Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Το ημερολόγιο ενός αχρείου

Τελευταίες ώρες του υπερδίσεκτου 2008, και κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου πρώτη φορά μετά από πέντε ημέρες πλήρους ψυχολογικής αποτοξίνωσης. Οι κοινωνικές υποχρεώσεις εκπληρώθηκαν, θέλω να πιστεύω, εις το ακέραιο, οι ευχές αντηλάχθησαν εκατέρωθεν, τα δώρα επιδώθηκαν, θαυμάστηκαν και καταχωρήθηκαν στο υποσυνείδητο των αποδεκτών. Κι ένα απο αυτά ήταν το δώρο που άναψε την σπίθα αυτού του post- αποδέκτης η αφεντιά μου.
Το πακέτο το οποίο παρέλαβα πρόδιδε αμέσως την φύση του περιεχομένου - κάποιο βιβλίο - αλλά όχι και τις λεπτομέρειες. Οι οποίες αποκαλύφθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο αμέσως μόλις το περιτύλιγμα σκίστηκε προσεκτικά. Το είχα ανοίξει από την μεριά του οπισθοφύλλου αλλά και αυτό έφτανε. Το κειμενάκι που βρισκόταν εκτυπωμένο εκεί ξεκινούσε με μερικές λέξεις που έκαναν το μυστήριο να χαθεί με μιας: "Ο πολεμιστής του φωτός..." Ευθύς μια φράση απόγνωσης σχηματίστηκε στο μυαλό μου, μια φράση που, πιστεύω, καταμαρτυρεί με επώδυνη ακρίβεια την γνώμη που έχω για το συγκεκριμένο θέμα: Όχι πάλι Paulo Coelho!
Φυσικά δεν θα μπορούσα με τίποτα να κατακρίνω την συγκεκριμένη κοπέλα για την επιλογή της - ναι, κοπέλα είναι. Κανείς αρσενικός Νεάντερταλ έχων σώας τας φρένας και παρουσιάζων ένα ελάχιστο έστω ψήγμα αυτοσεβασμού, δεν θα επέλεγε κάτι τέτοιο. Αν μη τι άλλο, η γυναίκα μπήκε σε τόσο κόπο για να μου αγοράσει δώρο, για να μην συνυπολογίσουμε την ομορφιά της συγκεκριμένης κίνησης. Στην τελική ανάλυση, πρόκειται για ένα άτομο το οποίο υπεραγαπώ, οπότε μια άρνηση ή αρνητική αντίδραση από μέρους μου θα μπορούσε, δικαίως, να χαρακτηριστεί "γαϊδουριά" - και θέλω να πιστεύω ότι δεν ανήκω στις τάξεις αυτών των, συμπαθέστατων κατά τα άλλα, τετραπόδων. Προς τιμήν της, υποθέτω ότι ήξερε απ'έξω κι ανακατωτά τα γούστα μου - ενώ το αντίστροφο δεν ξέρω αν συμβαίνει - γιατί με ενημέρωσε ότι μπορεί άνετα να γίνει αλλαγή, πριν καν μου το δώσει. Όντας ενάντια στις αρχές μου να κάνω αλλαγές δώρων, επόμενο ήταν να μην σκεφτώ καν να κάνω χρήση του συγκεκριμένου δικαιώματος. Δέχτηκα λοιπόν το συγκεκριμένο δώρο, ευχαριστώντας την θερμά και ολόψυχα - κάτι το οποίο, γενικά, είμαι ανικανος να εκδηλώσω - και την στιγμή αυτή βρίσκεται δίπλα στο πληκτρολόγιό μου, καθώς γραφω αυτές τις γραμμές.
Ακολούθησε μια μικρή συζήτηση περί του συγκεκριμένου συγγραφέως, στην διάρκεια της οποίας δεν επέδειξα την πρέπουσα αυτοσυγκράτηση και της εξήγησα, ελπίζω χωρίς να την προσβάλλω, το πόσο απεχθής μου είναι ο εν λόγω κύριος. Η συζήτηση αυτή ήταν και το έναυσμα της παρούσας ανάρτησης.
Για να εξηγήσω κάποια πράγματα πριν προχωρήσω, το δώρο δεν είναι κάποιο βιβλίο του Paulo Coelho. Είναι μια ατζέντα - ελληνιστί ημερολόγιον - του 2009, θαυμάσια εικονογραφημένο από την Catalina Estrada, με τσιτάτα και αποσπάσματα του Coelho σε κάθε μηνα, οι οποίοι κατά κάποιον τρόπο αντιστοιχούν σε θεματικές ενότητες. Δεν μπόρεσα ακόμα να καταλάβω εαν υπάρχει κάποιος συσχετισμός μεταξύ του μήνα και του εκάστοτε αποσπάσματος και ίσως να μην υπάρχει κάν. Λόγου χάρη, ο Απρίλιος - ο μήνας των γενεθλίων μου - αντιστοιχεί στην ευχαρίστηση, και το απόσπασμα που τον ξεκινά είναι παρμένο από το "Έντεκα Λεπτά" του 2003. Προχωρώ όμως στους λόγους για τους οποίους ο κύριος αυτός μου προκαλεί αναταράξεις στο στομάχι.
Πρώτον και κύριον, είναι το στυλ γραφής του. Αντίθετα από το γενικότερο ρεύμα της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας - Marquez, Alliente, ο πρόσφατος Andahazi κ.α - όπου κυριαρχεί μια θλιμμένη λυρικότητα, ο κύριος Coelho αποπνέει μια απίστευτη ματαιοδοξία, η οποία λανθασμένα εκλαμβάνεται ως ρομαντική αισιοδοξία. Κλασικό δείγμα αυτού του φαινομένου η πασίγνωστη ατάκα-απόφθεγμα από τον "Αλχημιστή" ("Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το Σύμπαν συνομωτεί για να το αποκτήσεις") καθώς και οι αμέτρητες παραλλαγές της, ευαγγέλιο στο στόμα των απανταχού αισιόδοξων. Δυστυχώς ή ευτυχώς, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους φανατικούς αναγνώστες του, το Σύμπαν όχι μόνο δεν δίνει δεκάρα για το τι επιθυμούμε, αλλά και μερικές φορές φαίνεται να πράττει το άκρως αντίθετο (φαινόμενο που μου έδωσε κάποτε την ευκαιρία να δημιουργήσω το δικό μου απόφθεγμα, του οποίου όμως την πατρότητα δεν διεκδικώ φορτικά: Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το Σύμπαν συνομωτεί για να το αποκτήσει οποιοσδήποτε άλλος). Τι υπέρμετρη ματαιοδοξία όμως, από πλευράς του κυρίου Coelho, τι αβασάνιστος ναρκισσισμός, να πιστεύεις ότι είσαι το κέντρο του Σύμπαντος; Και τι επικίνδυνο να υιοθετείς ανάλογη στάση στην ζωή σου;
Δεύτερον, είναι η στάση του προς το κοινό του. Ο μαγικός νεορεαλισμός της Λατινικής Αμερικής που τόσο τίμησαν πολλοί συγγραφείς, έχει τραβήξει τα πάνδεινα στα χέρια του κυρίου Coelho. Μασκαρεύοντας τον με ρομαντισμό, ολίγη ψυχολογία και μπόλικη δόση υπερβατικού διαλογισμού και υπερφυσικού, καταλήγει σε αυτό που περιγράφω σαν "Castaneda χωρίς τους αμανίτες", ένα νερόβραστο και αηδιαστικά δακρύβρεχτο μείγμα που ταιριάζει περισσότερο στις προθήκες με τα Arlekin παρά στα γραπτά σοβαρών λογοτεχνικών αναλυτών. Κι όμως πιάνει! Δεν αποτελεί βέβαια μυστήριο που το γυναικείο κοινό του είναι αυτό που πραγματικά πίνει νερό στο όνομα του κάθε ευφυούς μπουρδολογήματος που θα σκεφτεί να λανσάρει ο Βραζιλιάνος συγγραφέας - πραγματικά, δεν έχω γνωρίσει καμία γυναίκα που να μην χρησιμοποιήσει κάτι δικό του όταν θέλει να κάνει επίδειξη πνεύματος και λογοτεχνικής παιδείας. Υπάρχει εξήγηση: οι άντρες, ως λιγότερο ανεπτυγμένοι και ευαίσθητοι, διατηρούμε ακόμη ισχυρές άμυνες ενάντια στην λογοτεχνία του Πρωινού Καφέ. Αντίθετα, τα θηλυκά του είδους μας, ανίσχυρα ίσως απέναντι στο μητρικό φίλτρο που αναπόφευκτα θα τις καταβάλλει, είναι πιό επιρρεπείς στον ρομαντισμό και στην φιλοσοφία του μπουντουάρ.
Τρίτον και τελευταίο, το "φαινόμενο Coelho", δίχως άλλο αποτέλεσμα έξυπνου μάρκετινγκ και ευφυούς κατανόησης των καταναλωτικών αναγκών του αγοραστικού κοινού. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την εποχή που πρωτοβγήκε το "Στις όχθες του ποταμού Πιέντρα κάθησα και έκλαψα"- μα τους Θεούς της Λογοτεχνίας, τι ματαιόδοξος και αηδιαστικός τίτλος είναι αυτός;;; Το συγκεκριμένο πόνημα εκθειάστηκε πριν καν βγει, ολοσέλιδες κριτικές γέμισαν τις εφημερίδες, τόσο τις εγχώριες όσο και τις παγκόσμιες, διθύραμβοι αντήχησαν σε κάθε γωνιά του κόσμου της λογοτεχνικής κριτικής.Κι όλα αυτά για την γλυκανάλατη ερωτική ιστορία της Pilar και του highschool sweetheart της, νυν σαμάνου και ψυχοθεραπευτή - διάβαζε κομπογιαννίτη - που την τραβολογάει στα βουνά για να βρουν το νόημα της ζωής. Ξεκίνησα το βιβλίο με μια αίσθηση ματαιότητας και το τελείωσα βασανιστικά και με μια ανακατωσούρα στα έντερα. Κι από νόημα της ζωής, ούτε λέξη. Και τι να πει κανείς για εκείνο το βδέλυγμα το "Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός";
Όταν παραλαμβάνει κανείς ένα δώρο, επι οποιαδήποτε ευκαιρία, το πρέπον είναι να το δεχτείς. Ειλικρινά εκτιμώ την κίνηση όταν γίνεται, και προσπαθώ να το ανταποδώσω όταν δωθεί η κατάλληλη ευκαιρία. Στην περίπτωση αυτή, ελπίζω να έπραξα ορθώς και να μην προσέβαλλα την κοπέλα που είχε την καλοσύνη να μπει στον κόπο. Παράλληλα, διατηρώ στο ακέραιο την απέχθειά μου για τον εν λόγω κύριο και, για να εκφραστώ κομψά, τον γράφω στα παλαιότερα των υποδημάτων μου. Το δώρο το οποίο έλαβα έχει χρηστική αξία καθώς και ηθική - καθώς, όπως εξήγησα,προέρχεται από άτομο το οποίο θαυμάζω - και εκεί μένω. Και, κυρίως, μου έδωσε το έναυσμα να επιστρέψω στο blog μου και να του προσθέσω ακόμη ένα post, κάτι το οποίο, ειλικρινά, μου είχε λείψει.

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Ξανά μανά...

...Χριστούγεννα. Πλησιάζουν, με βήμα ταχύ. Απ΄τον Νοέμβριο έχουμε ξεσκονίσει τις γιρλάντες μας, έχουμε ξαραχνιάσει το πλαστικό δέντρο μας, ξεσκαρτάραμε τις σπασμένες μπάλες από τις καλές, κρατήσαμε ακόμα κι αυτές που έχουν βουλιάξει λίγο, βγάλαμε τις φλοκάτες και τα χαλιά να ξεβρωμίσουν λίγο από την ναφθαλίνη, κάναμε λατέρνες τις προσόψεις των σπιτιών μας. Οι δήμαρχοι, πιστοί εις τας παραδόσεις, στήσανε ξανά τις σκαλωσιές, τις μπουκώσανε λαμπιόνια made in Taiwan και πλαστικούς αγιοβασίληδες και τυλίξανε τις κολώνες της ΔΕΗ με εκείνους τους πλαστικούς σωλήνες που αναβοσβήνουνε αγκωμαχόντας λες κι έχουν λόξυγγα. Με περισσή ανυπομονησία περιμέναμε το Δώρο. Σε κάποιους ήρθε, σε άλλους όχι. Σε όσους ήρθε, εξαφανίστηκε εν ριπεί οφθαλμού. Πήραμε μερικά δωράκια για ανθρώπους που αγαπάμε - ναι, ακόμα μπορούμε να το κάνουμε αυτό! - , παραγγείλαμε το φουκαριάρικο το πουλερικό που κάθε Χριστούγεννα ξαναζεί το Ολοκαύτωμα, αγοράσαμε τις δίπλες, τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες από το ζαχαροπλαστείο - μάλλον γιατί δεν έχουμε ιδέα πως να τα φτιάξουμε οι ίδιοι - και αρχίσαμε και τις ευχές. Μερικοί έστειλαν κάρτες μέσω ταχυδρομείου, άλλοι προτίμησαν την φθηνότερη λύση του eMail, σε κάποιους το Inbox έμεινε πεισματικά άδειο, σε άλλους τίγκαρε από eCards, spam και διαφημιστικά. Βρίσαμε - όσοι έχουν παιδιά - για τις διαφημίσεις της Barbie με το Πολυκατάστημά της, για τον Καρχαριάκια των Speed wheels, για το Μωρούλι Εξυπνούλι που φωνάζει κάθε τόσο "Διψάω!" με τη φωνή του μωρού της Ρόζμαρυ, αγανακτίσαμε για τις σχετικές διαφημίσεις που προβάλλονται με ρυθμό πολυβόλου, έχοντας το ένα μας μάτι στην οθόνη και το άλλο στην πόρτα του δωματιου, ευχόμενοι μην πάρει χαμπάρι το πιτσιρίκι μας τίποτα και μας ζητάει λαγούς με πετραχείλια.
Φέτος, για να σπάσει η μονοτονία, δολοφονήθηκε ένας πιτσιρικάς στα Εξάρχεια από αστυνομικό, οι κουκουλοφόροι, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, όπως θέλετε πέστε τους, ξεχύθηκαν στους δρόμους και τους έκαναν Βαγδάτη. Κάηκε και το δέντρο στην μέση της πλατείας Συντάγματος, η Χριστουγεννούπολη με τα σοκολατάκια των εβδομήντα ευρώ, ο Ολυμπιακός έριξε πεντάρα στη Μπενφίκα και ντόρτια στην Χέρτα αλλά έχασε από την Μέταλιστ, το Υπουργείο Οικονομικών ξεπέρασε τον εαυτό του σε βλακεία λανσάρωντας την διαφήμιση που προτρέπει για φορολογική συνείδηση, η Βίκυ Χατζηβασιλείου ανακάλυψε ξανά τον χαμένο αδερφό-ξάδερφο-κουμπάρο-μπατζανάκη που είχε χαθεί σαράντα χρόνια στην Αργεντινή- Κίνα-Αλάσκα-Γη του Πυρός, ο Πατήρ Μάξιμος ουρλιάζει για την Δευτέρα Παρουσία που ε-ε-ερχεται, μαζί με τους ΕΛ του Λιακόπουλου και τους Βρυλ, το Βατοπέδι γράφει την Βουλή στα παλαιότερα των υποδημάτων του και συνεχίζει να καταπίνει εκατομμύρια, ο Γ.Α.Π ετοιμάζει σακάκι για τις εκλογές.
Τι σχέση έχουν αυτά μεταξύ τους; Καμία και ταυτόχρονα μεγάλη. Ασύνδετα όλα, σαν τις εικόνες στον καμμένο εγκέφαλο του ταλαίπωρου blogger, του ψώνιου που την έχει δει συγγραφέας και ετοιμάζει βιβλίο. Και κάπου στο βάθος, ο Αμλετ, κρατώντας το καύκαλο του, αναρωτιέται μακάρια:"Κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας".
Αηντε να μπω κι εγώ στο κλίμα των ημερών. Αηντε, ας σας στείλω μερικές ευχές, έτσι για το καλό του χρόνου. Σας εύχομαι λοιπόν...
...Να μην απογοητεύεστε...
...Να γελάσετε...
...Να αγαπήσετε...
...Να αγαπηθείτε...
...Να ξεφύγετε...
...Να αντέξετε...
...Να θυμάστε...
...Να ξεχάσετε...
...Να μιλήσετε...
...Να ακούσετε...
...Να ανακαλύψετε...
...Να σηκωθήτε...
...Να περιφρονήσετε...
...Να αγκαλιάσετε...
...Να δεχτείτε...
...Να απορρίψετε...
...Να ζήσετε...
Χρόνια πολλά παιδιά! Καλή χρονιά σε όλους!Να έχετε την υγεία σας και να βρείτε την ευτυχία σας!Και του χρόνου!

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Καταζητείται...

...Ο συγκεκριμένος κύριος, ο οποίος έχει εμφανιστεί σε ουκ ολίγες ταινίες της Χρυσής Εποχής του Ελληνικού Κινηματογράφου. Το cinecomments υποστηρίζει ότι ο συγκεκριμένος κύριος πρέπει να ανήκει στον στενό κύκλο του μόνιμου τότε σκηνογράφου του Φίνου, Μάρκου Ζέρβα. Διόλου απίθανο, μια και του φέρνει λίγο.Καθόλου απίθανο όμως να ανήκει και στο συγγενολόι του ίδιου του Φίνου. Γεγονός είναι οτι εμφανίζεται πάντα σε ταινίες του Φίνου, και πάντα ως κάδρο. Σε μια μόνο ταινία τον θυμάμαι να ζωντανεύει: στον "Θησαυρό του Μακαρίτη", στην τελευταία σκηνή - κάτι που μπορεί να χρησιμεύσει και ως tip.
Σας παρακαλώ λοιπόν, όποιος διαθέτει πληροφορίες για τον παραπάνω "μπάρμπα", ας πει δυο λογάκια, γιατί κοντεύω να σκάσω - κι εγώ κι ο αδερφός μου!

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Περί Δαιμονίων και άλλων Ερώτων

Όσοι από τους κατοίκους της ελληνικής blogo-σφαιρας κάνουν τον κόπο να παιρνούν τακτικά από δω - και κάνουν τον κόπο να διαβάσουν κάτι από αυτά που κατεβάζω από το κεφάλι μου - μπορεί να θυμούνται ένα από τα πρώτα μου post, σχετικά με κείνο το μπάσταρδο, τον Έρωτα. Ίσως είναι εμφανής η αντιπάθειά μου στο πρόσωπο του, ίσως όχι. Αυτό το post αποτελεί, την κατά κάποιο τρόπο, συνέχειά του και μια ακόμα απέλπιδα προσπάθεια να ξεκαθαρίσω τους λογαριασμούς μου μαζί του.
Γενικά, ο Έρωτας αγαπιέται. Είναι επιθυμητός, μάλλον σε όλους. Φορώντας αυτό το επαίσχυντο προσωπείο του ρομαντισμού και της "ευφορίας ψυχής", έχει καταφέρει να κερδίσει πόντους και να εξυψωθεί στο υπέρτατο αγαθό. Έχει καταφέρει να συνδεθεί και με το μόνο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης που είναι αγαπητό σε όλους: το σεξ και την γενετήσια πράξη. Vae Victis όμως, κατα την ιαχή του Βρέννου κατακτητή! Μόλις γραπωθεί για τα καλά στις νευρικές απολήξεις του θύματος, παραλύει την σκέψη, ισοπεδώνει την μνήμη, καταρρακώνει την προσωπικότητα και την ατομικότητα, καταβροχθίζει τους στόχους και τα όνειρα. σαν παράσιτο ρουφάει το κάθε τι ανθρώπινο, και μετατρέπει το θύμα του σε ένα άβουλο, νεκρό κέλυφος, με μια και μόνη επιθυμία, ένα και μόνο σκοπό: να βρεθεί κοντά στο αντικείμενο του πόθου του. Σιγά σιγά , μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα, το κάθε τι χάνεται, εξαφανίζεται, εξαλείφεται με τρόπο αδυσώπητο και οριστικό, και το μόνο που μένει είναι ο πόθος, η επιθυμία, η αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Κι αμέσως μετά τα νεύρα γίνονται ακορντεόν.
Ω, ναι! Βλέπω ήδη το εξαγριωμένο πλήθος να συγκεντρώνεται! Μην πυροβολείτε τον πιανίστα, αγαπητοί συνάνθρωποι! Κι αν ο διψών για αίμα ερωτοχτυπημένος όχλος ζητά ομοφώνως την καταδίκη μου στην πυρά, γιατί τόλμησα να ξεσκεπάσω αυτόν τον αχρείο μασκαρά, αυτόν τον γελοίο υποκριτή, αυτόν τον αίσχυστο φαρσέρ που διασκεδάζει με το να καταρρακώνει αθώα πλάσματα, επειδή έπεδειξα το θράσος να παραβιάσω το Άβατον, να εισχωρήσω στα Άγια των Αγίων, να αμφισβητήσω το Αλάθητο, ακούστε την τελευταία συμβουλή του πιανίστα.
Μην ερωτεύεστε! Αγαπήστε! Ο Ερωτας κρίνεται ακατάλληλος για την ψυχική υγεία!

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Την προφορά μου έδωσαν ελληνική

Το παρακάτω περιστατικό είχε λάβει χώρα μεταξύ της εξ αγχιστείας θείας μου Virginia Shevlaine, ιρλανδικής καταγωγής, καθηγήτριας Αγγλικής Φιλολογίας, και μιας κατα τα άλλα ευγενέστατης κυρίας, η οποία επιθυμούσε την εγγραφή του γιού της στο Φροντιστήριο Αγγλικής γλώσσας που η θεία μου διατηρούσε. Η εν λόγω επίδοξη πελάτισσα, θέλοντας προφανώς να κάνει επίδειξη της αγγλομάθειάς της (μην παρεξηγηθώ, τα αγγλικά της ήταν αρκετά αξιοπρεπή), υπέπεσε σε ένα τραγικό λάθος, το οποίο προκάλεσε μια αρκετά ευτράπελη παρεξήγηση: μπέρδεψε την προφορά.
Συγκεκριμένα, στην φράση "May I sit here, please?" ("Μπορώ να καθήσω εδώ, παρακαλω;"), πρόφερε το sit με παχύ "s", κάτι που σε έναν γηγενή ομιλητή ακούγεται ως "shit" (για να μην χρησιμοποιήσω την καθημερινώς χρησιμοποιούμενη μετάφραση των ελλήνων, θα το μεταφράσω ως απορρίματα), μια λέξη η οποία, στην θέση του ρήματος, μεταφράζεται ως "αφοδεύω". Φυσικά, η θεία μου, γλωσσομαθής η ίδια και αρκετά συνηθισμένη από το μακέλεμα της αγγλικής προφοράς στο στόμα των ελλήνων, έπιασε αμέσως το λάθος, όχι όμως και ο, παρών εκείνη την στιγμή, τρίχρονος γιός της, ο οποίος ξέσπασε σε έναν συνδυασμό γέλιου και αηδίας. Μετά την πανικόβλητη απομάκρυνσή του, η παρεξήγηση λύθηκε αισίως, με την αρχικά συγχυσμένη κυρία να δέχεται τις εξηγήσεις και, τελικώς, να εγγράφει τον γιό της (άλλος ένας ευτυχισμένος πελάτης).
Το παραπάνω περιστατικό δείχνει ξεκάθαρα το πρόβλημα που έχουν οι έλληνες στην χρήση μιας ξένης γλώσσας και ιδιαίτερα μιας γλώσσας της οποίας η προφορά παίζει ρόλο στο νόημα μιας λέξης. Φυσικά, το φαινόμενο παρατηρήται σε όλους όσους έχουν γλώσσες με διαφορετικούς τονισμούς και προφορές - για παράδειγμα, οι Γάλλοι μεταφέρουν το φαινόμενο του τονισμού της λήγουσας σε όποια γλώσσα και αν μιλούν, με αρκετά κακόηχα αποτελέσματα - αλλά επικεντρώνω την προσοχή μου στους έλληνες, καθότι έλληνας ο ίδιος. Στην ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει διάκριση μακρών και βραχέων φωνηέντων - όσο κι αν θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο διάφοροι γλωσσαμύντορες "εθνικών" πεποιθήσεων και έτεροι λάτρεις του πολυτονικού - ούτε ιδιαίτερη διάκριση δασέων και ψιλών συμφώνων (εκτός, ίσως, ελαχίστων εξαιρέσεων). Εξαιτίας όμως διαφόρων επιρροών από άλλες γλώσσες, τέτοιες προφορές παρατηρούνται κατά τόπους, χωρίς όμως να σημαίνουν κάτι. Για παράδειγμα, σε πολλές περιοχές της επαρχίας, έχω παρατηρήσει να γίνεται χρήση του δασέως "σ" (παχύ "σ") εναλλακτικά με το "επίσημο" συρριστικό, χωρίς καμία διαφοροποίηση στο νόημα, ιδιαίτερα πριν από φωνήεν - φαινόμενο το οποίο, πιστεύω, είναι σλαβικής προελεύσεως. Παρόμοια, και ίσως πιό διαδεδομένο, παρατηρήται το δασύ "λ", κι αυτό μάλλον σλαβικό, το οποίο εκλαμβάνεται από τύπους Κολονακιώτικης ιδιοσυγκρασίας σαν δείγμα "βλαχιάς" ή "επαρχίας", φαινόμενο αρκετά υποτιμητικό και για τους κατοίκους της επαρχίας και για τους Βλάχους. Και να μην αναφερθώ στο συρώμενο "λ" (πολύ πιθανό τούρκικης καταγωγής) των Βορειοελλαδιτών το οποίο ουκ ολίγες φορές έχει γίνει αντικείμενο χλευασμού και σκωπτικών σχολίων από τους "Νότιους". Τέτοια φαινόμενα μεταφέρονται στην χρήση ξένων γλωσσών από έλληνες, με συχνά τραγελαφικά αποτελέσματα.
Υπάρχει όμως και μια ακόμη πλευρά στο όλο ζήτημα, όχι πρακτική αλλά, θα έλεγα, ιδεολογική. Φαίνεται ότι έχουμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στην εκμάθηση και χρήση της ενδεδειγμένης προφοράς μιας ξένης γλώσσας, όχι εξαιτίας πρακτικών διαφορών, αλλά εξαιτίας καθαρά ψυχολογικής και ιδεολογικής στασιμότητας. Κλασικό παράδειγμα η προφορά της γαλλικής γλώσσας η οποία, αν και απολύτως απαραίτητη, απορρίπτεται με συνοπτικές διαδικασίες ως... αμφιβόλου αρρενωπότητας. Το ίδιο πρόβλημα, αν και σε μικρότερο βαθμό, το έχουν και οι άγγλοι, αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους - σωβινιστικούς ως επι το πλείστον. Αντίστοιχα, η προφορά της αγγλικής γλώσσας πολλές φορές ερμηνεύεται ως δείγμα υπεροψίας, φαινόμενο το οποίο αναμφισβητητα οφείλεται στην ύπαρξη της Standard English και στην σύνδεσή της με, υποτίθεται, εκπαίδευση ανωτέρου επιπέδου - για όσους απορείτε, η Standard English είναι κάτι αντίστοιχο με την δική μας Καθαρεύουσα και είναι πλέον παρελθόν. Σε μικρότερο βαθμό, στο άκουσμα της γερμανικής γλώσσας το πρώτο που μας έρχεται στο μυαλό είναι ο Hitler και οι λαοσυνάξεις της Νυρεμβέργης ( υπό την υπόκρουση στρατιωτικού βηματισμού) ενώ, όταν ακούμε Ιταλό ή νομίζουμε ότι μας κάνει καμάκι ή ότι ανήκει στην Cosa Nostra.
Επαναλαμβάνω ότι τέτοια φαινόμενα δεν είναι αποκλειστικά ελληνικά. Παρόμοια αντιδρούν, μερικές φορές, και οι ξένοι στο άκουσμα της ελληνικής γλώσσας. Για παράδειγμα, πολλοί Σκανδιναυοί, όταν ακούν ελληνικά, τους φαίνεται σαν ένα στακάτο "τακ-τακ-τακ", κάτι σαν χαλίκια που κατρακυλούν σε καλντερίμι , ενώ σε παρόμοια ερώτηση, γνωστός μου άγγλος τα περιέγραψε σαν "ιταλικά με γεμάτο το στόμα". Επίσης, δεν είναι σπάνιο να μπερδεύεται η γλώσσα μας με τα ισπανικά ή τα αραβικά. Όλα αυτά οφείλονται στις φωνητικές ιδιαιτερότητες της ελληνικής γλώσσας - γλωσσολογικά, η μόνη γλώσσα της Ινδοευρωπαϊκής οικογένειας που πλησιάζει κάπως είναι η αρμενική - καθώς και στις απειράριθμες επιρροές που έχει δεχθεί από άλλες γλώσσες.
Αυτό που θέλω να αναδείξω είναι ότι η προφορά μιας ξένης γλώσσας είναι απαραίτητη για την σωστή χρήση της και επ'ουδενί δεν αποτελεί ένδειξη ιδιοσυγκρασίας ή ψυχολογικής κατάστασης. Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος σας μιλήσει γαλλικά με την γαλλική προφορά, μην νομίσετε ότι είναι gay. Και, επειδή είναι πιό πιθανό να γνωρίζετε αγγλικά παρά γαλλικά ή γερμανικά, μην διστάσετε να χρησιμοποιήσετε την αγγλική προφορά. Τουλάχιστον, θα ακούγεστε πολύ καλύτερα από τον Πρωθυπουργό μας, όταν μιλάει σε ξένους.

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Κάτι μικρό και περιεκτικό...

Μόνο μια μικρή προτασούλα, προς σκέψιν και εγκεφαλική άσκηση. Τάδε έφη Βαγγέλης Παπαδόπουλος, δημοσιογράφος και στέλεχος της ΕΡΤ:"Αν ο Καρατζαφέρης είχε γεννηθεί στην Αμερική, θα ήταν ο Ομπάμα.".Τα υπόλοιπα, αφού κόψω τις φλέβες μου...

