Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007

Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού

Είναι η αγάπη ζήτημα αναμνήσεων; Φωλιάζει στο μυαλό μας ή κάπου αλλού; Μπορούμε να την σβήσουμε σα να μην υπήρξε ποτέ; Και, αν ναι, τι λόγο έχουμε να το κάνουμε;
Τέτοια ερωτήματα- σπαζοκεφ
αλιές μόνο ο Charlie Caufman θα μπορούσε να κάνει. Μετά την τραγελαφική πραγματεία πάνω στην εμμονή της διασημότητας του "Being John Malkovich" και τον σουρεαλιστικό οδοστρωτήρα στο "Adaptation", αποφασίζει να ηρεμήσει λίγο, να κατεβάσει την ταχύτητά του και να πάρει μια ανάσα. Το αποτέλεσμά είναι ίσως το πιό μεστό, προσγειωμένο και όμορφο σενάριο που έχουμε δει από την πένα του.
Ο Joel και η Clementine αντιμετωπίζουν την φθορά στην σχέση τους. Μια φθορά που μοιάζει αναπόφευκτη και που, όταν φτάνει στο ζενίθ της, δεν τους αφήνει τίποτε άλλο από θυμό. Η απόφαση είναι κοινή και για τους δυο: όχι μόνο χωρίζουν, αλλά επιλέγουν να σβήσουν τελείως ο ένας τον άλλον από την μνήμη τους. Μόνο που ο Joel μετανιώνει. Και αρχίζει μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σώσει ό,τι μπορεί από τις αναμνήσεις του για την Clementine, κρύβοντας την στις πιό κρυφές γωνίες του μυαλού του, σε μια σκληρή μάχη ενάντια στην διαδικασία που απειλεί να καταστρέψει αυτό που κάποτε αγάπησε.
Στον ρόλο του Joel βρίσκουμε - χωρίς αυτό να αποτελεί έκπληξη - τον Jim Carrey στην καλύτερη στιγμή της, συχνά διφορούμενης, καριέρας του. Έναν Carrey που κινείται από το σοβαρό στο αστείο και από το δραματικό στο κωμικό με απίστευτη άνεση, χωρίς να καταφεύγει σε νόρμες που μπορεί να καταλήξουν γελοίες. Μια ερμηνεία γεμάτη, αληθινή, πιστή, μια ερμηνεία που περιμέναμε ότι θα τον ανέβαζε πανεύκολα στο βήμα των Όσκαρ για τον ευχαριστήριο λόγο του, αν δεν είχε την ατυχία να πέσει την ίδια χρονιά σε δυο μεγάλους "αντιπάλους": πρώτα στην επιδεικτική αδιαφορία της Ακαδημίας που δεν τον έβαλε καν στην πεντάδα (γιουχάισμα παρακαλώ!) και, ύστερα, στον Jammie Fox του "Ray". Στην τελευταία σκηνή δεν αμφιβάλλουμε ότι η αγάπη του είναι πέρα για πέρα αληθινή, αλλά εξίσου αληθινή είναι η αγωνία του και το βάρος της απώλειας. Όμως δεν μπορούμε να τον λυπηθούμε. Αντίθετα, νομίζω πως τον ζηλεύουμε.
