεται για να καταλάβουν ποια πλευρά πρέπει να υποστηρίξουν.
Θέλω να πιστεύω ότι η ελληνική δικαιοσύνη, παρά τα μύρια όσα προβλήματά της, έχει την στοιχειώδη ευφυΐα για να καταλάβει ότι η μόνη λογική ετυμηγορία είναι η πανηγυρική αθώωση του Αντώνη Τσιπρόπουλου. Δεν θέλω να φτάσω σε πιο βαθιά επίπεδα ερμηνείας της υπόθεσης αυτής, όπως ο κίνδυνος της ποινικοποίησης της διαδικτυακής ελευθερίας, αλλά θα μείνω στην επιφάνειά της - η οποία είναι και αυτή σοβαρή. Στο γεγονός ότι ένας άνθρωπος αθώος και καθημερινός μπλέκει σε περιπέτειες εξαιτίας της ασχετοσύνης και των μικροεγωισμών κάποιου που νομίζει ότι μπορεί να κάνει και να ισχυρίζεται ότι του κατέβει στο κεφάλι. Μόνο και μόνο γιαυτό, έχουμε υποχρέωση να συνεχίζουμε να αντιδρούμε σ'αυτή την γελοία υπόθεση.

Υ.Γ: Μπορείτε, αν θέλετε, να υπογράψετε υπέρ του blogme και του Αντώνη Τσιπρόπουλου εδώ.

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2007

Ηθική και Θρησκεία

Από τα πιό κλασικά ερωτήματα των θεϊστών απέναντι στους αθεϊστές, είναι η σύνδεση θρησκείας και ηθικής. O Ντοστογιέφσκι το είχε διατυπώσει - με μια κάπως μοιρολατρική διάθεση - στους "Αδερφούς Καραμαζόφ" : "Αν ο Θεός είναι νεκρός, όλα επιτρέπονται". Με κάπως μεταμοντέρνα διάθεση και με μια δόση ψυχολογίας, οι θεϊστές ρωτούν το εξής: "Ας υποθέσουμε ότι, όντως, όλα τα περί Θεού είναι αποκύημα της φαντασίας μας. Ας υποθέσουμε ότι οι Γραφές όντως είναι μυθολογία. Τότε, πως διαχωρίζουμε το καλό από το κακό; Πως ξέρουμε ότι πρέπει να είμαστε καλοί απέναντι στους άλλους; Ποια η εγγύηση ότι θα συνεχίσουμε να είμαστε ηθικοί;"
Καταρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Κανείς δεν έχει αντίρρηση ότι οι βάσεις των τριών αβραμικών θρησκειών που κατέχουν σήμερα το μεγαλύτερο ποσοστό στον κόσμο (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός και μουσουλμανισμός) είναι τα ιερά κείμενά τους. Αν και τα τελευταία χρόνια υπάρχει κάποια προσπάθεια να αποσυνδεθούν οι Γραφές από την πίστη και την θρησκεία, το όλο εγχείρημα αποδεικνύεται συχνά σαθρό, έωλο και ανάξιο λόγου - κλασικά παραδείγματα ο δημιουργισμός και ο ευφυής σχεδιασμός.Δεν θα σταθώ στον Ινδουισμό ή στον Βουδισμό, απλούστατα γιατί είναι δύσκολο να τα αντιμετωπίσει κανείς σαν θρησκείες με την αυστηρή έννοια του όρου, ενώ πιό πολύ εκλαμβάνονται σαν φιλοσοφικά συστήματα - όσο τρελά ή τραγελαφικά και να είναι. Προσπαθώντας λοιπόν να εξετάσουμε το παραπάνω ερώτημα, πρέπει να δούμε πως προβάλλεται η ηθική μέσα από τα κείμενα αυτά.
Αναλύοντας την Βίβλο από πλευράς ηθικής, τα νέα δεν είναι καθόλου ευχάριστα. Καταρχήν η ιδέα του περιούσιου λαού είναι ηθικώς αμφισβητήσιμη - αν όχι απορριπτέα. Ολοφάνερα ρατσιστική και ενάντια στις αρχές του ανθρωπισμού, η ιδέα ότι είσαι το "αγαπημένο παιδί" μιας ανώτερης ύπαρξης μιλάει κατευθείαν στον εγωισμό, στο σολιψισμό και εν τέλει στον μαζοχισμό μιας ομάδας, συχνά με τραγικά αποτελέσματα. Ο Θεός διατάζει τον Ιησού του Ναυή να εξαφανίσει από προσώπου γης τους Αμαληκίτες, να κατασφάξει νέους, γέρους και παιδιά, να σκλαβώσει τις γυναίκες, να αρπάξει τα ζώα και τα πλούτη τους. Η δικαιολογία; "Αυτή είναι η γη που σας έχω υποσχεθεί". Ποιος θα μπορούσε να εκλάβει κάτι τέτοιο ως "ηθικό";
Στην ιστορία του Λωτ βρίσκουμε κάτι άλλο, εξίσου - αν όχι περισσότερο - ανατριχιαστικό. Δύο άγγελοι επισκέπτονται τον Λωτ και αυτός τους προσκαλεί να δειπνήσουν και να ξεκουραστούν. Οι "πονηροί" Σοδομίτες περικυκλώνουν την σκηνή του και απαιτούν να τους παραδώσει τους δύο ξένους "για να τους γνωρίσουν" - νομίζω πως το νόημα της "γνωριμίας" είναι σαφές. Και ακολουθεί η φρικιαστική απάντηση του Λωτ: "Μην πειράξετε αυτούς τους δυο ανθρώπους, γιατί είναι καλεσμένοι μου. Να, στην σκηνή μου είναι οι δυο κόρες μου, που δεν έχουν γνωρίσει ακόμη άντρα. Αυτές να τις πάρετε να να τις μεταχειριστείτε όπως επιθυμείτε. Τους δυο ξένους όμως μην τους πειράξετε, γιατί είναι υπό την προστασία μου". Ποιος άνθρωπος με στοιχειώδη αίσθηση της ανθρωπιάς θα έδινε ανερυθρίαστα τις κόρες του σε μια ομάδα από βιαστές, παιδεραστές και δολοφόνους; Ευτυχώς ο Λωτ δεν πραγματοποίησε την πρότασή του - ο Θεός τύφλωσε τους Σοδομίτες - αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει αντίρρηση πως αυτός ο άνθρωπος, στην σημερινή εποχή, θα κατέληγε με συνοπτικές διαδικασίες στα μπουντρούμια του Σινγκ Σινγκ. Πως λοιπόν αποτελεί ηθικό πρότυπο;
Ο ακρογωνιαίος λίθος της Παλαιάς Διαθήκης, η θυσία του Αβραάμ, αποτελεί άλλον έναν ηθικό τραγέλαφο ο οποίος εκλαμβάνεται σαν ύψιστο αγαθό. Πέρα από το ψυχολογικό σοκ που μπορεί να υποστεί ένα παιδί στην θέα ενός μαχαιριού που απειλεί να του κόψει τον λαιμό, η ίδια η στάση του Αβραάμ απέναντι στο όλο θέμα προκαλεί έκπληξη, Πως μπορεί ένας πατέρας να συμφωνήσει σε μια τόσο απεχθή πράξη, έστω και μετά από δισταγμό; Και ποιος ηθικός Θεός θα υπέβαλλε σε τέτοιο ψυχολογικό μαρτύριο ένα παιδί, μόνο και μόνο για να αποκαλύψει στο τέλος ότι "άλλαξε γνώμη";
Η θέση της γυναίκας στην Παλαιά Διαθήκη μόνο οργή προκαλεί, και βασίζεται σε κάτι τόσο τετριμμένο και άχρηστο, όσο ο παρθενικός υμένας. "Αν μια γυναίκα δεν είναι παρθένα την στιγμή που θα παντρευτεί, να συρθεί στο κατώφλι του πατρικού της κι εκεί οι άντρες της πόλης να την σκοτώσουν με πέτρες", λέει το Δευτερονόμιο.Και στους Αριθμούς: "Σκοτώστε όλους τους άντρες, τα παιδιά και όσες δεν είναι παρθένες. Αλλά αυτές που είναι, κρατήστε τις για τους εαυτούς σας". Προκαλώ κάποιον να δικαιολογήσει ηθικά όλα τα παραπάνω - οι γυναίκες σίγουρα θα δυσκολευτούν.
Στην Καινή Διαθήκη τα πράγματα σαφώς καλυτερεύουν, αλλά εισάγεται ίσως η πιό φρικιαστική έννοια όλης της θρησκείας: η Κόλαση. Βλέπετε, μπορεί να έχετε επιλογή ως προς την πίστη σας - ο κίνδυνος να χάσετε το κεφάλι σας έχει μειωθεί δραματικά - αλλά όσοι δεν πιστεύουν, ας ετοιμάζονται για ένα μαρτύριο από το οποίο δεν υπάρχει σωτηρία. Πολύ θα ήθελα να ξέρω τι είδους επιλογή ή ελευθερία επιλογής είναι αυτό. Και πολύ θα ήθελα να ξέρω τα ηθικά κριτήρια ενός Θεού που λέει "έχεις ελευθερία επιλογής, αλλά αν δεν συμφωνήσεις μαζί μου, της πάτησες!".
Στις Επιστολές των Αποστόλων, πολλές φορές δεν βλέπουμε κάτι διαφορετικό ή ριζοσπαστικό. Κι εκεί η θέση της γυναίκας είναι ανύπαρκτη, τα "ανυπάκουα παιδιά" πρέπει να θανατώνονται - προς έκπληξή μας, κάτι τέτοιο υποστηρίζει και ο Ιησούς! - η σκλαβιά επιτρέπεται. Ευτυχώς που η γελοιοδέστατη εντολή όλων, η διατήρηση του Σαββάτου, φαίνεται να καταργείται.
Το Κοράνι, το Τόρα και το Χαντίθ δεν λένε στην ουσία κάτι διαφορετικό, αλλά μερικές φορές παρουσιάζουν κάποιες ανατριχιαστικές επεκτάσεις. Εκεί δεν φτάνει η δολοφονία κάποιου που αλλάζει πίστη. Πρέπει αυτή η εκτέλεση να γίνει δι' αποκεφαλισμού. Επίσης προβλέπουν τον ακρωτηριασμό μέσω περιτομής, ή το ανατριχιαστικό ανάλογο για τις γυναίκες, την κλειτοριδεκτομή.
Μπορούμε συνεπώς να αντλήσουμε ηθική από τις Γραφές ή τα ιερά κείμενα των επικρατέστερων θρησκειών; Δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να δεχθώ σαν ηθικό πρότυπο έναν Θεό που φαίνεται να επιβάλλει την σκλαβιά, τον φόνο, τον ακρωτηριασμό, την μισαλλοδοξία, τις φυλετικές διακρίσεις, την μαστροπεία, την παιδεραστία ή την παιδοκτονία. Από που λοιπόν πρέπει να αντλήσω την ηθική μου;
Δεν χρειάζομαι άνωθεν άδεια για να δείξω αλληλεγγύη σε κάποιον που υποφέρει. Η συνεργασία μεταξύ ανθρώπων, η ανθρώπινη αντιμετώπιση, η αλληλοϋποστήριξη, η βοήθεια ενάντια στην αδυναμία - όλα είναι δυνατότητες που πηγάζουν από την δαρβινική κληρονομιά μας ως είδος. Το να φανώ χρήσιμος σε κάποιον βοηθάει στην επιβίωσή μου γιατί μπορεί αυτός ο κάποιος να φανεί χρήσιμος σε μένα. Το να συνεργαστώ με κάποιον βοηθάει την επίτευξη των στόχων μου. Το να σεβαστώ κάποιον αυξάνει τις πιθανότητες να μου δείξει εμπιστοσύνη και να συνεργαστεί μαζί μου. Το λιγότερο που θα χρειαστώ για να ασκήσω αυτά τα ανθρώπινα καθήκοντά μου, είναι ένας θεϊκός Big Brother, μια ουράνια απολυταρχία που δεν μου αφήνει κανένα, μα κανένα περιθώριο κρίσης, επιλογής ή άμυνας.
Και κάτι τελευταίο. Για όσους πουν "μα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν το καλό εμπνευσμένοι από την θρησκεία τους", θα αντιτάξω τα λόγια του Stephen Weinberg: "Οι καλοί άνθρωποι κάνουν καλά πράγματα. Οι κακοί άνθρωποι κάνουν κακά πράγματα. Μα μόνο η θρησκεία μπορεί να κάνει έναν καλό άνθρωπο να κάνει κακά πράγματα".

