Σάββατο 26 Απριλίου 2008
Δευτέρα 21 Απριλίου 2008
Στο πλεκτό...
Όταν ξεκίνησα αυτό το blog, έδωσα δύο υποσχέσεις στον εαυτό μου. Πρώτον, δεν θα δημοσίευα τίποτα σχετικά με μουσική. Δεύτερον, δεν θα δημοσίευα τίποτα σχετικά με αθλητικά. Ο λόγος είναι σχετικά απλός και ισχύει και για τις δύο πλευρές του θέματος: πλήρης άγνοια. Δυστυχώς ή ευτυχώς, θα παραβιάσω την υπόσχεσή μου - οποία πρωτοτυπία! - τουλάχιστον για το δεύτερο σκέλος. Ελπίζοντας να είναι και η τελευταία φορά, θα ασχοληθώ λίγο με την καυτή πατάτα της αθλητικής επικαιρότητας, δηλαδή το θέμα Ολυμπιακού-Απόφαση του CAS-σφήνα της ΑΕΚ.
Καταρχήν, να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Είμαι Ολυμπιακός παιδιόθεν, και αν αυτό μετρά εις βάρος μου ως προς την αντικειμενικότητά μου, μισή ντροπή δική μου, μισή δική σας. Πρόθεσή μου είναι να γράψω τις σκέψεις μου και για τις δύο πλευρές, αφήνοντας τα συμπεράσματα σε σας.
Από την μια πλευρά, καταλαβαίνω απόλυτα την ΑΕΚ, και συμφωνώ ότι τα πρωταθλήματα πρέπει να κερδίζονται στο γήπεδο. Υπό αυτό το πρίσμα, η ΑΕΚ ήταν καλύτερη από μας στην σεζόν, και άξιζε να τερματίσει πρώτη. Προσθέστε και δεκατέσσερα χρόνια ανομβρίας στην συνταγή, και νομίζω ότι η αντίδραση της ΑΕΚ είναι δικαιολογημένη. Δεν θέλω να ασχοληθώ με τα κατά διαστήματα χάλια της σε περασμένες σεζόν, ούτε και με άρθρα 44 και χαρίσματα χρεών. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν, και εμένα με ενδιαφέρει το τώρα. Στο τώρα, στο σήμερα, η ΑΕΚ ήταν καλύτερη από μας. Άξιζε το πρωτάθλημα; Μάλλον ναι. Στους στραβούς, ο μονόφθαλμος βασιλεύει.
Παρόλα αυτά, δεν πρόκειται να συγχωρήσω ούτε να σεβαστώ κανέναν Ριβάλντο και κανέναν Νικολαΐδη και κανέναν Λυμπερόπουλο, από την στιγμή που, όταν ανοίγουν το στόμα τους, στάζουν χολή. Βασικό προσόν κάθε επαγγελματία είναι η μετριοφροσύνη και, ειδικά για τον Ριβάλντο, φαίνεται ότι βρίσκεται παρασάγγας μακριά από την απόκτησή της. Συμφωνώ ότι είναι μεγάλος παίκτης. Συμφωνώ ότι έχει σηκώσει Παγκόσμιο Κύπελλο. Συμφωνώ ότι είναι ο μεγαλύτερος παίκτης που έχει έρθει στην Ελλάδα. Όλα αυτά δεν αμφισβητούνται. Αλλά, όταν διώχνεσαι κλοτσηδόν από ομάδα της χώρας σου (Παλμέιρας), όταν βασική σου δουλειά σε μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα (Μίλαν) είναι το γυάλισμα του πάγκου, όταν μετρίου αναστήματος αγγλική ομάδα σου λέει "να σε δοκιμάσουμε και βλέπουμε" (Μπόλτον), δεν ξεχνάς ποια ομάδα σε έκανε Θεό στα μάτια της και στην καρδιά της και ποιοι οπαδοί προσκυνούσαν την φανέλα με το όνομά σου, σε μια ηλικία που, κατά γενική ομολογία, συμπληρώνεις ένσημα. Ό,τι και να έγινε μεταξύ του Ριβάλντο και του Κόκκαλη, τρία πρωταθλήματα με τον Ολυμπιακό και συμμετοχές σε Champions League, δεν αφήνουν το δικαίωμα για δηλητήριο. Και αν δεν είχε ανάγκη τον Ολυμπιακό, υπήρχε πάντα η επιλογή του Κατάρ ή των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Καλό του ταξίδι λοιπόν, και θα του κουνήσω το μαντήλι. Συμπληρωματικά, ο Ντέμης και Λυμπερόπουλος χρειάζονται πολλά καντάρια μπάλα ακόμα για να θεωρηθούν ισάξιοι του Τζόλε. Καντάρια που, μάλλον, δεν θα αποκτήσουν (ο ένας σίγουρα). Καλύτερα λοιπόν να μασάς παρά να μιλάς.
