Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Μετακομίζω

...όχι γιατί χωρίζω, αλλά γιατί αλλάζω πλατφόρμα. Wordpress κι όποιος αντέξει! Το παρόν blog θα παραμείνει ενεργό εως ότου μεταφερθούν όλα τα άρθρα με ικανοποιητικό τρόπο, και κατόπιν θα εξαφανιστεί στην λήθη της εξέλιξης. Μην βιαστήτε! Ακόμα είμαι στις σκαλωσιές! Τα λέμε στο geyssersz.wordpress.com!

UPDATE: Η μεταφορά ολοκληρώθηκε. Αυτές είναι οι τελευταίες λέξεις που γράφω στο blogger (σνιφ σνιφ κλαψ λυγμ!). Όποιος περάσει απο δω και έχει κάνει το λάθος να με έχει συμπεριλάβει στο blogroll του (zekia, σε σενα μιλάω!!!!!) , ας το ενημερώσει.
Τα λέμε λοιπόν από το καινούριο σπίτι!

BYEEEEEE!!!!!!!! :)

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Astor

Πολλές φορές στην ζωή μου έχει τύχει να επιχειρήσουν να με σηκώσουν για χορό-κάτι το οποίο, φαντάζομαι, έχει συμβεί και σε σας. Σε τέτοιες καταστάσεις, θεωρώ ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: σε αυτούς που σηκώνονται χωρίς καμία αντίρρηση ανεξαρτήτως είδους χορού (από head banging σε thrush metal συναυλία μέχρι ποντιακό Πυρρίχιο), σε αυτούς που υιοθετούν διπλωματική στάση, σταχυολογούν τις πιθανότητες να ρεζιλευτούν και αναλόγως πράττουν, και σε αυτούς που ο χορός είναι κάτι που δεν θα έκαναν ούτε με πιστόλι στον κρόταφο. Χωρίς καμία διάθεση απολογίας, χωρίς ίχνος ντροπής και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, δηλώνω υπεύθυνα και υπερήφανα ότι ανήκω στην τρίτη κατηγορία.
Οι λόγοι είναι κυρίως δύο. Πρώτον και προφανέστερον, δεν έχω ιδέα από χορό. Σέβομαι απίστευτα τους επαγγελματίες χορευτές και μου αρέσει αφάνταστα να τους παρακολουθώ (θεωρώ λ.χ απίστευτη απόλαυση το solo του μακαρίτη Michael Jackson στο "Billy Jean" και ούτε ξέρω πόσες φορές έχω δει το "White Nights" μόνο και μόνο για το εκπληκτικό δίδυμο του Mikhail Baryshnikov με τον Gregory Hines), ενώ, αντίθετα, δεν αντέχω να βλέπω ερασιτέχνες, μη επαγγελματίες ή would be χορευτές (ποτέ δεν θα ξεχ
άσω τις χορευτικές προσπάθειες αρκετών συμμαθητών μου σε disco, οι οποίες εν τέλει θύμιζαν πιο πολύ κατέβασμα ελιάς παρά χορό). Θεωρήστε με ρατσιστή, μισάνθρωπο ή εγωιστή αλλά, όσο και να σας εκφράζει αυτό που κάνετε, αν δεν ξέρετε να χορεύετε όπως πρέπει, μην το κάνετε! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο απαίσιοι δείχνετε!
Δεύτερος λόγος, και περισσότερο προσωπικός θα έλεγα, είναι ότι ο χορός σαν μέσο έκφρασης δεν με αγγίζει. Υπάρχουν άπειροι τρόποι να εκφράσει κανείς τα συναισθήματά του στους άλλους. Μερικοί ζωγραφίζουν, άλλοι διηγούνται, κάποιοι τραγουδούν, κάποιοι άλλοι γράφουν. Μερικοί προτιμούν τον χορό και, περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα
. Εγώ χρησιμοποιώ δύο κυρίως τρόπους: το γράψιμο και την μαγειρική - και, επί του δευτέρου, οφείλω να πώ ότι οι crepes Suzette που έφτιαξα σήμερα ήταν απόλυτα ενδεικτικές της ευθυμίας που με διακατέχει εδώ και κάποιες μέρες! Ο χορός ποτέ δεν βρήκε θέση στην λίστα μου.
Οι εξαιρέσεις υπάρχουν όμως για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Όχι, δεν έχω χορέψει ποτέ στην ζωή μου (μα ποτέ), αλλά υπάρχουν δύο είδη χορού που θα ήθελα να μάθω, ακόμα κι αν ποτέ δεν τους χορέψω. Το πρώτο είδος είναι οι Ιρλανδέζικες
κλακέτες. Αλλά, δεδομένου του ότι αυτό το είδος θέλει πνευμόνια από ελέφαντα και μύες από γιαπωνέζικο ατσάλι (βλέπε Michael Flatley), περνάω στο δεύτερο: τανγκό. Συγκεκριμένα, nuevo tango. Κι αυτό εξαιτίας ενός και μόνου ανθρώπου. Του Astor Piazzolla.
O Astor Pantaleon Piazzolla γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1921 στο Mar Del Plata της Αργεντινής. Γόνος ιταλών γονέων καμία σχέση εχόντων με την μουσική, ο Astor έζησε τα περισσότερα από τα παιδικά του χρόνια στην Νέα Υόρκη, όπου η επαφή με την jazz του '30 αλλά και με την κλασική μουσική του J.S.Bach θα καθόριζαν την μετέπειτα πορεία του. Ο πρώτος σταθμός στην ζωή του ήρθε το 1933, στα δεκατρία του χρόνια, όταν συνάντησε τον μεγάλο Carlos Gardel, αυτήν την τεράστια προσωπικότητα του αργεντίνικου tango, ο οποίος τον κάλεσε σε tour. Μετά από συνεχείς αντιρρήσεις του πατέρα του, ο Astor τελικά δεν συμμετείχε. Η "ατυχία" του αποδείχθηκε σωτήρια: σ'αυτή την tour, ο Carlos Gardel και η μπάντα του σκοτώθηκαν σε αεροπορικό δυστύχημα.
Ο Astor Piazzolla επέστρεψε την Αργεντινή το 1937, όπου συμμετείχε σε μπάντες όπως αυτή του Anibal Troilo. Μετά από παρότρυνση του Arthur Rubinstein, o Piazzolla μαθήτευσε δίπλα στον Alberto Gilastera, ο οποίος και αποτέλεσε τον δεύτερο σημαντικό σταθμό στην ζωή του: όχι άμεσα, αλλά έμμεσα, καθώς μέσω αυτού συμμετείχε στην Συμφωνική του Buenos Aires, όπου και κέρδισε υποτροφία για σπουδές στην Γαλλία. Το 1953 μετακόμισε στο Παρίσι, όπου καθηγήτριά του έγινε η Nadia Boulanger
. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, η Boulanger αντέδρασε θετικά στις συνθέσεις του αλλά, όπως είπε "βλέπω Stravinsky, βλέπω Bartok, βλέπω Ravel, αλλά δεν βλέπω Piazzolla εδώ μέσα!". Στην ερώτησή της για το μουσικό όργανο το οποίο έπαιζε, ο Piazzolla δίστασε να απαντήσει, καθώς το bandoneon θεωρούταν "κατώτερο" για την μουσική παιδεία των Γάλλων αλλά μετά από πιέσεις της δασκάλας του, ενέδωσε και έπαιξε μερικές συνθέσεις του. Η απάντησή της ήταν χαρακτηριστική: "Ηλίθιε! Αυτό είναι Piazzolla!". Αυτό ήταν. Το 1955 σχημάτισε το οκτέτο Buenos Aires, και κέρδισε επάξια μια θέση στο Πάνθεον των μεγαλύτερων συνθετών του αιώνα.
Ακολουθούν δύο από τις συνθέσεις του: το πασίγνωστο και πολυδιασκευασμένο "Libertango" και το θεσπέσιο "Milonga Del Angel".


Update: Η εκτέλεση του Libertango είναι με τους Yo Yo Ma, ενώ στο Milonga Del Angel συμμετέχει στο βιολί ο Fernando Suarez Paz των Fernando Suarez Quartete.Για το πρώτο προτείνω και την καταπληκτική διασκευή των Bond.

PS: Ο κολλητός μου από την Ιουράσια εποχή Ζεράρ, απόφοιτος ΤΕΦΑΑ και ως εκ τούτου εκπαιδευμένος - με σχετική επιτυχία μάλλον - στον χορό, προσπάθησε κάποτε να μου μάθει κάποια βασικά βήματα tango. Δεν ξεκολλάει από το μυαλό μου το πόσο gay φαινόταν!!!

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Genesis v2.0

Ας υποθέσουμε για μια στιγμούλα ότι ο Θεός υπάρχει. Ας προχωρήσουμε λίγο παραπέρα και ας προσθέσουμε στην υπόθεσή μας ότι, όχι μόνο υπάρχει, αλλά είναι και συγκεκριμένος, κατά το Χριστιανικό δόγμα: παντοδύναμος, πανάγαθος, έφτιαξε το Σύμπαν σε επτά ημέρες (πράγμα που αφήνει χώρο για πολλές υποθέσεις σχετικά με το τι έκανε πριν), επεμβαίνει στα καθ'υμάς, ακούει προσευχές, ανταμοίβει τους - κατ'αυτόν- καλούς και τιμωρεί τους κακούς (καμίνι Νο 17 παρακαλώ!). Ας κάνουμε ένα review, έτσι;
Η πρώτη μέρα ήταν το στάδιο pre-production. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ανάψει το φώς και να δημιουργήσει χώρο για το Σύμπαν. Τα πρώτα προβλήματα φάνηκαν εκεί, καθώς ο χώρος του βγήκε πολύ μεγαλύτερος απ'ότι υπολόγιζε, με αποτέλεσμα να μην καταφέρει να τον γεμίσει επαρκώς (είναι γνωστό ότι ο Θεός πάσχει από horror vacui). Ακόμα και σήμερα, το Σύμπαν που έφτιαξε ο Θεός είναι κατά ενενήντα έξι τοις εκατό άδειο.
Την δεύτερη μέρα ο Θεός έκανε μια γενική προετοιμασία για το project "Γη". Το βασικό στάδιο ήταν ο διαχωρισμός των υγρών και των στερεών μέσω ενός καινούριου υλικού, που ονομάστηκε "ουρανός", το οποίο όμως απέτυχε, καθώς όλα τα υλικά κατακάθισαν αφήνωντας τον χώρο πάνω από το διαχωριστικό, εντελώς άδειο.
Την τρίτη μέρα καταπιάστηκε με το κυρίως project, την Γη. Και πάλι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάτι πήγε στραβά, καθώς, κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης των βασικών υλικών, το εβδομήντα τοις εκατό της επιφάνειας πλημμύρισε, αφήνωντας μόνο το υπόλοιπο τριάντα για ό,τι θα επακολουθούσε. Τα λάθη συνεχίστηκαν, καθώς μεγάλες περιοχές είτε ερημοποιήθηκαν είτε πάγωσαν, συρρικνώνοντας κι άλλο την ωφέλιμη επιφάνεια του πλανήτη. Μην έχωντας τον απαιτούμενο χρόνο, πάγωσε το terraforming και προχώρησε στο επόμενο στάδιο, την δημιουργία φυτών. Κι ενώ τα περισσότερα είδη αποδείχτηκαν επιτυχημένα, η κατανομή τους έγινε με πολύ πρόχειρο τρόπο, καθώς σε μερικές περιοχές στριμώχτηκαν ασφυκτικά, ενώ σε άλλες μόνο ένα απειροελάχιστο ποσοστό κατάφερε να φτάσει.
Η τεταρτη μέρα ήταν , κατά γενική ομολογία, δείγμα της προχειρότητας του όλου σχεδίου. Ένα τραγικό λάθος διεπιστώθη - δεν είχαν φτιαχτεί ακόμα τα άστρα και ο Ηλιος της Γης - και, στην προσπάθεια να διορθωθεί, το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Πολλά άστρα άρχισαν να σκάνε με απίστευτη βιαιότητα, άλλα βγήκαν πολύ μικρά αλλά βαριά, άλλα βγήκαν ανεπανόρθωτα ογκώδη και κρύα, ενώ μερικά βγήκαν με τόσο λανθασμένη αναλογία βάρους/όγκου, που άρχισαν να καταπίνουν τα πάντα γύρω τους. Μέσα στον γενικό πανικό, ευτυχώς ο θεός κατάφερε να πετύχει τον Ήλιο της Γης, όχι όμως τελείως, καθώς η ενδεδειγμένη διάρκεια λειτουργίας του βγήκε σχετικά μικρή. Πάντως λειτουργούσε.
Η πέμπτη μέρα αποδείχθηκε εντελώς αποτυχημένη. Ίσως στο πιο μεγαλεπιβολο στάδιο του σχεδίου, την δημιουργία ζωής, τα σχέδια των περίπου δέκα εκατομμυρίων ειδών αποδείχθηκαν εντελώς αναποτελεσματικά, με αποτέλεσμα να εξαφανίζονται το ένα μετά το άλλο. Κρίνωντας την άμεση αντικατάσταση τους επιβεβλημένη, προσπάθησε να δημιουργήσει εκ νέου τα ζώα, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τελικά, στην σημερινή εποχή, από τα περίπου εκατό εκατομμύρια είδη που έφτιαξε, μόνο το ένα τοις εκατό υπάρχει και λειτουργεί ακόμα.
Η έκτη μέρα ήταν και η τελευταία. Ο Θεός δημιουργησε τον άνθρωπο - με αρκετά λάθη στον αρχικό σχεδιασμό, ιδιαίτερα στον σκελετό του είδους, τα οποία όμως παραβλέφθησαν ως "ασήμαντα" - και έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο της κυριαρχίας του. Οι δυσλειτουργίες όμως των πρώτων δειγμάτων (και ιδιαίτερα του θηλυκού δείγματος το οποίο εμφανίστηκε απαράδεκτα έξυπνο, εν αντιθέσει με το αντίστοιχο αρσενικό που αποδείχτηκε εντελώς μαλάκας) ήταν τόσες πολλές, ώστε κατάφεραν αξιοθαύμαστα να καταστρέψουν τα πάντα. Η κατάσταση δεν διορθώθηκε ποτέ, ενώ οι ελάχιστες απόπειρες του Θεού για αλλαγή (μια εκ των οποίων ήταν και ένα πλήρες reboot με την χρήση Κατακλυσμού) αποδείχθηκαν μάταιες.
Η έβδομη μέρα δεν αξίζει καν αναφοράς. Η έβδομη μέρα καθορίστηκε ως ρεπό, ενώ μια πρώτη αναφορά του σχεδίου από τον ίδιο τον Θεό δημιουργεί πολλά ερωτήματα ως προς την αντικειμενικότητά της, καθως εμφανίζει το project ως "επιτυχημένο", και τον ίδιο τον Θεό ως "ικανοποιημένο".