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Ποδανά

Ρίξτε μια ματιά στην παραπάνω εικόνα και πείτε μου τι δεν πάει καλά. Όχι, μην πιστέψετε ότι υποτιμώ την νοημοσύνη σας ή την παρατηρητικότητά σας. Δεν ζητάω να μου πείτε ότι ο χάρτης είναι ανάποδα. Αυτό που δεν πάει καλά, είναι ο τρόπος που λειτουργεί το μυαλό σας - και, κατ'επέκταση, το δικό μου! Και πριν εξοπλιστείτε με δικράνια, δικούλια, τσουγκράνες και αναμμένους δαυλούς εναντίον μου, ζητώντας οχληδόν την καταδίκη μου στην πυρά, εξηγούμαι αμέσως.
Το σημερινό σύστημα παγκόσμιας χαρτογραφίας έχει επηρεαστεί εν πολλοίς από τον Πτολεμαίο, ο οποίος έζησε γύρω στο 100 μ.Χ (συγκεκριμένα από το 83 ως το 168 μ.Χ). Ο τύπος αυτός ήταν ο πρώτος που συστηματοποίησε την χαρτογραφία και μάζεψε όλη σχεδόν την υπάρχουσα γνώση γύρω από την γεωγραφία, στο μνημειώδες έργο του Geographia. Η ιδέα του να τοποθετήσει την περιοχή της Μέσης Ανατολής στο κέντρο, έχει μια πολύ απλή εξήγηση: εκεί γεννήθηκε και εκεί πέθανε (συγκεκριμένα στην Αίγυπτο) . Η άλλη του συνήθεια, να τοποθετεί την Ευρώπη από πάνω, έχει κι αυτή μια απλή εξήγηση : η πλειοψηφία των εμπορικών, στρατιωτικών και ταξιδιωτικών διαύλων, κινούνταν από την Ευρώπη προς την Αίγυπτο και την Μέση Ανατολή και τούμπαλιν. Αυτές οι πρακτικές μεταλαμπαδεύτηκαν σε μεταγενέστερους γεωγράφους και χαρτογράφους, για να φτάσουν στις μέρες μας να θεωρούνται status quo και να εκλαμβάνονται ως "σωστές".
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να είναι έτσι. Οι κατευθύνσεις και οι προσανατολισμοί σε έναν χάρτη είναι αυθαίρετα θεσμοθετημένοι και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Ακόμα και οι μαγνητικοί πόλοι της Γης δεν μπορούν να προσφέρουν ένα σύστημα αναφοράς μιας και μετακινούνται συνεχώς, με ρυθμό περίπου μιας μοίρας τον χρόνο. Αναγκαστικά λοιπόν έπρεπε να επιλέξουμε ένα σύστημα αναφοράς που να "φαίνεται" βολικό και, μιας και οι περισσότεροι πολιτισμοί αναπτύχθηκαν σ'αυτό που λέμε "Βόρειο Ημισφαίριο", φαινόταν λογικό να είναι "από πάνω".
Όλη αυτή η ιδεολογία έχει οδηγήσει σε ένα φαινόμενο που ο Richard Dawkins περιγράφει σαν "Σωβινισμό του Βορείου Ημισφαιρίου". Σ'εμάς τους Ευρωπαίους φαίνεται όχι μόνο "λογικό" αλλά και "σωστό" να απεικονιζόμαστε "από πάνω", όπως μας φαίνεται "λογικό" και "σωστό" τον Ιανουάριο να έχουμε Χειμώνα. Τίποτα όμως από αυτά δεν είναι λογικό και σωστό. Δεχόμαστε ότι η Ευρώπη πρέπει να είναι στο Βόρειο Ημισφαίριο, χωρίς να σκεφούμε ότι οι λέξεις "Βόρειο" και "Νότιο" μπορούν κάλλιστα να αλλάξουν, και δεχόμαστε ότι τον Ιανουάριο πρέπει να έχουμε Χειμώνα, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι οι φίλοι μας οι Αυστραλοί κυκλοφορούν στις παραλίες με τα μαγιώ τους. Δεν είναι "σωβινισμός" με την κακή έννοια, απλά είναι θέμα συνήθειας και προοπτικής.
Δεν υπάρχει τίποτε το λάθος στην παραπάνω εικόνα. Ούτε υπάρχει κάτι λάθος στο μυαλό σας, όπως ειρωνικά άφησα να εννοηθεί. Την επόμενη φορά όμως που θα κοιτάξετε έναν Παγκόσμιο Χάρτη, έναν Άτλαντα ή την υδρόγειο στο γραφείο σας, καθίστε λίγο και σκεφτείτε πόσο αυθαίρετα είναι όλα αυτά. Δεν ξέρω τι θα ανακαλύψετε, αλλά, προσωπικά, την πρώτη φορά που είδα τον παραπάνω χάρτη, νόμιζα ότι έβλεπα έναν άλλο πλανήτη.

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Από το "Έχω ένα όνειρο" ως το "Ναι, μπορούμε"

Ήταν Αύγουστος του 1963 όταν ένας νεαρός πάστορας από την Ατλάντα στάθηκε μπροστά από το Μνημείο Λίνκολν και έδωσε έναν λόγο που έμελε να σημαδέψει, όχι μόνο την Ιστορία της Αμερικής, αλλά την ιστορία όλου του Κόσμου. Ο λόγος του Martin Luther King έμεινε στην Ιστορία και στην Μνήμη με τον τίτλο "Έχω ένα όνειρο", αλλά ο εμπνευστής του δεν έζησε για να δει το όνειρό του να πραγματοποιείται. Τέσσερα χρόνια μετά δολοφονήθηκε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του, στο Μέμφις, από τα πυρά του James Earl Ray. Μια εποχή τελείωνε και μια καινούρια άρχιζε - όπως συμβαίνει με κάθε πολιτική δολοφονία.
Πέρασαν σχεδόν σαράντα χρόνια από τότε, και ένας άλλος λόγος ήρθε για να γραφτεί στην Ιστορία. Χθές, γύρω στις 4:00 το πρωί ώρα Ελλάδας, ο Barack Obama έδωσε τον νικητήριο λόγο του στο Grant Park του Σικάγο, έναν λόγο για τον οποίο θα διακινδυνεύσω την πρόβλεψη ότι θα μείνει στην ιστορία με το όνομα "Ναι, μπορούμε" ("Yes, we can"). Έναν λόγο τον οποίο θεωρώ σημαντικό, όχι μόνο γιατί δώθηκε από τον πρώτο Αφροαμερικανό στην Ιστορία που κέρδισε την προεδρία των Η.Π.Α, αλλά και γιατί στο κοινό του είδα να πραγματοποιείται, επιτέλους, με τρόπο αδυσώπητα ξεκάθαρο, το όνειρο του Martin Luther King.
Η χθεσινή συντριπτική νίκη του Obama δεν ήταν μόνο πολιτική. Κατάφερε κάτι που οι Ρεπουμπλικανοί έχουν να επιτύχουν από την εποχή του Eisenhower, και οι Δημοκρατικοί, στην παρένθεση της προεδρίας Clinton, έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να χάσουν: να κερδίσει τον λαό. Οι αριθμοί αποκαλύπτουν την αλήθεια: ένα απίστευτο 65% προσέλευσης στην κάλπη (το μεγαλύτερο στην ιστορία), 60% στον πληθυσμό μέχρι 30 ετών, ένα αναμενόμενο αλλά και πάλι απίστευτο 96% στους Αφροαμερικανούς και στους Λατινογενείς, 52% στο σύνολο ψηφοφόρων (εκεί που οι Δημοκρατικοί πάντα ζορίζονται να πετύχουν το 50%). Ήταν η πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό που ο λαός πραγματικά μίλησε.
Σίγουρα η νίκη Obama δεν έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τις πολιτικές του ικανότητες - οι οποίες υπάρχουν και είναι σαφείς. Ένα ποσοστό των ψηφοφόρων - είμαι σίγουρος γιαυτό - δεν ψήφισε υπέρ του Obama, αλλά εναντίον του Bush. Η Αμερική, καθώς και κάποια δισεκατομμύρια ανα την υφήλιο, έχουν σιχαθεί τους Ρεπουμπλικανούς στο τιμόνι της μεγαλύτερης υπερδύναμης στον κόσμο, και αυτή ήταν η ευκαιρία που έψαχναν. Εδώ κολλάει το παπανδρεϊκό "φτάνει πια". Και ο Obama όχι μόνο το εκμεταλλεύτηκε αυτό, αλλά παρουσίασε και την λύση. Την ώρα που ο McCain και η αχώνευτη hokey-mom Sarah Palin αναλώνονταν σε επιθέσεις ενάντια στον Obama, αυτός παρουσίαζε την ατζέντα του και τα σχέδιά του για την επόμενη μέρα. Με μια καμπάνια που ήδη έχει καταχωρηθεί σαν η καλύτερη όλων των εποχών, ο Obama παρουσίασε μια λύση βιώσιμη, λογική και με προοπτικές, μια λύση που όχι μόνο υπόσχεται, αλλά καλεί τον λαό να συμμετάσχει και να ηγηθεί ο ίδιος. Δεν είναι τυχαίο που λέει "we the people" ( "εμείς ο λαός").
Να ξεκαθαρίσω ότι ψήφισα - τρόπος του λέγειν - Obama δαγκωτό. Όχι μόνο γιατί είναι νεαρός, όχι μόνο γιατί σπάει τα δεσμά των φυλετικών διακρίσεων και του ρατσισμού, αλλά γιατί καταλαβαίνει και ενεργεί σύμφωνα με έναν παγκόσμιο και απαράβατο νόμο: ότι κάθε κράτος και κάθε λαός είναι κομμάτι του Κόσμου - κάτι που κανένας Bush δεν κατάλαβε και δεν μπορεί να καταλάβει. Μένει μόνο να δούμε τι θα κάνει για να πραγματοποιήσει τα όσα πιστεύει.

Update:Ο λόγος του, έτσι όπως δημοσιεύτηκε στο Google.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Thriller

Να σας πω την αλήθεια, δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλο αυτό είναι a capella.Κι όμως είναι!!!Το μόνο που χρειάστηκε ο τύπος είναι μια webcamera, ένα μικρόφωνο, το λαρύγγι του και...350 ώρες δουλειάς!!! Το αποτέλεσμα είναι το πιο απίστευτο, kick-ass μοντάζ ήχου που έχω δει στην ζωή μου!!!

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Δηλώσεις συμπαράστασης και τα κουλουβάχατα του Βατοπεδίου.

Κάποιοι από τους παλιότερους από σας, ίσως να θυμάστε τις περίφημες εκλογές του 1961, στην διάρκεια των οποίων, πλην των πολιτών αυτής της χώρας, δικαίωμα ψήφου απέκτησαν αίφνης τα...δέντρα και οι πεθαμένοι. Μια μικρή ιστορική αναδρομή δεν νομίζω ότι θα βλάψει όσους από σας δεν υπήρχαν για να ζήσουν αυτή την λαμπρή σελίδα της Δημοκρατικής Ιστορίας της Ελλάδος.
Περίπου ένα μήνα πριν τις προγραμματισμένες εκλογές της 29ης Οκτωβρίου του 1961, κι εν μέσω των εκλογικών μαγειρεμάτων του εκλογικού νόμου μεταξύ εκλογικού Καραμανλή (θείου) και μη-εκλογικού παλατιού (Παύλος, κατ'ουσίαν Φρειδεφρίκη), ο Γ.Παπανδρέου (Γ.Α.Π ο 1ος) ρίχνει την μεγάλη βόμβα και δημιουργεί την Ένωση Κέντρου, όχι για να δράσει ως αντιπολίτευση στην Ε.Ρ.Ε, αλλά για να καταγγείλει εκπονηθέν σχέδιο καλπονοθείας από την πλευρά του Καραμανλή. Ο Καραμανλής (θείος) τα κάνει απάνω του και, βλέποντας μια τρομακτικά γρήγορη συσπείρωση των πολιτών γύρω από την νεοσυσταθείσα Ένωση Κέντρου, επισπεύδει τις εκλογές. Ματαίως. Ο Γ.Α.Π ο 1ος φαίνεται ότι έχει πάρει φόρα και τίποτα δεν τον σταματά. Και τότε αποφασίζει ο Καραμανλής (είπαμε, θείος) να βάλει μπρος τα μεγάλα μέσα. Όπου "μεγάλα" βλέπε "εξωκοινοβουλευτικά" και δη "πραξικοπηματικά". Ο βασιλιάς διορίζει υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον μέχρι πρότινος Αρχηγό του Στρατού Κωνσταντίνο Δόβα, ο οποίος, ελεγχθής κυρίως υπό του μυελού του και ουχί υπό του εγκεφάλου του - όπως, άλλωστε, όλοι οι καραβανάδες - εκπονεί το περίφημο "Σχέδιο Περικλής". Η τραγελαφική συνέχεια θα μπορούσε μόνο να αποτελεί θέμα θεατρικής επιθεώρησης.
Υπό την Δαμόκλειο Σπάθη της απειλής "όσοι δεν ψηφίσουν Ε.Ρ.Ε θα πάνε εξορία", πολίτες ψηφίζουν φανερά έξω από το παραβάν, πεθαμένοι προσέρχονται στις κάλπες, διευθύνσεις που αντιστοιχούν σε πάρκα εμφανίζονται στους εκλογικούς καταλόγους, χωρικοί ρίχνουν τον φάκελο δύο και τρεις φορές, σε διαφορετικά εκλογικά τμήματα. Κατά την καταμέτρηση, ολόκληρες εκλογικές περιφέρειες δίνουν κωμικοτραγικά ποσοστά, μερικές μάλιστα δίνουν 100% στην Ε.Ρ.Ε. Ο Περικλής τα κατάφερε μια χαρά, δίνοντας τελικό ποσοστό στην Δεξιά 50,81%.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά, θα μου πείτε. Η νοθεία που πρόκειται να σας περιγράψω πιό κάτω δεν αφορά εκλογές, και οι απειλές δεν αφορούν εξορία αλλά το ίδιο το πυρ το εξώτερον. Για άλλη μια φορά όμως οι πεθαμένοι βγαίνουν στο σεργιάνι και, εκτός από ψήφο, ρίχνουν υπογραφές σε δηλώσεις συμπαράστασης. Κι εξηγούμαι.
Από τις 3 Οκτωβρίου, στον κόμβο http://www.petitiononline.com , έχει αναρτηθεί δήλωση συμπαράστασης υπέρ της Μονής Βατοπεδίου, "ίνα αρθεί η άδικος συκοφαντική επίθεσις κατά της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπεδίου" (τούτο το τελευταίο είναι δικό μου, μην περιμένετε να το δείτε πουθενά). Μέχρι στιγμής, η δήλωση έχει συγκεντρώσει 257 υπογραφές, επιφανών ανδρών και γυναικών, από την Ελλάδα και το εξωτερικό, προσωπικοτήτων όπως η Άντζελα Δημητρίου - μεγίστη αοιδός - και η Καλομοίρα. Αφήνοντας κατά μέρος το γεγονός ότι σχεδόν οι μισές υπογραφές είναι voided (εις την καθομιλουμένη, έχουν σβηστεί), το πραγματικά εντυπωσιακό είναι ότι φαίνεται να έχει υπογράψει, και μάλιστα δύο φορές, ο Ηλίας Πετρόπουλος από το Παρίσι, μία μαζί με την γυναίκα του Μαίρη Κουκουλέ, και μία μόνος του. Που το εντυπωσιακό; Πολύ απλά, ο καταπληκτικός αυτός συγγραφέας και λαογράφος, δηλωμένος άθεος και αντιθεϊστής (θαυμάστε την επίθεσή του κατά της Εκκλησίας στο βιβλίο του
"Η Ονοματοθεσία Οδών και Πλατειών", 1995), έχει πεθάνει από το 2003!!!
Δύο εξηγήσεις υπάρχουν: ή ότι βρισκόμαστε μπροστά σε καθαρή περίπτωση ενός πραγματικά αηδιαστικού ψέματος, ή ότι η Εκκλησία, μαζί με το μονοπώλιο θαυμάτων, κατέχει και την πατέντα για την επικοινωνία με τον άλλο κόσμο, απ'όπου κατάφερε να πάρει την υπογραφή του αγαπητού αυτού συγγραφέα, ο οποίος, δίχως άλλο, σιγοψήνεται στα καμίνια της Κόλασης. Αφήνω σε σας να κρίνετε ποια από τις δύο αυτές εξηγήσεις είναι η πιό πιθανή.

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

Σορόπια...