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

Paris

Όταν σου δίνουν να φορέσεις μια βαριά "φανέλα", το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να καταλάβεις αν μπορείς να την σηκώσεις. Με 30 εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο - ο δημοφιλέστερος τουριστικός προορισμός στον κόσμο - , με μια ιστορία σχεδόν δύο χιλιάδων ετών, με μνημεία γνωστά και μοναδικά ανά την υφήλιο και πρωτεύουσα μιας χώρας που γέννησε μερικές από τις πιό θαυμαστές προσωπικότητες όλων των εποχών, το Παρίσι καλείται συνεχώς να δικαιολογήσει το στέμμα του ως "Πρωτεύουσα του Κόσμου". Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να δοθεί απάντηση στο αιώνιο ερώτημα:"Μα, επιτέλους, τι το ιδιαίτερο έχει;" Και αυτός ο τρόπος είναι μια βολτίτσα μέχρι εκεί.
Φυσικά, θα πετάξετε με Air France. Εννοείται ότι υπάρχουν πτήσεις με κάθε ευρωπαϊκή εταιρία, αλλά
γνώμη μου είναι να προτιμάτε πάντα τα "εγχώρια προϊόντα". Με τις γαλλικές αερογραμμές, υπολογίστε γύρω στα 300 ευρώ συν φόρους - με επιστροφή. Αν πάλι είστε αθεράπευτα Έλληνας, οι Ολυμπιακές αερογραμμές θα σας στοιχίσουν περίπου 50 ευρώ λιγότερα.Δική σας δουλειά να αναρωτηθήτε αν αξίζει τον κόπο.
Σε δύο ώρες θα προσγειωθείτε στο αεροδρόμιο του Στρατηγού, το Charles de Gaulle. Ένας αχανής λαβύρινθος από μπετόν, μέταλλο και γυαλί, το Διεθνές Αεροδρόμιο είναι το πρώτο πράγμα που θα σας κάνει εντύπωση. Όσοι περιμένετε κάτι από το "παραδοσιακό" Παρίσι, θα απογοητευτείτε λίγο. Η πόλη έχει εξαπλωθεί με σύγχρονο τρόπο, και θα
πρέπει να προχωρήσετε στα ενδότερα για να πάρετε την πρώτη γεύση από το μποέμικο άρωμα που εξύμνησαν προσωπικότητες σαν τον Honore de Balzac.
Ένα από τα άσχημα του Παρισιού είναι ότι είναι δύσκολο να δοθεί κάποιο σημείο αναφοράς. Υπάρχουν είκοσι περιφέρειες στην πόλη - κάτι σαν τους δικούς μας Δήμους -, η κάθε μια με την δική της μοναδικότητα. Σαν γενικός κανόνας, ισχύει ότι εξαπλώνονται γύρω από τον Σηκουάνα, με τις παλιότερες περιοχές γύρω από το ποτάμι και τις νεότερες στην περιφέρεια - τόσο διαφορετικές όσο η μέρα
με την νύχτα. Έτσι, θα δείτε τα πάντα: γραφεία και επιχειρήσεις στο Louvre - εκεί βρίσκεται και το μουσείο - , κινέζικη συνοικία στο Gobelins, τον απίστευτο γυάλινο πύργο του Tour Maine - Montparnasse στο Observatoire, καφέ ποτισμένα με την ζαλάδα του αψέντι στο Luxemburg. Μην ελπίζετε να τα δείτε όλα. Μια γύρα στο Παρίσι είναι πάντα του είδους "ό,τι αρπάξεις".
Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που πρέπει οπωσδήποτε να κάνετε, με τόση ευλάβεια όση δείχνουν οι μουσουλμάνοι για την Μέκκα.
Ε
ίστε άξιοι της μοίρας σας αν παραλείψετε να περάσετε από το L'Ecluse στην Saint Michelle για κρεμμυδόσουπα ή το L'Alsace στο Champs-Elysees για τον ίδιο λόγο. Καφέ οπωσδήποτε στο Cafe de Flores στην Saint Germain - όπου, αν είστε τυχεροί, μπορεί να καθίσετε στο ίδιο τραπέζι που καθόταν ο Jean Paul Sartre ή η Simone de Beauvoir. Αφού ικανοποιήσετε το στομάχι σας, μπορείτε να ξεφραγκιαστείτε άφοβα σε μια άνευ προηγουμένου shopping therapy. Στην Montaigne θα βρήτε Yves-Saint Laurent και Dior, στο Fauburg Saint-Honore σας κλείνει το μάτι ο Gucci και ο Hermes, στο Saint-Sulpice κατευθείαν για Versace. Και αν σας μείνουνε τίποτα ψιλά, ρίξτε το στον χορό. Για house, techno και άλλα συναφή ακουστικά εγκλήματα, τραβήξτε για Batofar, στην Francois Mauriac. Αν επιθυμήσατε κάτι από disco, κατευθυνθείτε στο Bus Palladium,στην Fontaine, ενώ εσείς οι ροκάδες και τζαζάδες που θέλετε κάτι πιό ήρεμο, το Le Divan du Monde στην rue de Martyrs σας καλεί.
Και εδώ παρακαλώ τα αγοράκια να με π
ροσέξουν ιδιαίτερα. Δεν ξέρω τι θα κάνετε, δεν με νοιάζει από ποιόν θα δανειστείτε, δεν με ενδιαφέρει τι θα υποθηκεύσετε...μην τολμήσετε να μην περάσετε μια νύχτα στο Moulin Rouge! Είστε στην πρωτεύουσα του έρωτα, είστε στην Μέκκα του αισθησιασμού, είστε στο ΠΑΡΙΣΙ που να πάρει! Αφήστε την καλή σας - εαν έχετε την ατυχία να την πάρετε μαζί - κάπου, μπείτε σε ένα ταξί - είναι εξυπηρετικά, αν και υπάρχει πρόβλημα με την γλώσσα - και πείτε στον οδηγό δύο μαγικές λεξούλες: Moulin Rouge. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην καταλάβει! Το σόου ξεκινά στις 2:00 το πρωί, κοστίζει 89 ευρώ - 170 (!) με γεύμα - και πρέπει απαραίτητα να φοράτε κοστούμι. Σας υπόσχομαι όμως ότι θα με ευχαριστείτε το επόμενο πρωί - και εσείς και το έτερον σας ήμισυ (το πιάσατε το υπονοούμενο;)!
Κάπου εδώ θα κλείσω. Δεν ανέφερα τον Πύργο του Άιφελ, το Μουσείο του Λούβρου ή την Αψίδα του Θριάμβου. Και δεν είπα τίποτε γ
ια το ευρωπαϊκό έκτρωμα της Eurodisney. Αυτά είναι για γκρουπάκια με πενηντάρηδες τουρίστες. Τελικά όμως, δόθηκε απάντηση στο ερώτημα της εισαγωγής; Για μένα ναι. Το Παρίσι μπορεί να μην τα πάει καλά σε μερικούς τομείς - όπως η καθαριότητα (προσοχή στις "σκυλο-νάρκες" στους δρόμους) ή η συνεννόηση (είναι τόσο σωβινιστές που δεν κάνουν τον κόπο να μάθουν αγγλικά) - αλλά, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, συνειδητοποιώ ένα πράγμα:μια πόλη τόσο πολύπλευρη, τόσο χαοτική, τόσο πολυπολιτισμική, αποκλείεται να μην είναι η Πρωτεύουσα του Κόσμου.












Υ.Γ: Και αυτή τη φορά, το Διεθνές Ταξιδιωτικό Πρακτορείο "Βίκυ και Χρύσα" έκανε πολύ καλή δουλειά. Φυσικά, τις ευχαριστώ θερμά. Μαζί και την Έφη ("το Μπούμπι" μου, όπως την αποκαλώ, προς απογοήτευσή της) που ήταν μαζί τους.

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

Χαμένες ταυτότητες...

Αναμφισβήτητα πρόκειται για την πιό αμφιλεγόμενη και αινιγματική προσωπικότητα της Παγκόσμιας Ιστορίας. Στο όνομά του χιλιάδες σφάχτηκαν, παλουκώθηκαν, κάηκαν στην πυρά και στραγγαλίστηκαν, τόσο από τους υποστηρικτές του όσο και από τους αντιπάλους του. Εξαιτίας αυτών που έλεγε, ζήσαμε περίπου χίλια χρόνια σκοταδισμού και θεοκρατίας. Τα πιό τραγικά θύματα του, οι γυναίκες, πέρασαν τα πάνδεινα κάτω από το τσεκούρι του Malleus Maleficarum. Σήμερα, δύο χιλιάδες χρόνια μετά, δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι αυτού του πλανήτη πιστεύουν ότι δεν ήταν άνθρωπος, αλλά θεός (ό,τι και να σημαίνει αυτό) , ο καθένας με τον τρόπο του. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι δεν φέρει καμία ευθύνη! Σίγουρα, ούτε ο ίδιος μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε!
Ecce Homo, λοιπόν. Ιδού ο Άνθρωπος! Ο Ιησούς!
Το πρώτο πρόβλημα σχετικά με τον Ιησού, είναι το όνομά του. Υπάρχει ακόμα η παρανόηση ότι το "Χριστός" είναι όνομα - ή έστω επίθετο. Μέγα λάθος. "Χριστός" είναι ο τίτλος που απέκτησε - μάλλον μεταθανάτια - και προέρχεται από τα ελληνικά: χριστός, ο έχων το χρίσμα. Πρόκειται για μάλλον άστοχη απόδοση του αραμαϊκού massiah, σωτήρας, απ' όπου προήλθε ο εξελληνισμένος τύπος μεσσίας. Η Καινή Διαθήκη τον αναφέρει με το εβραϊκό του όνομα: Yeshua, σύντμηση του Yehoshua, "Ο θεός σώζει". Σκοντάφτουμε όμως στον Ησαΐα: "...ο Κύριος θα σας δώσει σημάδι: ιδού, μια παρθένα θα μείνει έγκυος, και θα γεννήσει γιο, και το όνομά του θα είναι Εμμανουήλ...". Κι αυτό δεν είναι άλλο από το αραμαϊκό immanu'el, "Ο Θεός [είναι] μαζί μας". Κι όσοι έχετε παντρευτεί, δεν ξέρω αν προσέξατε τι λέει ο παπάς στον χορό του Ησαΐα: "και έτεκεν υιόν, τον Εμμανουήλ..." (μάλλον εκείνη την ώρα ήσασταν απασχολημένοι με τις ρουκέτες ρυζιού). Προσωπικά, θεωρώ πιό σωστό το Yeshua. Αν μη τι άλλο, ήταν πιό συνηθισμένο σαν όνομα.
Το επόμενο πρόβλημα που συναντά κανείς, είναι οι χρονολογίες. Εδώ τα πράγματα είναι πιό μπερδεμένα, καθώς οι μόνες πηγές που έχουμε είναι τα Ευαγγέλια (τόσο τα Κανονικά, όσο και τα Απόκρυφα). Οι αντιφάσεις που υπάρχουν ανάμεσά τους, καθώς και τα ιστορικά λάθη, είναι τόσα πολλά, που μόνο εκτιμήσεις μπορούν να γίνουν. Ο Ματθαίος και ο Λουκάς αναφέρουν ότι γεννήθηκε όταν Έπαρχος της Ιουδαίας ήταν ο Ηρώδης Αντύπας. Ο Λουκάς μας τα μπερδεύει πιο κάτω, λέγοντας ότι Κυβερνήτης της Συρίας ήταν ο Κυρηναίος, και αναφέρει και την απογραφή στην Ιουδαία και στη Συρία. Εξωχριστιανικά, ο Ιώσηπος αναφέρει την απογραφή του έτους 6 μ.Χ, περίπου δέκα χρόνια μετά από τον θάνατο του Ηρώδη (4 π.Χ) .Από αυτά, το μόνο ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι γεννήθηκε κάπου ανάμεσα στο 4 π.Χ και στο 6 μ.Χ.
Το ίδιο ασαφής είναι και η ημερομηνία θανάτου του. Ο Ιωάννης λέει ότι σταυρώθηκε μια ημέρα πριν το Εβραϊκό Πάσχα, στις 14 του μηνός Nissan, αλλά ο Μάρκος λέει ότι Μυστικός Δείπνος έγινε στις 15 του μηνός Nissan, ανήμερα το Πάσχα. Εαν λάβουμε υπ όψιν και τις ημερομηνίες της ύπαρξης του Πόντιου Πιλάτου ως Κυβερνήτη της Ιουδαίας ( από το 26 μ.Χ ως το 36 μ.Χ), μπορούμε να πούμε ότι πέθανε είτε στις 7 Απριλίου του 30 μ.Χ είτε στις 3 Απριλίου του 33 μ.Χ.
Πρόβλημα υπάρχει και με τις πηγές που έχουμε σχετικά με τον Ιησού. Τόσο τα Κανονικά, όσο και τα Απόκρυφα Ευαγγέλια, γράφτηκαν μετά τον θάνατό του, και σώζονται μόνο αντίγραφά τους. Υπολογίζεται ότι όλα τα Ευαγγέλια γράφτηκαν γύρω στα 80 χρόνια μετά (συν πλην μια- δυο δεκαετίες) και, επιπλέον, βρίθουν τόσων ανακριβειών και αντιφάσεων, που είναι σχεδόν αδύνατο να τα δεχτούμε σαν αξιόπιστες ιστορικές πηγές. Όσο για τις εξωχριστιανικές πηγές (Ιώσηπος, Τάκιτος, Σουετώνιος και Πλίνιος ο Νεώτερος ), κι αυτές είναι μεταγενέστερες και περίπου της ίδιας εποχής με τα Ευαγγέλια, και οι αναφορές τους είναι είτε μικρές, είτε ασαφείς. Όμως, δεν υπάρχει ούτε λέξη από συγγραφείς σύγχρονους του Ιησού! Μεγάλη αντίφαση, αν σκεφτούμε ότι παρουσιάζεται σαν διασημότητα που τον ακολουθούσαν τα πλήθη!
Η σταύρωση και η ταφή του παρουσιάζουν παρόμοια προβλήματα. Ο Ιωάννης και ο Λουκάς λένε ότι έμεινε τρεις ώρες στον σταυρό, μετά τον κατέβασαν, τον έχρισαν με αρώματα και τον έθαψαν, παρουσία των συγγενών του. Ο Ματθαίος μας τα αλλάζει. Δεν τον έχρισαν με αρώματα και οι συγγενείς δεν ήταν εκεί. Απλά τον τύλιξαν με το σάβανο και τον άφησαν στον τάφο. Όλα τα υπόλοιπα έγιναν την επόμενη ημέρα. Οι ευαγγελιστές επίσης δεν συμφωνούν στον λόγο που η Μαρία επισκέφτηκε τον τάφο, στην ώρα της επίσκεψης και στο αν ο τάφος ήταν ανοιχτός ή όχι.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Η συνηθισμένη πρακτική των Ρωμαίων ήταν να αφήνουν τους νεκρούς στον σταυρό για δύο τρεις ημέρες, μάλλον για παραδειγματισμό. Μετά τους κατέβαζαν και τους έχωναν σε ασημάδευτους, ομαδικούς ταφικούς λάκκους. Επίσης, οι σταυρώσεις δεν ήταν σπουδαίο θέαμα την εποχή εκείνη. Καθημερινό φαινόμενο, αντιμετωπίζονταν από τους ντόπιους σαν τα σημερινά τροχαία ατυχήματα: περνάς από δίπλα, λες "πω πω!" και συνεχίζεις. Και, δεδομένου ότι σταυρώθηκαν μόνο τρεις - ενώ συνήθως επρόκειτο για ομαδικές εκτελέσεις -, δεν πρέπει να προσέλκυσε μεγάλο κοινό. Υπάρχει λοιπόν πιθανότητα να μην υπήρχε καν τάφος!
Θα σταματήσω εδώ. Η σχετική βιβλιογραφία είναι τόσο πλούσια, που φτάνει για να βουλιάξει ολόκληρο στόλο. Φυσικά, δεν διεκδικώ την πατρότητα των παραπάνω - πρόκειται για συμπεράσματα που υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια, ανθρώπων πολύ πιό άξιων από μένα. Απλώς θέλησα να ξύσω λίγο την επιφάνεια, να σκάψω λιγάκι και να δώσω το δικό μου συμπέρασμα για το ποιος ήταν - για την εποχή του - ο Ιησούς: ένας αξιόλογος, πανέξυπνος και ριζοσπαστικός πολιτικός.