Σχετικά με την όγδοη μέρα, οι πληροφορίες που έχουμε είναι ασαφείς. Πιθανότατα την όγδοη μέρα, ο θεός έθεσε υποψηφιότητα για το βραβείο "Αρχιτέκτονας της Χρονιάς". Φυσικά, η αίτησή του απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες.

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Περί ομορφιάς - Νούμερο Τελευταίο

Συνεχίζω ακάθεκτος την λίστα με τις δέκα ομορφότερες γυναίκες που έχω γνωρίσει, συμπληρώνοντας την δεύτερη πεντάδα. Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, ιδού:

6) Η Βιβή
Υπάρχουν γυναίκες που, ενώ είναι κατα γενική ομολογία όμορφες, τους λείπει το ενδιαφέρον και η πρωτοτυπία. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι επιλογές είναι δύο: ή τις ξεχνάς σχεδόν αμέσως, ή επικεντρώνεσαι στο προφανές: στην σεξουαλικότητά τους. Στην περίπτωση της Βιβής, η πρώτη ματιά ίσως οδηγήσει στην παραπάνω αντιμετώπιση, τίποτε όμως δεν θα μπορούσε να αποτελέσει μεγαλύτερη γκάφα. Κι ενώ έρχεσαι αντιμέτωπος με μια by the book μεσογειακή κάρτα, με έντονες ιταλικές επιρροές και τον χυμώδη χαρακτήρα μιας Sofia Loren, συνειδητοποιείς σχεδόν έντρομος ότι παραπλανήθηκες με φρικτό τρόπο. Με την κάθε ματια, ατέλειες κάνουν την εμφάνισή τους για να δέσουν με το σύνολο, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που ενώ θες να το ξεχάσεις την επόμενη μέρα, καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς. Είναι αυτό που ο Bob Ross περιέγραφε σαν "τυχερά λάθη". Χωρίς αυτά, η Βιβή θα ήταν ακόμα μια κούκλα, χωρίς το κάτι που της έδωσε επάξια μια θέση στην λίστα μου.

7) Η Ελενη
Μπορώ να στοιχηματίσω ότι, αν ο Shakespeare ζούσε σήμερα, θα έδινε τον ρόλο του Puck στο "Όνειρο Θερινής Νυκτός" κατευθείαν στην Ελένη, κι ας είναι γυναίκα (μην ξεχνάμε ότι, τα πρώτα χρόνια, τον ρόλο του Peter Pan στα θεατρικά τον έπαιζε κορίτσι). Στην Ελένη λείπει η ωριμότητα της Βίκυς, η αρχοντιά της Ηρούς και το νεραϊδίσιο σπινθηροβόλημα της Ελλης, αλλά συμπληρώνει και με το παραπάνω τις ελλείψεις της με μια πονηριά και με ένα παιχνίδισμα που σε κάνει να γελάς θέλωντας και μη. Με αστείρευτες δυνατότητες και πολλές υποσχέσεις για το μέλλον, η Ελένη αποδεικνύεται χρησιμότατη προσθήκη στην λίστα μου, μια ομορφιά που αξίζει προσοχής και ανάλυσης.

8) Η Μύρια
Πανδαμάτωρ Χρόνος...Την Μύρια την βλέπω όλο και πιο σπάνια, αλλά κάθε φορά, ο χρόνος που περνάει κάνει το θαύμα του. Σαν το παλιό, καλό κρασί, η ομορφιά της Μύριας κερδίζει σε σταθερότητα. Δυναμική παρουσία, ένας συνδυασμός ισπανικής φλόγας και ελληνικής γλύκας σε σκούρους, παλ τόνους, με πολύ αχνές αλλά διακριτές ασιάτικες επιρροές, ένα σύνολο που κερδίζει μέρα με την μέρα σε σταθερότητα και αρμονία. Πιο λεπτεπίλετο και ευθραυστο δέσιμο από αυτό μιας Jennifer Connely, με το ίδιο όμως βλέμμα και την ίδια αύρα έντονη γύρω της. Προβλέπω ότι σύντομα θα φτάσει σε ενα εντυπωσιακό ζενίθ, αλλά ήδη έχει φτάσει σε ένα στάδιο όπου κερδίζει εύκολα τις εντυπώσεις, σε ενα σημείο όπου δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτε.

9) Η Ιωάννα
Αν η Βιβή είναι συνώνυμη του εκρηκτικού ταπεραμέντου, τότε η Ιωάννα είναι συνώνυμη της ωμής δύναμης. Με ταλαιπώρησε αρκετά μέχρι να βρω έναν τρόπο να την περιγράψω, ώσπου στο player που έχω ανοίξει αυτή την στιγμή, άρχισε να παίζει το "Saviour" των Anggun. Αμέσως όλες οι απορίες μου λύθηκαν. Μια περσόνα βγαλμένη κατευθείαν από τα εξώφυλλα των Evanescence, ένας εντυπωσιακός συνδυασμός από πάγο και φωτιά, μια θύελλα αντιθέσεων, η Ιωάννα θαρρείς ότι ξεπήδησε από κάποιο υπόγειο άνδρο μιας πανίσχυρης dominatrix, έτοιμη να κατακρεουργήσει το ανυπεράσπιστο θύμα της χωρίς να ιδρώσει καν. Η Ιωάννα θα κινδύνευε να περάσει στο πάνθεον της τετριμμένης ομορφιάς, αν δεν σόκαρε με ακόμη μια αντίθεση, από τις εκατομμύρια αντιθέσεις που απαρτίζουν το εντυπωσιακό σύνολο: την πιο γλυκιά, την πιο παιδική, την πιο ανυπεράσπιστη φωνή του κόσμου!

10)Η Αναστασία
Κλείνω την λίστα με μια ανάμνηση. Η Αναστασία αποτελεί την τελευταία της δεκάδας κατά κάποιο τρόπο τιμής ένεκεν, όχι γιατί υπολείπεται σε ομορφιά και σε χαρακτήρα, αλλά γιατί αυτή η ομορφιά δίνει την αίσθηση του deja vu. Ήταν η πρώτη κοπέλα που με έμαθε τι σημαίνει πραγματικά να είσαι όμορφος, χωρίς μάσκες, χωρίς υποκρισίες και χωρίς εντυπωσιασμούς - κατά κάποιο τρόπο της χρωστάω ένα αξιόλογο ποσοστό της αναλυτικής μου σκέψης. Η Αναστασία παραμένει όμορφη γυναίκα, παρά τα δύο της παιδιά και τα δέκα σχεδόν χρόνια έγγαμου βίου. Τυπική ελληνίδα, με ισχυρές δόσεις ευαισθησίας και λεπτότητας, μια ομορφιά όμως που την ξεπερνάς σχετικά εύκολα. Αν μη τι άλλο, η ομορφιά της Αναστασίας θα υπάρχει πάντα κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου σαν μια νοσταλγική μνήμη, και καθε φορά που την βλέπω μου αφήνει πάντα αυτή την γλυκόπικρη αίσθηση της ωραίας αλλά οριστικά χαμένης πρώτης φοράς.

Κι εδώ ολοκληρώνω το εγχείρημά μου, ελπίζωντας να πέτυχα τον σκοπό μου. Είναι πάντα ωραίο να ταξινομείς τις σκέψεις σου, να ξεκαθαρίζεις τα συναισθήματά σου, να σταχυολογείς και να ξεκαθαρίζεις όλα αυτά τα μικρά, μεγάλα πράγματα που αποτελούν τις σημαντικές λεπτομέρειες της ζωής σου. Οι όμορφες γυναίκες που υπάρχουν ή υπήρξαν στην ζωή μου, με οποιοδήποτε τρόπο και σε οποιαδήποτε θέση, μου έδωσαν εφόδια που κατά πολύ καθόρισαν το ποιός είμαι και το ποιός θα ήθελα να είμαι. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο από το να τις ευχαριστήσω!

Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

Περί ομορφιάς - Νούμερο Δύο

Όπως υποσχέθηκα, επιστρέφω σχετικά σύντομα, με την συνέχεια του post των ομορφότερων γυναικών που είχα την τύχη να γνωρίσω μέχρι τώρα. Θα σπάσω την λίστα σε δύο μέρη, οπότε θα ακολουθήσει ακόμη μια ανάρτηση πάνω στο θέμα.
Πριν ξεκινήσω, οφείλω να ομολογήσω ότι νοιώθω τυχερός που γνώρισα αυτές τις γυναίκες, αλλά και λίγο άτυχος, καθώς αναγκάζομαι να αφήσω μερικές έξω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπολείπονται σε ομορφιά. Επίσης, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι: σκοπός μου δεν είναι να μετατρέψω το post σε παράρτημα του Mr. Lonely Heart. Έτσι, δεν θα δείτε ούτε φωτογραφίες, ούτε κάποιον τρόπο επικοινωνίας (αν και οι περισσότερες έχουν μια σταθερή και αρκετά αξιοπρεπή διαδικτυακή παρουσία). Σκοπός μου είναι να περιγράψω τα δικά μου standard ομορφιάς μέσα από παραδείγματα, δίνοντας περισσότερο βάρος στην προσωπική τους προστασία - και κατ'επέκταση, στην προστασία της όποιας σχέσης μπορεί να έχουμε. Με αυτά τα στοιχεία στο νου, και προσθέτωντας ότι η σειρά δεν είναι ιεραρχική, παίρνω μια βαθιά ανάσα κα ξεκινώ.