Νά'σαι βουλευτής του κοινοβουλίου, νά'σαι ο μάγκας ο πολλά βαρύς, με σαράντα κιλά cojones, απόγονος του Περικλή, του Μεγαλεξάντρου, του Εξαδάχτυλου και όλων των Μακεδονομάχων, νά'σαι έτοιμος να κάνεις ντου στην τουρκιά να πάρεις την Πόλη και την Αγιά Σοφιά, και να σε λέει η γυναίκα σου Μπουμπούκο...ε, μεγαλύτερη ξεφτίλα δεν έχω ξαναδεί!
Τέτοια έκπληξη του επιφύλασσε η σύζυγος του βουλευτή Άδωνι Γεωργιάδη, προσκεκλημμένη στον "Πρωινό Καφέ", μίαν ωραίαν πρωίαν. Είπε ο άνθρωπος να το παίξει ρομαντικός, και της στέλνει στο πλατό μια ανθοδέσμη - δεν θέλω να φανώ κακός, αλλά το πεθαμενί το είχε εκείνη η ανθοδέσμη - συνοδευόμενη από την απαραίτητη ευχητήρια κάρτα, ένεκα του τηλεοπτικού της ντεμπούτο. Τι τό'θελε!!! Μόλις η σύζυγος βλέπει την κάρτα, πετάει το αμίμητο: "Αχχχ, ο γλύκας μου!!! Ο μπουμπούκος μου είναι!!!".
Ρε παιδιά, δε λέω...οι άνθρωποι είναι ερωτευμένοι. Ορθώς. Διακυρήσσουν τον έρωτά τους. Λαμπρά. Ταιριάζουν σαν άνθρωποι - βλέπετε, η Ευγενία Μανωλίδου (περί ής ο λόγος) είναι συνθέτης, εθνοπατριωτικής υφής, με κύριο έργο τα θούρια και τα εμβατήρια του Τηλεάστυ. Λαμπρότατα! Τι τό'θελες το "μπουμπούκος" κυρία μου; Βουλευτής άνθρωπος και "μπουμπούκος"... πάει; Δεν πάει!!! Δεν πάει με τίποτα, ρε παιδιά!!!
Περί ορέξεως, βέβαια, κολοκυθόπιτα, κατά το ρητόν του θυμόσοφου ελληνικού λαού. Αλλά όταν είσαι, πρώτον, τηλεοπτικό πρόσωπο, δεύτερον, βουλευτής, τρίτον, γνήσιος απόγονος του Αχιλλέα και του Αίαντα - μην πω και του Πατρόκλου, γιατί πολύ δεν θέλουν κάτι θολοκουλτουριάρηδες να αρχίσουν τους συσχετισμούς - , υποτίθεται ότι βαστάς τα λουριά. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά το μάτι μπορεί να βγαίνει εύκολα, το όνομα όμως βγαίνει ευκολότερα. Τίποτε άλλο δεν γύρευε η Ελληνοφρένεια και ο Θέμος, κόλλησε την ταμπέλα φαρδιά πλατιά. "Μπουμπούκος". Αυτό ήτανε. Το μόνο τώρα που μένει είναι να μάθουν και στο ευρωκοινοβούλιο ότι ένας έλληνας βουλευτής κυκλοφορεί με το nick "Μπουμπούκος".
Όχι ότι με χαλάει, βέβαια. Την ξέρετε την άποψή μου για την εν λόγω κομματική πλευρά. Αλλά, μια με την Σαρρή, μία με τον Πλεύρη - πατέρα και υιό -, μία με τον Λιάκουρα, και τώρα με τον Μπουμπούκο, αυτός ο Πρόεδρος τι περιμένει για να καταλάβει ότι δέκα εκατομμύρια πολίτες, πλήν των τριακοσίων χιλιάδων αιματολογικώς γνησίων ΕΛλήνων που τους ψήφισαν, έχουν αρχίσει εν χορώ το "ώωωωωαααααααα";;;

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Disco Lies

Η Οδύσσεια ενός κοτόπουλου, δια χειρός του γνωστού και μη εξαιρετέου Moby, ο οποίος, ως άλλος Καίσαρας, ήλθον, είδον και, αφού μας πήρε και τα ρέστα, απήλθον νικητής. Το καλύτερο σιγκλάκι της χρονιάς, μακράν το ευφυέστερο βίντεο από τον καιρό του αμίμητου "Tonight" των Smashing Pumpkins και κατά παρασάγγας τα αισθησιακότερα φωνητικά, από την Μαζέψτε-Τα-Σάλια -Σας Shayna Steele. Απολαύστε το...


Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008

Η φιλοσοφία του καπνού

Κάθομαι, στρίβω ένα τσιγάρο, το ανάβω και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Τσιγάρο...καπνός...κάπνισμα. Η ιεροτελεστία της νικοτίνης.
Δεν πάνε πολλές εβδομάδες που συναντήθηκα με την φίλη μου την Βίκυ. Ανάμεσα στα διάφορα "περί ανέμων και υδάτων", μου έδωσε μια παραγγελία. Να γράψω κάτι για το κάπνισμα. Η ίδια βρίσκεται σε εκείνη την ενδιάμεση φάση όπου θεωρητικά το έχεις κόψει, αλλά δεν θέλει και πολύ για να ξανακυλήσεις σ' εκείνον τον υπέροχο βούρκο που σε κάνει πολλές φορές να παίρνεις τους δρόμους στις τρεις τα μεσάνυχτα και να ψάχνεις ανοιχτό περίπτερο. Εκκολαπτόμενη δημοσιογράφος αυτή, στο στάδιο της αποτοξίνωσης, ψωνάρα τεραστίων διαστάσεων εγώ, ανθρώπινο φουγάρο, δεν άργησα να συμφωνήσω. Αν μη τι άλλο, είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκολλήσω λίγο από την συγγραφική ανομβρία που με έχει κρατήσει μακριά από το blog εδώ και σχεδόν ένα μήνα.
Κι εδώ παρουσιάστηκε το πρώτο πρόβλημα, πρόβλημα που γίνεται αναπόφευκτο όταν έχεις να κάνεις με συγγραφή κατά παραγγελία: τι στο διάολο να γράψω; Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι δεν κατάλαβα λέξη σχετικά με το τι ήθελε να γράψω - και έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι ούτε η ίδια ήξερε. Το σίγουρο είναι ότι δεν ήθελε να γράψω για τα αρνητικά αποτελέσματα του καπνίσματος. Ούτε και για την ιστορική φύση του καπνίσματος. Επίσης, πιθανότατα δεν ήθελε και κάποια φιλοσοφική ανάλυση - αν υποθέσουμε ότι υπάρχει φιλοσοφία πίσω από το κάπνισμα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συνεχίσω και να δω τι θα βγει.
Ως κάπνισμα ορίζεται η εισπνοή του καπνού αποξηραμένων φυτών που καίγονται, και ανέκαθεν αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι του εκάστοτε κοινωνικοπολιτικού status quo. Η αρχική εφαρμογή του καπνίσματος είχε να κάνει με την θρησκεία και ιδιαίτερα την μελλοντολογία. Σαν συνήθεια, η πηγή της είναι η Αμερική και έχει καταγραφεί εδώ και περίπου πέντε χιλιάδες χρόνια. Μην μου πείτε τίποτα για την Πυθία - τούτη η τρελή δεν κάπνιζε τίποτα, απλά μάσαγε φύλλα δάφνης και μετά άρχιζε τις παλάβρες της. Σήμερα βέβαια δεν καπνίζουμε για να προβλέψουμε το μέλλον, αλλά καπνίζουμε για την επίδρασή του. Και δεδομένου ότι ο καπνός δεν είναι ναρκωτικό αλλά ευφορικό, ως κάπνισμα δεν νοείται η χρήση χασίς ή κρακ.
Από κει και πέρα, υπάρχει ποικιλία ως προς το μέσον του καπνίσματος. Η αρχαιότερη μορφή καπνίσματος γίνεται με την χρήση πίπας (παρακαλώ να μην αρχίσουν τα ανόητα σεξιστικά σχόλια), συνήθως πήλινης ή ξύλινης. Εδώ λίγη προσοχή: το τσιμπούκι είναι άλλο πράγμα από την πίπα (επαναλαμβάνω την προτροπή μου σχετικά με τα σχόλιά σας). Το τσιμπούκι είναι το καλάμι που χρησιμοποιείται για το τράβηγμα του ναργιλέ (λέγεται και μαρκούτσι) εξ'ου και η σύνθετη λέξη cibuk-oglan, που αναφέρεται στο παιδί που αναλάμβανε την προετοιμασία του ναργιλέ για τον θαμώνα, λέξη η οποία κατέληξε στην ελληνική απόδοση "τσογλάνι". Η πίπα λοιπόν είναι άλλο πράγμα. Όσο για το τσιγάρο, είναι ισπανικής προελευσης - cigar - και στην αρχή επρόκειτο για τυλιγμένα φύλλα αποξηραμένου καπνού. Αυτό το τελευταίο το ξέρουμε ως πούρο (μην τολμήσετε να αναφέρετε τον Bill Clinton) και απλά αναφέρεται στην καθαρότητα του καπνού. Η σημερινή μορφή του τσιγάρου είναι σχετικά πρόσφατη, μόλις του 18ου αιώνα.
Είναι γνωστές οι αρνητικές επιδράσεις του τσιγάρου. Πολλές από αυτές προέρχονται από τον καπνό, άλλες από το χαρτί. Προσωπικά καπνίζω στριφτά - Old Holborn Aromatic με Rizzla γλυκόριζα. Μπορεί να μην αλλάζει τίποτα, αλλά πρώτον είναι οικονομικότερο και δεύτερον, διασκεδάζω λίγο τις εντυπώσεις.
Πολλές φορές έχω έρθει αντιμέτωπος με αντικαπνιστές. Όντας κι εγώ στο παρελθόν ένας από αυτούς, τους καταλαβαίνω απόλυτα - μέχρι ενός σημείου όμως. Θα συμφωνήσω ότι το κάπνισμα βλάπτει. Θα συμφωνήσω ότι βλάπτει όχι μόνο εμένα, αλλά και αυτούς (όχι βέβαια στον ίδιο βαθμό, ό,τι και αν λένε για το παθητικό κάπνισμα). Θα φτάσω να συμφωνήσω και στο ότι είναι ενοχλητικό. Δεν θα συμφωνήσω όμως με την αντίδραση του αντικαπνιστικού ρεύματος, που αντιμετωπίζει τους καπνιστές περίπου σα να είναι λεπροί. Δεν ξέρω για σας, αλλά για μένα το τέσσερα επί τέσσερα αποθηκάκι που βλέπω σε πολλά μαγαζιά να πλασάρεται ως "χώρος καπνιστών", αποτελεί προσβολή.
Πολλές φορές μου έχουν ζητήσει να το κόψω. Δεν το κάνω για δύο λόγους: πρώτον, δεν μπορώ. Δεύτερον, δεν θέλω. Ό,τι και να συμβαίνει, πρόκειται για μια συνήθειά μου, μια αδυναμία μου, την οποία ζητώ να δεχτήτε. Όχι τίποτε άλλο, αλλά να μην αρχίσω να απαριθμώ τις εξαιρετικά ηλίθιες συνήθειες που έχετε πολλοί από σας.
Λοιπόν, Βικούλα, αυτό ήταν το post για το κάπνισμα. Δεν συνηθίζω να γράφω επί παραγγελία, και δεν προτίθεμαι να το κάνω στο μέλλον. Κι εσείς οι απανταχού αντικαπνιστές, χαλαρώστε λίγο. Υπάρχουν άλλα, σημαντικότερα προβλήματα από τον τύπο δίπλα σας που ανάβει τσιγάρο.