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

Χορεύοντας στο ταβάνι.

Στο "Royal Wedding" του Stanley Donnen, o Fred Astaire αφήνει τον έρωτά του για την Anne Ashmond (Sarah Churchill) να γίνει στίχος,μουσική και χορός, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του. "Είσαι όπου λάμπει η ομορφιά/Είσαι όπου φυτρώνει η ορχιδέα/Ό,τι είναι νεαρό κι ευτυχισμένο, πιό λαμπερό κι από γιορτή/ Είσαι όπου παίζουν οι άγγελοι." Χορεύοντας μαζί με την φωτογραφία της, υπερνικά την βαρύτητα, τα βήματά του βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στο πάτωμα, στους τοίχους, στο ταβάνι...παντού. Ο χορός του εξαπλώνεται παντού, μέσα του κι έξω, στον κόσμο που τον περιβάλει, πετάει, αιωρείται, τα πάντα γύρω του γίνονται χορός, τραγούδι, στίχος κι αγάπη. "Είσαι όπου κι αν πάω.Δεν είναι μυστήριο-είσαι ο κόσμος μου."

Το συγκεκριμένο διαμάντι προέκυψε μετά από την συνεργασία του Nick Castle με τον ίδιο τον Astaire. Βασισμένο σε ιδέα που ο Astaire επεξεργαζόταν από το 1945 (αναφέρθηκε πρώτη φορά στην έκδοση Lion's Roar της MGM), η σκηνή αποτελεί όχι μόνο ένα ορόσημο στην κινηματογραφική χορογραφία, αλλά και μια στιγμή καταπληκτικής έμπνευσης για τα ειδικά της εφέ. Τα πάντα γυρίστηκαν σε ειδικά κατασκευασμένο δωμάτιο που περιστρεφόταν αργά, μαζί με την κάμερα και τον κάμεραμαν, τεχνική που χρησιμοποιήθηκε αργότερα σε ταινίες όπως το remake της "Μύγας" από τον David Cronenberg και το "2001:A Space Odyssey" του Stanley Kubrick. Παρατηρώντας προσεκτικά την σκηνή, είναι φανερό ότι ο Astaire δεν χρειάζεται ειδικά cues ή σημάδια για να συντονίσει την χορογραφία του. Τα πάντα έχουν μελετηθεί από πριν βήμα βήμα, και απλά ο Freddy χρησιμοποιεί το σώμα του για να καταλάβει πότε πρέπει να κάνει αλλαγές. Το καταπληκτικό είναι ότι δεν αλλοιώνει καθόλου την ροή των βημάτων του και δεν διστάζει καθόλου. Κι όλα αυτά με μόνο ένα κόψιμο από την κάμερα, σε ένα μονόπλανο που κρατάει περίπου 3 λεπτά.Ελάχιστοι χορευτές μπορούν να καταφέρουν κάτι τέτοιο σε τέτοιες συνθήκες.
Από τις στιγμές που έχουν γραφτεί ανεξίτηλα στο Βιβλίο της Ιστορίας του Κινηματογράφου, ο "Χορός στο Ταβάνι" καταλαμβάνει σίγουρα μια από τις υψηλότερες θέσεις. Για μένα, είναι σίγουρα η καλύτερη χορογραφία που έχω δει, και δεν θα μπορούσα να περιμένω τίποτε άλλο από τον καλύτερο χορευτή του 20ού αιώνα, τον Fred Astaire.

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007

Vienna

Τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, πολλοί είναι αυτοί που θα σκίσουν τα ρούχα τους για το Rovaniemi σαν ταξιδιωτικό προορισμό. Αν μη τι άλλο, έχεις την ευκαιρία να δεις από κοντά τον αληθινό (!) Αη-Βασίλη, ή να πάρεις αυτόγραφο από τους Lordi - εάν τους πετύχεις εκεί. Για μένα όμως Χριστούγεννα ίσον Βιέννη. Αν δεν θέλετε να την βγάλετε πάλι στην Πλατεία Συντάγματος, μ'εκείνο το απαίσιο μεταλλικό κατασκεύασμα που το λένε "Δέντρο" και τους Πακιστανούς Αγιοβασίληδες, μην διστάσετε. Τολμήστε το και δεν θα ζημιωθείτε.
Το πρ
ώτο πράγμα που έχετε να κάνετε είναι να προνοήσετε για εισιτήριο. Αν και οι τιμές εξαρτιούνται από το πρακτορείο που θα επιλέξετε, και αν λάβουμε υπόψη και την εποχή - υπό κανονικές συνθήκες θα γίνεται χαμός - γύρω στα 300 ευρώ είναι αρκετά. Θα πετάξετε με Ολυμπιακή ή με Αυστριακές Αερογραμμές, αλλά όλες οι μεγάλες έχουν δρομολόγια-όχι όμως απευθείας . Δεν χάνετε τίποτα να το ψάξετε λίγο. Όσο για την πτήση, διαρκεί περίπου 2,5 ώρες.
Το επόμενο που πρέπει να σκεφτείτε είναι ο καιρός. Εν ολίγοις, προετοιμαστείτε για κρύο. Δεν είναι το υγρό κρύο του Λονδίνου, αυτό που κολλάει τα ρούχα στο δέρμα σου, αλλά ένα κρύο πιό ξηρό, πιό...χιονάτο. Οι Άλπεις, βλέπετε, δεν απέχουν πολύ. Φροντίστε λοιπόν να έχετε ζεστά ρούχα.
Αφού φτάσετε και βολευτείτε στο ξενοδοχείο σας, ήρθε η ώρα για περπάτημα. Αν και οι συγκοινωνίες της πόλης είναι εξαιρετικές, και το Μετρό πολύ βολικό (λίγο παλιό όμως) δεν θα χαρείτε πολλά αν δεν εξασκήσετε τα ποδαράκια σας λίγο.Εξάλλου, σε μια πόλη τόσο όμορφη, ποτέ δεν υπάρχει χρόνος για να την χορτάσετε.
Ξεκινήστε από την Stephanplaz, την κεντρικότερη πλατεία. Ο Καθεδρικός του Αγίου Στεφάνου είναι must για τους λάτρεις της αρχιτεκτονικής, αλλά μην το διανοηθείτε καν να φύγετε από κει χωρίς να περάσετε από ένα από τα εξαιρετικά καφενεία της πλατείας, τα οποία υπάρχουν εν αφθονία. Αν πέσετε σε Σάββατο, υπάρχουν πολλά happenings για όσους έχουν άφθονο χρόνο να σκοτώσουν.
Από κει, βάλτε πλώρη για την Μέκκα του shopping στην Βιέννη. Η Kärtnerstrasse και η Wiener Graben σας καλούν να αδειάσετε το πορτοφόλι σας, σε μεγάλους οίκους αλλά και σε καλόγουστα, μικρά μαγαζάκια. Μη τρομάζετε! Δεν είναι και τόσο ακριβά.
Σίγουρα πεινάσατε μετά από τόσο ποδαρόδρομο.Μεγάλο όνομα είναι το Hawelka στην Dorotheergasse, όπου μαζεύεται όλος ο καλός κόσμος. Κάντε εκεί μια στάση για καφεδάκι και Zachertorte - ένα παραδοσιακό σοκολατένιο κέικ, κατάλληλο για πολλούς απανωτούς γευστικούς οργασμούς- για να πάρετε δυνάμεις και να προετοιμάσετε το στομάχι σας.Το goulash της Αυστρίας είναι σχετικά ικανοποιητικό, αν και λιγότερο σπιρτόζικο από το παραδοσιακό ουγγαρέζικο, αλλά εκεί που δεν πρέπει να διστάσετε είναι στο schnitzel. Από φρέσκο φιλέτο μοσχαριού, παναρισμένο στην εντέλεια, συνήθως με συνοδεία ξινολάχανου και πατάτας.Απολαύστε το με φρέσκια βαρελίσια μπύρα.Όταν βραδιάσει, πάρτε το Μετρό για Grinzing με τα άφθονα "Heurigen"- ένας όρος που απευθύνεται στον παραδοσιακό τρόπο κατανάλωσης νεαρού κρασιού, και περιγράφει τις παραδοσιακές κρασοταβέρνες. Ζωντανή μουσική, πράσινο μέχρι λιποθυμίας, μεγάλα τραπέζια και καλόκαρδοι άνθρωποι. Ό,τι πρέπει για αποτοξίνωση.
Αν είστε πιό trendy τύπος, μην απογοητευτείτε επειδή βρίσκεστε στην πρωτεύουσα της κλασικής μουσικής. Υπάρχουν μαγαζιά για όλα τα γούστα, όπως
το Sunshine για electro και house ακούσματα - δεν πατάω εκεί ούτε με πιστόλι στον κρόταφο! - ή το Rot Engel για τους ροκάδες. Για τύπους jazz, τίποτε άλλο από το Jazzland.
Δεν τα είπαμε όλα. Μην παραλείψετε τα Ανάκτορα της Μαρίας Θηρεσίας, αλλά προσοχή μην χαθείτε στον λαβύρινθο! Υπάρχει κίνδυνος, αντί για την έξοδο, να βρεθείτε στον ζωολογικό κήπο! Έχει κροκόδειλους εκεί! Το Hofburg και το Belvedere πρέπει να αποτελέσουν σταθμούς στις περιπλανήσεις σας, καθώς και
η σφήνα του Donautrum, με το περιστρεφόμενο εστιατόριο- μακριά όσοι πάσχετε από υψοφοβία!Αν έχετε παιδιά, το Prater είναι ο προορισμός σας, με το εκπληκτικό λουνα-παρκ και την τεράστια ρόδα του.Και, φυσικά, η μεγάλη Όπερα. Μην ξεχάσετε να πακετάρετε το καλό σας κοστούμι.
Για εμάς τους άτυχους, που θα μείνουμε στην Αθήνα, φέρτε κανένα κουτάκι marzipan - τα αμυγδαλωτά τους - ή μια zachertorte σε ξύλινο κουτί. Δεν είναι πολύ ακριβή, μόνο 30 ευρουλάκια!Αν είναι να σας ζηλέψουμε, τουλάχι
στον να το κάνουμε με την γλύκα στο στόμα!









Υ.Γ
: Για το παρόν post, θα ευχαριστήσω τις κολλητές μου Βίκυ και Χρύσα - τυχερές!!! - που είχαν την καλοσύνη να μοιραστούν πληροφορίες και εμπειρίες. Σας ευχαριστώ κορίτσια!!!