Σαν προσθήκη στις παραπάνω σκέψεις, όταν μερικοί ξεκινούν έναν διαγωνισμό, συμφωνούν σε κάποιους κανόνες. Αυτοί οι κανόνες πρέπει να ακολουθηθούν ευλαβικά και, όταν παραβιάζονται, πρέπει η παραβίαση να επισημανθεί για να μην επαναληφθεί. Τίποτα δεν μπορεί να με πείσει ότι η ΑΕΚ θα έκανε κάτι διαφορετικό σε ανάλογη περίπτωση. Μπορεί ο Ολυμπιακός να έπρεπε να μείνει άπραγος από ηθικής (ηθικολογικής) απόψεως, αλλά, από νομικής, είχε κάθε δικαίωμα. Και ο νόμος φτιάχνεται για να χρησιμοποιείται. Και πρέπει να χρησιμοποιείται, όταν δεν είναι κομμένος και ραμμένος- και μην μου πείτε ότι ο νόμος για την συμμετοχή παικτών είναι κομμένος και ραμμένος για τον Ολυμπιακό, γιατί κινδυνεύετε να χάσετε την σοβαρότητά σας.
Τώρα λοιπόν που όλα τελείωσαν, ας δούμε εμείς οι Ολυμπιακοί τι πρέπει να γίνει με την ομάδα μας. Τέτοιες εμφανίσεις δεν συγχωρούνται εύκολα από τον κόσμο. Ας δείτε κι εσείς της ΑΕΚ πως θα γίνετε καλύτεροι. Όσο για σας τους Παναθηναϊκούς, καλύτερα να ξυπνήσετε. Και, επειδή υπάρχει πιθανότητα να διαβάσουν αυτό το post Θεσσαλονικείς, αυτά που κάνετε για τον ΠΑΟΚ δεν φτάνουν. Δεν ξέρω τι μπορεί να σας σώσει, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι η κατρακύλα σας δεν έχει σταματημό. Καλή χρονιά λοιπόν, καλό Πάσχα σε όλους και ραντεβού τον Σεπτέμβριο - κι εύχομαι να έχουν αλλάξει πολλά μέχρι τότε.
Καταρχήν, να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Είμαι Ολυμπιακός παιδιόθεν, και αν αυτό μετρά εις βάρος μου ως προς την αντικειμενικότητά μου, μισή ντροπή δική μου, μισή δική σας. Πρόθεσή μου είναι να γράψω τις σκέψεις μου και για τις δύο πλευρές, αφήνοντας τα συμπεράσματα σε σας.
Από την μια πλευρά, καταλαβαίνω απόλυτα την ΑΕΚ, και συμφωνώ ότι τα πρωταθλήματα πρέπει να κερδίζονται στο γήπεδο. Υπό αυτό το πρίσμα, η ΑΕΚ ήταν καλύτερη από μας στην σεζόν, και άξιζε να τερματίσει πρώτη. Προσθέστε και δεκατέσσερα χρόνια ανομβρίας στην συνταγή, και νομίζω ότι η αντίδραση της ΑΕΚ είναι δικαιολογημένη. Δεν θέλω να ασχοληθώ με τα κατά διαστήματα χάλια της σε περασμένες σεζόν, ούτε και με άρθρα 44 και χαρίσματα χρεών. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν, και εμένα με ενδιαφέρει το τώρα. Στο τώρα, στο σήμερα, η ΑΕΚ ήταν καλύτερη από μας. Άξιζε το πρωτάθλημα; Μάλλον ναι. Στους στραβούς, ο μονόφθαλμος βασιλεύει.