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

Dark Knight

Είναι γεγονός ότι ποτέ δεν συμπαθούσα τους υπερήρωες. Κατ' επέκταση, οι ταινίες με πρωταγωνιστές υπερήρωες περνούσαν στα ψιλά της κινηματογραφικής μου παιδείας. Το όλο concept - θεματική αν προτιμάτε - είναι ξεπερασμένο και παλιομοδίτικο: ένας απλός άνθρωπος στην αρχή (λίγοι είναι οι υπερήρωες που δεν ανήκουν στο είδος μας), μετά από κάποιο ατύχημα ή καπρίτσιο (θέλετε ραδιενεργή αράχνη, θέλετε επιστημονικό πείραμα που πηγαίνει στραβα, θέλετε γενετική ανωμαλία...το θέμα είναι ότι ποτέ δεν γίνεται εσκεμμένα) συνειδητοποιεί την μοναδικότητά του και αρχίζει να την χρησιμοποιεί για το γενικό καλό. Κάπου εκεί οι κακοί αρχίζουν να ξεφυτρώνουν σα τα μανιτάρια, συνήθως με παρεμφερείς ικανότητες ή αστείρευτα αποθέματα χρήματος και πάντα με την μανία να κατακτήσουν τον κόσμο. Βάλτε στην συνταγή και την απαραίτητη γκόμενα-μπιμπελό-αντικείμενο του πόθου, και η όποια πιθανότητα πρωτοτυπίας παει περίπατο.
Όταν ο υπερήρωας μεταπηδάει από το χαρτί στο πανί, τα πράγματα δεν αλλάζουν. Παρά τα όσα twist 'n' turns (για όσους δεν κατάλαβαν, πρόκειται για τις μεταστροφές από το κυρίως θέμα που σαν σκοπό έχουν την έκπληξη), τα πράγματα είναι προβλέψιμα και το ίδιο βαρετά. Ξανά μανά ο υπερήρωας αγωνίζεται για το κοινό συμφέρον, ξανά ενάντια σε κάποιον κακό που θέλει τον κόσμο στο τσεπάκι του, ξανά η γκόμενα πέφτει στα πόδια του. Κι αν δεν συμβούν αυτά στην ταινία, θα συμβούν στο sequel το οποίο με μαθηματική ακρίβεια θα ακολουθήσει. Το μόνο που μένει στο τέλος είναι η προσέγγιση: του σκηνοθέτη και κατ' επέκταση της ταινίας.
Επειδή βλέπω ότι ο πρόλογος μακραίνει επικίνδυνα, ας περάσω στο κυρίως θέμα. Ο Batman λοιπόν, δεν κατάφερνε να ξεφύγει από την πεπατημένη. Οι πρώτες προσεγγίσεις του Burton, αν και εξαιρετικά φροντισμένες, δεν καινοτομούν. Το story, τόσο στο "Batman" όσο και στο "Batman Returns" κινείται σε γνώριμα μονοπάτια και δεν προσφέρει τίποτα το καινούριο. Μάχη Καλού-Κακού (Batman-Jocker στην πρώτη, Batman-Penguin στην δεύτερη), η απαραίτητη γκόμενα (Kim Basinger στην πρώτη, γουστάρω-τρελά-Michelle Pfeiffer στην δεύτερη - κι εδώ βρίσκουμε την πρώτη απόπειρα πρωτοτυπίας, καθώς το αντικείμενο του πόθου γίνεται αντίπαλος), η τελική νίκη και η υπόσχεση της συνέχειας. Η οποία συνέχεια καλό είναι να σβηστεί δια παντώς από την Κινηματογραφική Εγκυκλοπαίδεια: πρόκειται για δύο εκτρώματα δια χειρός Joel Schumacher, και το ποιό αποτυχημένο casting στην ιστορία του υπερήρωα (Val Kilmer στην πρώτη, George Clooney στην δεύτερη). Κι ενώ περιμέναμε μια τελειωμένη ιστορία και την κινηματογραφική κηδεία της νυχτερίδας, μπαίνει στον χορό ο Christopher Nolan.
Εδώ πρέπει να σας προειδοποιήσω για κάτι. Μπορεί ο τίτλος του post να ειναι "Dark Knight", αλλά συνειδητοποιώ ότι είναι αδύνατο να προχωρήσω στο ίδιο μοτίβο με παλαιότερες κριτικές που έχω γράψει. Ο Batman της "Nolan" Εποχής αποτελεί μια ολόκληρη θεματική από μόνη της, η ίδια περίπτωση με το "Lord of the Rings" του Jackson, όπου είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις την μια ταινία από την άλλη. Ίσως πριν το "Dark Knight" να ήταν αποδεκτή μια κριτική του "Batman Begins" ως αυτόνομη ταινία, αλλά τώρα που το παζλ έχει συμπληρωθεί, τα πράγματα αλλάζουν. Λίγη υπομονή λοιπόν.
Ο Nolan προσεγγίζει τον ήρωα εντελώς διαφορετικά. Το βασικό στοιχείο εδώ δεν είναι η κλασική συνταγή, αλλά η ψυχολογία του χαρακτήρα. Μην ξεχνάμε ότι ο Nolan είναι "μανούλα" στην ψυχολογία ("Memento"), και ο Batman προσφέρει γόνιμο έδαφος. Από την μια ο Batman/Bruce Wayne και από την άλλη ο Batman/Σύμβολο, οι δύο πλευρές μιας διχασμένης προσωπικότητας που, όσο και να αντιπαλεύουν η μια την άλλη, στο τέλος συμβιβάζονται. Όλα τα αλλα - οι "κακοί", η τελική μάχη, η σωτηρία - απλά πλαισιώνουν το βασικό στοιχείο της ιστορίας, που είναι η μετάβαση/μεταμόρφωση ενός ανθρώπου σε σύμβολο και ο τελικός συμβιβασμός με τα φαντάσματα που τον κυνηγούν.
Στο "Dark Knight", το σύμβολο έχει ωριμάσει. Μέσα από την ωριμότητα αυτη, τα φαντάσματα έχουν ηρεμήσει, ο διχασμένος του εαυτός έχει αποδεχθεί την πραγματικότητα, και έχει έρθει η ώρα να "πιασει δουλειά".Αυτή την φορά, αντίπαλος δεν είναι ο εαυτός του, αλλά το alter ego του, η υπερβολή του παρανοικού κομματιού του. Ο Jocker δεν είναι απλά ένας "κακός". Είναι η αναπόφευκτη σύγκρουση με τον έξω κόσμο, δεν είναι οι φόβοι που φωλιάζουν στο μυαλό του, αλλά ο Φόβος των άλλων. Εδώ για πρώτη φορά καλείται να γίνει από αντιήρωας ήρωας.
Βλέποντας και τις δύο ταινίες μαζί, τα πράγματα είναι απλά - όσον αφορά το κινηματογραφικό μέρος αυτής της κριτικής (μάλλον ανάλυσης). Ο Christopher Nolan παίρνει έναν τελειωμένο χαρακτήρα και τον αναγεννά από τις στάχτες του, προσφέροντας πρωτοτυπία, φρεσκάδα και ουσία σε ένα κινηματογραφικό είδος που δεν προσφέρεται για κανένα από τα τρια. Στο πιο δύσκολο κομμάτι, στον ρόλο του Batman, ειλικρινά δεν ξέρω ποιός άλλος θα μπορούσε να είναι από τον Christian Bale, ο οποίος ξεπερνά για άλλη μια φορά τον εαυτό του στο ζήτημα του method acting. Σοβαρός, καλά διαβασμένος και με στιβαρή ερμηνεία, απλά και μόνο ο καλύτερος Batman. Σε δεύτερους ρόλους, οι σπουδαίοι Michael Caine και Morgan Friemman, προσφέρουν την εγγύησή της εμπειρίας τους. Το μόνο ατόπημα, η κρυόκωλη και εντελώς ανοργασμική Katie Holmes, διορθώνεται στο Dark Knight από την αγαπημένη μου προστυχόφατσα, την Maggie Gyllelhaal.
Αφήνω για το τέλος το πραγματικό διαμάντι της διλογίας. Χωρίς στην πραγματικότητα να μας έχει προϊδεάσει - η υποψηφιότητα στο "Brokeback Mountain" ήρθε μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα- o Ηieth Ledger κόβει πραγματικά την ανάσα σαν Jocker. Συγνώμη Jack (Nicholson, o Jocker στο πρώτο "Batman"), αλλά, όσο μεγάλος ηθοποιός και να είσαι, ο μικρός σε κάνει σκόνη! Τρομακτικός, με την τρέλα να στάζει σε κάθε του ατάκα, ένα νευρόσπαστο που σκοτώνει γιατί έτσι του ήρθε, ο Jocker του Ledger δεν είναι κλόουν, αλλά αληθινά και ουσιαστικά παρανοικός. Μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε το πρώτο Όσκαρ ερμηνείας σε ταινία με υπερήρωες, έστω και μεταθανάτιο - ο Ledger βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση, λίγο μετά τα γυρίσματα της ταινίας.
Κλείνω εδώ. Mε λίγα λόγια, η διλογία του Nolan είναι, πολύ απλά, οι καλύτερες ταινίες υπερηρώων, ο Christian Bale ο καλύτερος Batman και η ερμηνεία του Ledger η πιο σοκαριστική μετά την Kathy Bates στο Misery. Περιττό βέβαια να πω ότι δεν πρέπει με τίποτα να τις χάσετε.











Βαθμολογία (Batman Begins).......................................8
Βαθμολογία (Dark Knight).............................................9

International Movie Database (Batman Begins): http://www.imdb.com/title/tt0372784/
International Movie Database (Dark Knight): http://www.imdb.com/title/tt0468569/

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008

Δέκα γκρίνιες για το πράγμα που το λένε "καλοκαίρι"

Μάλιστα... Ξανά μαζί, ορεξάτος (με καινούριο browser-συγνώμη Firefox,αλλά ο Safari τρέχει λες και του βάλανε νέφτι!), και με ένα τσουβάλι γεμάτο παράπονα και γκρίνιες. Complaints and Grievances λεγόταν το stand-up του George Carlin (θα μας λείψεις George!) και σε ανάλογο υποχονδριακό πνεύμα, προχωρώ στην επίθεσή μου ενάντια σε όλους εσάς που μου έχετε ζαλίσει την παρεγκεφαλίδα με το "καλοκαίρι" σας (αυτή η κωλοεποχή πρέπει κάποτε να απαγορευτεί με προεδρικό διάταγμα). Αρχίζουμε λοιπόν: δέκα λόγοι για τους οποίους το καλοκαίρι πρέπει να πάψει να υπάρχει.
1) Τα ελληνικά νησιά.
Ειλικρινά, και μόνο η θέα κάποιου που μιλάει για τα νησιά μας με τόσο δέος και θαυμασμό, μου γυρίζει το στομάχι. Ιδιαίτερα αυτή η φράση- τόσο γεμάτη με γλυκανάλατη και αηδιαστική ματαιοδοξία - "να πάμε σε κανένα νησάκι", είναι αρκετή για να με φέρει στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Είναι μικρά, σου βγαίνει η πίστη για να πας, σου βγαίνει διπλά η πίστη για να επιστρέψεις, το πορτοφόλι σου αδυνατίζει με παρανοϊκή ταχύτητα, συνήθως πρέπει να πέσεις στα τέσσερα - για να μην πω κάτι άλλο πιο χυδαίο - για να βρεις κάπου να μείνεις και, αν βρεις, πρόκειται για ένα τετράγωνο τσιμεντόχτιστο κουτί που σε χωράει μόνο όρθιον. Αφήστε που οι κάτοικοι - κι εδώ μιλάω εκ πείρας - σταμάτησαν να εξελίσσονται κάπου στο στάδιο του Νεάντερταλ. Θες ντε και καλα να κολυμπήσεις; Η Ελλάδα έχει δεκαέξι χιλιάδες χιλιόμετρα παραλίας. Δεν σου φτάνει; 
2) Το ηλιοβασίλεμα στην Σαντορίνη.
Μα...είμαστε με τα καλά μας;;; Από τότε που δημιουργήθηκε αυτός ο πλανήτης, ο ήλιος έχει δύσει τρισεκατομμύρια φορές, και πάντα ο ουρανός είναι κόκκινος όταν συμβαίνει.Πρόκειται για μια απόλυτα φυσική και αναμενόμενη διαδικασία που συμβαίνει παντού, συμβαίνει κάθε μέρα και είναι πάντα η ίδια. Τι το ιδιαίτερο έχει το ηλιοβασίλεμα από το συγκεκριμένο σημείο; Μήπως ο ήλιος στην Σαντορίνη κατεβαίνει χορεύοντας κλακέτες;
3) Οι διακοπές
Ζεις στην Ελλάδα του 2008, με μια οικονομία που όχι απλώς έχει πεθάνει, αλλά της κάναμε και το τρισάγιο, με το ζόρι πληρώνεις την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ και την ΕΥΔΑΠ, δεν σου φτάνουνε ούτε για κατούρημα, αλλά δεν έχεις πρόβλημα να δώσεις έναν μισθό - και λίγα λέω - για να ταλαιπωρηθείς χωρίς κανέναν λόγο. Κάποιος θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει "μαλακία" αλλά εγώ θα χρησιμοποιήσω τον όρο "μαζοχισμός".
4) Η ζέστη
Όχι κύριε. Σαράντα βαθμοί υπό σκιαν, με τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι, με το βρακί μου να κολλάει στον κώλο μου σε κάθε βήμα, με τα πνευμόνια μου να μου δίνουν την αίσθηση ότι έχω καταπιεί αναμμένη κηροζίνη...όλα αυτά δεν θα τα χαρακτήριζα "χαρούμενα" και "απολαυστικά". Προτιμώ χίλιες φορές τον χειμώνα.
5) Οι ενδυματολογικές επιλογές
Χωρίς πολλά λόγια, με σαφήνεια και απλότητα...η απόλυτη έκφραση της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και του ναρκισσισμού. Τι με νοιάζει ρε κύριε αν εσύ είσαι φέτες ή μπυροκοιλιάς; Πρέπει δηλαδή να μου το πετάς στα μούτρα; Και σε σας κυρίες μου, όχι, το κολλητό τοπ που αφήνει τον αφαλό ακάλυπτο δεν αποτελεί έκφραση σεξουαλικότητας - ειδικά αν η μάπα σας θέλει γενικό ρεκτιφιέ για να μπορέσει να αντέξει σε κοινή θέα.
6) Το τηλεοπτικό πρόγραμμα.
Πόσες φορές ακόμα πρέπει να ανεχτούμε το "Ρετιρέ"; Έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια από τότε, γαμώτο μου! Βάλτε μυαλό!!!
7) Οι παραλίες
Θέλετε να πιστεύετε οτι οι ελληνικές παραλίες μοιάζουν λες και ξεπήδησαν από επεισόδιο του Baywatch - καταγάλανα νερά, άνδρες-μοντέλα και γυναίκες με μέγεθος στηθόδεσμου 3 και κορμί Αφροδίτης - ; Δικαίωμά σας και δεν είμαι εγώ αυτός που θα σας γλιτώσει από την αυταπάτη σας. Κάποιος όμως να πάρει από μπροστά μου αυτόν τον θαλάσσιο ελέφαντα με το λουλουδάτο μαγιό, και κάποιος να συμμαζέψει το κωλόπαιδο που νομίζει πως το να πετάει την μπάλα του επάνω μου, στριγγλίζωντας σα σεληνιασμένο, έχει πλάκα.
8) Οι τουρίστες
Μπορεί να σέβομαι τους Ευρωπαίους από πλευράς πολιτισμού, ελευθερίας και σοβαρότητας, αλλά ο συνδιασμός "καπέλο-σορτς-αμάνικο- πέδιλο- κάλτσα- back pack" αποτελεί προσβολή της αισθητικής μου και σηκώνει εκτελεστικό απόσπασμα. Και μην αρχίζετε την κάθε σας ερώτηση με το "excuse me, sir!". Μιλήστε απλά και κατανοητά, γιατί δεν το έχω σε τίποτα να σας απαντήσω με το τυπικότατα ελληνικό "αει σιχτίρ!".
9) Το "Love Cyprus".
Καινούριο φρούτο, προερχόμενο από το ανώμαλο μυαλό του Υπουργείου Πολιτισμού, αλλά ήδη ικανό να με στείλει στο Δαφνί. ΔΕΝ αγαπάω την Κύπρο. ΔΕΝ προτίθεμαι να αγαπήσω έναν λαό που δεν μας χωνεύει καθόλου μόνο και μόνο επειδή μιλάει ελληνικά - και μάλιστα απαίσια.
10) Την ερώτηση "Έχεις κάνει κανένα μπανάκι;" 
Πολύ θα ήθελα κάποιος να μου εξηγήσει τι νόημα έχει αυτή η ερώτηση. Εκτός κι αν πρόκειται για ερώτηση του τύπου "κουβέντα να γίνεται". Οπότε, μην έχοντας συνηθίσει να απαντώ σε ερωτήσεις στερούμενες νοήματος και λογικής, συνήθως την αντιπαρέρχομαι με την δέουσα αίσθηση ματαιότητας και αηδίας. Και, by the way, γιατί "μπανάκι";;;
Εν τω μεταξύ, ο Άδωνις Γεωργιάδης συνεχίζει το βιολί του με τις αλησμόνητες πατρίδες. Χειμώνα-καλοκαίρι αυτός ο άνθρωπος...τον χαβά του. Μήπως εγώ, ο υποχόνδριος, θα πρέπει να αρχίσω να εκνευρίζομαι και με δαύτον; Προς το παρόν, στοχοποιώ το καλοκαίρι. Για τους μαλάκες αυτής της χώρας - κρατούντες και ψηφοφόρους - θα ασχοληθώ σε άλλο post.

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

Να'μαι πάλι...