Δίπλα του, η Kate Winslet. Την είχα ερωτευθεί παράφορα στο "Heavenly Creatures", την μίσησα σφόδρα στον "Τιτανικό" και, τώρα, δεκατρία χρόνια μετά, ήρθε για να ξαναμπεί στην καρδιά μου. Μέσα από μύρια κύματα αποτυχημένων σχέσεων και πλασματικών φιλιών, η Clementine έχει κερδίσει σοφία, την σοφία κάποιου που ξέρει πως το μόνο που πραγματικά χρειάζεται είναι ένας άνθρωπος δίπλα του, ένα πρόσωπο να πει μια καλημέρα, κάποιον να ξυπνήσει δίπλα του το πρωί. Όταν χωρίζουν, ο πόνος της είναι αληθινός. Όμως δεν είναι θυμωμένη με τον Joel. Περισσότερο θυμωμένη είναι με τον εαυτό της. Κι αυτό γιατί δεν μπορεί να καταλάβει που έχει κάνει το λάθος. Δίκαια η υποψηφιότητά της για το Όσκαρ Α' Γυναικείου, αλλά καμία ελπίδα μπροστά στην Hilary Swank του "Million Dollar Baby".
Πίσω από την κάμερα αλλά και από το σενάριο βρίσκεται ο Michel Gondry, περισσότερο γνωστός από την άλλη του συνεργασία με τον Caufman, στο "Human Nature". Θεωρώ εκπληκτικό το παιχνίδι του με την κάμερα και τους ευρυγώνιους φακούς, μια δουλειά στην οποία διακρίνω ίχνη από Terry Gilliam, χωρίς όμως το "βάρος" και το "πνίξιμο" του "Brazil" ή του "Fisher King". Οι υπερβολές δεν αποφεύγονται - ιδιαίτερα στις σκηνές των αναμνήσεων - αλλά είναι τόσο λειτουργικές που νομίζω πως τίποτα δεν θα δούλευε αν δεν υπήρχαν.
Τέλος, δεν μπορεί κανείς να μην προσέξει τους δεύτερους ρόλους, ιδιαίτερα τον Elijah Wood και την Kirsten Dunst (αγαπάω τρελά!) σε ρόλους που λες και γράφτηκαν γι'αυτούς. Και ρίξτε και μια πιο προσεκτική ματιά στον Tom Wilkinson ("The Full Monty") στον ρόλο του γιατρού, και ίσως δείτε αυτό που είδα κι εγώ: έναν πραγματικά σπουδαίο, αλλά παρεξηγημένο ηθοποιό.
Βλέποντας μια ταινία του Caufman, έχεις μόνο δύο επιλογές. Ή την αγαπάς ή την μισείς. Ενδιάμεσος δρόμος δεν υπάρχει. Αυτή την ταινία την αγάπησα. Ένιωσα ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Εαν δεν την έχετε δει, σας την προτείνω χωρίς δεύτερη κουβέντα. Και, αφού την δείτε, κοιτάξτε στα μάτια τον ή την σύντροφό σας. Σας υπόσχομαι ότι θα ανακαλύψετε πολλά περισσότερα από αυτά που νομίζετε ότι ήδη ξέρετε.