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Der Untergang

Υπήρξαν πολλές απόπειρες - και πέρασαν πολλές ώρες - μέχρι να σκεφτώ μια εισαγωγή για ένα post στην "Πτώση" του Oliver Hirschbiegel, ώσπου κατάλαβα κάτι. Καμία εισαγωγή δεν είναι αρκετή για μια ταινία σαν αυτή. Ακόμη νοιώθω την ανατριχίλα στην πλάτη μου, ακριβώς έτσι όπως την ένοιωσα την πρώτη φορά που την είδα, ακόμη προσπαθώ να βρω λέξεις αλλά μένω άφωνος, έτσι όπως έμεινα άφωνος όταν, μετά από το τέλος των credits, πάτησα το play για μια ακόμη φορά. Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι να παραφράσω την ατάκα του Bruce Sterling όταν έκανε την κριτική του για το "Neuromancer" του William Gibson: για κάτι τέτοιες στιγμές επινοήθηκε ο Κινηματογράφος!
Η ταινία βασίζεται σε δυο βιβλία: το "Inside Hitler's Bunker" του Joakin Fest (απλά έξοχο!) και τα απομνημονεύματα της Traudl Junge-Hubs ("Until The Final Hour: Hitler's Last Secretary"), της τελευταίας ιδιαιτέρας γραμματέως του Hitler και μιας από τις ελάχιστες γυναίκες που βγήκαν ζωντανές από το καταφύγ
ιο του Reichstag στην Wilhemstrasse, κατά την εισβολή του Κόκκινου Στρατού στο Βερολίνο. Η ταινία ξεκινά στις 20 Απριλίου 1945 (55α γενέθλια του Hitler) και τελειώνει στις 30 Απριλίου 1945, με την αυτοκτονία του. Μέσα σ'αυτές τις δέκα ημέρες το Γ' Ράιχ καταρρέει, ο Hitler μεταβάλλεται από στυγνό δικτάτορα σε ψυχολογικό ράκος, ένας ολόκληρος κόσμος διαλύεται με πάταγο ανάμεσα στα καπνισμένα ερείπια του Βερολίνου, παράλληλες ιστορίες - ένας πατέρας ψάχνει τον γιο του στα απομεινάρια του Συντάγματος της Χιτλερικής Νεολαίας, ένα 14χρονο κορίτσι πείθει τον Λοχαγό της να την σκοτώσει για να μην πέσει στα χέρια των Ρώσων, η Magda Goebbels δολοφονεί τα έξι της παιδιά με δηλητήριο - συμπληρώνουν τον παραλογισμό ενός καθεστώτος που δεν μπορεί να δεχθεί ότι όλα τελείωσαν.
Στον ρόλο της Traudl Junge βρίσκουμε την Alexandra Maria Lara. Μάλλον άγνωστη στην χώρα μας αλλά με πλούσια φιλμογραφία στον Γερμανικό Κινηματογράφο, η μόλις 29 χρονών, Ρουμάνικης καταγωγής Alexandra παίζει
τον ρόλο της με μια ηρεμία η οποία, εν μέσω του χάους που εκτυλίσσεται γύρω της, καταφέρνει να σε καθηλώσει. Μια νεαρή κοπέλα που βρίσκεται ξαφνικά στο στόμα του λύκου, χαμένη, μπερδεμένη ως προς την ιδεολογία της αλλά ρεαλίστρια ως προς τα γεγονότα, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στον θαυμασμό της για τον δικτάτορα και στο ένστικτο της επιβίωσης.Στο τέλος, όταν η πολυπόθητη λύτρωση έρχεται, αναστενάζει με ανακούφιση, αλλά δεν καταφέρνει να συγχωρήσει τον εαυτό της για τα λάθη της που θα την ακολουθούν για πάντα.
Περιττός κάθε σχολιασμός για τον κορυφαίο Bruno Ganz και την ερμηνεία του ως Hitler.
Μπροστά σε τέτοιες ερμηνείες, το Όσκαρ χάνει εντελώς το νόημά του. Με απίστευτο πάθος και δυναμική, ο δικτάτορας ζωντανεύει μπροστά σου, σου παγώνει το αίμα, σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό με τις εμμονές του και τα κενά ιδεολογήματα του. Όταν όλα γύρω του καταρρέουν, δεν μπορεί, δεν έχει την ικανότητα να καταλάβει που έχει κάνει λάθος. Στην πτώση του, παρασέρνει τους πάντες γύρω του, όλους όσους ορκίστηκαν στο όνομά του. Η ψυχολογική του κατάρρευση σηματοδοτεί το τέλος ενός οράματος, του οράματος ενός ψυχοπαθούς. Και στο τέλος, όταν το μόνο που έχει μείνει είναι ο απόηχος του τελευταίου πυροβολισμού, καταλαβαίνουμε την απλή και σοκαριστική αλήθεια: δεν ήταν ο Διάβολος, δεν ήταν ο Σατανάς προσωποποιημένος. Ήταν απλά ένας άνθρωπος.
Σε μικρότερους ρόλους, ανατριχιαστικά παγερή η Corrina Harfouch (παλιά καραβάνα στη Γερμανία) στον ρόλο της Μήδειας - Magda Goebbels, θανατηφόρος ο Ulrich Matthes σαν Joseph Goebbels και ο διεθνής Thomas Kretshmann ( μπορεί να τον θυμάστε στον "Πιανίστα" ή στο "King Kong" του Peter Jackson) στον ρόλο του Ταγματάρχη Hermann Fegelein - μια από τις πιό διχασμένες προσωπικότητες των SS.
Η σκηνοθεσία του Oliver Hirschbiegel ( "The Experiment" ) κινείται ρεαλιστικά, χωρίς υπερβολές και έντονες σκηνές δράσεις, αλλά με βάθος στους χαρακτήρες και στην ψυχολογία τους, ξεφεύγοντας έτσι από Χολιγουντιανές συνταγές
που θέλουν τους Ναζί να είναι μόνο οι "κακοί", τα "τέρατα" και τίποτε άλλο. Είναι λανθασμένη η εντύπωση ότι ο Hirschbiegel θέλει να τους συμπαθήσουμε. Θέλει να τους δούμε σαν ανθρώπους, σαν οικογενειάρχες, με φίλους και με εχθρούς, όπως ακριβώς κι εμείς, με τα λάθη τους και με τις αδυναμίες τους. Όχι σαν κάτι το μυθολογικό, το φανταστικό, αλλά σαν απτή πραγματικότητα. Ίσως έτσι καταλάβουμε τι ήταν αυτό που τους οδήγησε στην μεγαλύτερη φρικαλεότητα της σύγχρονης Ιστορίας.
Είναι ελάχιστες οι φορές που ένας λαός βρίσκει το θάρρος να κοιτάξει κατάματα τις μαύρες σελίδες της Ιστορίας του και να παραδεχθεί ότι, ναι, είναι δικές του, παιδιά του. Η "Πτώση" είναι σίγουρα μια από τις στιγμές αυτές. Μην την δείτε έχοντας την εντύπωση ότι θα δείτε απλά μια ταινία. Πιστέψτε ότι θα δείτε ένα
απλό, ειλικρινές μάθημα Ιστορικής Μνήμης. Έτσι θα μπορέσετε να την κατανοήσετε καλύτερα.










Βαθμολογία................................10/10 (Και λίγο είναι)


International Movie Database: http://www.imdb.com/title/tt0363163/

Trivia: Η πραγματική Traudl Junge δεν κατάφερε να είναι στην πρεμιέρα της ταινίας το 2002 στο Μόναχο, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας. Ο υπεύθυνος φωτογραφίας της ταινίας την επισκέφθηκε αργότερα στο νοσοκομείο, και την πληροφόρησε για την τεράστια επιτυχία. Σύμφωνα με φήμες, η απάντησή της ήταν :" Επιτέλους, το έργο μου ολοκληρώθηκε. Τώρα μπορώ να αναπαυτώ.". Λίγες ώρες μετά, πέθανε ήσυχα στον ύπνο της, στις 10 Φεβρουαρίου 2002, σε ηλικία 82 ετών.

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007

Αέρααααα!....

28 Οκτωβρίου 1940, τετάρτη πρωινή...
Ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα, κόμης Emmanuelle Grazzi - μετά από ένα πάρτι στην Γερμανική Πρεσβεία - καταφθάνει στην πρωθυπουργική κατοικία και επιδίδει τελεσίγραφο στον τότε πρωθυπουργό, Ιωάννη Μεταξά, με το οποίο ζητά άδεια για την εγκατάσταση ιταλικών στρατευμάτων σε καίρια σημεία της ελληνικής επικράτειας, με σκοπό την περαιτέρω προώθηση στην Αφρική. Ουδέν μεμπτόν με την πρώτη ματιά - φασιστική Ιταλία από την μια, φασιστική (έστω light) Ελλάδα από την άλλη, θα περίμενες να συνεννοηθούν. Όμως ο Mussolini δίνει περιθώριο μόνο δύο ώρες - μέχρι τις 6:00 - για να λάβει απάντηση και, σε περίπτωση άρνησης, θα πέρναγαν χωρίς άδεια. Ο εμπαιγμός είναι φανερός, και η απάντηση μοιάζει αναπόφευκτη. Μην νομίζετε ότι ο Μεταξάς βροντοφώναξε το "ΟΧΙ", που το γιορτάζουμε ακόμα. Το "ΟΧΙ" ήταν εφεύρεση των εφημερίδων. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός απάντησε εις άπταιστον γαλλικήν "Alors, c'est la guerre.", δηλαδή "Λοιπόν, έχουμε πόλεμο."
Στην πραγματικότητα, ούτε ο Mussolini ούτε ο Μεταξάς επιθυμούσαν θετική αντιμετώπιση του τελεσιγράφου. Από την μια, ο Mussolini θα αναγκαζόταν να φερθεί φιλικά στην Ελλάδα, πράγμα που σαφώς δεν τον βόλευε στα πλαίσια της κατακτητικής του πολιτικής στα Βαλκάνια - μετά την κατακραυγή στην Αιθιοπία και το στραπάτσο στην Γαλλία, έπρεπε να δείξει στον Hitler ότι κάτι μπορούσε να κάνει - και, από την άλλη, ο Μεταξάς, ως γνήσιος αγγλόφιλος, δεν ήθελε μια πιθανή κόντρα με την Αγγλία, σε περίπτωση που συμμαχούσε με τον Άξονα. Δικαίως. Μπορεί να ήταν φασίστας, αλλά ηλίθιος σαν τον Mussolini δεν ήταν.
Έξι η ώρα το πρωί, κηρύσσει γενική επιστράτευση. Το τι ακολούθησε, μόνο η ψυχολογία της μάζας μπορεί να το εξηγήσει. Τέτοια ομοψυχία σπάνια υπάρχει στην Ελλάδα. Φασίστες, δημοκρατικοί, κομμουνιστές, καπιταλιστές και προλετάριοι, όλοι μαζί συρρέουν στα τρένα που ξεκινούν για το Μέτωπο. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά, που κανείς δεν κατάλαβε τι ακριβώς έγινε. Το μόνο που έμοιαζε φυσιολογικό σαν αντίδραση, ήταν ο γενικός ενθουσιασμός. Και μην μου πείτε περί αγάπης για την πατρίδα, γιατί κανένας δεν αγαπάει την πατρίδα από την μια μέρα στην άλλη. Η πατρίδα δεν είναι γκόμενα. Απλά, ναρκωμένοι στο διάστημα του Μεσοπολέμου, οι Έλληνες βλέπουν τζερτζελέ και πέφτουν με τα μούτρα.
Η ιταλική επίθεση ξεκινά το πρωί. Στις 1 Νοεμβρίου οι Ιταλοί καταλαμβάνουν την Κόνιτσα, κι εκεί συναντούν την κύρια γραμμή άμυνας των Ελλήνων. Και σκαλώνουν στην Πίνδο. Για να νιώσετε εθνικά υπερήφανοι, τούτο δω δεν ήταν στρατός. Άζαξ με αμμωνιαζόλ ήταν, που καθαρίζει τα πάντα στο πέρασμά του. Πιο πολύ αντάρτες παρά συντεταγμένος εθνικός στρατός, έτσι όπως είχαν τιγκάρει τα τάγματα και τα συντάγματα, κονιορτοποιούν σχεδόν την Μεραρχία "Julia" - φυσικό ήταν, με τέτοιο όνομα! - παίρνουν σβάρνα τα ιταλοαλβανικά στρατεύματα, μπαίνουν στην Αλβανία και φτάνουν μέχρι την Κορυτσά (22 Νοεμβρίου). Τέλη του μήνα δεν υπήρχε ούτε ιταλικό λοφίο στην Ελλάδα.
Τον Φλεβάρη και τον Μάρτη του 1941, δύο έξοχα οργανωμένες επιθέσεις των Ιταλών
αποκρούονται από τους ξεπαγιασμένους, ψειριασμένους και κατάκοπους Έλληνες και καταλήγουν σε πλήρη αποτυχία. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως ένα τσούρμο πειναλέοι σαρώνουν στην κυριολεξία έναν στρατό τέσσερις φορές μεγαλύτερο. Είναι πραγματικά ένα ηρωικό έπος, που προκαλεί τον παγκόσμιο θαυμασμό. Μέσα στην φούρια τους, οι Έλληνες έχουν ξεχάσει ανεφοδιασμούς, υποστήριξη, στρατηγικά σχέδια και μοιάζουν έτοιμοι να καταλάβουν το σύμπαν.
Όπως όλα τα έπη, έτσι και το έπος του '40 μοιάζει πολύ καλό για να είναι αληθινό. 6 Απριλίου τα πάντα καταρρέουν. Απηυδισμένος ο Hitler από την ηλιθιότητα και ματαιοδοξία του Ιταλού δικτάτορα - "το μεγαλύτερο λάθος μου", όπως είπε αργότερα - αναγκάζεται να ματαιώσει τα σχέδιά του για την Ρωσία και να υποστηρίξει τον Mussolini στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Δεν προλαβαίνει το σερβικό Μέτωπο να καταρρεύσει, και εκδηλώνεται η Γερμανική επίθεση, από τη μια στα σύνορα με την Βουλγαρία, από την άλλη από την Γιουγκοσλαβία. Μη με ρωτάτε τι έγινε ο ηρωισμός των Ελλήνων. Το περίφημο "Τείχος Μεταξά" - οι Έλληνες το παίζουν Γάλλοι - αποδεικνύεται χάρτινο μπροστά στις ερπύστριες των Panzer. Τέτοια τρεχάλα προς τα πίσω έχουμε να ρίξουμε από την καταστροφή στον Σαγγάριο. 8 Απριλίου τα SS μπαίνουν στην Θεσσαλονίκη και στις 20 , η Στρατιά της Ηπείρου, παραδίδει στους Γερμανούς και την τελευταία σφαίρα πυροβόλου. 27 Απριλίου η σβάστικα κυματίζει στην Ακρόπολη.
Αυτό είναι το Έπος του '40, δηλαδή η ουρά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του Πολέμου στην Ευρώπη, μια και ο Hitler αναγκάστηκε να καθυστερήσει την επίθεσή του στην Ρωσία πράγμα που επέτρεψε στους Συμμάχους να οργανωθούν. Άλλοι πιστεύουν ότι δεν είχε και τόση σημασία, μια και οι Γερμανοί στην ουσία έκαναν περίπατο. Για μένα ένα έχει σημασία. Σώσαμε όποια αξιοπρέπεια μας είχε μείνει, όπως και η Ιταλία δύο χρόνια μετά, συμπλέοντας με τους Συμμάχους. Μόνο που την αξιοπρέπεια που σώσαμε, την ρίξαμε στον βόθρο μετά, το '45, στον Εμφύλιο και στην Χούντα. Για να μας μείνει, τελικά, άλλη μια επέτειος αμανάτι, για να φωνάζουν δύο φορές τον χρόνο και όχι μια "ζήτω η Ελλάς, ζήτω το Έθνος" αυτοί που φρονούν εθνικά, δηλαδή αυτοί που δεν φρονούν καθόλου.