1)Η Ηρώ.
Ο θυμόσοφος ελληνικός λαός λέει ότι "αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει." Στην περίπτωση της Ηρούς - η μόνη από την λίστα με την οποία έχουμε συγγένεια - θα μπορούσε να ισχύει, αλλά δεν είναι έτσι. Παρουσία και εμφάνιση αρχοντική, βγαλμένη από τις σελίδες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, η Ηρώ θα μπορούσε να είναι η Eowin του Αρχοντα των Δαχτυλιδιών, ή η Ανδρομάχη της Ιλιάδας. Ματ χρώματα σε γήινους τόνους, με ένα αλλοπρόσαλλο παιχνίδισμα χίππικης διάθεσης από τα 70's να περιφέρεται, το ensemble φέρνει στο νου νότες από Leahy, Runrig και Hevia. Παρά την μια - προς το παρόν - γέννα (ναι, προκειται για μια ευτυχισμένη μητέρα!), ή ίσως εξαιτίας της, καταφέρνει να διατηρήσει την intellectual αυρα που πάντα την περιέβαλλε. Και δεν θεωρώ σύμπτωση που ένας από τους αγαπημένους της συγγραφείς είναι ο Tom Robbins.

2)Η Ράνια
Με την Ράνια βρισκόμαστε μπροστά σε μια κλασική περίπτωση βόρειας ομορφιάς συνδυασμένης με μια γενναία δόση μεσογειακής λάμψης. Με μια εμφάνιση που σε κάνει να νομίζεις ότι τα ανοιχτά χρώματα φτιαχτηκαν ειδικά γιαυτή, η Ράνια καταστρατηγεί όλους τους κανόνες των ελληνικών προτύπων και ζωντανεύει την όπερα των Nibelungen με τον ρόλο της Kriemhild κομμένο και ραμμένο πάνω της. Εξαιρετικά προσεγμένη, είναι μικροκαμωμένη αλλά καταφέρνει να κυριαρχεί με μια καθολικότητα που σπάνια την παραβλέπεις. Και πρέπει να προσθέσω και το κυρίαρχο στοιχείο της, αυτό που αν το προσέξεις, δεν ξεκολλάς: τα δίχρωμα μάτια της, το ένα πράσινο και το άλλο καφέ ανοιχτό!

3)Η Βίκυ
Τα πράγματα εδώ είναι ξεκάθαρα, αλλά λίγο παράξενα. Η Βίκυ δεν είναι η γυναίκα που θα προκαλέσει μποτιλιάρισμα στον δρόμο, σφυρίγματα θαυμασμού και σχόλια από λατίνους εραστές. Το σύνολο είναι κλασικό: σκούρα παλέττα με ανοιχτούς τόνους, κυρίως στο δέρμα, η παλιά, καλή, γαλλική συνταγή που υμνούν γυναίκες όπως η Marion Cotillard, η Anne Parillaud και η Audrey Totau, σταθερά δεμένη και με στιβαρότητα που αποτελεί εγγύηση για πολλά χρόνια. Ένα τέτοιο σύνολο θέλει τον χρόνο του, σαν ένα μπουκάλι Hennessy είκοσι ετών, πρέπει να αναπνεύσει και να αναπτυχθεί. Απο κει και πέρα, έχουμε μπροστά μας ένα υλικό έτοιμο για το καναβάτσο του Hopper και του Millet. Με ρεαλισμό, σοβαρότητα και την σοφία αιώνων, η Βίκυ είναι ένα σύνολο από άπειρες λεπτομέρειες που δεν μπορείς να ησυχάσεις αν δεν ανακαλύψεις. Αν ήταν ξανθιά, θα ήταν η Kate Blanchet ή η Kate Winslet, αλλά ευτυχώς που δεν είναι!

4) Η Έλλη
Κι εδώ έχουμε μια ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς η Ελλη είναι η μόνη από την λίστα την οποία δεν πρόκειται να ξαναδώ. Η μετακόμισή μου στέρησε το καφέ στο οποίο δούλευε, μαζί με την εντατική μελέτη της παρουσίας της, αλλά τα πέντε αυτά χρόνια ήταν αρκετα για να κερδίσει μια θέση εδώ. Σχεδόν δίδυμη περίπτωση με την Ράνια, αλλά πιο ανοιχτόχρωμη και αιθέρια, η Έλλη προσθέτει και την παιδικότητα στην παλέττα της. Η αύρα της λιγότερο στιβαρή και σταθερή από της Ράνιας, αλλά κυριαρχεί και γεμίζει τον χώρο με την ίδια αποτελεσματικότητα. Αν την συγκρίνουμε με την δίδυμη περίπτωση, η Έλλη υπερτερεί σε ένα σημείο: στην κίνησή της, η οποία είναι πιό ρέουσα, πιο απαλή και πιο γυναικεία απο της Ράνιας.

5)Η Αφροδίτη
Ίσως η πιο δύσκολη απόφασή μου, καθώς με την συγκεκριμένη έχουμε μεγαλώσει μαζί, και με τον αδελφό της είμαστε κολλητοί περισσότερο απ'ότι μπορώ να θυμηθώ. Η μουσική βιομηχανία καλείται εδώ να δώσει κάτι από το πλούσιο υλικό για την περιγραφή της συγκεκριμένης γυναίκας. Η πιο πολύχρωμη παρουσία της λίστας, με χρωματική γκάμα που καλύπτει σχεδόν όλο το ορατό φάσμα, η Αφροδίτη φιγουράρει αλλοτε σαν το alter ego της Miky Berenyi των Lush, άλλοτε σαν ένα φασματικό αντίγραφο της D'Arcy των Smashing Pumpkins, και πότε σαν ροκ περσόνα των αρχών των 80's, δίπλα στην Johnette Napolitano. Πολύπλευρη παρουσία, ένας πραγματικός χαμαιλέοντας, έχει εντουτοις μια πραγματικότητα σχεδόν απτή, αδιαμφισβήτητη. Τώρα που το σκέφτομαι, καταλαβαίνω κάτι απλό: όμορφη ή όχι, με τα δικά μου πρότυπα ή όχι, ο πολύπλευρος χαρακτήρας της κάνει την παρουσία της στην λίστα σχεδόν επιτακτική.

Εδώ κλείνει η πρώτη πεντάδα. Θα ολοκληρώσω την λίστα στο επόμενο post, το οποίο δεν θα αργήσει να έρθει. Όσοι βρήκατε ενδιαφέρον το όλο εγχείρημα, λίγη υπομονή. Για τους υπόλοιπους, ο τελευταίος παρακαλείται να κλείσει την πόρτα.

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

Περι ομορφιάς - Νούμερο Ένα

Δεν πρόκειται - και δεν ήταν στις προθέσεις μου - να κάνω κάποια εμπεριστατωμένη έρευνα στο θέμα της ομορφιάς. Εξάλλου, είναι κοινό μυστικό ότι η ομορφιά είναι μια καθαρά υποκειμενική έννοια, ισχύουσα μόνο ως αυστηρά προσωπικό κριτήριο και όχι ως καθολικώς αποδεκτή αξία. Αυτό που θα ακολουθήσει είναι μια προσωπική λίστα (πάλι!) με τις δέκα ομορφότερες γυναίκες που έχω γνωρίσει προσωπικά.
Εδώ θα διστάσω λίγο, καθώς ένα τέτοιο εγχείρημα ενέχει πολλούς κινδύνους, όσον αφορά ειδικά τις αναγνώστριες αυτού του post. Λίγη υπομονή καθώς αναλύω αυτούς τους κινδύνους, σε μια προσπάθεια να τους αποτρέψω στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.
Πρώτον, η επίδοξη αναγνώστρια που θα δει τον εαυτό της απόντα από την σχετική λίστα, θα οδηγηθεί αυτόματα στο συμπέρασμα ότι κρίνεται ανεπαρκής από την αφεντιά μου. Μέγα λάθος, βέβαια, και παρακαλώ να προσέλθει την επαύριο με τον κηδεμόνα της. Κι εξηγώ, όσο πιο απλά γίνεται.
Πιστεύω ότι είμαι αρκετά σαφής όταν ισχυρίζομαι ότι η ομορφιά είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση. Ως εκ τουτου, λίγη σημασία έχει (και θα πρέπει να έχει ) η αξιολογική μου κρίση. Εξάλλου, η ομορφιά δεν αποτελεί κριτήριο αξιολόγησης χαρακτήρα. Με άλλα λόγια, κυρίες μου, η συμπεριφορά μου απέναντί σας και η γνώμη μου για το άτομό σας, δεν έχει επ'ουδενί να κάνει με την εμφάνισή σας. Κατ'επέκταση, η απουσία σας από την λίστα κρίνεται ως κενή νοήματος.
Δεύτερον, υπάρχη η τάση να συνδέεται η αξιολογική κρίση της ομορφιάς με την ερωτική επιθυμία. Αν και υπάρχει ένας κόκκος αλήθειας στην παραπάνω τάση (κυρίως βιολογικής και, ειδικότερα εξελικτικής, βάσης, τόσο μεγάλης πολυπλοκότητας όμως που δεν θα μπω στον κόπο να επεκταθώ), είναι μια τάση που, ειλικρινά, ούτε καταλαβαίνω, ούτε αποδέχομαι. Η ερωτική και συναισθηματική έλξη είναι ένα εξαιρετικά πολύπλοκο φαινόμενο, το οποίο επεκτείνεται σε απειράριθμα πεδία της ανθρώπινης υπόστασης, από την βιολογία ως την φιλοσοφία. Η εξωτερική ομορφιά, αν και συμπεριλαμβάνεται ως κριτήριο, από ένα σημείο και μετά χάνει παντελώς την αξία της. Αν πιστέψετε, έστω και για μια στιγμή, ότι τρέφω ερωτικά συναισθήματα απέναντί σας, μόνο και μόνο από την ύπαρξή σας στην λίστα, λυπάμαι, αλλά μείνατε μετεξεταστέες. Προσέλθετε τον Σεπτέμβριο καλύτερα διαβασμένες. Αν φοβάστε κάτι τέτοιο - και παλι, αδυνατώ να καταλάβω γιατί κάποιος θα έπρεπε να φοβάται τα συναισθήματα κάποιου άλλου, αλλά βλέπω ότι πολλές φορές ισχύει -, όσο περνάει ο καιρός τόσο δυσκολεύομαι να τα αναπτύξω, οπότε ελπίζω να καθησυχαστείτε.
Ποιός ο λόγος λοιπόν αυτού του post; Άστοχη ερώτηση, αλλά ας προσπαθήσω να απαντήσω. Πολύ απλά, κανένας σημαντικός. Σε ένα blog, πολλά post στερούνται σκοπού και νοήματος, και λειτουργούν απλά ως τρόπος εκτόνωσης κάποιας εσωτερικής πίεσης ή ανάγκης. Επί του συγκεκριμένου, την σπίθα άναψε το post του wonderwall στο backtomono, όπου παρατίθεται μια ανάλογη λίστα με κυρίες της μουσικής βιομηχανίας, ένα post που θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο "Το Όργιο του Πλαστικού Χειρουργού" ή "Η Χαρά του Ρεκτιφιέ". Κι επειδή ανάλογες λίστες έχουν γίνει άπειρες, είπα να ξεφύγω λίγο από τα τετριμμένα.
Μετά από την μακροσκελή εισαγωγή μου, η λίστα θα ακολουθήσει προσεχώς (σχετικά σύντομα βέβαια). Σε επόμενο επεισόδιο θα γνωρίσουμε μερικές κυρίες της καθημερινότητας, μερικές κοπέλες της διπλανής πόρτας για τις οποίες πιστεύω ότι ο Θεός, αν υπάρχει (ποιητική αδεία βέβαια, μην νομίσετε ότι αγίασα!), είχε μεγάλα κέφια όταν τις έφτιαχνε.

Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

The Raven

Δεν ξέρω ακριβώς τι αποτέλεσε το έναυσμα για το σημερινό post, η αλήθεια είναι όμως ότι καιρό ήθελα να καταπιαστώ μαζί του. Γενικά είμαι άνθρωπος που του αρέσει η λογοτεχνία και η ποίηση, πάσχω όμως από την έλλειψη δύο σημαντικών προσόντων που θεωρώ - κατά την ταπεινή μου γνώμη, πάντα - σημαντικά, αν όχι ουσιώδη, για την κατανόηση και την εκτίμηση των δύο αυτών μορφών Τέχνης.
Το πρώτο είναι μια, κατά τα φαινόμενα, έμφυτη έλλειψη ευαισθησίας και ρομαντισμού. Χωρίς αυτά, είναι σχεδόν αδύντη η ταύτιση με τον κεντρικό χαρακτήρα και, κατ'επέκταση, με το κεντρικό θέμα του λογοτεχνικού δημιουργήματος ή του ποιήματος. Χάνεται έτσι η απόλαυση της ανάγνωσης - και η ανάγνωση, όσο υποτιμημένη και να είναι, αποτελεί πράξη ίσης αξίας με την συγγραφή.
Το δεύτερο είναι μια αδύναμη μνήμη, η οποία κατά καιρούς με ταλαιπώρησε σε πολλούς τομείς της ζωής μου. Στα σχολικά μου χρόνια, η συμμετοχή μου σε οποιαδήποτε σχολική εκδήλωση ήταν de facto αδύνατη, εξαιτίας ακριβώς της αδυναμίας του μυαλού μου να συγκρατήσει ταξινομημένες πληροφορίες - ενώ στις αταξινόμητες και χαοτικές πληροφορίες, κατά ειρωνικό τρόπο, τα πάω μια χαρά. Μοιραία λοιπόν, η κατανόηση και εκτίμηση, της ποίησης ειδικά, συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια.
Φυσικά, οι κανόνες υπάρχουν για να έχουν και εξαιρέσεις. Και μια από αυτές, στο πεδίο της ποίησης, είναι το "Κοράκι", το κατά γενική ομολογία αριστούργημα του E.A.Poe. Μαζί με το "Song Of Wandering Angus" του αγαπημένου W.B.Yeats, είναι τα δύο ποιήματα που κατάφερα να μάθω απ'έξω, και μάλλον πρόκειται και για τα μοναδικά. Με το πρώτο θέλω να καταπιαστώ εδώ, μιά και το δεύτερο είναι λιγότερο γνωστό - αν και θεωρώ ότι δεν υπολείπεται σε ομορφιά και λυρικότητα, τόσο σε σύγκριση με το corpus του Yeats, όσο και γενικά με την παγκόσμια ποίηση του 19ου αι.
Καταρχήν, να ξεκαθαρίσω ότι το "Κοράκι" δείχνει την πραγματική του αξία στο πρωτότυπο. Όσο καλή μετάφραση και να πετύχετε - και έχω προσωπικά πετύχει πολλές αξιόλογες, καθώς και πολλές άθλιες - , με τίποτα δεν πρόκειται να εκτιμήσετε την αληθινή του ομορφιά και δύναμη αν το διαβάσετε στα ελληνικά. Σίγουρα ενδείκνυται μια καλή γνώση της αγγλικής (δεν λέω ότι είμαι απόφοιτος της Οξφόρδης αλλά ένα ρημαδο-Profficiency χρειάζεται) μια και το κείμενο σε πολλά σημεία υιοθετεί μια αρχαΐζουσα γλώσσα (επηρεασμένο, σύμφωνα με τον ίδιο τον Poe, από τον Charles Dickens, αλλά και από την Elizabeth Barret), αλλά αυτό που πραγματικά είναι εντυπωσιακό δεν είναι τόσο η πρακτική πλευρά της γλώσσας, αλλά το πως αυτή δένει με το μέτρο και με τον ρυθμό του ποιήματος. Γενικά ο Poe είναι λίγο αδύναμος στην ποίηση - θεωρώ κλάσης ανώτερα τα πεζά του και τις διατριβές του - αλλά εδώ πραγματικά δίνει ό,τι καλύτερο έχει, φτάνοντας σε σημεία που δεν έφτασε ούτε με τον "Arthur Gordon Pym", ούτε με το "Masque of The Red Death". Όσον αφορά το "Κοράκι", o Poe κέρδισε επάξια μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους χρήστες της αγγλικής γλώσσας, μαζί με τον James Joyce και τον Herman Melville.
Σε δεύτερο επίπεδο, η τελευταία στάντζα φέρνει δάκρυα στα μάτια. Δεν νομίζω ότι έχω ξανασυναντήσει ποιητή ή λογοτέχνη να αποδίδει με τέτοιο τρόπο την μοναξιά και την αίσθηση της απώλειας, την ψυχική κούραση και τον πόνο του θανάτου:

"And the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting,
on the palid bust of Pallas, just above my chamber door.
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming
and the lamplight o'er him streaming throws his shadows on the floor
and my soul from out that shadow that lies floating on the floor
shall be lifted-nevermore"

Ποτέ πια, λέει το κοράκι, και στον τελευταίο στίχο ο χαρακτήρας επιτέλους το καταλαβαίνει. Μερικές φορές, ότι και να γίνει, όσο και να προσπαθήσουμε, είναι όντως αργά - για ο,τιδήποτε. Παθών και ο ίδιος - η αγαπημένη του Virginia Clemm, η Lenore του ποιήματος, μονίμως άρρωστη και φιλάσθενη, θα πεθάνει δύο χρόνια αργότερα από φυματίωση, και ο ίδιος θα την ακολουθήσει λίγο μετά, στις 7 Οκτωβρίου 1849 - στο "Κοράκι" φαίνεται να εγκαταλείπει, τόσο τον κόσμο στον οποίο ζει όσο και τον κόσμο στον οποίο ελπίζει. Καταθέτει τα όπλα και παραδίδεται στο αναπόφευκτο τελος το οποίο, φυσικά, δεν αργεί. Απο τους Καταραμένους, ούτε ο Baudelaire, ούτε ο Byron, ούτε ο Shelley, καταφεραν να αποδώσουν την αίσθηση του ανθρώπου που, πραγματικά, κουράστηκε να ζει, τουλάχιστον όχι με την πρόζα που επιδεικνύει ο Poe στο "Κοράκι".
Όταν πρωτοδιάβασα το "Κοράκι", με πιάσανε τα κλάμματα. Μη γελάτε! Εγώ ο αναίσθητος και ο αντι-ρομαντικός, καθόμουν και έπνιγα τους λυγμούς μου σα μικρό παιδί, διαβάζοντας ξανά και ξανά την ομορφότερη αλλά και τραγικότερη ερωτική ιστορία που έχω διαβάσει ποτέ. Κανένα άλλο ποίημα δεν με επηρέασε τόσο πολύ και, πραγματικά, ένοιωσα μεγάλη έκπληξη όταν διαπίστωσα ότι μου είχε μείνει ανεξίτηλα στο μυαλό. Από τότε έχω προσπαθήσει να απομνημονεύσω κι άλλα - χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Oh, Captain, My Captain" του Walt Whitman. Μάταια.

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Ουουου...Μπιλ Γκεητς...an update

Ελπίζω να θυμάστε το προηγούμενο post μου, στο οποίο εκθείαζα την πρώτη μου επαφή με το Linux και ειδικότερα με την τελευταία διανομή του Ubuntu, τον Jaunty Jackalope (οι τυπολάτρες αυτού του κόσμου θα ξέρουν την έκδοση με το εντελώς άχαρο αλλά περιεκτικό 9.0.4), ενώ παράλληλα εξέφραζα το μίσος και την αηδία μου για το κωλόπαιδο με τα πατομπούκαλα, από την αρπάγη του οποίου ποτέ δεν κατάφερα να ξεφύγω. Τρεις μέρες μετά, θα ήθελα να σας διηγηθώ την περιπέτειά μου, η οποία εύχομαι να αποτελέσει οδηγό και κινητήριο μοχλό για όσους περάσουν από δω.
Μετά από μερικές μέρες πειραματισμών και άγχους, ο κερασφόρος λαγός υστερούσε σε ένα και μόνο σημείο, ένα σημείο δυστυχώς καίριο για την μετέπειτα πορεία του:την σύνδεση στο internet. Όπως και να το δει κανείς, όλες οι διανομές linux είναι λειτουργικά που ενσωματώνουν πλήρως την φιλοσοφία του διαδικτύου, χωρίς το οποίο είναι μισές, ατελείς και, εν τέλει, δυσλειτουργικές.Η απόφαση για την μετάβαση από Windows σε Linux οφείλει να ξεκινήσει από αυτό το σημείο.Και στην δική μου περίπτωση, η σύνδεση με την οποία είχα συνηθίσει να δουλεύω τόσο καιρό, παρουσίαζε ένα αδυνατο σημείο, θαρρείς ανυπερβλητο. Και το όνομα αυτού, Sagem F@st 800. Πρόκειται, πολύ απλά, για το μοντεμάκι το οποίο συμπεριλαμβάνεται σε συνδέσεις OTENet. USB μοντεμάκι, απλό στην σύνδεσή του, σχετικά αξιόπιστο για μέσες καταστάσεις. Αυτά όταν δουλεύεις Windows. Γιατί σε Linux τα πράγματα αλλάζουν δραματικά!
Βλέπετε, η ρημάδα η Sagem, όπως και πολλές άλλες εταιρίες, αδυνατούν να δεχτούν ή να καταλάβουν την φιλοσοφία του open source, με αποτέλεσμα η υποστήριξη των περιφερειακών τους σε περιβάλλον Linux να κρίνεται από ελλειπής μέχρι δραματική. Όσο περνούν τα χρόνια, τέτοιες περιπτώσεις όλο και λιγοστεύουν, αλλά η Sagem κρατάει ακόμη τις απολιθωμένες επάλξεις του περασμένου αιώνα.
Δεν μπορώ να σας περιγράψω το ψάξιμο που έριξα σε άπειρα σημεία για συμβουλές, από ανθρώπους που βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση με μένα. Συνδυάστε το με έναν εκπληκτικό βαθμό ασχετοσύνης από μέρους μου, και θα καταλάβετε γιατί σε ένα irc κανάλι, ο άνθρωπος που είχε όλη την καλή διάθεση να το παίξει καλός σαμαρείτης, στο τέλος απηύδησε και σχεδόν με πέταξε κλωτσηδόν από το κανάλι! Εν τω μεταξύ, το μοτίβο επαναλαμβανόταν επίμονα, με ρυθμό ινδικού mantra: "Αγόρασε ρουτεράκι...αγόρασε ρουτεράκι!".Ξεροκεφαλιά; Συνήθεια σε εναν κόσμο που εξαρτάται από drivers και επανεκκινησεις; Ακόμη μεγαλύτερη άγνοια; Δεν ξέρω. Γεγονός παραμένει ότι προσπάθησα τρεις μέρες συνέχεια να επιβάλλω το δικό μου στο καταραμένο μόντεμ, για να απογοητευτώ τελικά από μια οδυνηρή ήττα.Sagem-Linux 1-0.
Τελικά σιχάθηκα τον εαυτό μου. Μπήκα στο eshop και χτύπησα το πρώτο ethernet router που βρήκα, ένα TP-Link TD-8810,στα 21 ευρώ.Αυτό που ακολούθησε δεν έχει προηγούμενο.
Το συγκεκριμένο μηχάνημα βγάζει μόνο μια θύρα ethernet,και αυτό προκάλεσε κάποια προβλήματα, καθώς έπρεπε να συνδεθεί με USB στον μεγάλο υπολογιστή.Μου πήρε μόνο μια ωρίτσα να βάλω το τσερβέλο μου να δουλεψει και να το ρυθμίσω, αλλά κι αυτό έγινε. Μετά, προετοιμάστηκα για μια ατέλειωτη νύχτα παρέα με το laptop και το ubuntu.Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι!Δεν πρόλαβα καν να συνδέσω το καλώδιο με την θύρα ethernet και ένα μύνημα με υποδέχτηκε:"Η σύνδεσή σας πραγματοποιήθηκε.".Τι;Ποια; Μέσα στην φούρια μου, ξέχασα εντελώς ότι ο router είχε ρυθμιστεί από τον μεγάλο υπολογιστή, με τους κωδικούς πρόσβασης και τα πάντα του. Με τρεμάμενα χέρια άνοιξα τον firefox.Google!Και όλα τα άλλα ανήκουν στο παρελθόν!
Για να μην κοροϊδευόμαστε, το ρουτεράκι θέλει την ρυθμισούλα του. Αλλά από κει και πέρα είναι θέμα ενός καλωδίου και μηδέν κλικ! Μόνο ένα τελευταίο οχυρό έχει μείνει τώρα:να πείσω τον αδερφό μου να περάσουμε ubuntu και στον μεγάλο υπολογιστή.Αλλά αυτό εμπίπτει στον τομέα της ψυχολογίας και όχι της τεχνολογίας!
Όσο για το τελικό αποτέλεσμα; Το ubuntu αγγίζει την τελειότητα! Τολμήστε το, και θα καταλάβετε αυτό που κατάλαβα κι εγώ:ότι τα windows είναι ένα απομεινάρι του τραγικού παρελθόντος, ενώ το linux είναι η προσωποποίηση του μέλλοντος.