Βαθμολογία......................9,5/10

International Movie Database : http://www.imdb.com/title/tt0338013/

Trivia: Ο τίτλος είναι στίχος από το "Eloisa to Abelard" του Alexander Pope. Αν έχετε την υπομονή να διαβάσετε από αγγλικά, δείτε το εδώ. Πραγματικά αξίζει τον κόπο!

Εθνικόφρονες πυροπαθείς

Αντιγράφω από την "Κωμικοτραγική Ιστορία του Νεοελληνικού Κράτους", του Βασίλη Ραφαηλίδη: "...Οργάνωσε [σ.σ ο Καποδίστριας] ταμείο για την περίθαλψη των χηρών και των ορφανών του πολέμου. Και έγινε χαμός. Εμφανίστηκαν εκατοντάδες χήρες με σύζυγο ολοζώντανο και ορφανά με όμορφες μανάδες. Είναι τότε που ανακάλυψαν οι Έλληνες πως οι υπηρεσίες προς την πατρίδα είναι, πριν από το κάθε τι, μια συμφέρουσα εργασία. Τότε εμφανίστηκαν και οι πρώτοι επαγγελματίες εθνικόφρονες, όπως θα λέγαμε σήμερα...".
Εκατόν ογδόντα χρόνια μετά, η τραγωδία της Πελοποννήσου και το Ταμείο Στήριξης των πυρόπληκτων αποτελούν νέο πεδίο δόξης λαμπρό για τους εν Ελλάδι εθνικόφρονες και εθνοκάπηλους. Γιατί μην νομίζετε ότι τέτοιοι υπάρχουν μόνο ανάμεσα στους πολιτικούς αυτής της ταλαίπωρης χώρας. Υπάρχουν και ανάμεσα στους πολίτες (οιονεί ψηφοφόρους). Και αυτοί είναι οι χειρότεροι.
Χθες λοιπόν, πρώτη μέρα εφαρμογής των μέτρων στήριξης για τους πυρόπληκτους, έγινε ο γνωστός ελληνικότατος χαμός. Κάτοικοι Αθηνών εμφανίστηκαν ως κάτοικοι Ηλείας για να διεκδικήσουν το επίδομα των 3000 ευρώ, ανοιχτομάτηδες μοίραζαν πλαστές ταυτότητες ακόμα κι έξω από τις τράπεζες, αθίγγανοι ζητούσαν τα δέκα χιλιάδες ευρώ για κατεστραμμένη οικοσκευή λόγω...ψυχικής οδύνης (ρίξτε μια ματιά στο κατατοπιστικότατο άρθρο του Έθνους έτσι όπως αναδημοσιεύτηκε εδώ). Απείρου κάλλους σκηνές εκτυλίχθηκαν μπροστά σε πολλά υποκαταστήματα όταν "αληθινοί" πυροπαθείς κόντεψαν να έρθουν στα χέρια με πυροπαθείς "γιαλαντζί". Ακόμα και πραγματικοί πυροπαθείς (κι εδώ ετοιμάστε τα χάπια σας!) επιχείρησαν να λάβουν το επίδομα παραπάνω από μια φορές! Και, φυσικά, οι ουρές ...πανταχού παρούσες!
Μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις, είμαστε υποχρεωμένοι να αφήσουμε για λίγο την γνωστή καραμέλα "το Κράτος φταίει!" και να κοιτάξουμε για λίγο στον καθρέφτη. Μερικές φορές, ναι , φταίει το Κράτος και η εκάστοτε Κυβέρνηση. Κάποιες φορές όμως, φταίμε εμείς. Βέβαια, κάποιος θα πει μα χθες δεν υπήρχε κανένας έλεγχος από το κράτος! Όλα ξεκινούν από μας όμως. Η βασική αρχή της Δημοκρατίας είναι "για τον Λαό και από τον Λαό". Όλα ξεκινούν από μας και τα αποτελέσματα καταλήγουν σε μας. Όταν κάποιος μπαζώνει το ρέμα και χτίζει την βιλίτσα του ανάμεσα στα πεύκα, δεν έχει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται όταν, με την πρώτη βροχή, γίνει η αυλή του λιμάνι. Αντίστοιχα, όταν ρίχνεις το φακελάκι στην κάλπη, έχοντας τον σταυρό δίπλα στο όνομα κάποιου αποδεδειγμένα ηλίθιου, δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι όταν όλα γύρω σου καταρρέουν. Εσύ τους έβαλες εκεί που είναι και τους επέτρεψες να καθίσουν στον σβέρκο σου και να τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο. Εσύ...εγώ...ο δίπλα. Όταν κάνεις κριτική, πρέπει πρώτα να έχεις κάνει αυτοκριτική. Αλλά, στην Ελλάδα, η κριτική περισσεύει. Η αυτοκριτική πάσχει.
Μέχρι λοιπόν να μάθουμε να κάνουμε αυτοκριτική και να χρησιμοποιούμε τα αποτελέσματά της προς όφελός μας- μέχρι δηλαδή να μάθουμε πως να μαθαίνουμε από τα λάθη μας - οι εθνικόφρονες και οι εθνοκάπηλοι θα υπάρχουν και θα κυκλοφορούν ανάμεσά μας, θα τρώνε από το πιάτο μας και θα φωνάζουν τρεις φορές την ημέρα "Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω το Έθνος!", ίσα ίσα για να μην καταλαβαίνουμε εμείς οι υπόλοιποι τι καθάρματα είναι.
Ζήτω η Ελλάδα λοιπόν! Ζήτω το Έθνος! Ζήτω και η Αφρικάνικη Ελληνική Δημοκρατία!

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

Και το Σαρρή χτενίζεται...