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007

E tu vivrai nel terrore - L'aldilà

Giallo...Ιταλιστί το κίτρινο. Λογοτεχνικό είδος αρχικά, το giallo έκανε την εμφάνισή του στην δεκαετία του '20, προσπαθώντας να γίνει η ευρωπαϊκή απάντηση στην αμερικάνικη υποκουλτούρα του pulp. Πέρασε σχεδόν μισός αιώνας μέχρι το giallo να περάσει στο πανί, αρχικά ως κινηματογραφικές μεταφορές των βιβλίων, σαν μοναδικό κινηματογραφικό είδος στη συνέχεια. Αγαπήθηκε και μισήθηκε, αγκαλιάστηκε και χτυπήθηκε αλύπητα, για να γίνει σήμερα ένα από τα πιό cult είδη της μεγάλης οθόνης. Χαρακτηριστικό του, το άφθονο αίμα, οι γραφικές σκηνές τρόμου και ο ακραίος ερωτισμός. Ο Dario Argento και ο Mario Bava φιγουράρουν σαν "αρχιερείς" για τους ορκισμένους λάτρεις του είδους, εγώ όμως προτιμώ να τιμώ σαν κορυφαίο τον Lucio Fulci. Και θα θεωρούσα ιεροσυλία να μην αφιερώσω ένα τουλάχιστον κινηματογραφικό post στο κατά γενική ομολογία αριστούργημά του, την "Έβδομη Πύλη της Κολάσεως".
Η εντελώς σχηματική υπόθεση της ταινίας περισ
τρέφεται γύρω από την Liza, η οποία κληρονομεί ένα απομονωμένο ξενοδοχείο κάπου στην Νέα Ορλεάνη. Στην προσπάθειά της να το ανακαινίσει, ανακαλύπτει ότι, πρώτον, το δωμάτιο 36 ήταν το θέρετρο της δολοφονίας - καλύτερα, πετσοκόμματος - του παρανοϊκού ζωγράφου - μάγου Schweick και , δεύτερον, ότι το ίδιο το ξενοδοχείο έχει χτιστεί πάνω σε μια από τις επτά Πύλες της Κολάσεως η οποία, εάν ανοίξει , όλα τα ζόμπι, βρικόλακες, απέθαντοι, διάολοι και τρίβολοι, θα ξεχυθούν επί της γης και θα τα κάνουν ρημαδιό. Παρέα με τον γιατρό- παθολόγο John McCabe, προσπαθούν να αποτρέψουν το Κακό, φυσικά, δεν τα καταφέρνουν, τα ζόμπι σηκώνονται από τάφους, μπανιέρες γεμάτες λασπόνερα και ψυγεία νεκροτομείων, λυκόσκυλα και ταραντούλες αφηνιάζουν και ξεσκίζουν λαρύγγια και γλώσσες, και ο χορός του αίματος αρχίζει.
Φυσικά, δεν έχει κανένα νόημα να σχολιάσουμε τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Η Kathrine MacColl,
αγαπημένη του ίδιου του Fulci, αμαρτωλά όμορφη και με λαρύγγι που πιάνει τρελές οκτάβες, επιστρατεύεται και πάλι μετά από το "City of The Living Dead" στον ρόλο της δύσμοιρης Liza. Με μια φιλμογραφία βουτηγμένη στο αίμα και στα εντόσθια, διεκδικεί επάξια μια θέση στο πάνθεον των κορυφαίων ηθοποιών του είδους, δίπλα στην μούσα του Mario Bava, την Barbara Steele, και την - "δολοφονημένη με όλους τους πιθανούς τρόπους" - σύζυγο του Dario Argento, την Daria Nicolodi.
Ο Νεοζηλανδός David Warbeck έχει τον ρόλο του γιατρού, παθολόγου, ανατόμου και ενίοτε πιστολέρο, John McCabe, προσφέροντας παράλληλα και το απαραίτητο love story με την MacColl - χημεία που, κατά την γνώμη μου, δένει απόλυτα αλλά, όπως και οτιδήποτε άλλο στην ταινία, παραμένει απόλυτα επιφανειακή. Καθόλου εντυπωσιακό το portfolio του, πλημμυρισμένο με ιταλικές ταινίες του καλαθιού
- και με μια δόση γκαντεμιάς, καθώς παραλίγο να πάρει τον ρόλο του James Bond, τον οποίο τελικά έχασε από τον Roger Moore - αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να αφιερώνεται απόλυτα στο να πυροβολεί ακατάπαυστα τα ζόμπι, να τρέχει πάνω κάτω από νεκροτομεία σε υπόγεια και από υπόγεια στην ίδια την Κόλαση, δείχνοντας να το διασκεδάζει αφάνταστα. Τραγική ειρωνεία: δύο μήνες μετά το commentary στην uncut DVD έκδοση της ταινίας, τον Ιούλιο του 1997, θα μας αφήσει από καρκίνο, σε ηλικία 55 ετών.
Απόλυτο must για τους λάτρεις του gore, του αίματος και
γραφικού επί της οθόνης ξεκοιλιάσματος, η "Έβδομη Πύλη της Κολάσεως" είναι μια ταινία-σπουδή στον ερασιτεχνισμό, στην κακογουστιά και στην υπερβολή, που δεν πρέπει να λείπει από την συλλογή σας. Τα πάντα έχουν επιστρατευτεί σε δόσεις μεγατόνων: αίμα, εντόσθια, σωματικά υγρά, ζόμπι, φαντάσματα, ουρλιαχτά, σαπισμένες σάρκες, οξέα που λιώνουν κεφάλια, φονικές αράχνες που τρέφονται με ανθρώπινο κρέας, σκυλιά που ξεσκίζουν αυτιά τυφλών κοριτσιών, κατάρες, προφητείες και διαβολικά, πανάρχαια βιβλία, για να κλείσει το όλο αλαλούμ με την ίδια την Κόλαση και με ένα άκρως εντυπωσιακό και πεσιμιστικό φινάλε. Πέρα από τα σεναριακά χάσματα, τα τραγικά λάθη - το εννιάσφαιρο (!) πιστόλι του γιατρού - και τα αστεία ηχητικά εφέ - αράχνες που ηχούν σαν σκουριασμένη κάνουλα - , ο Fulci μας δίνει μια ταινία που δεν μπορούμε παρά να απολαύσουμε. Προτείνω να την παρακολουθήσετε βράδυ, με καλή παρέα, άφθονο ποπκόρν και τα 5.1 στο τέρμα. Σας εγγυώμαι ότι θα περάσετε αξέχαστα!











Βαθμολογία................................9/10 (Όχι, δεν είμαι τρελός!)


International Movie Database: http://www.imdb.com/title/tt0082307/

Trivia: Η "Έβδομη Πύλη της Κολάσεως" αποτελεί το δεύτερο μέρος της άτυπης τριλογίας του Fulci "Gates of Hell". Αρχίζει με το "City of The Living Dead", συνεχίζει με το "The Beyond" (η παρούσα ταινία) και ολοκληρώνεται με το "The House By The Cemetery". Αν καταφέρετε και τις βρείτε και τις τρεις, μην χάσετε την ευκαιρία. Είναι η μια πιό απολαυστική από την άλλη!

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007

Ένα στ' αριστερό...

"Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου", λέει ο - μερικές φορές- σοφός ελληνικός λαός. Έντεκα ημέρες πριν την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου , οι απανταχού εθνικόφρονες ξεσκονίζουν τα παράσημα τους, αναμοχλεύουν τους μπαγιάτικους πανηγυρικούς τους, και ετοιμάζονται να μας σερβίρουν εκ νέου τον ίδιο γλιτσιασμένο εθνικιστικό λαπά που δεν τρώγεται με τίποτα - καταπίνεται όμως αν τον πασπαλίσεις με μια ιδέα από τα "δίκαια του έθνους" και μια πρέζα από "ιστορική μνήμη". Ασορτί και οι θεματοφύλακες της ενημέρωσης - δημοσιογράφοι, δημοσιογραφίσκοι και συν αυτώ καρεκλοκένταυροι - δεν χάνουν την ευκαιρία να βγάλουν από την κατάψυξη της θεματολογίας τις σχολικές παρελάσεις και τους μετανάστες σημαιοφόρους, να τα ζεστάνουν και τα δύο στο γκριλ και να μας τα σερβίρουν κι αυτά ως "καυτά θέματα της καθημερινότητας που απασχολούν το πανελλήνιο". Διαφορετικοί σερβιτόροι, ίδιο, άνοστο φαΐ, συνέλληνες!
Αφήνοντας κατά μέρος το τραγελαφικό γεγονός της ύπαρξης δύο εθνικών επετείων - μάλλον γιατί μια δεν μας φτάνει για να αποδεικνύουμε συνεχώς πόσο πατριώτες είμαστε περιφέροντας τον δίσκο της επαιτείας εις το όνομα των αρχαίων υμών προγόνων - αφελώς επιμένω ότι ζω σε μία δημοκρατική χώρα, στην οποία τα δύο αυτά ζητήματα έπρεπε να έχουν επιλυθεί εδώ και χρόνια. Φευ! Σε μια χώρα χωρίς συνείδηση, χωρίς φιλότιμο και χωρίς αξιοπρέπεια, έπρεπε να φανώ πιο προσεκτικός ως προς τις επιθυμίες μου. Σε μια χώρα που επικρατεί η λογική του εθνοπατερισμού, της εθνοκαπηλείας, των κουμπάρων και της ζαρντινιέρας, του "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" και του "πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα'ναι", ξεχνάμε τον Λαμπράκη, τον Μπελογιάννη, τον Πλουμπίδη, αφήνουμε στο βάθος τον Περικλή Κοροβέση, την Έλλη Παπά, την Γιούρα και τον Αη-Στράτη και βάζουμε τους μαθητές να παρελαύνουν στρατιωτικά μπροστά στο παπαδαριό και στους θερμοκέφαλους με τα γαλόνια. Για να "τιμήσουμε τους νεκρούς ήρωες".Για να "τιμήσουμε την ελευθερία".Για να "θυμόμαστε την ιστορία μας". Πάλι καλά να λες που δεν τους βάζουμε να κάνουν αναπαράσταση της Μάχης του Μαραθώνα, ντυμένοι με χλαμύδες, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Χέσε μέσα, όπως θα' λεγε και ένας καραγωγέας.
Κοίτα μόνο μην αριστεύσει κανένας αλλοδαπός! Γιατί αυτός δεν είναι Έλληνας! Το αίμα του δεν είναι καθαρό! Δεν κρατάει απευθείας από τον Περικλή! Φτου κακά και πάρτε του την σημαία από τα χέρια μην τη λερώσει το άπιστο σκυλί! Μόνο Έλληνας θα την σηκώσει την τιμημένη! Μόνο να θυμηθεί να αφήσει τον φραπέ στο σπίτι του. Σα δε ντρεπόμαστε, λέω γω!
Αφήστε τις παρελάσεις στον στρατό. Αυτοί οι αγράμματοι τουλάχιστον το έχουν στο αίμα τους. Κι αν κάνει το λάθος και αριστεύσει κανένα Αλβανάκι, κανένα Πακιστανάκι, κανένα Ρωσάκι, μην αρχίσετε τους δεκάρικους για τα ιδανικά του έθνους. Κοιτάξτε στα μάτια το Ελληνόπουλο σας, και αναρωτηθήτε γιατί δεν αρίστευσε αυτό.

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007

Blog Action Day

Αφιερωμένο στην χθεσινή μέρα

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007

Απέχθειες

Απεχθάνομαι:Την θάλασσα.
Γιατί:
Θέλω να πατάω κάπου σταθερά.


Απεχθάνομαι:
Τις παραλίες.

Γιατί:
Εκεί βλέπω την πιο χυδαία έκφραση της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.


Απεχθάνομαι:
Τα αυτοκίνητα.

Γιατί:
Δεν θέλω να σκοτωθώ.


Απεχθάνομαι:
Τα extreme sports.

Γιατί:
Τα φοβάμαι.


Απεχθάνομαι:
Την φράση "είναι καλύτερα να μείνουμε φίλοι".
Γιατί:Δείχνει δειλία.

Απεχθάνομαι:
Τα ψώνια με την κοπέλα μου.

Γιατί:
Δεν θέλω να την περιμένω δύο ώρες σα μαλάκας για να διαλέξει ένα παντελόνι.


Απεχθάνομαι:
Τον χορό.
Γιατί:Δεν ξέρω να χορεύω και δεν το θεωρώ απαραίτητο να μάθω.

Απεχθάνομαι:
Την "υγιεινή" διατροφή.

Γιατί:
Δεν θα ζήσω για πάντα.


Απεχθάνομαι:
Το clubbing.

Γιατί:
Στέκεσαι όρθιος σαν μπάστακας, δεν μπορείς να πεις λέξη στον διπλανό σου και η μουσική είναι απαίσια.


Απεχθάνομαι:
Το γυμναστήριο.

Γιατί:
Κάποτε θα τα τινάξω κι εγώ, όση γυμναστική και να κάνω.


Απεχθάνομαι:
Την φράση "να δούμε λίγο κόσμο".

Γιατί:
Και να τον δω, τι έγινε;


Απεχθάνομαι:
Τον θρησκευτικό γάμο.

Γιατί:
Με ποιόν/ποιά θα ζήσω μέχρι να πεθάνω είναι δικός μου και δικός του/της λογαριασμός (άντε και του Νόμου).


Απεχθάνομαι:
Τις κοινωνικές επιταγές λόγω συγγένειας.

Γιατί:
Είναι επιλογή μου με ποιόν θα είμαι κοινωνικός και με ποιόν όχι.


Εν τέλει...

Απεχθάνομαι:Ότι, αν τα πω αυτά, πολλοί θα με κοιτάξουν λες και είμαι εξωγήινος.
Γιατί:ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΟΥ ΕΠΙΛΟΓΕΣ, ΓΑΜΩΤΟ!!!!

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007

Ομοίος ομοίω...