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Ουουου...Μπιλ Γκεητς!

Πρέπει να ομολογήσω ότι ανέκαθεν θεωρούσα αχώνευτο τύπο τον Βασιλάρα της Μικρομαλακής. Δεν μπορώ να σας περιγράψω το γέλιο που είχα ρίξει όταν τον είχα δει να αποκτά εκείνο το χαρακτηριστικά αμήχανο βλέμμα του κοκοβιού σε εκείνη την αείμνηστη παρουσίαση του plug-n'-play χαρακτηριστικού των "ολοκαίνουριων" - τότε - Windows '98 όταν, με την σύνδεση ενός προτζέκτορα, το πολυθρύλητο λειτουργικό κατέβασε μια πανέμορφη blue screen of death. "Wow!", έκανε ο παρουσιαστής, και ο Βασιλάρας έμεινε σα βλαμμένο να πατάει το κουμπί του remote, κοιτάζωντας δεξιά και αριστερά, προσπαθώντας απελπισμένα να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Αλίστου μνήμης βίντεο, το οποίο, αν το πετύχετε πουθενά, αξίζει να το απολαύσετε.
Και κάπου εδώ κάνει μεγαλοπρεπώς την εμφάνισή του το Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Ψυχιατρικώς, το εν λόγω σύνδρομο εμφανίζεται σε περιπτώσεις απαγωγής, όταν ο απαχθης - ή η απαχθείσα - αναπτύσσει σχέσεις συμπάθειας ή ακόμα και έρωτα με τον απαγωγέα. Πάσχων κι εγώ, μεταφορικά βέβαια, ποτέ δεν κατάφερα να ξεφύγω από την αρπάγη των Παραθύρων. Ο λόγος είναι φυσικά οι μειωμένες (εώς ανύπαρκτες) εναλλακτικές. Η Apple προσέφερε ανέκαθεν μια αξιόπιστη λύση με την σειρά των MacOS, καταδικασμένη όμως σε μια μερίδα εκλεκτών, λόγω κόστους και έλλειψης καθολικού χαρακτήρα από πλευράς hardware (οι τελευταίες προσπάθειες για πέρασμα σε αρχιτεκτονική PC δεν απέσπασαν τις διθυραμβικές κριτικές που όλοι περίμεναν, ενώ οι φανατικοί οπαδοί του δαγκωμένου μήλου δείχνουν απρόθυμοι να αποχωριστούν τους Mac με τους οποίους γαλουχήθηκαν επι γενεές). Άλλες λύσεις, όπως το BeOS (κατασκευασμένο εξ αρχής για τους,μουσειακούς πια, Amiga) ποτέ δεν κατάφεραν να περάσουν τον Ρουβικώνα της σοβαρότητας, ενώ ο χομπίστικος χαρακτήρας και η χαοτική φύση του Linux αποτελούσε τροχοπέδη σε επίπεδα desktop (όχι όμως και σε επίπεδα server, όπου θριαμβεύει). Μονόδρομος, λοιπόν, τα Windows, και έχοντας περάσει από όλες σχεδόν τις desktop εκδόσεις του, ελπίζω να κατανοείτε τα συναισθήματά μου, όταν φαντάζομαι το αχώνευτο κωλόπαιδο με τα πατομπούκαλα να μου χαμογελάει σαρδώνια.
Κι όμως, υπάρχει φως στο τούνελ, και ήδη αισθάνομαι να πλησιάζει εκείνη η πανέμορφη στιγμή όπου θα απολαύσω να δω το μισητό μπλέ του Luna theme καθώς θα εξαφανίζεται ανάμεσα στα σαγόνια του αδηφάγου και ανελέητου format.
Και το όνομα αυτού που θα πατήσει το επι χρόνια απάτητο κάστρο των XP; Ανθρωπιά. Ναι, ναι, μην απορείτε! Μεταφράζωντάς το στα Σουαχίλι (καθόλου παράξενο αν αναλογιστούμε ότι ο εμπνευστής του είναι Νοτιοαφρικάνος)...Ubuntu. Ubuntu Linux, συγκεκριμένα.
Πρόσφατα απέκτησα ένα Toshiba laptop (αρκετά αξιοπρεπές μηχάνημα, για τις ανάγκες μου) και δεν μπορείτε να φανταστείτε τι τράβηξα για να πείσω τον προμηθευτή να μου το παραδώσει με XP. Ουαί τοις ηττημένοις, βέβαια. Οι απάνθρωπες πολιτικές της Microsoft ήταν η τελευταία σταγόνα και, όταν είδα το λογότυπο των Vista να λαμποκοπάει όταν πάτησα το on, αφηνίασα. Και το τόλμησα. Ο παιχνιδιάρης κερασφόρος Jackalope μου έκλεισε το μάτι, ο Tux μου χαμογέλασε με νόημα και, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, το onboard mp3 player που ο καθένας μας έχει εκεί ,άρχισε να παίζει τις πρώτες νότες του "I Want To Break Free" των Queen. Κατέβασα το iso, το έκαψα σε cd και το έβαλα στο drive του laptop. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο καθαρτικό ήταν όταν είδα την μπάρα να γεμίζει σιγά-σιγά, τον Tux να αυξάνεται και να διογκώνεται, γιγάντιος μπροστά στο σκουλήκι με την φάτσα του Bill που εκπλιπαρεί για οίκτο με μια φωνή όλο και πιο ψιλή, όλο και πιό αχνή, ώσπου εξαφανίστηκε στο απόλυτο τίποτα και στη λήθη που πραγματικά του αξίζει. Καθαρτικό, πανέμορφο, μια αίσθηση ελευθερίας και ένα υπέροχο άγχος. Σα να έχανα την παρθενιά μου.
Οι πρώτες εντυπώσεις; Θα έλεγα άριστες. Το Ubuntu φόρτωσε σε χρόνο dt (η εγκατάσταση διήρκησε μόλις 15 λεπτά, με ελάχιστες και απολύτως βασικές απαιτούμενες ρυθμίσεις!), καμία σχέση με την ατελείωτη, θαρρείς, αναμονή των XP, ενώ η σχέση του με τα διάφορα περιφερειακά μου, μπορεί μόνο να χαρακτηριστεί ως ονειρική. Ο HP εκτυπωτής μου αναγνωρίστηκε αμέσως, χωρίς να κάνω τίποτε απολύτως, το ίδιο και τα φλασάκια μου. Οι κάρτες γραφικών και ήχου του laptop ρυθμίστηκαν στην εντέλεια κατά την εγκατάσταση, με εμένα να κοιτάζω έκθαμβος το πανέμορφο desktop που έμοιαζε να μου λεει "τέρμα οι εγκαταστάσεις και τα cd...άστο πάνω μου!".
Τα βήματα μου είναι αργά, προσεκτικά και λίγο διστακτικά, αλλά το Ubuntu δικαιώνει απόλυτα το όνομά του και την φήμη του: ένα λειτουργικό φτιαγμένο από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Πανεύκολο στην χρήση του, λειτουργικότατο, σταθερότατο και πανέμορφο οπτικά, αντίθετα με το ξεπλυμένο και άνοστο XP, ομολογώ ότι το Ubuntu με έχει εντυπωσιάσει. Φυσικά, αναγνωρίζω ότι ίσως πρόκειται για τον πρώτο ενθουσιασμό, και μόνο με την χρήση θα αποκτήσω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, αλλά προς το παρόν έχω μόνο μια απορία: πως και δεν το δοκίμασα τόσο καιρό!.

Υ.Γ: Εδώ θα ήθελα από όποιον έχει διάθεση, λίγη βοήθεια σχετικά με την σύνδεσή μου στο Internet. Έχω ConnX με ένα Sagem F@st modem και τα πράγματα είναι λίγο μπερδεμένα, λόγω άγνοιας κυρίως. Όσοι πιστοί και πρόθυμοι, προσέλθετε για μερικές συμβουλές!

Υ.Γ2: Μερικές πληροφορίες σχετικά με κάποια σημεία του post: ο Tux είναι ο γνωστός πιγκουίνος-μασκώτ της οικογένειας Linux, ενώ ο Jackalope είναι το κωδικό όνομα της τελευταίας έκδοσης του Ubuntu Linux, της 9.0.4 (Jaunty Jackalope). Θα ακολουθήσει το Karmik Koala, γυρω στον Σεπτέμβριο.

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

Γύρω-γύρω...Βίζιον Νούμερο δύο...

Μετά απ'αυτό, ήταν αδύνατο να μείνω αμέτοχος στα μεθεόρτια του φετεινού διαγωνισμού της Eurovision, ο οποίος έχει ήδη κλείσει εισητήρια για το παγωμένο Όσλο της Νορβηγίας.
Από τις πρώτες δέκα χώρες - από τις σαράντα δύο που ψήφισαν - το θέμα της πρωτιάς είχε ξεκαθαρίσει. Ο πιτσιρικάς Alexander στρογγυλοκάθισε στην πρώτη θέση, κι έμεινε να κοιτάει τις υπόλοιπες χώρες να σφάζονται για την δεύτερη θέση. Το "Fairytale" πέρασε σαν σίφουνας, σάρωσε τα πάντα και δεν άφησε το παραμικρό περιθώριο για αμφισβήτηση. Σαν κερασάκι στην όλη τούρτα, και το ρεκόρ πόντων των Lordi κονιορτοποιήθηκε με ευκολία: ένα αξεπέραστο 387 φιγουράρει πλέον δίπλα στο όνομα της Νορβηγίας, και μάλλον θα μείνει εκεί για πολύ καιρό ακόμα.
Οι ευχάριστες εκπλήξεις δεν έλειψαν. Δεύτερη η Ισλανδία και τρίτο το Αζερμπαϊτζάν παρακαλώ, με την Hadise της γείτονος Τουρκίας να καταλαμβάνει την τέταρτη θέση (παρά το εμφανές πρόβλημα στα πίσω μικρόφωνα) και τον μεγάλο Andrew Lloyd Webber να τραβάει την Μ. Βρετανία στην πέμπτη θέση (παρά το Υπνοστεντόν τραγούδι) , μετά από χρόνια και χρόνια λοιμών, σεισμών και καταποντισμών που παραλίγο να ωθήσουν την Γηραιά Αλβιόνα στην αποχή.
Στον αντίποδα, δυσάρεστες εκπλήξεις έκαναν την εμφάνισή τους και φέτος. Η Ισπανία κατέληξε προτελευταία, μαζί με την Λιθουανία, η Γερμανία είδε το μεγάλο της come back να σκαλώνει στην εικοστή θέση, ενώ η τρίτη συμμετοχή της Μαλτέζας Chiara μάλλον θα είναι και η τελευταία της, μια και το νούμερο 22 είναι ένα νούμερο που ο καθένας θα ήθελε να ξεχάσει.
Στα καθ'υμάς, ο Sakis εκθειαστηκε, χειροκροτήθηκε, ξεσήκωσε και τελικά κατέληξε 7ος, δίνοντας την ευκαιρία στο δίδυμο των αδελφών Μαγγίρα να ξεπεράσουν ακόμα και τον εαυτό τους στο στάξιμο χολής και δηλητηρίου, επικυρώνοντας έτσι την πρωτιά τους ως το πιο αχώνευτο παρουσιαστικό δίδυμο όλων των εποχών. Προσωπική μου άποψη είναι πως το αντικείμενο ονείρωξης όλων των ελληνίδων κάτω των 16 πρέπει να νοιώθει απίστευτα τυχερό με την θέση που κατέλαβε. Ως τυπικοί έλληνες, προβλέπω πως θα συγκεντρώσουμε τα πυρά μας στις νεοθεσμοθετημένες επιτροπές - οι οποίες, ομολογουμένως, δεν κατάφεραν μεν να σπάσουν τα παραδοσιακά block ψήφων, κατάφεραν όμως να τα αποδυναμώσουν. Απορώ βέβαια πως γλιτώσαμε το γιουχάϊσμα και την ρίψη σεσυπόντων ζαρζαβατικών, όταν ακούστηκε από την Κύπρο το παραδοσιακό πλέον "douze points pur la Grece".
Κλείνωντας, επιτρέψτε μου κι εμένα να στάξω την χολή μου, εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους ευχαριστήθηκα τον φετεινό διαγωνισμό.
Πρώτον, κέρδισε επάξια το σοβαρότερο και μακράν καλύτερο κομμάτι που παρουσιαστηκε στον διαγωνισμό.Δεύτερον, μια από τις αγαπημένες μου χώρες επέστρεψε στο βάθρο της που πρωτοκατέλαβε το 1995 με το ανεπανάληπτο "Nocturne".Τρίτον, η Κύπρος πήρε για ακόμα μια φορά τους γεννητικούς μου αδένες, όπως πραγματικά της αξίζει. Και, τέταρτον, η Ελλάδα έφαγε ένα χαστούκι που ελπίζω να της γίνει μάθημα, και να την αποτρέψει από το να εκλαμβάνει τον διαγωνισμό σαν ευκαιρία για χαβαλέ, όπως έκανε τις προηγούμενες χρονιές με τον Σαμπρέλ και με την μούμια του Τουταγχαμών, την Βίσση.

Υ.Γ: Παίρνω τα λόγια μου πίσω για το θάψιμο που πάτησα στους Frikar, στο προηγούμενο post μου, και ομολογώ ότι το κομμάτι δεν θα μπορούσε να χορογραφηθεί αλλιώς. Καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς.




Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Γυρω-γυρω...Βίζιον



"Fairytale"ονομάζεται η φετεινή συμμετοχή της Νορβηγίας στο φετεινό Γιουροβίζιον, κι αν ξέπεσα τόσο ώστε ν'απαρνηθώ τα επιπέδου PhD προηγούμενα posts μου και να ασχοληθώ λίγο με το πανευρωπαϊκό-και-μια-γωνιά-Ασίας παγκύρι (για τους τυπολάτρες, πρόκειται για παραφθορά του πανηγύρι και είναι συχνότατη στον τόπο καταγωγής μου), είναι εξαιτίας του και δεν πρόκειται να απολογηθώ. Το εν λόγω pop-folk διαμαντάκι, δια χειρός του Νορβηγορώσσου (συνδιασμός που σκοτώνει) Alexander Rybak, ο οποίος είναι υπεύθυνος και για τους στίχους και για την μουσική, έχει μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τις άλλες συμμετοχές: ή το μισείς ή το λατρεύεις.

Παραδείγματα του παρελθόντος που απαγορεύουν κάθε πρόβλεψη έχουμε ούκ ολίγα. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Xandee του Βελγίου, η οποία το 2004 (Sakis!) με το "1 Life" έφαγε τέτοιο στραπάτσο που μάλλον το γύρισε για τα καλά στις τσόντες (ευχόμαστε δηλαδή!), ή της μικρούλας και τραγανούλας Julia Savicheva της Ρωσσίας, της οποίας το "Believe Me" της ίδιας χρονιάς κατακρεουργήθηκε ανηλεώς από την χορογραφία του, με αποτέλεσμα να νοιώθει μάλλον τυχερή με το νούμερο 11 που έφτασε. Τα ίδια και χειρότερα βέβαια έπαθε και η μονίμως δωδεκάρα (από τον Κωστάλα, γιατί οι άλλοι την έχουν επιεικώς χεσμένη) Κύπρος το 2007, οποία αντί να βρεθεί έστω "Comme Ci, Comme Ça", δεν πέρασε καν στα τελικά. Και τι να πούμε για την δικιά μας Αννούλα η οποία, ενώ στην αρχή άνοιγε χώρο στο σκρίνιο για το βραβείο, τελικά επέστρεψε σπίτι με το bottox της παραμάσχαλα;
Προβλέψεις απαγορεύουν επίσης και οι εκπλήξεις του διαγωνισμού. Αρχής γενομένης από την Dana International το 1998 η οποία (ο οποίος;;;;) έφυγε με την πρωτιά εν μέσω οχλοβοών των απανταχού ηθικολογούντων, βλέπουμε τους Athena της γείτονος Τουρκίας να καβατζάρουν μια πανεύκολη τέταρτη θέση το 2004, με το - επιτρέψτε μου - ska αριστούργημα "For Real", η Κόλαση ανοίγει και στέλνει τους Lordi στο βάθρο το 2006 και μάλιστα με ρεκόρ πόντων (292!), το κλουβί με τις τρελές Verka Serduchka ερχεται δεύτερο το 2007, για να μην μιλήσουμε και για το "Καλομοιράκι" (μη χέσω!) της οποίας η εντελώς kinky εμφάνιση έφτασε τρίτη το 2008.
Για να περάσουμε και λίγο στο κομμάτι του σημερινού post, το "Fairytale" έχει όλα τα φόντα να φύγει με το κρύσταλλο από την Μόσχα, αλλά έχει και κάτι που αρκεί για να το στείλει στα "καταβάθια της θάλασσας, εκεί που δε λαλάει πετεινός" (αθάνατη ατάκα της αείμνηστης Γεωργίας Βασιλειάδου!). Και μιλάω, φυσικά, για την ανελέητα εμετική χορογραφία του, η οποία, όπως βλέπετε και στο σχετικό βίντεο, δίνει άλλη διάσταση στην λέξη "γελοίο". Μπορεί το τσαχπίνικο του Alexander να παραπέμπει σε κάτι από εκείνο το πράμμα που είχαμε στείλει εμείς - το ευζωνο-techno-λούγκρικο "S.A.G.A.P.O" - , μπορεί οι δύο κοπελίτσες που μπαίνουν να είναι κάπως off, αλλά αυτοί οι κωλοτουμπατοι κοζάκοι-like στο background που κλωτσάνε τα καπέλα τους, αποτελούν συμβόλαιο καταδίκης. Ελπίζω μόνο να το καταλάβουν έγκαιρα, όχι τίποτε άλλο, αλλά γιατί το κομμάτι δεν αξίζει να γίνει πτυελοδοχείο για χάρη του μαλάκα που το παίζει χορογράφος (για την ιστορία, πρόκειται για το παραδοσιακό συγκρότημα Frikar. Συγνώμη, όσο καλή και να είναι η παράδοση, εδώ δεν κολλάει ούτε με δερματόκολλα. Φαντάζεστε να στέλναμε καραγκούνες μαζί με τον Sakis;;;;).
Φέτος λοιπόν εγώ πάω για Νορβηγία. Φυσικά, ό,τι και να κάνουν αυτοί οι εκκεντρικοί βόρειοι, είναι καταδικασμένο να αποτελεί ημίμετρο μπροστά στο αριστουργηματικά θεϊκό Nocturne του 1995, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει ότι οι Νορβηγοί έβγαλαν ένα πολύ καλό κομμάτι, που μπορεί να πάει ψηλά, μπορεί όμως και να γκρεμοτσακιστεί. Νορβηγία λοιπόν. Κι ας υπάρχει στη μέση η Hadise, για χάρη της οποίας - πάω στοίχημα γιαυτο - όποιος έλληνας έχει λίγο αίμα στις φλέβες του, μάλλον καταριέται την ώρα και την στιγμή που ο Υψηλάντης κύρηξε την Επανάσταση.

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Ladyhawke

Όσοι αυτοχαρακτηρίζονται ορθολογιστές (εμού συμπεριλαμβανομένου) ας μην γελιόνται άλλο και ας μην κρύβονται πια πίσω από το ρεαλιστικό τους δάχτυλο: η επώδυνη - ή ευχάριστη, ανάλογα με την οπτική γωνία - αλήθεια είναι ότι το παραμύθι και η παραμυθία χρειάζονται, είναι απαραίτητα και αποτελούν ουσιαστικό κομμάτι οποιουδήποτε πολιτισμικού status quo. Ο κινηματογράφος φυσικά αγκάλιασε το παραμύθι - αναμενώμενο, μια και όλες τις μορφές τέχνης έχουν σχέση σχεδόν ερωτική μεταξύ τους -, άλλοτε με πανέμορφα αποτελέσματα, άλλοτε όχι. Στην πρώτη κατηγορία αναμφίβολα ανήκει το "Ladyhawke". Πέρασε καιρός από τότε που το πρωτοείδα αλλά, σαν το παλιό, καλό κρασί, την τελευταία φορά που το πέτυχα, μου φάνηκε ομορφότερο από ποτέ.
Η ιστορία διαδραματίζεται στην μεσαιωνική Ιταλία, στην πόλη Aquilla, από τα διαβόητα μπουντρούμια της οποίας δραπετεύει ο πιτσιρικάς αλλά ικανότατος κλέφτης Phillipe Gaston, ή αλλιώς, Phillipe ο Ποντικός. Μπροστά στην πιθανότητα ξεσηκωμού εξαιτίας του πρωτοφανούς γεγονότος, ο σατανικός Επίσκοπος της Aquilla εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό για την σύλληψη του Gaston, ο οποίος διασώζεται την τελευταία στιγμή χάρη στην παρέμβαση ενός μαυροντυμένου, μυστηριώδους ιππότη, του Ettiene της Ναβάρας. Από την στιγμή εκείνη, ο Phillipe βρίσκεται στη μέση ενός παραμυθιού στο οποίο πρωταγωνιστούν ο ίδιος ο Ettiene, ενα γεράκι που τον ακολουθεί παντού, ένας μεθύστακας αλλά καλοσυνάτος ιερομόναχος και μια πανέμορφη γυναίκα που εμφανίζεται μόνο την νύχτα, συνοδευόμενη από έναν τεράστιο, μαύρο λύκο.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του ιππότη Ettiene βρίσκεται ο Ολλανδός Rutger Hauer, στο απόγειο της καριέρας του - λίγο μετά από το κορυφαίο "Blade Runner" και λίγο πριν το ανατριχιαστικό "Hitcher". Σωστή επιλογή θα μπορούσα να πω, μια και το παγερό του βλέμμα έρχεται σε ευχάριστη αντίθεση με τον φωτεινό,ανδρείο και ιδεαλιστικό χαρακτήρα του Ettiene, τον οποίο προσεγγίζει με επαγγελματισμό και αξιοπρέπεια, χωρίς να τον φορτώνει με υπερβολές. Δίπλα του ο, πιτσιρικάς τότε, Matthew Broderick, τον οποίο δεν χανετε τίποτε αν δεν τον θυμάστε στο πρόσφατο τερατούργημα - μάλλον...δεινοσαυρούργημα! - του Ronald Emmerich, το "Godzilla", αλλά μάλλον αξίζει τον κόπο να τον δείτε στο "Glory" του 1989. Ως πιτσιρικάς Phillipe Gaston, ο Broderick δένει ευχάριστα με την πλοκή και την ατμόσφαιρα της ταινίας, προσφέροντας τον απαραίτητο sidekick και την σωστή δόση "πλακίτσας". Τέλος, η πραγματική θεά (επιτρέψτε μου την υπερβολή, μια και τυγχάνω επί χρόνια ερωτευμένος μαζί της!) Michelle Pfeiffer μπορεί να προσφέρει τα απολύτως απαραίτητα από πλευράς ερμηνείας (προηγείται μόνο το "Scarface" στο παλμαρέ της, ενώ τα καλά - "Dangerous Liaisons","Batman Returns","Love Field", "Frankie & Johnnie"-, θα έρθουν μετά για να την αναδείξουν στην σπουδαία ηθοποιό που είναι σήμερα), αλλά και μόνο η θέαση των ανατριχιαστικά όμορφων ματιών της και της αιθέριας μορφής της, φτάνει και περισσεύει.
Σε δεύτερους ρόλους, ο πολυπράγμων καρατερίστας Leo McKern ("Omen") στον ρόλο του μπεκρή ιερέα Imperius είναι χαριτωμένος και αρκούντως χοντρούλης, ενώ πολύ καλός "κακός" είναι και ο John Wood του "Chocolat" στον ρόλο του σατανικού Επισκόπου. Κι ενα μικρό, ευχαριστο πέρασμα του Alfred Molina (αγαπημένος!) στον ρόλο του brutal, βρωμύλου λυκοκυνηγού Cezar.
Ο παραμυθάς Richard Donner σκηνοθετεί σε ένα είδος στο οποίο είναι "μανούλα" ("Goonies","Legend") και κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Μεσαίωνας, πανάρχαιες κατάρες, περιπέτεια, έρωτας και μια γενναία δόση χιούμορ, πρωταγωνιστούν και στο σενάριο του Ed Khmara ("Enemy Mine") το οποίο, αν και σχηματικό και προβλέψιμο, εξελίσσεται με σεβασμό απέναντι το κινηματογραφικό είδος το οποίο υπηρετεί. Πανέμορφη η φωτογραφία του Vittorio Storaro, καθώς και τα σκηνικά και κοστούμια, και άκρως εξυπηρετικά ο ήχος και τα ειδικά εφέ που τσίμπησαν και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ, αλλά μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα.
Α, ξέχασα! Στην μουσική ο Alan Parsons των Alan Parsons Project: όμορφη, μοντέρνα και ατμοσφαιρική.
Το "Ladyhawke" προσφέρεται γενικά για δύο ώρας ανεμελιάς και αποτοξίνωσης. Είναι μια ταινία η οποία δεν προσφέρεται για υπερκατανάλωση, αλλά για ένα ευχάριστο βράδυ με πίτσα και καλή παρέα. Και, μεταξύ μας, χάρηκα πολύ που την ξαναείδα μετά από τόσο καιρό.









Bαθμολογία...............................................................................7
International Movie Database: http://www.imdb.com/title/tt0114814/

Trivia:Σαν promotion,διαδώθηκε ότι το σενάριο της ταινίας είναι βασισμένο σε κάποιον μεσαιωνικό ευρωπαϊκό μύθο. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Από την άλλη, η Isabeau του Anjou, την οποία υποδύεται η Michelle Pfeiffer, βασίζεται μάλλον στην υπαρκτή Isabella του Anjou, νύφη του Ερρίκου Α' και Ηγουμένη του Αββαείου του Fontervraud.

Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Ton Ten Grave Songs...

Λίγο μακάβριο το σημερινό post αλλά κάπως χιουμοριστικό και οξύμορο μέσα από την μαυρίλα του. Επηρεασμένος κι εγώ από το παγκόσμιο κλίμα των Tops - το οποίο έθιξα σε προηγούμενη ανάρτηση - και παρακινούμενος από αντίστοιχη βρετανική λίστα - ποιός θα δημοσίευε κάτι ανάλογο εκτός από τους Βρετανούς; - σας παραθέτω το δικό μου Top Ten, και σας προτρέπω να λάβετε μέρος. Top Ten Funeral Songs: Τα Δέκα Τραγούδια Που Θα Ήθελα Να Ακουστούν Στην Κηδεία Μου!

1)The Bright Side Of Life - Mody Python από το soundtrack του "Life Of Bryan."
Για το τελευταίο στιχάκι του:"Just remember that the last laugh is on you."

2)My Way-Paul Anka αλλά σε εκτέλεση του Sid Vicious.
Γιατί αποτελεί το απόλυτο "αντε γαμηθείτε" προς τον καθωσπρεπισμό.

3)Struggle For Pleasure - Wim Mertens από το soundtrack του "The Belly of an Architect"
Αν κάποιος γουστάρει να κλάψει αναπολώντας, τι καλύτερο;

4)The Whole of the Moon - Waterboys από το "This Is The Sea"
"Every precious dream and vision underneath the stars."

5)The Eternal - Joy Division από το "Closer"
Αν δεν το έχετε ακούσει...μην το ακούσετε μεσάνυχτα.

6)Universe - Closer από το "Suddenly Comes..."
Γιατί καταλαβαίνω πόσο μικρός είμαι στην μεγαλοσύνη μου!

7)Paranoid Android - Radiohead από το "OK Computer"
Για το μαμάτο video clip.

8)
Minas de Cobre- Calexico από το "The Black Light"
Γιατί τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να συνοδεψει ένα ταξίδι με μια Plymouth.

9)Phantasmagoria In Two - Tim Buckley από το "Goodbye And Hallo"
Γιατί με φαντάζομαι σαν το Truman όταν κοιτάζει την φωτογραφία της Sylvia

10)J.O.S Days- Nits από το "In The Dutch Mountains"
Γιατί ήμουν κάποτε παιδί.

Μην υποθεσετε ότι έπαθα τίποτα!Μια χαρά είμαι! Λίγο χιούμορ όμως ποτέ δεν έβλαψε κανέναν, έστω και black, έστω και στις πιο δύσκολες στιγμές.

Υ.Γ: Και οπωσδήποτε θα πάρω μαζί μου το Silmarilion του Tolkien. Να'χω κάτι να διαβάζω εκει κάτω, στο καμίνι που θα με ρίξουν.

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Disco Lies...update

Στις 6 Οκτωβρίου 2008 είχα ανεβάσει το video clip από το - τότε - καινούριο σινγκλάκι του Moby, "Disco Lies", μέσα από το οποίο είχα προτρέψει τον αντρικό πληθυσμό των αναγνωστών να μαζέψουν τα σάλια τους στην αμαρτωλή θέα της blaxploitation goddess Shayna Steele. Ουαί τοις ηττημένοις! Η εν λόγω αμαρτία που εμφανίζεται στο video ΔΕΝ είναι η Shayna Steele! Ενα μυστήριο αρχίζει να εξαπλώνεται στους δαιδαλώδεις δρόμους του διαδικτύου, αντίστοιχο με το βασανιστικό ερώτημα των κινηματογραφόφιλων "Ποιός είναι ο Keyser  Soze;". Ποιά είναι η άγνωστη κυρία-αιτία για μποτιλιάρισμα στον δρόμο; Φήμες κυκλοφορούν ότι πρόκειται για την Ida Corr των SugarRush Beat Company - λογικό, μια και ο Moby έχει κάνει ένα cameo περασματάκι από τον τελευταίο τους δίσκο - αλλά οι φωτογραφίες, σαδιστικός φορέας αλήθειας μερικές φορές, διαψεύδουν τον ως άνω ισχυρισμό.
Εχω ψάξει παντού αλλα χωρίς αποτέλεσμα μέχρι τώρα. Η επόμενη κίνησή μου είναι να ρωτήσω τον ίδιο τον Moby. Μέχρι τότε, το αφήνω σε σας.

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Gran Torino

Η στιγμή του αποχωρισμού δεν είναι ποτέ εύκολη, για κανέναν. Όταν έχεις ζήσει τόσα πολλά με έναν άνθρωπο, όταν έχεις περάσει μέσα από φωτιά και χαλάζι μαζί του, όταν έχεις ερωτευτεί και έχεις μισήσει όσα έχει ερωτευτεί και μισήσει ο ίδιος, το "αντίο" μοιάζει αδύνατο, κλείνει τον λαιμό σου με έναν αβάσταχτο κόμπο, ώσπου στο τέλος νοιώθεις κενός όταν καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην πραγματικη ζωή. Συμβαίνει και στην μεγάλη οθόνη. Ή, μάλλον, στην σχέση που αναπτύσσεις με την μεγάλη οθόνη, όταν ζεις μπροστά της για όσο καιρό μπορείς να θυμάσαι τον εαυτό σου. Και, σας διαβεβαιώνω, είναι το ίδιο επώδυνο. Όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, με ένα αδιόρατο σφίξιμο, έπιασα τον εαυτό μου να μιμήται τον John Cusak στο "Hi Fidelity": "Thanks, Boss!". Και, φυσικά, ξαναπάτησα το Play.
O Clint Eastwood είναι ο Walter Kowalsky. Βετεράνος του πολέμου της Κορέας, αποξενωμένος από τα παιδιά του, ρατσιστής, πικρόχωλος και επώδυνα κυνικός, ζει στο σπίτι του κάπου στο Μίτσιγκαν, με μόνη του συντροφιά - μετά τον θάνατο
της γυναίκας του- έναν εξίσου γερασμένο σκύλο, έναν νεαρό ιερέα που πασχίζει να βρεί μια δίοδο επικοινωνίας, και μια φροντισμένη Gran Torino του '72, ένα από τα λίγα όνειρα που κατάφερε να πραγματοποιήσει. Καθημερινά, στα γύρω σπίτια και στις οικογένειες των "σχιστομάτηδων" βιετναμέζων προσφύγων που θεωρεί ότι τον έχουν περικυκλώσει, βλέπει την πτώση του Αμερικάνικου Ονείρου για το οποίο ο ίδιος πολέμησε, βλέπει την σήψη του κόσμου του, και στάζει χολή, φτύνωντας την αηδία του στο καλοκουρεμένο γκαζόν του. Ώσπου μια ημέρα συλλαμβάνει τον νεαρό γιο της διπλανής οικογένειας να προσπαθεί να κλέψει την Gran Torino του, σαν αποστολή μύησής του σε μια συμμορία ομοεθνών του. Ο νεαρός υποχρεώνεται από την αυστηρά παραδοσιακή οικογένειά του να δουλέψει για λογαριασμό του Walt, σαν εξιλέωση. Η σχέση που αναπόφευκτα αναπτύσσεται ανάμεσα στον νεαρό, την οικογένειά του και τον ίδιο τον Walt, δίνει στον τελευταίο ένα σημαντικό μάθημα: ότι, παρά την πικρία του, παρά τους εφιάλτες του πολέμου που κουβαλάει μέσα του, παρά το μίσος που πιστεύει ότι τρέφει για τους, κάποτε αντιπάλους του "κιτρινιάρηδες", τελικά είναι ένας καλός άνθρωπος.
Ο Clint Eastwood σκηνοθετεί, ο Clint Eastwood πρωταγωνιστεί, ο Clint Eastwood στο τέλος μας παίρνει τα ρέστα. O Walter Kowalski είναι ο Dirty Harry γερασμένος, αλλά όχι κουρασμένος, είναι ο William Munny λυτρωμένος και πιο σοφός, είναι ο Frankie Dunn που έχει κρεμάσει τα γάντια του και μας κοιτάζει από ψηλά. Είναι ο τελευτ
αίος, ο πραγματικός, ο πιο ανόθευτος action hero. Χωρίς πυροβολισμούς, χωρίς φανφάρες, χωρίς "ταρζανιές". Όταν κοιτάζει στα μάτια τον νεαρό κινέζο της συμμορίας και του λέει "θα σου ανοίξω μια τρύπα στην μάπα και μετά θα πάω να κοιμηθώ", ξέρεις ότι το εννοεί. Αλλά ξέρεις ταυτόχρονα ότι δεν θα το κάνει. Όχι γιατί φοβάται. Αλλά γιατί και μόνο η φωνή του φτάνει και περισσεύει. Μας θλίβει και μας εξοργίζει η επιδεικτική άγνοια της Ακαδημίας στα φετινά Όσκαρ, αλλά, σε τελική ανάλυση, ποιός νοιάζεται; Ο Clint δεν έχει τίποτα να αποδείξει.
Η σκηνοθετική του μανιέρα, από την άλλη, δεν προκαλεί εκπληξη. Θλιμμένη ευαισθησία, λυρικότητα, σοφία και ένα πικρόχωλο χιούμορ, η ματιά του μεγάλου σκηνοθέτη σαρώνει το παρελθόν και το συγκεντρώνει στις σωστές δώσεις σ
το πανί. Ένα ποτ-πουρί των περασμένων διαμαντιών του, το "Gran Torino" είναι στην ουσία μια αποτίμηση, μια αντικειμενική ματιά στον ίδιο του τον εαυτό, χωρίς εγωισμούς και ματαιοδοξίες, αλλά με αληθινή διάθεση αυτογνωσίας. Είναι το τελευταίο ποίημα ενός μεγάλου ηθοποιού, και ταυτόχρονα η καινούργια αρχή ενός μεγάλου σκηνοθέτη. Ενα, πραγματικά, Gran Finalle, όπως και της ίδιας της ταινίας.
Λίγα μόνο λόγια για τους ηθοποιούς που τον πλαισιώνουν, χωρίς όμως να αποτελούν απλώς "γλάστρες", αλλά αναπτύσσοντας τον χαρακτήρα τους σιωπηλά και με σεβασμό. Ο τηλεοπτικός Cristopher Carley στον ρ
όλο του νεαρού πάστορα ακολουθεί αποτελεσματικά, η νεαρή Ahney Her, δυναμική, ευαίσθητη και γλυκύτατη στον ρόλο της Sue, ο πιτσιρικάς Bee Vang ώριμος μέσα στην νεανικότητα του στον ρόλο του "μαθητή" Thao.
Τα ζενερικ πέφτουν. Η Gran Torino
απομακρύνεται σιγά-σιγά. Στενοχωριέμαι που δεν θα ξαναδώ έναν από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς. Ταυτόχρονα όμως, περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο διαμάντι του. Κάτι μου λέει πως δεν θα αργήσει!