Πολλά ηρεμιστικά έχω χρειαστεί τις τελευταίες ημέρες.
Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ από χτυπημένο σκληρό, αρχίζει το πανελλαδικό barbecue. Για να πω την αλήθεια, δεν πολυκατάλαβα τι έγινε στην αρχή. Πυρκαγιές στην Πελοπόννησο, ακούω στις ειδήσεις. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, σκέφτομαι και χαλαρώνω. Μετά ακούω ότι απειλούνται χωριά. Μέχρι να καταλάβω τι έχω ακούσει, αρχίζει ο πανικός. ΝΕΚΡΟΙ! 6...9...13...15...21. Δεν προλαβαίνω να μετρήσω. Η νεκρολαγνεία στα κανάλια παίρνει τ' απάνω της. Καρβουνιασμένα πτώματα, ο ένας, πύρινος θάνατος, ο άλλος, εθνική τραγωδία ο τρίτος. Και το κοντέρ του Χάρου να μετράει προς τα πάνω. Οι κάμερες να κεντράρουν οφθαλμολάγνα στην γιαγιά που τραβάει τα μαλλιά της. Κι ενώ ο τύπος με το καπνισμένο φανελάκι, αναψοκοκκινισμένος, κλαίγοντας με αναφιλητά, προσπαθεί να σβήσει το σπίτι του που έχει λαμπαδιάσει με το λάστιχο του ποτίσματος , ένα μικρόφωνο χώνεται μπροστά του. "Πως αισθάνεστε για την καταστροφή;", ρωτάει η δημοσιογράφος με το ταγέρ και το μαλλί κομμωτηρίου. Της κατεβάζεις όλα τα καντήλια και τους Αγίους του εορτολογίου ή όχι;
Εν τω μεταξύ, πρώτη φορά στα εικοσιεννιά μου χρόνια ακούω τους εκπροσώπους της Κυβέρνησης να λένε τόσες πολλές μαλακίες μαζεμένες. Μετά την αλήστου μνήμης "ασύμμετρη απειλή", ήλθε και ο Βουλγαράκης- Υπουργός Πολιτισμού, για τ' όνομα του Θεού!- για να πετάξει το αμίμητο: "Γλιτώσαμε τον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας, απλά καήκανε κάτι δέντρα.".Και μιλάει για το Ιερό Άλσος του Κρονίου λόφου, γαμώτο, από το οποίο δεν έμεινε ούτε κλαδάκι! Συγνώμη κε Υπουργέ, αλλά πόσο μαλάκας είστε;
Και σήμερα έρχεται το τελευταίο να με αποτελειώσει.
Μου λέει ο αδερφός μου "έλα να δεις κάτι!". Και βλέπω το βίντεο της προεκλογικής εκστρατείας της αοιδού Έφης Σαρρή. Για ένα λεπτό και εικοσιτέσσερα δευτερόλεπτα που διαρκεί, αισθάνομαι εντελώς φυτό. Μα τους Θεούς των Ελλήνων, αν ήμουνα μέλος κόμματος με τέτοιο πράγμα στο ψηφοδέλτιο μου, θα έκανα χαρακίρι!
Συννέλληνες, δεν αντέχεται η κατάσταση! Σας παρακαλώ...σταματήστε την Ελλάδα να κατέβω!

