Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

Ratatouille

Παρίσι...Η Πόλη του Φωτός. Η πρωτεύουσα του έρωτα. Το λίκνο της μόδας, της κομψότητας, του παγκόσμιου στυλ. Και το κέντρο της υψηλής μαγειρικής. Το La Tour d'Argent, το Closerie des Lilas, το Pharamont και, φυσικά, το Maxim's. Εστιατόρια που φιγουράρουν όχι μόνο σαν ναοί της γεύσης, αλλά σαν παγκόσμια ορόσημα για τους λάτρεις της ικανοποίησης του ουρανίσκου. Τι δουλειά λοιπόν μπορεί να έχει με όλα αυτά ένα ποντίκι; Μην απορείτε. Όλα είναι δυνατά όταν το χεράκι τους έχουν βάλει η δαιμόνια ομάδα της Pixar και ο Brad Bird.
Ο Remy είναι ένας αρουραίος των υπονόμων , με μια ευαισθησία: είναι μανιώδης λάτρης της καλής κουζίνας. Όταν οι άλλοι της αποικίας του βλέπουν το φαγητό σαν "καύσιμο", αυτός έχει κατανοήσει την τέχνη που κρύβεται πίσω από τα φρέσκα υλικά, τα αρώματα και τον συνδυασμό τους. Το ταλέντο του χρησιμοποιείται από τους άλλους κάπως ανορθόδοξα: τον βάζουν να ανιχνεύει το ποντικοφάρμακο στα σκουπίδια που χρησιμοποιούν για τροφή. Ένα γύρισμα της τύχης όμως, θα τον φέρει στον δικό του, προσωπικό Παράδεισο: στην κουζίνα του διασημότερου εστιατορίου του Παρισιού, του Gusteau's, του οποίου την θέση του chef de cuisine έχει αναλάβει ο αντιπαθής και κοντοπίθαρος Skinner, μετά τον θάνατο του ιδρυτή Auguste Gusteau. Εκεί ο Remy θα γνωριστεί με τον Linguini, έναν νεαρό σκουπιδιάρη με ελάχιστες φιλοδοξίες, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την δουλειά του. Το τι κωμικοτραγικό και σουρεαλιστικό θα ακολουθήσει...επί της οθόνης.
Μετά το απίθανο "Incredibles", ο Brad Bird ενώνει ξανά τις δυνάμεις του με τα "ποντίκια" της Pixar και η ομάδα επιστρέφει δριμύτερη και πολύ ορεξάτη. Μπορεί μερικές φορές να λείπει η φρεσκάδα
και οι καινούριες ιδέες του "Incredibles" ή του "Finding Nemo", αλλά αυτό αναπληρώνεται επάξια από το σφιχτό και καλοδουλεμένο σενάριο, τις ατάκες που σπάνε κόκαλα και την πίστη στην παράδοση της slapstick κωμωδίας, δείχνοντας με τον καλύτερο τρόπο ότι η επιστροφή σε παλιές, δοκιμασμένες συνταγές μπορεί να δουλέψει τέλεια.
Πίσω από τα μικρό
φωνα, τους πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατούν ο Patton Oswalt (στο στοιχείο του, μια και εδώ και μια δεκαετία σχεδόν κρατάει τα σκήπτρα της stand-up comedy) στον ρόλο του Remy, και ο Lou Romano (παιδί της ίδιας της Pixar, που αποδεικνύει επιτυχημένα ότι ένας καλός animator πρέπει να είναι και καλός ηθοποιός) στον ρόλο του Linguini. Οι δευτερεύοντες όμως ρόλοι είναι αυτοί που κάνουν πραγματικά την διαφορά. Ποιος θα πίστευε ότι πίσω από την στακάτη, γαλλική προφορά του Skinner βρίσκεται ο μεγάλος Ian Holm; Και ποιος δεν θα ήθελε να υπάρχει αντίστοιχο Όσκαρ όταν ακούει το εκπληκτικό voice-over του Peter O' Toole στον ρόλο του γευσιγνώστη-νεκροθάφτη Anton Ego; Δίπλα, η Janeane Garofalo δίνει την φωνή της στην σκληρή - αλλά πανέμορφη - Colette, ενώ ο Django, ο πατέρας του Remy, έχει την φωνή του στιβαρού Brian Dennehy.
Στον τεχνικό τομέα, η Pixar ανεβάζει για άλλη μια φορά τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη, διαλύοντας κάθε ανταγωνισμό με άλλα studio και δικαιολογώντας και πάλι το στέμμα της. Εκπληκτική δουλειά στον φωτισμό και στα textures αλλά εκεί που πραγματικά κολλάει το μάτι σου είναι στο animation των χαρακτήρων το οποίο, παρά την καρτουνίστικη εμφάνισ
η, δεν ξεχωρίζει από το φυσικό. Και, επιτέλους, ένα συμπαθητικό ποντίκι (σίγουρα θα τρίζουν τα δόντια του Stewart Little)!!!Όλα αυτά επενδεδυμένα με την μουσική του Michael Giacchino ο οποίος, μετά από δύο χρόνια και το θαυμάσιο "One Man Band", επιστρέφει σε γνώριμα χωράφια.
Η Pixar λοιπόν τα κατάφερε και πάλι. Όταν βγει στις ελληνικές αίθουσες, μην χάσετε την ευκαιρία. Αγνοήστε την άστοχη ελληνική απόδοση του τίτλου ("Ο Ρατατουής";;;), κλείστε τ' αυτιά στις Κασσάνδρες που θέλουν μια ταινία animation να απευθύνεται μόνο σε μικρά παιδιά και πηγαίνετε να την δείτε. Από την πλευρά μου, αυτό που σας εύχομαι είναι...bon appetit!


Βαθμολογία......................9/10

International Movie Database : http://www.imdb.com/title/tt0382932/

Trivia: Ratatouille λέγεται ένα παραδοσιακό πιάτο λαχανικών από την Προβηγκία, κάτι σαν το δικό μας μπριάμι.Αν είστε λάτρης της μαγειρικής, ρίξτε μια ματιά εδώ.

4 σχόλια:

  1. Νομίζω πως οι ταινίες αυτές είναι αστειότερες για τους μεγάλους αφου τα παιδια κάποια πράγματα τα βρισκουν φυσιολογικα. Πχ για αυτούς απλά το γεγονός οτι ένα ποντικι μιλαει και εχει τετοια σχεση με το φαγητο ειναι κατι συνηθισμενο. Αλλά για μένα το χιούμορ ξεκινάει απο τα πιο απλά πράγματα.

    Προσωπικά το μόνο που κατεβάζω καθημερινα στο δικτυο είναι cartoon. Είμαι λάτρης και ειδο-λάτρης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. zekia...
    Τα τελευταία χρόνια μόνο το animation έχει δείξει ότι μπορεί να προσφέρει ποιοτικό αποτέλεσμα.Οι εξαιρέσεις σε live-action είναι ελάχιστες.Τώρα τελευταία ψάχνω μανιωδώς τα cartoon της Warner Brothers, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Θεωρώ έγκλημα το γεγονός ότι προβάλλονται μεταγλωττισμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εγω μόλις γύρισα απο το shrek 3 ενω την προηγουμενη εβδομαδα είδα τους simpsons..... δεν εχω να πω κάτι άλλο.... μέγας φαν !!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Danaitsa...
    Το είδα και το Shrek 3.Έχω τις ενστάσεις μου τις οποίες όμως προτίθεμαι να αναλύσω σε άλλο post.Το μόνο που θα πω είναι ότι χαίρομαι που το "κίνημα των πιστών" μεγαλώνει!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή