Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

Πένθος βαρύτατον...

Μέχρι νεοτέρας...(μάλλον μέχρι να συνέλθω)...

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

Κόλλημα...

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα είχα κολλήματα (ο politically correct όρος είναι εμμονές). Κατά καιρούς καταπιανόμουν με ένα πράγμα, ικανοποιούσα ό,τι ήταν να ικανοποιηθεί, και τα παράταγα, για να ασχοληθώ στη συνέχεια με κάτι άλλο. Από τις παντός τύπου συλλογές (γραμματόσημα, νομίσματα και χαρτονομίσματα, ακόμα και περιτυλίγματα από σοκολατάκια, εμμονή από την οποία, σαν πάρεργο, φορτώθηκα κάμποσα κιλά) πέρασα στις αρχαίες γραφές και γλώσσες (προσπαθούσα με κάθε τρόπο να μάθω αρχαία αιγυπτιακά) , κατόπιν ασχολήθηκα λίγο με την μαγεία, με τελετές και διαδικασίες που, κατά κύριο λόγο, ξεφύτρωναν από το μυαλό μου (δεν έκανα ανθρωποθυσίες, αλλά μια φορά παραλίγο να βάλω φωτιά στο χαλί του υπνοδωματίου μου) και έκανα κι ένα πέρασμα από την Φυσική και τα Μαθηματικά (τι ήλπιζα να ανακαλύψω, ούτε κι εγώ ξέρω). Έπειτα ήρθε η συγγραφή, εμμονή που, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε, επιμένει σθεναρά. Κατά καιρούς είχα την εντύπωση ότι έγραφα τους καινούριους "Άθλιους" ή τον "Οδυσσέα" του καινούριου αιώνα, ώσπου ωρίμασα και κατάλαβα ότι, τελικά, υπάρχουν πολλοί τρελοί και τρελές σαν κι εμένα. Και τώρα, στα τριάντα μου, κάτι καινούριο ξεφύτρωσε μπροστά μου, από το οποίο πιάστηκα με πολλή όρεξη, ξέροντας ότι κι αυτό θα καταλήξει στο υπόγειο του μυαλού μου, μαζί με τους άλλους σκελετούς: ο κύβος του Rubik.
Αυτός ο διάολος ήρθε στην ζωή μου εντελώς αναπάντεχα, μάλλον γιατί υποσυνείδητα έψαχνα κάτι για τις ελεύθερες ώρες μου - οι οποίες, λόγω δουλειάς κυρίως, είναι ελάχιστες. Όλα ξεκίνησαν από ένα βιντεάκι στο YouTube, του μαιτρ Tyson Mao, ο οποίος έλυνε έναν 3x3 σε μερικά δευτερόλεπτα. "Ουάου!!!", έκανα με μια παιδιάστικη διάθεση. "Πως μου'χε ξεφύγει αυτό;;;". Μέσω eBay απόκτησα τον πρώτο μου κύβο, έναν 3x3 από πλαστικό της κακιάς ώρας, για τεσσεράμισι δολάρια, και έπεσα με τα μούτρα. Στην αρχή μου φάνηκε βουνό, και τα tutorials από το internet δεν καλυτέρεψαν την κατάσταση. Τελικά ο κύβος παρέδωσε το πνεύμα πριν προλάβω να τον μάθω (σε κάποια φάση, ενώ προσπαθούσα να το παίξω μάγκας γυρίζοντας την αριστερή πλευρά και αστραπιαία την κάτω, τα κομμάτια του τινάχτηκαν από την θέση τους κι έσπασαν). Δεν έχασα χρόνο: ρώτησα δεξιά, ρώτησα αριστερά, και τελικά εντόπισα τον αυθεντικό στον Παπασωτηρίου, σε τιμή λίγο τσιμπημένη (13 ευρώ) αλλά όχι απαγορευτική. Σ'αυτόν έμαθα, και τον έχω ακόμα. Ο Rubik δουλεύει μια χαρά, αλλά μετά από κάποιες μέρες χρήσης, τα αυτοκόλλητα αρχίζουν να ξεφτίζουν και να ζαρώνουν. Επιπλέον, είναι λίγο βαρύς και σκληρός στο γύρισμα, αλλά δεν κλειδώνει συχνά (κλείδωμα είναι το φαινόμενο κατά το οποίο δύο πλευρές δεν είναι σωστά ευθυγραμμισμένες, και η κάθετη τους δυσκολεύεται να γυρίσει). Τώρα τον έχω μάθει για τα καλά, αλλά απέχω πολύ από το να χαρακτηριστώ speedcuber (προσωπικό ρεκόρ: 2' 21").
Μετά από τον 3x3 πέρασα κατευθείαν στον 5x5. Εδώ τα πράγματα είναι πιό δύσκολα. Έχω έναν EastSheen και με δυσκολεύει αρκετά, αλλά τον έχω καταφέρει. Είναι πιό χαλαρός από τον αντίστοιχο Rubik, και γυρίζει πιό εύκολα, αλλά είναι μικρός - κι έχω μεγάλα δάχτυλα, πανάθεμα με! Ο 5x5 θέλει τον χρόνο του, και δεν ενδείκνυται για λύση ταχύτητας. Αναμφίβολα όμως είναι πιο διασκεδαστικός από τον 3x3.
Τώρα περιμένω τον 7x7. Θα ερχόταν στην Ελλάδα αρχές Μαρτίου, αλλά δεν ξέρω τελικά τι έγινε. Επιπλέον, περιμένω έναν 5x5 της Rubik - από eBay κάνει γύρω στα είκοσι δολάρια, μαζί με ταχυδρομικά.
Αν και δεν είμαι άνθρωπος των παζλ, ο κύβος του Rubik μου'χει καθήσει για τα καλά. Δεν είναι και τίποτα το απίθανο, και δεν χρειάζεται να είσαι Einstein για να τον λύσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη υπομονή, εξάσκηση, και μερικές οδηγίες από το Internet. Αυτό που για μένα έχει σημασία, είναι ότι σε διασκεδάζει- κι όταν το μυαλό σου έχει σκουριάσει λίγο, καταφέρνει να το ξυπνήσει!

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

Ιn Memoriam...

"Πετώντας το τσιγάρο που κάπνιζε, το έλιωσε κάτω από το τακούνι του.Έπειτα, όρθωσε το καλοχυμένο κορμί του, τίναξε πίσω τα καστανά μαλλιά του, έκλεισε τα μάτια του, κατάπιε και χαλάρωσε τα δάχτυλά του που κρέμονταν στο πλάι. Χωρίς καμιά προσπάθεια, μόνο μ'έναν ανάλαφρο ήχο, ο Σμιθ υψώθηκε απαλά από το έδαφος μέσα στην χλιαρή ατμόσφαιρα και πέταξε γρήγορα, ήρεμα προς τα πάνω. Σε λίγο χάθηκε ανάμεσα στ'αστέρια καθώς κατευθυνόταν για το μακρινό διάστημα."
Έτσι τελειώνει το διήγημα "Η Χρυσαλλίδα" του Ray Bradbury από την ανθολογία "Το Δ του Διαστήματος" ("S for Space",1976) - από τις ομορφότερες συλλογές επιστημονικής φαντασίας και σίγουρα από τα κορυφαία κείμενα του μεγάλου δημιουργού.Αυτή ήταν η εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα στο BBC για τον θάνατο ενός από τους σημαντικότερους ανθρώπους του αιώνα μας, του Arthur C. Clarke.
Πρωτογνώρισα τον Clarke μέσα από το "Ραντεβού με τον Rama" ("Rendezvous with Rama",1972) , το 13ο κατά σειρά βιβλίο του, που βγήκε αμέσως μετά το μεγάλο μπαμ της "Οδύσσειας του Διαστήματος". Λίγα πράγματα θυμάμαι τόσο έντονα: ξεκίνησα το βιβλίο γύρω στο μεσημεράκι και στις οκτώ το βράδυ το είχα τελειώσει. Από τότε το έχω ξαναδιαβάσει καμιά δεκαριά φορές και, με κάποια επιφύλαξη βέβαια, μπορώ να προβλέψω ότι θα συνεχίσω να το διαβάζω μέχρι το τέλος της ζωής μου.
Λίγοι αγάπησαν το Διάστημα όσο ο Clarke, κι ακόμα πιο λίγοι προσέφεραν τόσα στην κατανόησή του. Για μένα - κι ελπίζω κάποιοι να συγχωρέσουν το πομπώδες ύφος μου - ο Clarke είναι ο Πατέρας της Διαστημικής Αγίας Τριάδας (Υιός ο Carl Sagan και Άγιο Πνεύμα ο Stephen Hawking). Ελάχιστοι με ταξίδεψαν τόσο μακριά, μια χούφτα άνθρωποι κατάφεραν να με κάνουν να καταλάβω τι σημαίνει να κλαις από συγκίνηση μπροστά στο Νεφέλωμα του Ωρίωνα. Όπως εύστοχα λέει ο Christopher Hitchens "...ρίξτε μια ματιά σε μια φωτογραφία από τις εσχατιές του Γαλαξία μας, και μετά ελάτε να μου πείτε πόσο συγκινημένοι αισθάνεστε κοιτάζοντας έναν θάμνο που καίγεται".
Δεν θέλω να πω περισσότερα γιαυτόν τον άνθρωπο. Μάλλον ποτέ δεν θα καταλάβουμε τι χάσαμε. Ένα παιδί μέτρησε τ'άστρα, και βρήκε την ομορφιά. Και αυτή την ομορφιά την έδωσε σε μας. Χάρη σε ανθρώπους σαν τον Clarke, μερικές φορές αισθάνομαι υπερήφανος που είμαι Άνθρωπος. Για σας δεν ξέρω, αλλά εμένα θα μου λείψει πολύ.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

Licht...mehr licht

Όταν ένας δεδηλωμένα σοφός πετάει μια ατάκα σαν την παραπάνω, όλοι ψάχνουν να βρουν βαθύτερα νοήματα σ'αυτήν, ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν. Στον επιθανάτιο ρόγχο του, ο σοφός Goethe ζητάει "φως...περισσότερον φως". Να χυθεί στην ανθρωπότητα, να κατακτηθεί η γνώση, λένε οι υπόλοιποι, ζωντανοί ακόμα, σοφοί, με εκείνο το γνωστό ύφος χιλίων καρδιναλίων. Κι ούτε που σκέφτηκε κανείς ότι ο Goethe, προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρει μια τελευταία ανάσα, ζητάει φως για τον εαυτό του. "Γεμίσανε τα μάτια του με θάνατο...σκοτείνιασε η λάμπα", όπως λέει και ο αείμνηστος Τσιφόρος. Και σοφός να είσαι, όταν πεθαίνεις, δεν σκέφτεσαι να ξεστομίσεις σοφίες. Σκέφτεσαι πως θα ζήσεις ένα λεπτάκι παραπάνω.
Licht, mehr licht φτάσαμε κι εμείς να κραυγάζουμε απεγνωσμένα, ο σοφοί ημιηλίθιοι, οι προλετάριοι του Huxley, οι Δέλτα και Έψιλον του Orwell. Δ.Ε.Η. Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού. Δεν Έχουμε Ηλεκτρικό, απαντάν σκωπτικά οι Δέλτα και Έψιλον. Και ο χοντρός πίσω από το γραφείο του, με το Cohiba στο στόμα και το Hennessey στο κρυστάλλινο ποτήρι χασκογελάει και κατεβάζει διακόπτες ρίχνοντας ζάρια. Ο Θεός δεν παίζει ζάρια,έλεγε με σιγουριά ο Einstein. Όταν όμως ο Θεός απλώνει το λίπος του σε μια τεράστια πολυθρόνα, μπροστά σε ένα τεράστιο γραφείο, όχι μόνο παίζει ζάρια, αλλά και τα ζάρια είναι φτιαγμένα από τα κόκαλά μας. Των Ελλήνων τα ιερά. Καθόλου ιερά για τους καρχαρίες που τα ροκανίζουν με τις τεράστιες μασέλες τους.
Ο ένας παίζει με τα νεύρα μας, ο άλλος παίζει με την εθνική μας συνείδηση, ο τρίτος παίζει με την νοημοσύνη μας, ο παραδίπλα παίζει με την τσέπη μας, ο εκείθε παίζει γενικώς. Και οι Προλετάριοι γελάνε νευρικά. Όταν δεν μπορούν άλλο να κλάψουν, γελάνε. Κι όταν δεν μπορούν ούτε να γελάσουν, σωπαίνουν. Ο Θανασάκης της διπλανής πόρτας. Ο Νεοέλληνας του Βέγγου. Η καρπαζιά του Τσιφόρου. Ο Χατζηαβάτης. Σκύψιμο και υποταγή, και επανάσταση από τον καναπέ. Εις οιωνός άριστος, αμύνεστε περί πάτρης. Ποιά πατρίδα κύριε λαϊκιστή, που την κάνατε θρύψαλα; Ποιά Ελλάδα, κύριε πολιτικέ, που την κάνατε δίσκο επαιτείας; In nomine patri, et fili spiritu sancte, και σηκώνετε λάβαρα και σταυρούς, και ρίχνετε κορώνες που βρωμάνε λιβάνι, και χτυπάτε καμπάνες και σήμαντρα, εις το όνομα των αρχαίων υμών προγόνων, που τους ντύσατε παπάδες.
Φως...περισσότερον φως. Μας κλέβετε που μας κλέβετε. Ανεβάστε τους διακόπτες. Παντού σκοτάδι. Στην εκπαίδευση, στις ιδέες μας, στις επιθυμίες μας, στα όνειρά μας. Τουλάχιστον, αφήστε μια λάμπα αναμμένη. Κι ας πέσουμε πάνω της, σαν την νυχτοπεταλούδα που δεν ξέρει ότι έχει ήδη καταστραφεί.