Μετά από ένα διάστημα που μου φάνηκε αιώνες - δεν είναι λίγο να έχεις δυο δουλειές και στα καπάκια μάθημα για το αναθεματισμένο το Profficency- η λευκή έρημος του χαρτιού - καλά ντε, της οθόνης...μη βαράτε όλοι μαζί - μου κλείνει πονηρά το μάτι. Τι λες, φιλαράκο; Νόμιζες ότι ξεμπέρδεψες, έτσι; Μην ανησυχείς! Θα'μαι συνέχεια εδώ, θα πετάγομαι σα κάλπικη δεκάρα εκεί που δεν το περιμένεις (όπως έλεγε και ο Οράτιος "σαν κακιά στιγμή που ενσκύπτει αναπάντεχα")...και θα σου θυμίζω...και θα σου θυμίζω...και θα σου θυμίζω...!!!
Εντάξει λοιπόν, νά'μαι πάλι εδώ. Τι λες, ξεκινάμε; Ξεκινάμε. Άντε να δούμε τι θα βγει.
Μετά την Eurovision και την αμαρτωλά απολαυστική θέα της Καλομοίρας - ποιος παπάρας είχε πει ότι "αυτό το κορίτσι αποπνέει μια γλύκα και μια αθωότητα";- ήρθε και το Euro. Ξανά τα γνωστά και τυπικότατα ελληνικά, χλαμύδες, περικεφαλαίες, "σήκωσε το το...", τιμημένο, ευλογημένο, μερικές φορές αναθεματισμένο, αλλά ουδέποτε γαμημένο για τους πουριτανικής φύσης ηθικολόγους αυτής της ταλαίπωρης χώρας, ξανά το πειρατικό, ξανά ο Βερνίκος να χρειάζεται επειγόντως παστίλιες για τον λαιμό , ξανά ο Γεωργίου να φτιάχνει κάτι συστήματα που θα έκαναν τον Nash (δείτε το "Ένας Υπέροχος Άνθρωπος" για να καταλάβετε ποιόν εννοώ) να επιστρέψει το Nobel στην Ακαδημία και να ξανακλειστεί στο ψυχιατρικό ίδρυμα, ξανά ο Master Αλέφαντος να προτείνει σύστημα με δύο κόφτες,τρεις λίμπερο και τον Καστίγιο πίσω από τον Κατσουράνη να βγαίνει έξω δεξιά, με σύστημα 4-3-3-5-3-2. Βέβαια, είχαμε υπολογίσει χωρίς τους Σουηδούς, γιατί έπρεπε να ξέρουμε ότι ο Zlatan δεν αρμέγει πεταλούδες. Συνταγή Πορτογαλίας, λένε μερικοί, αλλά η μπουγιαμπέσα έκοψε και δεν τρώγεται με τίποτα. Και ο Ljundberg είναι
Ljundberg, δεν κερώνει τον πάγκο με Overlay. Ο Larson είναι Larson, δεν φτιάχνει φραπέδες στο Dibidabo. Η Σουηδία είναι Σουηδία, δεν πήρε ένα Ευρωπαϊκό και νομίζει ότι έπιασε τον παπά από το θυμιατήρι. Κάπου εκεί μας πετύχανε και οι νταβάριτς και μας μάθανε τι εστί περεστρόικα, κάπου στην γωνία μας περιμένουνε και οι Ισπανοί, έτοιμοι και ξαναμμένοι για το κάζο του 2004 - βλέπω τον Villa να κάνει πάρτι απέναντι στον μπάρμπα-Δέλλα. Συνταγή Πορτογαλίας; Μάλλον remake του '94, συνταγή Παναγούλια, με μια αλεπού ψειριασμένη. Καλός ο Ρεχάκλες, αλλά μέχρι εκεί. Δεν κοιμάται κάθε μέρα ο Θεός, ο Αλλάχ κι ο Βούδας.
Τι έφταιξε λοιπόν και είμαστε πάλι άμπαλοι, άγκολοι και άβαθμοι; Ερώτηση για και από τους δημοσιογράφους απανταχού της επικράτειας. Τι να έφταιξε ρε κακομοίρηδες;;; Τι περιμένατε; Να συνεχίσει να είναι βαριά η φούντα του τσολιά;
(Σημ: Αλήθεια, ο Άδωνις Γεωργιάδης κατέθεσε καμιά ερώτηση στην Βουλή σχετικά με το θέμα; Τριάντα ερωτήσεις την ημέρα υποβάλλει, ένας βουλευτής έλεγε ότι τους έχει σπάσει τα νεύρα, έκανε τον κόπο να ασχοληθεί και με την αποτυχία μας; Μπα, δεν ασχολείται με τέτοια ο Άδωνις. Του ξανασπάσανε το μαγαζί, με τέτοια θα χάνει τον καιρό του; Εξάλλου, το Lidell-Scott δεν γράφει τίποτα για το Euro. Και η Πόλις εάλω πριν κάτι μήνες. Αυτή την φορά δεν είχαμε Πόλη και Αγια-Σοφιά να πάρουμε.)
Επιστροφή στα πάτρια λοιπόν, με άδειες βαλίτσες. Τουλάχιστον, Αυστρία είναι αυτή. Το θυμάστε το post μου για την Βιέννη; Δεν είναι Χριστούγεννα, αλλά καμιά ευκαιρία δεν πρέπει να πάει χαμένη. Τουλάχιστον, γλυκαθείτε με καμιά zahertorte ή με κάνα marzipan. Κάτι ξέρει ο Σάββας που κατασκήνωσε στο Salzburg. Αναρωτιέμαι τι σόι concept θα έχει η επόμενη διαφήμιση του.
Πάλι μαζί λοιπόν, ύστερα από πολύ καιρό. Έστω και για λίγο. Θα τα ξαναπούμε...κάποτε. Αρκεί να βρώ λίγο χρόνο να ρίξω κανέναν ύπνο, να ξελαμπικάρω λιγάκι.

Σάββατο 3 Μαΐου 2008

The Usual Suspects

Ένα ερώτημα που σε βασανίζει επίμονα, σαν χαλασμένο δόντι: όσο κι αν σ'ενοχλεί, όσο κι αν θες να το αγνοήσεις, δεν μπορείς. Το σκαλίζεις με την γλώσσα, τρίβεις το μάγουλό σου, εκεί που πιέζεις τον εαυτό σου, αυτό επιστρέφει, μ'εκείνο το μουντό σφυροκόπημα που δεν είναι ακριβώς πόνος, αλλά κάτι χειρότερο, ένας παλμός στα νεύρα σου, ένα εκνευριστικό γαργάλημα, προορισμένο ή να υποχωρήσει ή να σε τρελάνει. Ένα ερώτημα...ένα αίνιγμα...ένα μυστήριο, ένας λαβύρινθος φτιαγμένος από τον ίδιο τον Διάβολο, χωρίς έξοδο, χωρίς λύση, χωρίς απάντηση. Αλλά συνεχίζεις ... και συνεχίζεις...και συνεχίζεις... ώσπου να πέσεις κάτω ξερός. Ένα ερώτημα ... ένα αίνιγμα...ένα μυστήριο:"Ποιος είναι ο Keyzer Soze;".
Δεκαπέντε πτώματα ανασύρονται από ένα φλεγόμενο πλοίο στο λιμάνι του San Pedro. Μόνο δύο φαίνεται να έχουν επιζήσει από το μακελειό: ένας σακατεμένος Ούγγρος στα πρόθυρα της τρέλας, και ένας κουτσός που κρατείται στο Αστυνομικό Τμήμα της Νέας Υόρκης. Ανάμεσα στους νεκρούς, τέσσερα άτομα, τέσσερις κακοποιοί δεμένοι μεταξύ τους με ένα πολύπλοκο δίχτυ παρανομίας και διαπλοκής: ο Keaton, πρώην διεφθαρμένος αστυνομικός που προσπαθεί να ξαναφτιάξει την ζωή του, ο Fenster , ένας Λατίνος δανδής με απίστευτο στυλ και ακατάληπτη προφορά, ο McManus, κορυφαίος ληστής, κενός, χωρίς ηθικές αρχές και χωρίς ψυχραιμία, και ο Hockney, μικροκακοποιός που προσπαθεί να πιάσει την καλή. Πέμπτο κομμάτι στο παζλ, ο κουτσός και σακάτης Verbal Kid, ο μόνος που μπορεί να ρίξει φως στην ιστορία."Όλα άρχισαν με εκείνη την ανάκριση στη Νέα Υόρκη, πριν έξι μήνες", αρχίζει την διήγηση του στον Ντετέκτιβ Kujan, έναν σκληροτράχηλο, ψημένο αστυνομικό που κυνηγάει το "μεγάλο δώρο": τον Keaton. Καθώς όμως η ιστορία του Kid εκτυλίσσεται, ένα όνομα αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του, ένα πρόσωπο από την σφαίρα του μύθου, ένας άνθρωπος με απίστευτη δύναμη που κινεί τα νήματα χωρίς να γίνεται αντιληπτός: ο Keyzer Soze. Ο Διάβολος αυτοπροσώπως.
Θα ήθελα πολύ να αρχίσω την κριτική μου για την ταινία από τους ηθοποιούς, αλλά μοιάζει μάταιο. Ούτε μπορώ να βρω τις κατάλληλες εκφράσεις χωρίς να ακουστώ πομπώδης και υπερβολικός. Είναι σπάνιες οι φορές που ο τίτλος του πρωταγωνιστή γίνεται τυπικός και ανούσιος, και οι "Συνήθεις Ύποπτοι" ανήκουν σ'αυτή την κατηγορία. Ποιος μπορεί να θεωρηθεί πρωταγωνιστής εδώ; Αν αρχίσουμε από το "βαρύ πυροβολικό" - το Όσκαρ Α' Αντρικού Ρόλου δεν θα μπορούσε να γράφει άλλο όνομα από εκείνο του Kevin Spacey - καταλήγω να αφήσω απέξω τον Chazz Palminteri στον ρόλο του Ντετέκτιβ Kujan. Συνεχίζοντας με τον Gabriel Byrne στον ρόλο του Keaton, ρίχνω λιγότερο βάρος στον εξαιρετικό Peter Postlethwaite (απλά και μόνο ανατριχιαστικός σαν Kobayashi). Να γράψω για τον Benicio Del Toro (μόνο θαυμάστε το στυλ του!) και να αφήσω τους Stephen Baldwin και Kevin Pollak; Αδύνατον. Τι κι αν ο Peter Greene κάνει ένα πέρασμα λίγων μόνο λεπτών; Τι κι αν μπορεί να μην θυμάστε τον Dan Hedaya σε άλλο ρόλο; Βλέποντας την ταινία, το μόνο συμπέρασμα στο οποίο μπορείς να καταλήξεις είναι ότι κανείς, απολύτως κανείς δεν θα μπορούσε να λείπει.
Κι επειδή στον κινηματογράφο όλα συνδέονται, το ίδιο μάταια είναι και κάθε απόπειρα για κριτική στον Bryan Singer. Τρίτη μόλις ταινία του τριαντατριάχρονου - σήμερα- Αμερικανού σκηνοθέτη, το "Usual Suspects" τον εκτινάσσει στο ρετιρέ του Hollywood. Θα ακολουθήσει το εξαιρετικό "Apt Pupil", τα ποτάμια δολαρίων των X-Men και το "φρεσκαδούρικο" "Superman Returns", αλλά ήδη ο Singer δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν.
Τρίτο σενάριο και για τον Christopher McQuarrie. Ένας παρανοϊκός λαβύρινθος που θα μπορούσε να βγει είτε από το κεφάλι ενός τρελού είτε από το ακούραστο μυαλό μιας ευφυίας, γραπώνεται πάνω σου, τυλίγεται και δεν σε αφήνει σε ησυχία. Μετά το ρολάρισμα των τίτλων τέλους, δεν σου αφήνει άλλη επιλογή εκτός από την επανάληψη. Και πάλι, σαν να είναι η πρώτη φορά, το ερώτημα παραμένει. Κι εκεί που πιστεύεις ότι έχεις βρει την απάντηση, πάντα κάτι θα βρεθεί να ανατρέψει τα πάντα, στέλνοντας σε στην αρχή. "Ποιος είναι ο Keyzer Soze;". Μήπως μου έχει ξεφύγει κάτι; Από την πρώτη ατάκα εως το απαράμιλλης μαεστρίας φινάλε - που απλώς κάθεσαι και το θαυμάζεις - ψάχνεις για την παραμικρή λεπτομέρεια, για την ελάχιστη εκείνη ένδειξη που θα σου λύσει τις απορίες. "Ποιος είναι ο Keyzer Soze;". Και ξανά..."Ποιος είναι ο Keyzer Soze;". Ποιος;;;
Ξαφνικά θυμήθηκα ένα απόσπασμα από την "Ατέλειωτη Ιστορία" του Michael Edde. Ο ήρωας, ο Bastian Balthasar Bux, καλείται να περάσει μια δοκιμασία. Πρέπει να περάσει ανάμεσα από δυο Σφίγγες, μόνο αν και οι δύο έχουν τα μάτια κλειστά. Αν τα ανοίξουν, θα τον παγιδέψουν ανάμεσά τους και θα ελευθερωθεί μόνο αν λύσει όλα τα αινίγματα του κόσμου. Βλέποντας ξανά και ξανά το "Usual Suspects", νοιώθω κάπως σαν τον μικρό Balthasar. Ξέρω ότι η προσπάθεια να βρω ποιος είναι ο Keyzer Soze είναι μάταιη. Αλλά συνεχίζω να ψάχνω. Και δεν διστάζω να σας πω ότι, κάθε φορά, η εμπειρία είναι ανεπανάληπτη!




Βαθμολογία................................Χρειάζεται να το πω;;;

International Movie Database: http://www.imdb.com/title/tt0114814/

Trivia: Τόσο ο Christopher McQuarrie, όσο και οι υπόλοιποι συντελεστές της ταινίας, έχουν ερωτηθεί άπειρες φορές το βασανιστικό ερώτημα: "Ποιος είναι ο Keyzer Soze;". Ο μόνος που έδωσε μια διαφορετική απάντηση από το "Δεν μπορώ να πω!", ήταν ο Bryan Singer, όταν ρωτήθηκε στην απονομή των Όσκαρ:" Έχω την εντύπωση ότι ούτε κι ο ίδιος ο Christopher ξέρει!".

Σάββατο 26 Απριλίου 2008

Να σας πω την αλήθεια...

...είναι χίλιες φορές καλύτερο από την πρωτότυπη ιστορία...

Δευτέρα 21 Απριλίου 2008

Στο πλεκτό...