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007

Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων

Τον φανταζόμαστε σαν τροφαντό μωράκι με χρυσές μπούκλες,φτερά στην πλάτη και πονηρό χαμόγελο. Κατά καιρούς έχει λατρευτεί σαν το ύψιστο αγαθό.Μονοπωλεί το ενδιαφέρον κάθε τομέα της τέχνης:λογοτεχνία, ποίηση, μουσική, κινηματογράφος, θέατρο.Έχει αγαπηθεί και μισηθεί όσο κανείς άλλος.Σίγουρα είναι η απόλυτη διασημότητα.Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω τον Έρωτα, την πιο συμπλεγματική προσωπικότητα στην παγκόσμια Ιστορία!
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, στην ελληνική μυθολογία, μητέρα του ήταν η Αφροδίτη και πατέρας του ο Άρης.Οι αρχαίοι Έλληνες, πάντα διορατικοί, μας λένε κάτι σχετικά απλό: σεξ και διεκδίκηση. Ζητάτε την αλήθεια γύρω από την φύση του Έρωτα; Μην ψάχνετε μακριά. Η απάντηση βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια σας.
Εξετάζοντας τον Έρωτα από μυθολογικής πλευράς,σαν χαρακτήρας ταιριάζει απόλυτα με τον Loki των Σκανδιναβών, τον Besh των Αιγυπτίων,τον Coyot των Ινδιάνων. Ακόμα και στην ελληνική μυθολογία,οι ομοιότητές του με τον Ερμή είναι πολλές. Είναι το πονηρό πνεύμα, ο κατεργάρης που τα αναστατώνει όλα, ο Παγκόσμιος Φαρσέρ που μας αντιμετωπίζει με ειρωνικό χαμόγελο.Ο σημερινός Έρωτας δεν απέχει πολύ. Σίγουρα, πολλοί από εσάς τους ερωτευμένους,έχετε στηθεί μπροστά στον καθρέφτη και έχετε αναρωτηθεί που έχετε μπλέξει. Μην ανησυχείτε. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να αισθάνεστε μπερδεμένοι.
Στην σύγχρονη εποχή, ας κοιτάξουμε λίγο τον Gabriel Garcia Marquez.Στο "Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας", παρουσιάζει τον Έρωτα μέσα από τις περιπέτειες ενός ερωτικού τριγώνου, και τον αναλύει σαν υπαρκτή ασθένεια, την οποία παρομοιάζει με την χολέρα ως προς τα συμπτώματα (εξ ου και ο τίτλος). Στο "Περί Έρωτος και Άλλων Δαιμονίων" πάει λίγο μακρύτερα, και ο Έρωτας γίνεται κοινωνικοπολιτική ασθένεια. Όπως και να'χει ο Marquez βλέπει τον Έρωτα σαν συμπτώματα, ενδείξεις και όχι σαν συστατικό του ψυχισμού μας. Δεν υπάρχει τίποτα το ψυχικό στον Έρωτα. Υπάρχει μόνο η σωματική του πλευρά. Έχουμε λόγο να υιοθετήσουμε τις απόψεις του; Δεν ξέρω. Εξαρτάται από το πόσο ρομαντικοί είμαστε. Εγώ πάντως τείνω να συμφωνήσω.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι, τελικά, ο Έρωτας δεν είναι "ο ασπασμός των αγγέλων προς τ' άστρα". Πάω στοίχημα ότι ούτε ο ίδιος ο Ουγκώ δεν κατάλαβε τι εννοούσε με την φράση αυτή.