Θα μπορούσα να ξεφύγω από τα πολλά λόγια, δίνοντας απλά ένα link σε ένα πολύ γνωστό βιντεάκι του James Randi σχετικά με την ομοιοπαθητική, αλλά προτιμώ τον άμεσο γραπτό λόγο για τον σκοπό αυτού του post. Όσο πιό απλά μπορώ, θα προσπαθήσω να δείξω ότι η ομοιοπαθητική όχι μόνο δεν δουλεύει, αλλά και ότι πρόκειται για καθαρή απάτη. Χρησιμοποιώ τόσο την επιχειρηματολογία του ίδιου του Randi όσο και στοιχεία που εύκολα μπορεί κανείς να βρει στο Διαδίκτυο.Λοιπόν...ας αρχίσουμε.
Τέσσερις είναι οι βασικές αρχές της ομοιοπαθητικής. Θα τις αναφέρω μια προς μια, εξηγώντας ταυτόχρονα γιατί η κάθε μια από αυτές είναι πιο τρελή από την άλλη.
Η πρώτη αρχή είναι αυτό που ονομάζουν "απόδειξη" (ο αγγλικός όρος είναι proving). Με πολύ απλά λόγια γίνεται το εξής: χορηγείται κάποια ουσία σε ένα υγιές άτομο, και το άτομο αυτό αναπτύσσει κάποια συμπτώματα. Τα συμπτώματα αυτά καταγράφονται σε ένα κατάστιχο με το φανταχτερό όνομα Materia Medica Pura.
Καταλαβαίνουμε ότι ο ομοιοπαθητικός δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ασθένεια από την οποία πάσχει ο ασθενής, αλλά μόνο για τα συμπτώματά του! Πείτε το αυτό σε κάποιον σοβαρό γιατρό, και αν δεν σας πετάξει έξω με τις κλωτσιές, εγώ να φάω τον υπολογιστή μου!
Η δεύτερη αρχή είναι ότι "το όμοιο νικιέται με το όμοιο".
Αν εμφανιστεί κάποιος ασθενής με κάποια συμπτώματα, ο ομοιοπαθητικός ψάχνει το βιβλίο του και βρίσκει ποια ουσία τα προκάλεσε κατά την διαδικασία της "απόδειξης". Αυτή λοιπόν είναι η ουσία που πρέπει να χορηγηθεί. Βασικά, η παραπάνω αρχή έχει κάποια αλήθεια. Κάπως έτσι δουλεύει και το εμβόλιο. Χορηγώντας μια μικρή ποσότητα ενός ιού, το σώμα μας αναπτύσσει τα απαραίτητα αντισώματα ώστε να "μάθει" να τον πολεμάει στο μέλλον. Δεν χρειάζεται όμως PhD για να καταλάβεις ότι η ομοιοπαθητική το έχει πάρει εντελώς στραβά.
Η τρίτη αρχή είναι ότι δεν δίνουμε αυτούσια την ουσία, αλλά ένα διάλυμά της. Τούτο προέκυψε για καθαρά πρακτικούς λόγους. Δεδομένου ότι πολλές από τις ουσίες της ομοιοπαθητικής είναι τοξικές ή και θανατηφόρες (αρσενικό οξύ, κινίνη, κυανούχες ενώσεις κλπ), πρέπει να τις χορηγήσουμε σε εξαιρετικά μικρές δόσεις, αν μη τι άλλο, για να μην πεθάνει ο ασθενής. Προσέξτε πως το κάνουν: παίρνουμε 1 μέρος της ουσίας και την διαλύουμε σε 100 μέρη νερό. Ανακινούμε το διάλυμα 10 φορές μπρος-πίσω, 10 φορές πάνω-κάτω, 10 φορές δεξιά αριστερά. Αυτό το λένε "ανατάραξη" (succussion). Το διάλυμα αυτό το χαρακτηρίζουν "1ου Βαθμού" ή 1C. Μακριά! Πρόκειται για πολύ δυνατό πράμα! Στην συνέχεια παίρνουμε 1 μέρος από το διάλυμα και το διαλύουμε εκ νέου σε 100 μέρη νερού. Αναταράσσουμε. Έτσι έχουμε το 2C...και ούτω καθεξής. Τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα αρχίζουν από 4 ή 5C και μπορεί να φτάσουν 30C. Αυτό σημαίνει ένα μέρος της ουσίας σε 10^60 μέρη νερού! Και ξέρετε κάτι; Φτάνουν και πιο πάνω!
Ας θυμηθούμε λίγο την Χημεία Α' Γυμνασίου. Ξέρετε κάποιον Avogadro; Ανακάλυψε έναν αριθμό, γύρω στα 1800. Ο αριθμός αυτός είναι 6,023x10^23 - πάνω κάτω. Για τα διαλύματα, ο αριθμός αυτός έχει την εξής σημασία: σε διάλυμα 1 μέρους μιας ουσίας σε
6,023x10^23 μέρη διαλύτη, στο διάλυμα βρίσκεται μόνο ένα μόριο ή ένα άτομο της ουσίας αυτής. Πιο πάνω, μιλάμε απλά για την πιθανότητα παρουσίας ενός ατόμου ή μορίου. Σε απλή ελληνική γλώσσα, ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο 15C, 20C ή 30C είναι σκέτο νεράκι.
Τέταρτη αρχή: όσο πιο διαλυμένο είναι ένα φάρμακο, τόσο πιο δυνατό είναι!
Πως είπατε; Αν ρωτήσετε κάποιον ομοιοπαθητικό, τότε θα σας το εξηγήσει λέγοντας ότι έχει να κάνει με τις "δονήσεις" της ουσίας οι οποίες "αποτυπώνονται" κατά κάποιο τρόπο στα μόρια του νερού και αυξάνουν την φαρμακευτική του δράση και...τελοσπάντων, κάτι τέτοιο.Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάποιος φυσικός για να μας πει δυο λόγια για το βλακώδες της παραπάνω υπόθεσης.Δείτε και πιο πάνω, για τον Avogadro, για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται.
Εδώ θα ήθελα να σταθώ λίγο, γιατί σίγουρα είναι πολλοί αυτοί που θα πουν για συγγενείς που έγιναν καλά με ομοιοπαθητικά σκευάσματα ή για τους εαυτούς τους που γλίτωσαν από σοβαρές καταστάσεις με χρήση της ομοιοπαθητικής. Δεν αμφιβάλλω και δεν αμφισβητώ την μαρτυρία τους. Σίγουρα όμως έχει να κάνει με το placebo effect. Το φαινόμενο αυτό υπάρχει, έχει μελετηθεί και καταγραφεί, αλλά δεν έχει εξηγηθεί πλήρως.Πολλές έρευνες έχουν δείξει ότι θεραπείες με ομοιοπαθητικά σκευάσματα δεν έχουν αποτελέσματα άλλα από αυτά που είναι αναμενόμενα με την χρήση placebo. Ενδεικτικά αναφέρω την έρευνα του επιχορηγούμενου από την Ελβετική Κυβέρνηση Προγράμματος για την Αξιολόγηση Εναλλακτικών Θεραπειών (περιοδικό Lancet, τεύχος 366), τις αξιολογήσεις της Συνεργασίας Cochrane (δείτε το), την έρευνα του BBC που παρουσιάστηκε στην εκπομπή Horizon το 2002, και πολλές άλλες.
Τελειώνω εξηγώντας γιατί θεωρώ την ομοιοπαθητική καθαρή απάτη.Τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα έχουν καταλήξει στα ράφια πολλών φαρμακείων και ιατρικών κέντρων, και πωλούνται σε τιμές συχνά εξωφρενικές.Υπάρχουν και φτηνά (γύρω στα 6 δολάρια) αλλά συμβαίνουν τα εξής: τις πιο πολλές φορές θα χρειαστείς ολόκληρα σετ, που μπορεί να φτάνουν μέχρι 250 δολάρια, και πρέπει να τα χρησιμοποιείς συχνά.Το πορτοφόλι σας λοιπόν αποκτά μια τάση να αδυνατίζει γρήγορα, και όλα αυτά για σκέτο νερό! Εάν αυτό δεν είναι απάτη, δεν ξέρω τι μπορεί να είναι.
Θα κλείσω αυτό το post εδώ, βλέποντας ότι τράβηξε περισσότερο απ' ότι υπολόγιζα. Δεν καταδικάζω κανέναν και δεν επιτίθεμαι σε κανέναν (εκτός από τους απατεώνες της ομοιοπαθητικής που πλουτίζουν εις βάρος μας, πλασάρωντας νερό της βρύσης ανακατεμένο με φούμαρα).Φυσικά, έχετε το κάθε δικαίωμα να σχολιάσετε αρνητικά τα όσα γράφω, ακόμα και να με βρίσετε. Αλλά, από την στιγμή που διάφοροι κύκλοι απατεώνων θέλουν την ομοιοπαθητική ακόμα και στο Πανεπιστήμιο, νομίζω ότι μπορώ να ανησυχώ λίγο παραπάνω.

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007

Τα δικά σας δικά μας

Τα όσα αφηγείται το παρακάτω κείμενο, δεν είναι καθόλου φανταστικά. Αν και τα όσα διαβάσετε μπορούν να υπάρξουν μόνο στην πιό νοσηρή φαντασία, τα γεγονότα, τα πρόσωπα και η ταλαιπωρία τους είναι απολύτως υπαρκτά, μηδέ της απανθρωπιάς κάποιων εξαιρουμένης.Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον "ΙΟ" της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, και μπορεί να βρεθεί εδώ. Διαβάστε λοιπόν, και φρίξτε.
Ο κος Κ.Τ απεβίωσε το 1995, έχοντας διατελέσει μοναχός στην Μονή Κ., δικαιοδοσίας Μητρόπολης Θεσσαλιώτιδος, μετά από σοβαρή ασθένεια. Οι τω νόμω κληρονόμοι του (γυναίκα και κόρη), έναν χρόνο αργότερα, έκαναν πράξη αποδοχής κληρονομιάς για ένα μικρό διαμέρισμα 78 τ.μ στην Κυψέλη, το οποίο είχε δωρηθεί στον μακαρίτη από την μητέρα του. Εντελώς νομότυπα, η πράξη αποδοχής μεταγράφηκε στο Υποθηκοφυλακείο Αθηνών με, εξίσου νόμιμη, συμβολαιογραφική πράξη.Το 1997, και αφού σιγουρεύτηκαν ότι όλα τα χαρτιά τους ήταν νόμιμα και καθαρά, οι κληρονόμοι αποφάσισαν να προβούν σε πώληση του ακινήτου.Πράγματι, το διαμέρισμα αγόρασε μια νεαρή κοπέλα, άσχετη με την οικογένεια, έναντι του ποσού των 15.000.000 δρχ. - περίπου 44000 ευρώ. Κι εδώ αρχίζει η κωμωδία.
Λίγο μετά την αγοραπωλησία, η Μονή Κ., διεκδικεί το ακίνητο για λογαριασμό της, κι ενώ ξέρει απόλυτα ότι δεν βρίσκεται πια στην κατοχή των κληρονόμων του Κ.Τ. Σε ποια βάση; Παρακαλώ κρατηθείτε. Στην βάση νομοθετήματος του 1909 (!) βάσει του οποίου, απαγορεύεται για κληρικό να διαθέσει οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο σε άλλους εκτός την Μονής στην οποία ανήκει, είτε δια διαθήκης είτε δια δωρεάς! Και το μόνο που απαιτείται για την ισχύ όλων των παραπάνω είναι μια απλή, χειρόγραφη βεβαίωση από Μητροπολίτη, ότι ο θανόντας ήταν κάποτε κληρικός, έστω και αν έχει αποχωρήσει την στιγμή του θανάτου του!
Μετά από την κωμωδία, αρχίζει το δράμα.
Η υπόθεση εκδικάζεται στο Δικαστήριο Καρδίτσας - όπου και ο τόπος διαμονής και καταγωγής των εμπλεκομένων - , το οποίο αποφασίζει ότι, όντως, η Μονή και η Μητρόπολη είναι νόμιμοι δικαιούχοι του ακινήτου.Η σημερινή ιδιοκτήτρια δεν έχει ιδέα για την δίκη και το αποτέλεσμά της, αλλά ενημερώνεται μιαν ωραία πρωία του 2004 ότι το σπίτι δεν της ανήκει! Γιατί το 2004, εφτά χρόνια μετά; Γιατί μετά από εφτά χρόνια η πράξη αποδοχής από τους κληρονόμους παραγράφεται, οπότε λήγει και η υποχρέωση της Εκκλησίας να καταβάλει αποζημίωση!
Η σημερινή ιδιοκτήτρια έχει κάνει αγωγή για να κρατήσει το σπίτι της ή έστω να διεκδικήσει κάποια αποζημίωση, έχει μπλέξει σε έναν δικαστικό αγώνα ο οποίος ακόμα εκκρεμεί, οι κληρονόμοι του Κ.Τ δεν έχουν να ελπίσουν σε τίποτε, και η Εκκλησία συνεχίζει να αυξάνει μέχρι σκασμού την ήδη κολοσσιαία περιουσία της, να καταργεί δημόσια έγγραφα καθ' όλα νόμιμα, πράξεις αγοραπωλησίας, δηλώσεις στην Εφορία και χαρτοσημασμένα έγγραφα. Κι όλα αυτά χάρη σε έναν νόμο του 1909, μια βεβαίωση του Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος και με την ανοχή των δικαστηρίων και του Αρείου Πάγου.
Περαιτέρω σχολιασμός δεν χρειάζεται. Τα συμπεράσματα δικά σας. Απλά, την επόμενη φορά που θα αφήσετε το ευρώ σας στο παγκάρι της εκκλησίας, σκεφτείτε το καλύτερα.