Όταν ξεκίνησα αυτό το blog, έδωσα δύο υποσχέσεις στον εαυτό μου. Πρώτον, δεν θα δημοσίευα τίποτα σχετικά με μουσική. Δεύτερον, δεν θα δημοσίευα τίποτα σχετικά με αθλητικά. Ο λόγος είναι σχετικά απλός και ισχύει και για τις δύο πλευρές του θέματος: πλήρης άγνοια. Δυστυχώς ή ευτυχώς, θα παραβιάσω την υπόσχεσή μου - οποία πρωτοτυπία! - τουλάχιστον για το δεύτερο σκέλος. Ελπίζοντας να είναι και η τελευταία φορά, θα ασχοληθώ λίγο με την καυτή πατάτα της αθλητικής επικαιρότητας, δηλαδή το θέμα Ολυμπιακού-Απόφαση του CAS-σφήνα της ΑΕΚ.
Καταρχήν, να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Είμαι Ολυμπιακός παιδιόθεν, και αν αυτό μετρά εις βάρος μου ως προς την αντικειμενικότητά μου, μισή ντροπή δική μου, μισή δική σας. Πρόθεσή μου είναι να γράψω τις σκέψεις μου και για τις δύο πλευρές, αφήνοντας τα συμπεράσματα σε σας.
Από την μια πλευρά, καταλαβαίνω απόλυτα την ΑΕΚ, και συμφωνώ ότι τα πρωταθλήματα πρέπει να κερδίζονται στο γήπεδο. Υπό αυτό το πρίσμα, η ΑΕΚ ήταν καλύτερη από μας στην σεζόν, και άξιζε να τερματίσει πρώτη. Προσθέστε και δεκατέσσερα χρόνια ανομβρίας στην συνταγή, και νομίζω ότι η αντίδραση της ΑΕΚ είναι δικαιολογημένη. Δεν θέλω να ασχοληθώ με τα κατά διαστήματα χάλια της σε περασμένες σεζόν, ούτε και με άρθρα 44 και χαρίσματα χρεών. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν, και εμένα με ενδιαφέρει το τώρα. Στο τώρα, στο σήμερα, η ΑΕΚ ήταν καλύτερη από μας. Άξιζε το πρωτάθλημα; Μάλλον ναι. Στους στραβούς, ο μονόφθαλμος βασιλεύει.
Παρόλα αυτά, δεν πρόκειται να συγχωρήσω ούτε να σεβαστώ κανέναν Ριβάλντο και κανέναν Νικολαΐδη και κανέναν Λυμπερόπουλο, από την στιγμή που, όταν ανοίγουν το στόμα τους, στάζουν χολή. Βασικό προσόν κάθε επαγγελματία είναι η μετριοφροσύνη και, ειδικά για τον Ριβάλντο, φαίνεται ότι βρίσκεται παρασάγγας μακριά από την απόκτησή της. Συμφωνώ ότι είναι μεγάλος παίκτης. Συμφωνώ ότι έχει σηκώσει Παγκόσμιο Κύπελλο. Συμφωνώ ότι είναι ο μεγαλύτερος παίκτης που έχει έρθει στην Ελλάδα. Όλα αυτά δεν αμφισβητούνται. Αλλά, όταν διώχνεσαι κλοτσηδόν από ομάδα της χώρας σου (Παλμέιρας), όταν βασική σου δουλειά σε μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα (Μίλαν) είναι το γυάλισμα του πάγκου, όταν μετρίου αναστήματος αγγλική ομάδα σου λέει "να σε δοκιμάσουμε και βλέπουμε" (Μπόλτον), δεν ξεχνάς ποια ομάδα σε έκανε Θεό στα μάτια της και στην καρδιά της και ποιοι οπαδοί προσκυνούσαν την φανέλα με το όνομά σου, σε μια ηλικία που, κατά γενική ομολογία, συμπληρώνεις ένσημα. Ό,τι και να έγινε μεταξύ του Ριβάλντο και του Κόκκαλη, τρία πρωταθλήματα με τον Ολυμπιακό και συμμετοχές σε Champions League, δεν αφήνουν το δικαίωμα για δηλητήριο. Και αν δεν είχε ανάγκη τον Ολυμπιακό, υπήρχε πάντα η επιλογή του Κατάρ ή των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Καλό του ταξίδι λοιπόν, και θα του κουνήσω το μαντήλι. Συμπληρωματικά, ο Ντέμης και Λυμπερόπουλος χρειάζονται πολλά καντάρια μπάλα ακόμα για να θεωρηθούν ισάξιοι του Τζόλε. Καντάρια που, μάλλον, δεν θα αποκτήσουν (ο ένας σίγουρα). Καλύτερα λοιπόν να μασάς παρά να μιλάς.
Σαν προσθήκη στις παραπάνω σκέψεις, όταν μερικοί ξεκινούν έναν διαγωνισμό, συμφωνούν σε κάποιους κανόνες. Αυτοί οι κανόνες πρέπει να ακολουθηθούν ευλαβικά και, όταν παραβιάζονται, πρέπει η παραβίαση να επισημανθεί για να μην επαναληφθεί. Τίποτα δεν μπορεί να με πείσει ότι η ΑΕΚ θα έκανε κάτι διαφορετικό σε ανάλογη περίπτωση. Μπορεί ο Ολυμπιακός να έπρεπε να μείνει άπραγος από ηθικής (ηθικολογικής) απόψεως, αλλά, από νομικής, είχε κάθε δικαίωμα. Και ο νόμος φτιάχνεται για να χρησιμοποιείται. Και πρέπει να χρησιμοποιείται, όταν δεν είναι κομμένος και ραμμένος- και μην μου πείτε ότι ο νόμος για την συμμετοχή παικτών είναι κομμένος και ραμμένος για τον Ολυμπιακό, γιατί κινδυνεύετε να χάσετε την σοβαρότητά σας.
Τώρα λοιπόν που όλα τελείωσαν, ας δούμε εμείς οι Ολυμπιακοί τι πρέπει να γίνει με την ομάδα μας. Τέτοιες εμφανίσεις δεν συγχωρούνται εύκολα από τον κόσμο. Ας δείτε κι εσείς της ΑΕΚ πως θα γίνετε καλύτεροι. Όσο για σας τους Παναθηναϊκούς, καλύτερα να ξυπνήσετε. Και, επειδή υπάρχει πιθανότητα να διαβάσουν αυτό το post Θεσσαλονικείς, αυτά που κάνετε για τον ΠΑΟΚ δεν φτάνουν. Δεν ξέρω τι μπορεί να σας σώσει, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι η κατρακύλα σας δεν έχει σταματημό. Καλή χρονιά λοιπόν, καλό Πάσχα σε όλους και ραντεβού τον Σεπτέμβριο - κι εύχομαι να έχουν αλλάξει πολλά μέχρι τότε.

Σάββατο 12 Απριλίου 2008

Η Πυρηνική Συντήρηση του Μοτοποδηλάτου του Ζαφφοντ Μπίμπλμπροξ...

...ή, "Τι Συμβαίνει Όταν Στον Δρόμο Για το Κέντρο Του Γαλαξία Δεν Υπάρχει Κανένα Μοτέλ".
Μη ανησυχείτε. Ενάντια σε όλα τα δεδομένα, δεν τρελάθηκα ακόμα. Τα παραπάνω - όπως και το βιντεάκι που ανοίγει το σημερινό μου post - είναι μόνο ένας φόρος τιμής στον πιό πλακατζή επιστήμονα όλων των εποχών: τον Douglas Adams.
"Πλακατζής Επιστήμονας": επιτρέψτε μου να καταχραστώ λίγο από το χρόνο σας για να προσφέρω κάποιες σκέψεις σχετικά με τον χαρακτηρισμό αυτόν.
Πλακατζής: Το χιούμορ του Adams, κλασικά αγγλικό και φλεγματικό, είναι σαν ένα καλό εξάσφαιρο στα χέρια του Clint Eastwood: γρήγορο, αμείλικτο και θανάσιμα ακριβές. Μην κάνετε το λάθος και δεν τον πάρετε στα σοβαρά - ο Adams χτυπάει χωρίς οίκτο και χωρίς τύψεις. Πιστεύετε ότι είστε το κέντρο του κόσμου; Έχετε την εντύπωση ότι όλα γύρω σας δημιουργήθηκαν για σας; Έχετε την εντύπωση ότι το Σύμπαν σας χρωστάει; Ο Adams είναι εχθρός σας. Δεν σκοπεύει να σας κάνει να γελάσετε αλλά να σας γελοιοποιήσει. Όχι μόνο να καταρρίψει τις ιδέες σας, αλλά να τις ξεσκεπάσει γιαυτό που πραγματικά είναι: γελοίες, μικροπρεπείς και εγωιστικές. Σύμφωνα με τα λόγια του Thomas Jefferson "...ο εξευτελισμός είναι το μόνο όπλο ενάντια σε γελοίες ιδέες". Και ο Adams γίνεται ο καλύτερος εκφραστής αυτής της ιδέας.Το χιούμορ μεταβάλλεται σε όπλο εναντίον σας, διδάσκει την μετριοφροσύνη. Προσέξτε! Είναι τόσο επώδυνα απλό: το νυστέρι έχει μια κοφτερή άκρη. Το πιάνεις και κόβεις.
Επιστήμονας: Αν πέσετε στην παγίδα και δεν πάρετε τον Adams στα σοβαρά, μην κάνετε το δεύτερο ολέθριο λάθος όταν αποφασίσετε να τον αντιμετωπίσετε: μην σχηματίσετε την εντύπωση ότι δεν ξέρει τι λέει. Η Επιστήμη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της λογοτεχνίας του, και την πάει ακόμα παραπέρα. Δεν την αφήνει στεγνή και απρόσωπη αλλά της προσθέτει δέος, σχεδόν θρησκευτικότητα. "Μα...τι το επιστημονικό έχει ένας ψυχάκιας αυτοκράτορας με δύο κεφάλια και υπέρμετρο ναρκισσισμό;;;", εύλογα ρωτάτε. Τρίτο λάθος...συγνώμη, χάσατε. Το θέμα δεν είναι η μαθηματική ακρίβεια της επιστήμης ή η αληθοφάνεια. Αν θέλετε κάτι τέτοιο, κλείστε το βιβλίο και πηγαίνετε στο Πλανητάριο...ή ανοίξτε κανένα βιβλίο του Asimov ή του Clarke. Δεν έχετε καμία δουλειά εδώ. Η εμμονή του Adams είναι η Επιστήμη σαν αίσθημα, σαν πηγή έμπνευσης. Αποδεικνύει ότι η Επιστήμη μπορεί να συνυπάρχει με την τέχνη, με το συναίσθημα, με την έμπνευση, την "πνευματική" εμπειρία - "πνευματική" ελλείψει καλύτερης λέξης. Και με το χιούμορ. Ναι, οι επιστήμονες μπορούν να κάνουν πλάκα, με όλους και με όλα. Θεός, είπατε;;; Τι δουλειά έχει αυτός εδώ; Καμία απολύτως! Ο Douglas Adams είχε το θάρρος - και το θράσος, γιατί χρειάζεται κι αυτό - να τον κοιτάξει κατάματα και να του πει "τα λέμε, κι ευχαριστώ για τα ψάρια". Και, επι τη ευκαιρία, η απάντηση στο Νόημα της Ζωής είναι 42. Και μην τολμήσετε να το αμφισβητήσετε!
Αυτή την στιγμή που μιλάμε ο Douglas Adams έχει εγκαταλείψει την Γη και κάνει ωτοστόπ για τον επόμενο σταθμό του: το Εστιατόριο στο Τέλος του Σύμπαντος. Παρέα με δύο λευκά ποντικάκια - που μας έχουν σιχαθεί - και με μια γλάστρα με πετούνιες, η οποία σε λίγο θα μεταμορφωθεί σε γαλαζόπτερη φάλαινα με υπαρξιακά προβλήματα. Να σας πω την αμαρτία μου, πολύ θα ήθελα να τον ακολουθήσω. Αρκεί να μην του περάσει από το μυαλό να μου απαγγείλει ποίηση των Vogon. Η (χτύπα ξύλο!) της
Paula Nancy Millstone Jennings από το Redbridge!

Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

Πένθος βαρύτατον...

Μέχρι νεοτέρας...(μάλλον μέχρι να συνέλθω)...

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

Κόλλημα...

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα είχα κολλήματα (ο politically correct όρος είναι εμμονές). Κατά καιρούς καταπιανόμουν με ένα πράγμα, ικανοποιούσα ό,τι ήταν να ικανοποιηθεί, και τα παράταγα, για να ασχοληθώ στη συνέχεια με κάτι άλλο. Από τις παντός τύπου συλλογές (γραμματόσημα, νομίσματα και χαρτονομίσματα, ακόμα και περιτυλίγματα από σοκολατάκια, εμμονή από την οποία, σαν πάρεργο, φορτώθηκα κάμποσα κιλά) πέρασα στις αρχαίες γραφές και γλώσσες (προσπαθούσα με κάθε τρόπο να μάθω αρχαία αιγυπτιακά) , κατόπιν ασχολήθηκα λίγο με την μαγεία, με τελετές και διαδικασίες που, κατά κύριο λόγο, ξεφύτρωναν από το μυαλό μου (δεν έκανα ανθρωποθυσίες, αλλά μια φορά παραλίγο να βάλω φωτιά στο χαλί του υπνοδωματίου μου) και έκανα κι ένα πέρασμα από την Φυσική και τα Μαθηματικά (τι ήλπιζα να ανακαλύψω, ούτε κι εγώ ξέρω). Έπειτα ήρθε η συγγραφή, εμμονή που, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε, επιμένει σθεναρά. Κατά καιρούς είχα την εντύπωση ότι έγραφα τους καινούριους "Άθλιους" ή τον "Οδυσσέα" του καινούριου αιώνα, ώσπου ωρίμασα και κατάλαβα ότι, τελικά, υπάρχουν πολλοί τρελοί και τρελές σαν κι εμένα. Και τώρα, στα τριάντα μου, κάτι καινούριο ξεφύτρωσε μπροστά μου, από το οποίο πιάστηκα με πολλή όρεξη, ξέροντας ότι κι αυτό θα καταλήξει στο υπόγειο του μυαλού μου, μαζί με τους άλλους σκελετούς: ο κύβος του Rubik.
Αυτός ο διάολος ήρθε στην ζωή μου εντελώς αναπάντεχα, μάλλον γιατί υποσυνείδητα έψαχνα κάτι για τις ελεύθερες ώρες μου - οι οποίες, λόγω δουλειάς κυρίως, είναι ελάχιστες. Όλα ξεκίνησαν από ένα βιντεάκι στο YouTube, του μαιτρ Tyson Mao, ο οποίος έλυνε έναν 3x3 σε μερικά δευτερόλεπτα. "Ουάου!!!", έκανα με μια παιδιάστικη διάθεση. "Πως μου'χε ξεφύγει αυτό;;;". Μέσω eBay απόκτησα τον πρώτο μου κύβο, έναν 3x3 από πλαστικό της κακιάς ώρας, για τεσσεράμισι δολάρια, και έπεσα με τα μούτρα. Στην αρχή μου φάνηκε βουνό, και τα tutorials από το internet δεν καλυτέρεψαν την κατάσταση. Τελικά ο κύβος παρέδωσε το πνεύμα πριν προλάβω να τον μάθω (σε κάποια φάση, ενώ προσπαθούσα να το παίξω μάγκας γυρίζοντας την αριστερή πλευρά και αστραπιαία την κάτω, τα κομμάτια του τινάχτηκαν από την θέση τους κι έσπασαν). Δεν έχασα χρόνο: ρώτησα δεξιά, ρώτησα αριστερά, και τελικά εντόπισα τον αυθεντικό στον Παπασωτηρίου, σε τιμή λίγο τσιμπημένη (13 ευρώ) αλλά όχι απαγορευτική. Σ'αυτόν έμαθα, και τον έχω ακόμα. Ο Rubik δουλεύει μια χαρά, αλλά μετά από κάποιες μέρες χρήσης, τα αυτοκόλλητα αρχίζουν να ξεφτίζουν και να ζαρώνουν. Επιπλέον, είναι λίγο βαρύς και σκληρός στο γύρισμα, αλλά δεν κλειδώνει συχνά (κλείδωμα είναι το φαινόμενο κατά το οποίο δύο πλευρές δεν είναι σωστά ευθυγραμμισμένες, και η κάθετη τους δυσκολεύεται να γυρίσει). Τώρα τον έχω μάθει για τα καλά, αλλά απέχω πολύ από το να χαρακτηριστώ speedcuber (προσωπικό ρεκόρ: 2' 21").
Μετά από τον 3x3 πέρασα κατευθείαν στον 5x5. Εδώ τα πράγματα είναι πιό δύσκολα. Έχω έναν EastSheen και με δυσκολεύει αρκετά, αλλά τον έχω καταφέρει. Είναι πιό χαλαρός από τον αντίστοιχο Rubik, και γυρίζει πιό εύκολα, αλλά είναι μικρός - κι έχω μεγάλα δάχτυλα, πανάθεμα με! Ο 5x5 θέλει τον χρόνο του, και δεν ενδείκνυται για λύση ταχύτητας. Αναμφίβολα όμως είναι πιο διασκεδαστικός από τον 3x3.
Τώρα περιμένω τον 7x7. Θα ερχόταν στην Ελλάδα αρχές Μαρτίου, αλλά δεν ξέρω τελικά τι έγινε. Επιπλέον, περιμένω έναν 5x5 της Rubik - από eBay κάνει γύρω στα είκοσι δολάρια, μαζί με ταχυδρομικά.
Αν και δεν είμαι άνθρωπος των παζλ, ο κύβος του Rubik μου'χει καθήσει για τα καλά. Δεν είναι και τίποτα το απίθανο, και δεν χρειάζεται να είσαι Einstein για να τον λύσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη υπομονή, εξάσκηση, και μερικές οδηγίες από το Internet. Αυτό που για μένα έχει σημασία, είναι ότι σε διασκεδάζει- κι όταν το μυαλό σου έχει σκουριάσει λίγο, καταφέρνει να το ξυπνήσει!

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

Ιn Memoriam...