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2007

Μαθε παιδί μου γράμματα

Γράφει ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο βιβλίο του Ιστορία (Κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους : "...Η απομυθοποίηση του [ του Μακρυγιάννη ] είναι πρόβλημα εθνικής προτεραιότητας.Αποκλείεται να έχουμε την αξίωση να μπούμε στην Ευρώπη με τα Απομνημονεύματά του υπό μάλης." Και έχει δίκιο. Η Ελλάδα είναι ένα νεαρό κράτος που έχει καταφέρει να γεμίσει με ήρωες και εθνοπατέρες. Είναι ώρα να αρχίσουμε να ξεφορτώνουμε τα μπάζα από πάνω μας.
Όλα τα παραπάνω με αφορμή την αναγγελία των αλλαγών στο περιβόητο πια βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού από την Υπουργό Παιδείας Μαριέτα Γιαννάκου. Όπως ήταν φυσικό, οι απανταχού θεματοφύλακες των παραδόσεων, των οσίων και των ιερών δεν έχασαν την ευκαιρία να δημαγωγήσουν αφρίζοντες στα διάφορα παράθυρα (ο εκπρόσωπος Τύπου του ΛΑ.Ο.Σ Άδωνις Γεωργιάδης κόντεψε να πάθει συμφόρηση από τις αγριοφωνάρες σήμερα στην εκπομπή του), οι εκπρόσωποι της Κυβέρνησης περιορίστηκαν σε ρόλο σάκου του μποξ προσπαθώντας να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, ενώ δεν έλειψαν και οι γραφικότητες τύπου Ζουράρι, του οποίου τις χθεσινές δηλώσεις ακόμα προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω.Εν μέσω όλων αυτών των χαριτωμένων και τυπικά Ελληνικών, δεν μπορώ παρά να χρησιμοποιήσω την ρήση του τρισμέγιστου Νίκου Τσαμτσίκα: "Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας;;;"
Για να είμαστε ειλικρινείς, το βιβλίο έχει λάθη και ελλείψεις. Εκείνο το "συνωστίζονταν" της πρώτης έκδοσης δεν με χάλασε καθόλου - ένα παιδάκι 11 χρονών μπορεί να καταλάβει ότι, εν έτει 1922, σε καιρό πολέμου,δεν συνωστίζονταν για πλάκα όπως ηλιθιωδώς αναφέρθηκε - αλλά μια αναφορά για τον κακό χαμό που γινόταν στα μετόπισθεν, θα έδινε μια πληρέστερη εικόνα, φροντίζοντας όμως να αποφύγουμε το σπλάτερ τύπου Φούλτσι, τα εντόσθια και τα παλουκωμένα κεφάλια. Το άλλο περί Οθωμανικής Διοίκησης είναι λίγο πατάτα
μια και, όσα προνόμια και να μας έδιναν, στην ουσία ήμασταν υπό κατοχή και μάλιστα βαρβάτη. Για να πάμε πιο πίσω, η Αναγέννηση κάθε άλλο παρά εποχή ευτυχίας μπορεί να θεωρηθεί. Μην ξεχνάμε τον Εκατονταετή Πόλεμο, την Ισπανική Ιερά Εξέταση, το ξεμάλλιασμα μεταξύ της Ισπανίας και της Αγγλίας, το τουρλουμπούκι που ακολούθησε όταν ο Ερρίκος ο VIII αποσχίστηκε από τον Πάπα και έστησε δικό του μαγαζί (βλέπε προτεστάντες). Βεβαίως, τα λες κάτι τέτοια σε παιδάκια της έκτης; Δύσκολο. Αλλά η λογική του "τρία πουλάκια κάθονταν" και "τι ωραία τι καλά" μόνο σύγχυση μπορεί να δημιουργήσει.
Από την άλλη μεριά, ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Ναι, κύριοι, όσο και να ωρύεστε, το κρυφό σχολειό είναι μύθος (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχε έλεγχος στην εκπαίδευση), ο ανώτερος κλήρος ήταν ενάντια στην Επανάσταση, ο Π.Π.Γερμανός δεν σήκωσε τίποτα στην Αγία Λαύρα γιατί απλά δεν ήταν εκεί, η Επανάσταση δεν άρχισε στις 25 του Μάρτη αλλά στις 24 Φλεβάρη με την προκήρυξη του Υψηλάντη και δεν ξεσηκώθηκε "σύσσωμος ο ελληνισμός ενάντια στους Τούρκους" αλλά οι πεινασμένοι Έλληνες , Αρβανίτες, Σλάβοι, Οθωμανοί, χριστιανοί και μουσουλμάνοι ενάντια σ'αυτούς που τους έπιναν το αίμα (θυμηθείτε μόνο τους Έλληνες κοτζαμπάσηδες που ρούφαγαν το μεδούλι ακόμα και της μάνας τους). Όλα αυτά είναι αλήθειες, και κάποτε πρέπει να βρούμε τα κότσια να τα αντιμετωπίσουμε.
Κάθε λαός έχει τους ήρωες, έχει και τα καθάρματα του.Κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο και, συχνά, χρήσιμο. Είναι δείγμα υγείας σε μια κοινωνία να μπορεί να τα αντιμετωπίσει και τα δύο.Για να παραφράσουμε λίγο τον Μπρεχτ, "αλίμονο στους λαούς που έχουν ανάγκη από τόσους πολλούς ήρωες."