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

Εγώ την έχω μεγαλύτερη απο σένα (την πίστη μου)

Το παρακάτω τραγελαφικό συνέβη σήμερα στην ορκωμοσία της νέας Βουλής, αλλά αμφιβάλλω αν το πρόσεξε κανείς ώστε να σχολιαστεί. Μετά την αρχική δοξολογία - ομολογώ ότι είμαι λίγο άσχετος ως προς το τυπικό της ορκωμοσίας - ο Μητροπολίτης κατεβαίνει από το βήμα και ραντίζει τους βουλευτές με το ματσάκι βασιλικού (ο οποίος, παλιότερα, νόμιζα πως ήταν μαϊντανός), ενώ ένας δίπλα του επαναλαμβάνει διαρκώς ευχές από το Ευαγγέλιο. Τυπικά, λόγω του αριθμού των βουλευτών, ο Μητροπολίτης δεν εκτελεί την διαδικασία στον καθέναν από τους βουλευτές. Απλά, ευλογεί δειγματοληπτικά δυο-τρεις από την πρώτη σειρά, και κατόπιν εκσφενδονίζει το αγίασμα όσο πιο μακριά μπορεί, με την ελπίδα να πιάσει και τις πίσω σειρές. Κι εκεί ακριβώς βλέπω το καταπληκτικό: ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ σηκώνεται γρήγορα από τις πίσω θέσεις που εδρεύει το κόμμα του, τρέχει μπροστά, στριμώχνεται ανάμεσα στον Γιωργάκη και στον Σημίτη και ο Μητροπολίτης τον ευλογεί προσωπικώς! Κατόπιν του παραδοσιακού ασπασμού της δεξιάς, επιστρέφει στην θέση του και πάλι τρέχοντας, ενώ η διαδικασία συνεχίζεται!
Πέραν του κωμικού της όλης σκηνής, το περιστατικό δεν μπόρεσε να μη μου θυμίσει τις groupies του Prisley ή τα δεκαεξάχρονα (φλέβες κόπτoντα) του Sakis. Σε μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή χώρα που ασπάζεται τις αρχές της Δημοκρατίας, αν μη τι άλλο, η σοβαρότητα είναι βασική επιταγή. Δεν μπορώ να αισθανθώ τίποτε άλλο από ντροπή και απέχθεια μπροστά στο συγκεκριμένο σκηνικό, όπου ένας βουλευτής, θεματοφύλακας, υποτίθεται, του Νόμου και του Συντάγματος, πλειοδοτεί απροκάλυπτα, τόσο σε εθνικοφροσύνη όσο και σε θρησκευτικό συναίσθημα, εκλιπαρώντας σχεδόν γονυπετής για ένα βασιλικού αρώματος ιερατικό αυτόγραφο. Αντιπαρέρχομαι τον εξευτελισμό της δοξολογίας, του παπαδαριού, του βασιλικού και των εξαπτέρυγων στο λίκνο των δημοκρατικών θεσμών, μόνο και μόνο γιατί πρόκειται για μια συνηθισμένη εικόνα από την οποία δύσκολα θα ξεφύγουμε, και στέκομαι στον Γεώργιο Καρατζαφέρη και στην εικόνα του, η οποία αρκεί για να κολλήσει στην πλάτη της Ελλάδας άλλο ένα ρεζιλίκι.
Ξέρω... Εμφανίζω εικόνα προκατάληψης ενάντια στο ΛΑ.Ο.Σ, στον αρχηγό του και στα στελέχη του. Όχι, κύριοι. Δεν το αρνούμαι. Είμαι ενάντια στην είσοδό τους στην Βουλή. Τους θεωρώ επικίνδυνους. Τους θεωρώ εθνικιστές και φονταμενταλιστές. Τους θεωρώ σκοταδιστές. Έχοντας ήσυχη την συνείδησή μου, και θεωρώντας ακέραιη την ιδεολογία μου, περιμένω την fatwa τους.

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2007

Το όζον του Καματερού

Τρεις, θα έλεγα, ότι είναι οι αφορμές που με οδήγησαν σ'αυτό το post. Πρώτον, η αναφορά της καλής συναδέλφου zekia (zekiahome.blogspot.com) με αφορμή την επίσκεψή της στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης 2007. Δεύτερον, μια μικρή συζήτησή που είχα με τον επίσης καλό συνάδελφο fidelio (levitypen.blogspot.com) σχετικά με τα κακώς κείμενα του Ε.Σ.Υ (φίλε fidelio, συγνώμη που δεν τηρώ την υπόσχεση για ανάλογο post! Θα αναγκαστώ να αργήσω λίγο!). Και τρίτον, η εκπομπή του πολύ γνωστού γιατρού στο Τηλεάστυ, όπου η θαυματουργή του μηχανή οζονοθεραπείας διαφημίζεται με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια- στο διόλου ευκαταφρόνητο ποσόν των 280 ευρώ. Μετά απ' όλα αυτά, είπα να το ψάξω λίγο το θέμα.
Πρώτον, ας αρχίσω με μια μικρή ιστορική αναδρομή σχετικά με την οζονοθεραπεία. Το 1856, μόλις 16 χρόνια μετά από την ανακάλυψή του, το όζον χρησιμοποιήθηκε για την αποστείρωση χειρουργείων και χειρουργικών εργαλείων. Στα τέλη του 19ου αιώνα, το όζον χρησιμοποιούταν στην Ευρώπη για τον καθαρισμό νερού από βακτήρια. Η πρώτη χρήση του όζοντος σε θεραπευτική εφαρμογή αναφέρεται στο ιατρικό περιοδικό Lancet το 1892, ενάντια στην φυματίωση. Το 1916 ο Ταγματάρχης του Βρετανικού Στρατού George Stokers αναφέρει τις ευεργετικές ιδιότητες του όζοντος σε χειρουργικές επεμβάσεις.
Από κει και πέρα, ανάλογες αναφορές δεν υπήρξαν.
Γεγονός είναι ότι το όζον χρησιμοποιείται για την αποστείρωση ιατρικού και χειρουργικού υλικού, και μόλις πρόσφατα για την αποστείρωση του νερού. Υπάρχουν όμως σημαντικά στοιχεία που απαγορεύουν την χρήση του σε περιπτώσεις ασθένειας.Το όζον σαν αέριο είναι εξαιρετικά τοξικό. Στο αίμα, οξειδώνει ταχύτερα από το διατομικό οξυγόνο και δημιουργεί ελεύθερες ρίζες (τούτα τα κέρατα είναι γνωστό ότι προκαλούν πολλούς καρκίνους), καταστρέφει τα κύτταρα και προκαλεί οξειδωτικό σοκ. Πρακτικά, παρουσιάζει και κάποια άλλα προβλήματα, άσχετα όμως με θέματα υγείας. Δεν μπορεί να αποθηκευτεί - διασπάται σε κοινό οξυγόνο - γιαυτό πρέπει να παραχθεί επί τόπου, με μεθόδους που μπορεί να είναι επικίνδυνες - επαφή με ψυχρό πλάσμα, υπεριώδες φως κλπ.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, η οζονοθεραπεία δεν υποστηρίζεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ενώ πολλά κράτη την έχουν απαγορεύσει. Υπάρχει και δεδικασμένο, στις Η.Π.Α το 1999 όταν ένα ζευγάρι φυλακίστηκε γιατί διαφήμιζε συσκευές οζονοθεραπείας που, υποτίθεται, μπορούσαν να θεραπεύσουν τα πάντα, από AIDS μέχρι γάγγραινα.
Τέλος, θα παραθέσω αυτό που το "Reader's Digest" αποκαλεί "μια προσωπική ματιά".
Σε στιγμές ανάγκης και απόγνωσης, είναι εξαιρετικά εύκολο να πέσουμε θύματα επιτηδείων. Από το Radithor του περασμένου αιώνα μέχρι το νερό του Καματερού, το νεράκι της ομοιοπαθητικής και το όζον του γιατρού στο Τηλεάστυ, πολλές απάτες έχουν καλυφθεί με έναν μανδύα ψευδοεπιστήμης, ο οποίος κάνει καλά την δουλειά του σε ανθρώπους που, από την μια έχουν φτάσει στα όρια της απόγνωσης, από την άλλη έχουν πλήρη άγνοια. Σκοπός όλων αυτών φυσικά δεν είναι να τους απαλλάξουν από το πρόβλημά τους, αλλά από το περιττό βάρος του πορτοφολιού τους. Το πρόβλημα όμως δεν σταματάει εκεί. Επεκτείνεται σε, συχνά, θανατηφόρα επίπεδα, καθώς πολλοί ασθενείς, προτιμώντας την εύκολη λύση των διαφόρων επιτηδείων, σταματούν την θεραπεία που τους έχει υποδείξει ο γιατρός τους.
Τα τελικά συμπεράσματα τα αφήνω στον αναγνώστη. Αυτό που ξέρω είναι ότι η μητέρα μου δεν γλίτωσε χάρη στο όζον του γιατρού, ούτε στα μαγικά κρύσταλλα της Μαντάμ Ορλώφ. Βρίσκεται δίπλα μου μόνο και μόνο γιατί οι γιατροί της τίμησαν στο έπακρο τον Όρκο του Ιπποκράτη, για τον οποίο έλιωσαν πολλά παντελόνια στα Πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2007

Τα κεφάλια μέσα

Πάει κι αυτό. Ο κάθε εχέφρων πολίτης αυτής της χώρας άσκησε το εκλογικό του δικαίωμα με συνέπεια, υπευθυνότητα και ευσυνειδησία. Οι κάλπες, σκληρές και αδυσώπητες μέσα από την μαθηματική τους γλώσσα, αποφάνθηκαν: εκ νέου η εντολή δόθηκε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και στη Νέα Δημοκρατία. Και πριν αρχίσετε να μιλάτε για λαϊκό μαζοχισμό, μάθετε ότι δεν υπάρχουν τρελοί λαοί. Υπάρχουν μόνο τρελοί άνθρωποι.
Συγχωρέστε μου το "γαλλικόν" της γλώσσας, αλλά το τι μαλακίες έχω ακούσει, τόσο από τους νικητές όσο και από τους νικημένους, δεν λέγεται. Και πιστεύω ότι θα συνεχίσω να τις ακούω. Περίχαρα τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας άρχισαν ήδη τους φανφαρονισμούς για "ξεκάθαρη νίκη", για "εμπιστοσύνη του λαού", για "εκτίμηση του έργου του κόμματος". "Συνεχίζουμε δυναμικά", "με περισσότερη ευθύνη", "υπέρ του λαού". Στον αντίποδα, ένα ΠΑ.ΣΟ.Κ στα γόνατα μετά την κοτρόνα του 38 και κάτι τοις εκατό αλλά με υποσχέσεις για "δυναμική αντιπολίτευση", "αναζήτηση ευθυνών" και "αναδιοργάνωση". Κ.Κ.Ε και ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ μιλούν για "νίκη της ελληνικής αριστεράς στην Βουλή", θυμίζοντας κάτι από Χαρίλαο Φλωράκη και τις αλήστου μνήμης δηλώσεις του-"η συγκλονιστική σου παρουσία, λαέ της Αθήνας"- στους τρεις τέσσερις από κάτω. Και σφήνα το ΛΑ.Ο.Σ του Καρατζαφύρερ, σα πρωτάρα στο κουρμπέτι, να ανασύρει τις σκονισμένες περγαμηνές με τα "δίκαια της πατρίδος" και τα όνειρα για "την Πόλη και την Αγια-Σοφιά".
Σαν Έλλην πολίτης και ψηφοφόρος, πρέπει να δηλώσω ότι το περίμενα. Μπορεί η προηγούμενη κυβέρνηση Καραμανλή να ήταν, επιεικώς, αλαλούμ, αλλά το ίδιο αλαλούμ ήταν και η αντιπολίτευση. Στην κρίσιμη προεκλογική περίοδο, συνέβησαν δύο τινά: η Νέα Δημοκρατία δεν είχε καν πρόγραμμα, το ΠΑ.ΣΟ.Κ είχε κάτι που μόνο πρόγραμμα δεν το λες. Μουδιασμένος από το απίστευτο χάλι, ο μισός λαός έκρινε ότι δεν έχει την δύναμη να ρισκάρει. Ο άλλος μισός ψήφισε εθιμοτυπικά. Οπότε, πάλι τα ίδια. Η Νέα Δημοκρατία θα συνεχίσει το γκρέμισμα με Αλογοσκούφηδες, Πολύδωρες και Μαριέτες, το ΠΑ.ΣΟ.Κ θα είναι και πάλι ωσει παρόν και, στην ουσία, σε βαθιά κατάψυξη, εμείς θα κατεβούμε και πάλι στους δρόμους, απέναντι στα ΜΑΤ, στα γκλομπ, στις ζαρντινιέρες και στα καπνογόνα, η G700 θα συνεχίσει να τσουβαλιάζεται σαν τα πρόβατα στα Ταμεία Ανεργίας, οι κουμπάροι θα συνεχίσουν να καταπίνουν τις μίζες και τα δάνεια της Ευρώπης και η γιαγιά μου θα συνεχίσει να φυτοζωεί με τα τριακόσια ευρώ της σύνταξης την ίδια στιγμή που οι μεγαλοβιομήχανοι θα μας γδέρνουν με στομωμένο μαχαίρι.
Μετά από όλα αυτά, έχω ένα μήνυμα να δώσω. Όχι στους πολιτικούς ή σε όλους τους πολίτες. Το στέλνω ειδικά σε άτομα σαν κι εμένα, σε άτομα με την ίδια τρέλα, σε άτομα τα οποία, μέσα από μια οθόνη υπολογιστή και μερικές γραμμές κώδικα, μπορώ να ονομάζω φίλους, έστω κι αν δεν τους έχω δει ποτέ.
Θεωρώ τιμή μου να αποτελώ ένα κομμάτι της ελληνικής blogosphere, έστω και τόσο μικρό και ασήμαντο. Νοιώθω υπερήφανος που υπάρχουν άτομα σε όλη την ελληνική επικράτεια-ίσως και αλλού- που δεν το θεωρούν χάσιμο χρόνου να περάσουν από δω και να μου πουν μια κουβέντα. Λυπάμαι, αλλά είμαι απαισιόδοξος. Νοιώθω ότι δεν χάσαμε απλώς την μάχη, αλλά τον πόλεμο. Ελπίζω μόνο να μην συμφωνείτε μαζί μου σ'αυτό. Το ελπίζω...το εύχομαι...και σας το ζητάω σαν χάρη.

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2007

Εκλογές

Το σκηνικό γνώριμο. Ο αστυνομικός έχει στηθεί έξω από το εκλογικό τμήμα από τα άγρια χαράματα, με το σύμβολο του ελληνισμού - φραπές με σπαστό καλαμάκι σε πλαστικό ποτήρι - ανά χείρας. Η εφορευτική επιτροπή στη σειρά: ο Δικαστικός Αντιπρόσωπος όλο γραβάτα και επισημότητα, η βοηθός λες και έχει ξεπηδήσει από τους καταλόγους της χειμερινής κολεξιόν της Prada. Βαριεστημένος μέχρι θανάτου, ένας κοντόχοντρος τύπος σου δίνει το πακέτο με τα ψηφοδέλτια, αφού έχει φροντίσει να τα σαλιώσει επιμελώς με το δάχτυλό του. Μέσα στο παραβάν, η γιαγιά των ογδόντα Μαΐων προσπαθεί να κλείσει τον φάκελο. Το κεφαλάκι της ξεπροβάλει πίσω από το μπλε πανί.
"Δεν κλείνει παιδάκι μου!"
Αρχίζεις να εκνευρίζεσαι. Εντελώς ασυναίσθητα, το πόδι σου αρχίζει ένα ρυθμικό τακ τακ στο πάτωμα. Ο Δικαστικός Αντιπρόσωπος στραβοκοιτάζει την γιαγιά .