Βαθμολογία...................................................9
International Movie Database: http://www.imdb.com/title/tt1205489/

Trivia:Στην ουσία, κανείς από τους ασιατες που εμφανίζονται στην ταινία δεν είναι ηθοποιός! Ο μόνος που έχει εμφανιστεί ξανά σε ταινία, είναι ο Doua Moua, που παίζει τον ρόλο του αρχηγού της συμμορίας, Spider.

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Happy Darwin Day!

Διακόσια χρόνια κλείνουν σήμερα από την ημέρα της γέννησης του Καρόλου Δαρβίνου. Σαν σήμερα, το 1809, σε ένα μικρή κωμόπολη της Δυτικής Αγγλίας, ήρθε στην ζωή ο άνθρωπος που έμελλε ν'αλλάξει για πάντα τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας και την θέση μας σ'αυτόν. Επίσης κλείνουν εκατόν πενήντα χρόνια από τότε που αυτός ο άνθρωπος ολοκλήρωσε και εξέδωσε ένα από τα σημαντικότερα βιβλία όλων των εποχών, το "Περί της Καταγωγής των Ειδών".
Η Θεωρία της Εξέλιξης μέσω Φυσικής Επιλογής αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της ανθρώπινης διανόησης. Με κομψό τρόπο εξηγεί πως από τις απλούστερες απαρχές της ζωής, αυτή έφτασε στην αφάνταστη ποικιλία που βλέπουμε σήμερα. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Το πιό σημαντικό ίσως είναι οι απαντήσεις που δίνει σε μερικά από τα σημαντικότερα ερωτήματα που έχουμε θέσει. Τι είναι ο Άνθρωπος; Από που ξεκίνησε; Πως έφτασε να είναι αυτό που είναι σήμερα; Πως θα καταλήξει;
Φυσικά, ο Δαρβίνος συνέλλαβε μόνο τις βασικές γραμμές της Θεωρίας. Διακόσια χρόνια μετά, ξέρουμε πολύ περισσότερα, και σίγουρα ο γερο-Κάρολος θα εκστασιαζόταν από την γνώση που έχουμε συγκεντρώσει. Αυτός έκανε την αρχή. Και το σημαντικότερο, έδωσε το έναυσμα στους επόμενους να συνεχίσουν το έργο του. Έτσι μάθαμε για το DNA, για την γενετική απόκληση, για την γονιδιακή ροή, έννοιες που ο ίδιος δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Τον ευχαριστούμε όμως γιατί αυτός έθεσε τις βάσεις, τον τιμούμε γιατί ήταν ο πρώτος που τόλμησε να μιλήσει ανοιχτά και τον αγαπάμε γιατί δεν σταματησε ούτε στιγμή να εμπλουτίζει και να διορθώνει τα συμπεράσματά του, παρά τις αντιξοότητες, έτσι ακριβώς όπως οφείλει να ενεργεί ο κάθε επιστήμονας.
Χρόνια πολλά λοιπόν, και καλή Ημέρα Δαρβίνου σε όλους σας!

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Εκατό...και να καίνε!

Φαίνεται ότι η μανία της λίστας είναι έμφυτη στο ανθρώπινο είδος. Διακατεχόμαστε από μια αρρώστια να ορίζουμε λίστες, σύνολα, να τσουβαλιάζουμε πληροφορίες και να τις αναδιατάσσουμε κατα το δοκούν. Φυσικό και αναμενώμενο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μια και ο Homo Sapiens είναι είδος που ζει με βάση διάφορα πρότυπα και προσχέδια (τόσο πολύ, που πολλές φορές τα αναζητά εκεί που δεν υπάρχουν, με αρκετά ευτράπελα αλλά και επικίνδυνα αποτελέσματα - βλέπε Αστρολογίες, Αλχημείες κλπ). Μοιραία λοιπόν, κάπου στην Ιστορία, ξεπηδούν και οι λίστες αγαπημένων, Best of αν προτιμάτε. Τα Εκατό Επιδραστικότερα Βιβλία, οι Δέκα Μεγαλύτερες Ανακαλύψεις, τα Δέκα Μεγαλύτερα Επιτεύγματα. Πάντα με βάση το δέκα (κανείς δεν έχει δει λίστα με τα πενηντα τρία καλύτερα ή με τα εικοσι τέσσερα μεγαλύτερα), μια και με αυτή την βάση μάθαμε να μετρούμε (πως τους ήρθε των Σουμερίων το εξήντα, αδυνατώ να καταλάβω ακόμα).
Να λοιπόν που τώρα, εν έτη 2009, υμείς οι Ελληνες, αποφασίσαμε να μπούμε στον σχετικό χορό. Οι Εκατό Μεγαλύτεροι Έλληνες. Μόλις κατάφερα να βρω την πλήρη λίστα, έτσι όπως ψηφίστηκε από περίπου διακόσιους πενήντα χιλιάδες συμπατριώτες μας. Και πρέπει να πω ότι μερικές ιδέες κινούνται ανάμεσα στα όρια του ευτράπελου και του κωμικοτραγικού.
Βλέπουμε λοιπόν ανάμεσα στους υποψηφίους την Βουγιουκλάκη (!), κάπου φιγουράρει ο Όθωνας (αν και...Βαυαρός!), στο "Π" μας κλείνει το μάτι ο εθνοσωτήρας Παπαδόπουλος - ξέρετε ποιός, και απατάσθε αν νομίζετε ότι δεν υπάρχουν νοσταλγοί του - , να κι ο Μέγας Κωνσταντίνος ο οποίος, αν και γεννήθηκε στην Δαλματία, αν και αμφιβάλλω αν μίλαγε έστω μια λέξη ελληνικά, χρίσθηκε Έλλην ελέω Θεού. Ο Ιωάννης Μεταξάς κέρδισε επάξια την θέση του στην λίστα λόγω του "ΟΧΙ" (που δεν το είπε αλλά λέμε ότι το είπε), ο Παρασκευαΐδης...μπαρδόν...Χριστόδουλος μας μπέρδεψε λίγο ως προς την θέση του στην ταξινόμηση, ώσπου τελικά τον χώσαμε στο...Α, ο Παύλος Μελάς χώθηκε κι αυτός γιατί μας έδωσε τους Μακεδονομάχους για τις παρελάσεις, το ίδιο και ο Μακρυγιάννης για το αλήστου μνήμης γλωσσικό του πόνημα - καταπόνημα, θα έλεγα. Τον τίτλο βέβαια του ευτράπελου των ευτραπέλων κερδίζει επάξια και χωρίς ανταγωνισμο ο Αγνωστος Στρατιώτης (sic!). Πάλι καλά που δεν βάλαμε και την Μάνα του Στρατιώτη.
Λείπουν βέβαια κάποιες προσωπικότητες όπως ο Βασίλης Ραφαηλίδης, ο Νίκος Πλουμπίδης (την απουσία του οποίου ισορροπήσαμε, δικαίως, με τον Μπελογιάννη), ο Ηλίας Πετρόπουλος αλλα ποιός νοιάζεται για τους Κομμουνιστές και τους άθεους;
Απόλυτα αναμενόμενα επίσης χώσαμε και καμιά πενηνταριά αρχαίους Έλληνες, οι περισσότεροι εκ των οποίων σίγουρα θα μας φασκέλωναν με χέρια και με πόδια, αλλά είπαμε, είμαστε κατευθείαν απόγονοι τους. Οι διάφοροι κατακτητές μπορεί να πέρασαν απο δω, αλλά δεν ακούμπησαν. Να κι ο Περικλής, να κι ο Φειδίας, να κι ο Θουκιδίδης, να κι ο Θεμιστοκλής,σκαει μύτη κι ο Όμηρος, όλοι μαζί οι Επτά Σοφοί, στην άμυνα ο Λεωνάιντας, δεξί μπακ εκείνο το καλό παιδί ο Φίλιππας ο μονόφθαλμος. Τον σουρεαλιστή Αίσωπο τον αφήσαμε στην πάντα, καθώς και την Υπάτια (και μη σηκωθεί κανένας και πει ότι ήταν Αιγύπτια, γιατί θα τον μαστιγώσω!).
Προσωπικά, ξεχωρίζω και ψηφίζω τρεις. Τον Καποδίστρια (ούτε κι αυτός ήταν έλληνας, αλλά ήταν ο πρώτος κι ο τελευταίος πολιτικός που προσπάθησε να μας κάνει κράτος της προκοπής), τον Καζαντζάκη (ο μόνος άνθρωπος των γραμμάτων που είχε καταλάβει πραγματικά τι σκατολαός είμαστε ώρες ώρες) και τον Παπανικολάου (εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον πλανήτη του οφείλουν κάτι παραπάνω από την ευγνωμοσύνη τους, και η Σουηδική Ακαδημία του οφείλει ένα Νόμπελ, έστω και μεταθανάτιο). Κι αν πρέπει να καταλήξω σε έναν, λέω τον τελευταίο. Καλή η πολιτική, καλή η λογοτεχνία, αλλά όταν προσφέρεις τόσα για το ύψιστο αγαθό, την ανθρώπινη ζωή, δικαιούσαι να είσαι ο Πρώτος και Καλύτερος.

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Σοφός ο κόπανος ο Nietzsche

"Όταν κοιτάς την άβυσσο, τότε και η άβυσσος κοιτάει εσένα."
Αμφίδρομη σχέση η καταστροφή. Η κατρακύκλα. Ο πάτος. Βλέπεις τα πάντα γύρω σου να καταρρέουν και μαζί τους καταρρέουν και τα σωθικά σου, το μυαλό σου. Τι δεν πήγε καλά; Τι σκατά έκανα λάθος; Γαμώτο, ούτε να γράψω δεν μπορώ! Ξεκινάς με όνειρα, με ελπίδες, με σχέδια, μόνο και μόνο για να δεις το καζανάκι να τα τραβάει όλα προς την χαβούζα. Πάπαλα! Μόρτο! Τέρμα! Και κάθεσαι σα μαλάκας, με ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά, σαν ευτυχισμένο γαϊδούρι που δεν ξέρει τι του γίνεται, και αναρωτιέσαι τι δεν πήγε καλά, λες και το να αναρωτιέσαι είναι δείγμα σοφίας. Τι δεν πήγε καλά με την δουλειά μου; Τι δεν πήγε καλά με την γυναίκα που αγάπησα; Τι δεν πήγε καλά με τους φίλους που με στηρίξανε; Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Σκατά, φίλε μου. Όλα ατμός είναι. Σκόνη. Και κάθεσαι και αναρωτιέσαι! Τίποτα δεν πήγε στραβά φίλε μου! Εσύ είσαι ο στραβός! Δεν πάει στραβά ο γιαλός, εσύ στραβά αρμενίζεις!
Όταν κοιτάς την άβυσσο, τότε και η άβυσσος κοιτάει εσένα. Και στέκεσαι στο χείλος του γκρεμού και κοιτάς κάτω, στο βάθος, και θες να πέσεις, αλλά κάτι σε βαστάει, κάτι σε εμποδίζει, το βάθος είναι γοητευτικό, όμορφο, θαυμάσιο, θες να φτάσεις εκεί, να δεις τι υπάρχει στον πάτο, σε τραβάει, σε καλεί, σαν πουτάνα που ανοίγει τα πόδια της στον παρθένο, μην αναρωτιέσαι...πήδα!
Τι σε κρατάει; Η ελπίδα; Ποιά ελπίδα; Πάει αυτή. Μας τελειώσε. Έμεινε κλεισμένη στο κουτί της Πανδώρας. Ακούς την ψιλή φωνούλα της από μέσα αλλά κανένας δεν κάνει τον κόπο να της ανοίξει. Και περιμένουμε. Κι όμως, ακόμα περιμένουμε. Τι περιμένεις ρε κόπανε; Να πάρεις αύξηση; Να έρθει κοντά σου και να ξεχάσει όλα τ'αλλα; Να γίνεις ο σταρ, ο ήρωας, το πρόσωπο της ημέρας; Κάτσε κάτω και βούλωστο. Τίποτα δεν πρόκειται ν'αλλάξει. Παρ'το χαμπάρι.
Όταν κοιτάς την άβυσσο, τότε και η άβυσσος κοιτάει εσένα. Σοφός ο πούστης ο Nietzsche. Ξέρετε κάτι; Την κοίταξα την άβυσσο. Και για να πω την αλήθεια, τρόμαξα!

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009