"Πετώντας το τσιγάρο που κάπνιζε, το έλιωσε κάτω από το τακούνι του.Έπειτα, όρθωσε το καλοχυμένο κορμί του, τίναξε πίσω τα καστανά μαλλιά του, έκλεισε τα μάτια του, κατάπιε και χαλάρωσε τα δάχτυλά του που κρέμονταν στο πλάι. Χωρίς καμιά προσπάθεια, μόνο μ'έναν ανάλαφρο ήχο, ο Σμιθ υψώθηκε απαλά από το έδαφος μέσα στην χλιαρή ατμόσφαιρα και πέταξε γρήγορα, ήρεμα προς τα πάνω. Σε λίγο χάθηκε ανάμεσα στ'αστέρια καθώς κατευθυνόταν για το μακρινό διάστημα."
Έτσι τελειώνει το διήγημα "Η Χρυσαλλίδα" του Ray Bradbury από την ανθολογία "Το Δ του Διαστήματος" ("S for Space",1976) - από τις ομορφότερες συλλογές επιστημονικής φαντασίας και σίγουρα από τα κορυφαία κείμενα του μεγάλου δημιουργού.Αυτή ήταν η εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα στο BBC για τον θάνατο ενός από τους σημαντικότερους ανθρώπους του αιώνα μας, του Arthur C. Clarke.
Πρωτογνώρισα τον Clarke μέσα από το "Ραντεβού με τον Rama" ("Rendezvous with Rama",1972) , το 13ο κατά σειρά βιβλίο του, που βγήκε αμέσως μετά το μεγάλο μπαμ της "Οδύσσειας του Διαστήματος". Λίγα πράγματα θυμάμαι τόσο έντονα: ξεκίνησα το βιβλίο γύρω στο μεσημεράκι και στις οκτώ το βράδυ το είχα τελειώσει. Από τότε το έχω ξαναδιαβάσει καμιά δεκαριά φορές και, με κάποια επιφύλαξη βέβαια, μπορώ να προβλέψω ότι θα συνεχίσω να το διαβάζω μέχρι το τέλος της ζωής μου.
Λίγοι αγάπησαν το Διάστημα όσο ο Clarke, κι ακόμα πιο λίγοι προσέφεραν τόσα στην κατανόησή του. Για μένα - κι ελπίζω κάποιοι να συγχωρέσουν το πομπώδες ύφος μου - ο Clarke είναι ο Πατέρας της Διαστημικής Αγίας Τριάδας (Υιός ο Carl Sagan και Άγιο Πνεύμα ο Stephen Hawking). Ελάχιστοι με ταξίδεψαν τόσο μακριά, μια χούφτα άνθρωποι κατάφεραν να με κάνουν να καταλάβω τι σημαίνει να κλαις από συγκίνηση μπροστά στο Νεφέλωμα του Ωρίωνα. Όπως εύστοχα λέει ο Christopher Hitchens "...ρίξτε μια ματιά σε μια φωτογραφία από τις εσχατιές του Γαλαξία μας, και μετά ελάτε να μου πείτε πόσο συγκινημένοι αισθάνεστε κοιτάζοντας έναν θάμνο που καίγεται".
Δεν θέλω να πω περισσότερα γιαυτόν τον άνθρωπο. Μάλλον ποτέ δεν θα καταλάβουμε τι χάσαμε. Ένα παιδί μέτρησε τ'άστρα, και βρήκε την ομορφιά. Και αυτή την ομορφιά την έδωσε σε μας. Χάρη σε ανθρώπους σαν τον Clarke, μερικές φορές αισθάνομαι υπερήφανος που είμαι Άνθρωπος. Για σας δεν ξέρω, αλλά εμένα θα μου λείψει πολύ.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

Licht...mehr licht

Όταν ένας δεδηλωμένα σοφός πετάει μια ατάκα σαν την παραπάνω, όλοι ψάχνουν να βρουν βαθύτερα νοήματα σ'αυτήν, ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν. Στον επιθανάτιο ρόγχο του, ο σοφός Goethe ζητάει "φως...περισσότερον φως". Να χυθεί στην ανθρωπότητα, να κατακτηθεί η γνώση, λένε οι υπόλοιποι, ζωντανοί ακόμα, σοφοί, με εκείνο το γνωστό ύφος χιλίων καρδιναλίων. Κι ούτε που σκέφτηκε κανείς ότι ο Goethe, προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρει μια τελευταία ανάσα, ζητάει φως για τον εαυτό του. "Γεμίσανε τα μάτια του με θάνατο...σκοτείνιασε η λάμπα", όπως λέει και ο αείμνηστος Τσιφόρος. Και σοφός να είσαι, όταν πεθαίνεις, δεν σκέφτεσαι να ξεστομίσεις σοφίες. Σκέφτεσαι πως θα ζήσεις ένα λεπτάκι παραπάνω.
Licht, mehr licht φτάσαμε κι εμείς να κραυγάζουμε απεγνωσμένα, ο σοφοί ημιηλίθιοι, οι προλετάριοι του Huxley, οι Δέλτα και Έψιλον του Orwell. Δ.Ε.Η. Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού. Δεν Έχουμε Ηλεκτρικό, απαντάν σκωπτικά οι Δέλτα και Έψιλον. Και ο χοντρός πίσω από το γραφείο του, με το Cohiba στο στόμα και το Hennessey στο κρυστάλλινο ποτήρι χασκογελάει και κατεβάζει διακόπτες ρίχνοντας ζάρια. Ο Θεός δεν παίζει ζάρια,έλεγε με σιγουριά ο Einstein. Όταν όμως ο Θεός απλώνει το λίπος του σε μια τεράστια πολυθρόνα, μπροστά σε ένα τεράστιο γραφείο, όχι μόνο παίζει ζάρια, αλλά και τα ζάρια είναι φτιαγμένα από τα κόκαλά μας. Των Ελλήνων τα ιερά. Καθόλου ιερά για τους καρχαρίες που τα ροκανίζουν με τις τεράστιες μασέλες τους.
Ο ένας παίζει με τα νεύρα μας, ο άλλος παίζει με την εθνική μας συνείδηση, ο τρίτος παίζει με την νοημοσύνη μας, ο παραδίπλα παίζει με την τσέπη μας, ο εκείθε παίζει γενικώς. Και οι Προλετάριοι γελάνε νευρικά. Όταν δεν μπορούν άλλο να κλάψουν, γελάνε. Κι όταν δεν μπορούν ούτε να γελάσουν, σωπαίνουν. Ο Θανασάκης της διπλανής πόρτας. Ο Νεοέλληνας του Βέγγου. Η καρπαζιά του Τσιφόρου. Ο Χατζηαβάτης. Σκύψιμο και υποταγή, και επανάσταση από τον καναπέ. Εις οιωνός άριστος, αμύνεστε περί πάτρης. Ποιά πατρίδα κύριε λαϊκιστή, που την κάνατε θρύψαλα; Ποιά Ελλάδα, κύριε πολιτικέ, που την κάνατε δίσκο επαιτείας; In nomine patri, et fili spiritu sancte, και σηκώνετε λάβαρα και σταυρούς, και ρίχνετε κορώνες που βρωμάνε λιβάνι, και χτυπάτε καμπάνες και σήμαντρα, εις το όνομα των αρχαίων υμών προγόνων, που τους ντύσατε παπάδες.
Φως...περισσότερον φως. Μας κλέβετε που μας κλέβετε. Ανεβάστε τους διακόπτες. Παντού σκοτάδι. Στην εκπαίδευση, στις ιδέες μας, στις επιθυμίες μας, στα όνειρά μας. Τουλάχιστον, αφήστε μια λάμπα αναμμένη. Κι ας πέσουμε πάνω της, σαν την νυχτοπεταλούδα που δεν ξέρει ότι έχει ήδη καταστραφεί.

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Carro Diaro...

Μετά από ένα δεκαήμερο απίστευτης ταλαιπωρίας - δύο καραμπινάτες ιώσεις, και οι δύο να χτυπάνε κατευθείαν στο στομάχι, και κάθε μισή ώρα να τρέχω να αγκαλιάσω το "πορσελάνινο εξπρές" - επανέρχομαι. Μόλις και μετά βίας έβρισκα το κουράγιο να γράψω κανένα σχόλιο σε blogs που επισκέπτομαι συχνά, αλλά για καινούριο post, ούτε κουβέντα. Σήμερα όμως το πήρα απόφαση. Έφτιαξα μια κούπα χαμομήλι, έχω μια χούφτα Immodium δίπλα - όσοι δεν ξέρετε τι είναι τούτα τα κέρατα, ατυχήσατε, δεν πρόκειται να σας πω -, έστριψα ένα τσιγάρο και κάθισα μπροστά στο πληκτρολόγιο, με σκοπό να γεννήσω λέξεις και ιδέες. Η αρχή είναι δύσκολη. Μετά, είναι σα να σε παίρνει η κατηφόρα.
Διάφορα συνέβησαν τις τελευταίες δύο βδομάδες. Πρώτον, αποκτήσαμε καινούριο αρχιεπίσκοπο. Habemus papam κι εμείς, για να μη λένε οι Καθολικοί, αλλά εμείς δεν το ανακοινώνουμε με καπνό από το Κονκλάβιο, αλλά με κόκκινη λάμπα έξω από την Αρχιεπισκοπή - ε, τώρα δηλαδή, να μη μου'ρθει κι εμένα του άθεου ο παραλληλισμός με μια "άλλη" κόκκινη λάμπα; Δεν πρόλαβε να κρυώσει ο Χριστόδουλος, και πήραν φωτιά οι κάλπες. Ε, τι; Ολόκληρη ορθοδοξία και να μείνει ακέφαλη; Δεν κάνει!
Εν τω μεταξύ, το μαλλιοτράβηγμα Μάκη - Θέμου καλά κρατεί, υπό την σκιά του φουνταριστού Ζαχόπουλου, με την κυβερνητική παράταξη να έχει πάρει φτυάρια, αξίνες και χώμα για να αρχίσει το κουκούλωμα. Φευ, εκεί που ρίχνει τις πρώτες φτυαριές, ανοίγει η τρύπα της Siemens. Τι να πρωτοκουκουλώσεις, Κωστάκη; Έχεις και το ασφαλιστικό να αιωρείται ως Δαμόκλειος Σπάθη. Κι ενώ όλη η Ελλάδα παραλύει από απεργίες, πορείες και αγανάκτηση, το Υπουργείο γράφει άπαντες στα παλαιότερα των υποδημάτων του και συνεχίζει την "αναδόμηση". Ωραία πράγματα εν Ελλάδι. Δεν πάτε σπίτια σας λέω γω - ή, προτιμότερο, στο διάολο;
Ανάμεσα στ' άλλα, με παίρνουν τηλέφωνο την περασμένη Πέμπτη. Και σκάει η ερώτηση: "Που θα Βαλεντινίσεις;". "Που θα τι;", απαντάω μπερδεμένος. "Αύριο, ντε, που θα γιορτάσεις;". Κατάλαβα. Έχουμε και τον Άγιο Βαλεντίνο. Μα τους αρχαίους Θεούς, τι ηλίθια, ματαιόδοξη γιορτή και δαύτη! Έχει καεί η γούνα μου από αυτό το πράγμα, πρέπει να το γιορτάσω κιόλας; Κι επειδή ένα πρεζόνι πέθανε στα εικοσιεννιά του πριν από ογδόντα χρόνια και βάλε, πρέπει να κάνουμε πλούσια τα ανθοπωλεία. Κάτι τέτοια βλέπω και μου γυρίζουν τ'αντερα ανάποδα.
Και έρχεται το Σάββατο. Άρον άρον τα μαζεύω Σάββατο πρωί από την Αθήνα και γυρίζω στην εστία μου. Έρχεται παγετός, πολικό ψύχος, Εποχή των Παγετώνων, θα κατεβούν μαμούθ από την Σιβηρία. Έχετε δει το "Μετά την επόμενη ημέρα"; Κάτι τέτοιο. Μεσημεράκι αρχίζει το χιόνι. Κάτι νιφάδες τεράστιες, σα τσιπς - "ταμπάχλες" τα λέμε εμείς εδώ - , σε μισή ωρίτσα το έχει στρώσει. Επικοινωνώ με Αθήνα. "Τι γίνεται εκεί κάτω;", ρωτάω. "Είναι υπέροχα!", απαντάνε. Και την ίδια στιγμή, κόβεται το ρεύμα. Όχι και τόσο υπέροχα, ν' ακούς τον αγώνα από το ράδιο και να νομίζεις ότι έχουμε Κατοχή.
Δευτέρα σήμερα, και ξυπνάω με ήλιο. Έχει ακόμα χιόνι κάτω, αλλά ο ουρανός είναι καθαρός. Ωραία, σκέφτομαι, μια και δουλεύω απόγευμα, να βγω λίγο έξω. Τι το' θελα! Με το που ξεμυτίζω, με χτυπάει ένας Βοριάς, άλλο πράγμα. Ξύλιασα. "Μέσα!", λέω. Στο καλοριφεράκι μου! Στα παπλωματάκια μου! Τσαγάκι ζεστό, βουτήματα και τσιγαράκι. Μέχρι το απόγευμα, έχουμε καιρό.

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

Ελλάς Ελλήνων Ταλιμπάν

Τελικά έζησα για να το δω και αυτό. Δεν έχω καμία αμφιβολία πλέον. Αυτή η χώρα, η Ελλάδα, κάνει στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών και οδεύει με βήμα ταχύ προς τον θεοκρατικό εθνικισμό. Κοιτάξτε λοιπόν τι έγινε χθες στην κηδεία του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, και ετοιμαστείτε για εμφύτευση τριχών.
Στο τέλος της εξόδιας ακολουθίας, ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος πήρε την θέση του στο βήμα για την εκφώνηση επικήδειου λόγου. Αρχίζει λοιπόν με την προσφώνηση της παρευρισκόμενης πολιτικής ιεραρχίας, αρχίζοντας βέβαια από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια. "Αξιότιμε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, κε Κάρολε Παπούλια". Μέχρι εδώ καλά. Συνεχίζει με τον Πρωθυπουργό της χώρας. "Αξιότιμε Πρωθυπουργέ της Ελλάδος, κε Κωνσταντίνε Καραμανλή". Πάει καλά, ουδέν μεμπτόν. Συνεχίζει με ολόκληρη της ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οικουμενικός Πατριάρχης, Μητροπολίτες... Εις εχέφρων και λογικός άνθρωπος θα περίμενε μετά τον Πρόεδρο της Βουλής, τον κο Σιούφα, τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τους αρχηγούς των κομμάτων...γενικά, την ιεραρχία της πολιτικής ηγεσίας αυτού του κράτους. Αμ δε! Τρίτον τη τάξει λοιπόν, στην πολιτική ηγεσία της Ελλάδας, ποιόν λέτε ότι έβαλε; "Τέως Βασιλεύ της Ελλάδος, Κωνσταντίνε"!!! Έτσι, με bold γράμματα, για να πέφτει το μάτι σας κατευθείαν πάνω του! Παρακάτω δεν άκουσα τίποτα. Είχα ξαπλώσει φαρδύς πλατύς στο πάτωμα και έπιανα το στομάχι μου από το γέλιο.
Φυσικά, δεν είναι αστείο. Δεν ήταν γέλιο χαράς. Ήταν νευρικό γέλιο. Τούτος δω πάει για Αρχιεπίσκοπος; Δεν έμαθε ακόμα ότι ο Κοκός, όχι μόνο δεν ανήκει στην πολιτική ηγεσία της Ελλάδας, δεν είναι καν Έλληνας πολίτης; Τολμάει να σκεφτεί κάποιος τι έχει να γίνει έτσι και βγει Αρχιεπίσκοπος ο Άνθιμος;
Από την άλλη, καταλαβαίνω. Και τον Άνθιμο, και τον Πανίκα, και τον Καρατζαφέρη. Χωρίς Κώτσο Βασιλιά, πως θα πάρουμε την Πόλη και την Αγια Σοφιά; Έλα μου ντε!