"Δείξ'της ρε Χρήστο...", μουρμουρίζει στον τύπο με το σαλιωμένο δάχτυλο. Ο τύπος την πλησιάζει και προσπαθεί να της δείξει - ειλικρινά, προσπαθεί!
"Εδώ, κυρα Παναγιώτα...τραβάς το χαρτάκι και το κολλάς.".Η γιαγιά φέρνει τον φάκελο στο στόμα της. "Όχι! Έχει κόλλα απάνω!", την προλαβαίνει ο τύπος. "Το πατάς και το κολλάς!".
Η γιαγιά σα να καταλαβαίνει. Βγαίνει έξω από το παραβάν, συνεχίζοντας να πιέζει τον φάκελο. Τον έχει τσαλακώσει στην κορυφή, εκεί που κολλάει. Ο τύπος την ακολουθεί από πίσω, στα πρόθυρα του υστερικού γέλιου-ή του υστερικού υβρεολογίου. "Ρίχ'το εδώ γιαγιάκα...", της λέει η γραμματέας."Στην χαραμάδα.". Ο τύπος τραβάει το βιβλίο. Η γιαγιά σημαδεύει. Μάταια. Ο φάκελος τσαλακώνεται κι άλλο. Δεύτερη προσπάθεια. Τίποτα. "Φέρ'το δω...", της κάνει ο κοντόχοντρος τύπος. Πιάνει τον φάκελο και με μια απότομη, εκπαιδευμένη κίνηση ρίχνει τον φάκελο στην κάλπη. Η γιαγιά πάει να φύγει. "Την ταυτότητά σου, κυρα Παναγιώτα!", της λέει η γραμματέας. Πάνω στην χιλιοσκισμένη ταυτότητα, η κορώνα. "ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ".
Ο Δικαστικός Αντιπρόσωπος σου κάνει νόημα. Μπαίνεις πίσω από το παραβάν. Να τελειώνεις. Να ξεμπερδεύεις. Χώνεις το ψηφοδέλτιο στον φάκελο, τραβάς το κάλυμμα, κλείνεις τον φάκελο. Η σακούλα σκουπιδιών μπροστά σου είναι υπερπλήρης. Προσπαθείς να χώσεις τα υπόλοιπα ψηφοδέλτια μέσα. Η σακούλα σκίζεται. "Γαμώτο!", ψελλίζεις μεσ'απ'τα δόντια σου. Κάνεις τον σταυρό σου και βγαίνεις έξω. Ο τύπος τραβάει το βιβλιαράκι. Ρίχνεις τον φάκελο μέσα, προσπαθώντας να τον σπρώξεις όσο πιο βαθιά μπορείς. Να μην τον δουν οι άλλοι.
Στην πόρτα της αίθουσας, η μάνα σου. "Εντάξει;", σε ρωτάει. Εννοεί, έριξες αυτό που είπαμε; Γνέφεις καταφατικά. Κι ας μην το'ριξες. Σου χαμογελάει. Υπερηφάνεια είναι αυτό στο πρόσωπό της; Ναι. Άσκησες το εκλογικό σου δικαίωμα. Κι ας μην το ήθελες. Η ύψιστη έκφανση της Δημοκρατίας. Κι εσύ να νιώθεις λες και βγήκες από την πουτάνα στο μπουρδέλο. Μόνο που δεν υπήρξε απόλαυση. Καμιά απολύτως.

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

Ratatouille

Παρίσι...Η Πόλη του Φωτός. Η πρωτεύουσα του έρωτα. Το λίκνο της μόδας, της κομψότητας, του παγκόσμιου στυλ. Και το κέντρο της υψηλής μαγειρικής. Το La Tour d'Argent, το Closerie des Lilas, το Pharamont και, φυσικά, το Maxim's. Εστιατόρια που φιγουράρουν όχι μόνο σαν ναοί της γεύσης, αλλά σαν παγκόσμια ορόσημα για τους λάτρεις της ικανοποίησης του ουρανίσκου. Τι δουλειά λοιπόν μπορεί να έχει με όλα αυτά ένα ποντίκι; Μην απορείτε. Όλα είναι δυνατά όταν το χεράκι τους έχουν βάλει η δαιμόνια ομάδα της Pixar και ο Brad Bird.
Ο Remy είναι ένας αρουραίος των υπονόμων , με μια ευαισθησία: είναι μανιώδης λάτρης της καλής κουζίνας. Όταν οι άλλοι της αποικίας του βλέπουν το φαγητό σαν "καύσιμο", αυτός έχει κατανοήσει την τέχνη που κρύβεται πίσω από τα φρέσκα υλικά, τα αρώματα και τον συνδυασμό τους. Το ταλέντο του χρησιμοποιείται από τους άλλους κάπως ανορθόδοξα: τον βάζουν να ανιχνεύει το ποντικοφάρμακο στα σκουπίδια που χρησιμοποιούν για τροφή. Ένα γύρισμα της τύχης όμως, θα τον φέρει στον δικό του, προσωπικό Παράδεισο: στην κουζίνα του διασημότερου εστιατορίου του Παρισιού, του Gusteau's, του οποίου την θέση του chef de cuisine έχει αναλάβει ο αντιπαθής και κοντοπίθαρος Skinner, μετά τον θάνατο του ιδρυτή Auguste Gusteau. Εκεί ο Remy θα γνωριστεί με τον Linguini, έναν νεαρό σκουπιδιάρη με ελάχιστες φιλοδοξίες, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την δουλειά του. Το τι κωμικοτραγικό και σουρεαλιστικό θα ακολουθήσει...επί της οθόνης.
Μετά το απίθανο "Incredibles", ο Brad Bird ενώνει ξανά τις δυνάμεις του με τα "ποντίκια" της Pixar και η ομάδα επιστρέφει δριμύτερη και πολύ ορεξάτη. Μπορεί μερικές φορές να λείπει η φρεσκάδα
και οι καινούριες ιδέες του "Incredibles" ή του "Finding Nemo", αλλά αυτό αναπληρώνεται επάξια από το σφιχτό και καλοδουλεμένο σενάριο, τις ατάκες που σπάνε κόκαλα και την πίστη στην παράδοση της slapstick κωμωδίας, δείχνοντας με τον καλύτερο τρόπο ότι η επιστροφή σε παλιές, δοκιμασμένες συνταγές μπορεί να δουλέψει τέλεια.
Πίσω από τα μικρό
φωνα, τους πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατούν ο Patton Oswalt (στο στοιχείο του, μια και εδώ και μια δεκαετία σχεδόν κρατάει τα σκήπτρα της stand-up comedy) στον ρόλο του Remy, και ο Lou Romano (παιδί της ίδιας της Pixar, που αποδεικνύει επιτυχημένα ότι ένας καλός animator πρέπει να είναι και καλός ηθοποιός) στον ρόλο του Linguini. Οι δευτερεύοντες όμως ρόλοι είναι αυτοί που κάνουν πραγματικά την διαφορά. Ποιος θα πίστευε ότι πίσω από την στακάτη, γαλλική προφορά του Skinner βρίσκεται ο μεγάλος Ian Holm; Και ποιος δεν θα ήθελε να υπάρχει αντίστοιχο Όσκαρ όταν ακούει το εκπληκτικό voice-over του Peter O' Toole στον ρόλο του γευσιγνώστη-νεκροθάφτη Anton Ego; Δίπλα, η Janeane Garofalo δίνει την φωνή της στην σκληρή - αλλά πανέμορφη - Colette, ενώ ο Django, ο πατέρας του Remy, έχει την φωνή του στιβαρού Brian Dennehy.
Στον τεχνικό τομέα, η Pixar ανεβάζει για άλλη μια φορά τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη, διαλύοντας κάθε ανταγωνισμό με άλλα studio και δικαιολογώντας και πάλι το στέμμα της. Εκπληκτική δουλειά στον φωτισμό και στα textures αλλά εκεί που πραγματικά κολλάει το μάτι σου είναι στο animation των χαρακτήρων το οποίο, παρά την καρτουνίστικη εμφάνισ
η, δεν ξεχωρίζει από το φυσικό. Και, επιτέλους, ένα συμπαθητικό ποντίκι (σίγουρα θα τρίζουν τα δόντια του Stewart Little)!!!Όλα αυτά επενδεδυμένα με την μουσική του Michael Giacchino ο οποίος, μετά από δύο χρόνια και το θαυμάσιο "One Man Band", επιστρέφει σε γνώριμα χωράφια.
Η Pixar λοιπόν τα κατάφερε και πάλι. Όταν βγει στις ελληνικές αίθουσες, μην χάσετε την ευκαιρία. Αγνοήστε την άστοχη ελληνική απόδοση του τίτλου ("Ο Ρατατουής";;;), κλείστε τ' αυτιά στις Κασσάνδρες που θέλουν μια ταινία animation να απευθύνεται μόνο σε μικρά παιδιά και πηγαίνετε να την δείτε. Από την πλευρά μου, αυτό που σας εύχομαι είναι...bon appetit!


Βαθμολογία......................9/10

International Movie Database : http://www.imdb.com/title/tt0382932/

Trivia: Ratatouille λέγεται ένα παραδοσιακό πιάτο λαχανικών από την Προβηγκία, κάτι σαν το δικό μας μπριάμι.Αν είστε λάτρης της μαγειρικής, ρίξτε μια ματιά εδώ.

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2007

Περί Πολιτικής (και) Ήθικής...

Ομολογώ ότι το συγκεκριμένο post είναι η δυσκολότερη "γέννα" μου. Όταν καθόμουν μπροστά στο πληκτρολόγιο, έχοντας πάρει την απόφαση να το ξεκινήσω, πάντα ένοιωθα μια αφόρητη εξάντληση. Έντρομος, διαπίστωνα ότι δεν ήξερα από που να ξεκινήσω! Ακριβώς όμως όπως μια ιστορία, το συγκεκριμένο post ωρίμαζε στο μυαλό μου, μεγάλωνε και, μερικές φορές πετούσε απρόσμενα παρακλάδια. Νοιώθοντας το λοιπόν έτοιμο να "γεννηθεί", ανάβω ένα τσιγάρο, παίρνω μια βαθιά ανάσα, και ξεκινώ από την βασική μου θέση: η Πολιτική είναι εκ συνθηκών ανήθικη.
Προσπαθώντας να δώσω έναν ορισμό στην Πολιτική Ηθική, τυχαία σχεδόν, έπεσα πάνω στον Emmanuel Kant: "Η συνεχής μάχη για την εφαρμογή του Δικαίου είναι Πολιτική Ηθική.".Και ξεκινάμε από δω. Ένας χώρος που αναλώνεται σε συνεχείς μάχες, όχι για την εφαρμογή Δικαίου, αλλά για την ικανοποίηση συμφέροντος, και δεδομένου του ότι το Δίκαιο δεν είναι πάντα συμφέρον, μπορεί να χαρακτηριστεί Πολιτικά Ηθικός; Σύμφωνα με τα παραπάνω, όχι. Σκεπτόμενος ότι ανέκαθεν η πολιτική αποσκοπούσε στην ικανοποίηση συμφέροντος - δεν υπάρχει ανιδιοτελής Πολιτική - , το εύλογο συμπέρασμα είναι ότι η Ηθική ανέκαθεν απουσίαζε από τον πολιτικό χώρο.
Πρόβλημα στην σχέση Πολιτικής και Ηθικής υπάρχει και από τον ορισμό της Ηθικής.Ως μια από τις βασικότερες υποκατηγορίες της Φιλοσοφίας, Ηθική ονομάζεται το σύνολο των κανόνων και συμπεριφορών μιας ομάδας σχετικά με έννοιες όπως καλό και κακό, δίκαιο και άδικο. Τέτοιες έννοιες όμως εμφανίζονται ως καθαρά υποκειμενικές, καθορισμένες από τις ανάγκες και τις συνθήκες τόσο της ομάδας που τις ερμηνεύει, όσο και της εποχής. Η Πολιτική ως σύνολο πράξεων από πρόσωπα εξουσίας, συχνά δεν λαμβάνει υπόψιν τέτοιες έννοιες. Άρα, και πάλι, δεν μπορεί να συσχετισθεί με την Ηθική.
Εδώ να ξεκαθαρίσω ότι το πρόβλημα δεν είναι αν ορίζεται γενικά η έννοια "Πολιτική Ηθική". Μπορεί και να ορίζεται - αν όχι σύμφωνα με τον Kant, τότε κάπως αλλιώς. Το πρόβλημα είναι αν εφαρμόζεται ή αν μπορεί να εφαρμοστεί η Πολιτική Ηθική. Εξετάζοντας την εξέλιξη της Πολιτικής, τόσο στην εποχή μας όσο και σε περασμένες εποχές, ειλικρινά, δεν βρήκα κάτι που να με πείσει ότι μπορεί.
Δεν αποκλείω βέβαια την πιθανότητα να κάνω λάθος. Αυτή την στιγμή το ζήτημα είναι τόσο πολύπλοκο, που ένα post δεν μπορεί να το αναλύσει σε βάθος. Παραθέτω μόνο τις γενικές γραμμές του. Και, καθώς τελειώνω άλλο ένα τσιγάρο, εξαντλημένος από την δύσκολη αυτή γέννα, θυμάμαι ξαφνικά τον Αίσωπο και το πόσο ασφαλής είναι η σάτιρα και η κωμωδία στην άσκηση πολιτικής κριτικής: "Δίνουμε στους μικρούς κλέφτες την κρεμάλα, και στους μεγάλους δίνουμε αξιώματα.".