Παρόλα αυτά, δεν πρόκειται να συγχωρήσω ούτε να σεβαστώ κανέναν Ριβάλντο και κανέναν Νικολαΐδη και κανέναν Λυμπερόπουλο, από την στιγμή που, όταν ανοίγουν το στόμα τους, στάζουν χολή. Βασικό προσόν κάθε επαγγελματία είναι η μετριοφροσύνη και, ειδικά για τον Ριβάλντο, φαίνεται ότι βρίσκεται παρασάγγας μακριά από την απόκτησή της. Συμφωνώ ότι είναι μεγάλος παίκτης. Συμφωνώ ότι έχει σηκώσει Παγκόσμιο Κύπελλο. Συμφωνώ ότι είναι ο μεγαλύτερος παίκτης που έχει έρθει στην Ελλάδα. Όλα αυτά δεν αμφισβητούνται. Αλλά, όταν διώχνεσαι κλοτσηδόν από ομάδα της χώρας σου (Παλμέιρας), όταν βασική σου δουλειά σε μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα (Μίλαν) είναι το γυάλισμα του πάγκου, όταν μετρίου αναστήματος αγγλική ομάδα σου λέει "να σε δοκιμάσουμε και βλέπουμε" (Μπόλτον), δεν ξεχνάς ποια ομάδα σε έκανε Θεό στα μάτια της και στην καρδιά της και ποιοι οπαδοί προσκυνούσαν την φανέλα με το όνομά σου, σε μια ηλικία που, κατά γενική ομολογία, συμπληρώνεις ένσημα. Ό,τι και να έγινε μεταξύ του Ριβάλντο και του Κόκκαλη, τρία πρωταθλήματα με τον Ολυμπιακό και συμμετοχές σε Champions League, δεν αφήνουν το δικαίωμα για δηλητήριο. Και αν δεν είχε ανάγκη τον Ολυμπιακό, υπήρχε πάντα η επιλογή του Κατάρ ή των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Καλό του ταξίδι λοιπόν, και θα του κουνήσω το μαντήλι. Συμπληρωματικά, ο Ντέμης και Λυμπερόπουλος χρειάζονται πολλά καντάρια μπάλα ακόμα για να θεωρηθούν ισάξιοι του Τζόλε. Καντάρια που, μάλλον, δεν θα αποκτήσουν (ο ένας σίγουρα). Καλύτερα λοιπόν να μασάς παρά να μιλάς.
Σαν προσθήκη στις παραπάνω σκέψεις, όταν μερικοί ξεκινούν έναν διαγωνισμό, συμφωνούν σε κάποιους κανόνες. Αυτοί οι κανόνες πρέπει να ακολουθηθούν ευλαβικά και, όταν παραβιάζονται, πρέπει η παραβίαση να επισημανθεί για να μην επαναληφθεί. Τίποτα δεν μπορεί να με πείσει ότι η ΑΕΚ θα έκανε κάτι διαφορετικό σε ανάλογη περίπτωση. Μπορεί ο Ολυμπιακός να έπρεπε να μείνει άπραγος από ηθικής (ηθικολογικής) απόψεως, αλλά, από νομικής, είχε κάθε δικαίωμα. Και ο νόμος φτιάχνεται για να χρησιμοποιείται. Και πρέπει να χρησιμοποιείται, όταν δεν είναι κομμένος και ραμμένος- και μην μου πείτε ότι ο νόμος για την συμμετοχή παικτών είναι κομμένος και ραμμένος για τον Ολυμπιακό, γιατί κινδυνεύετε να χάσετε την σοβαρότητά σας.
Τώρα λοιπόν που όλα τελείωσαν, ας δούμε εμείς οι Ολυμπιακοί τι πρέπει να γίνει με την ομάδα μας. Τέτοιες εμφανίσεις δεν συγχωρούνται εύκολα από τον κόσμο. Ας δείτε κι εσείς της ΑΕΚ πως θα γίνετε καλύτεροι. Όσο για σας τους Παναθηναϊκούς, καλύτερα να ξυπνήσετε. Και, επειδή υπάρχει πιθανότητα να διαβάσουν αυτό το post Θεσσαλονικείς, αυτά που κάνετε για τον ΠΑΟΚ δεν φτάνουν. Δεν ξέρω τι μπορεί να σας σώσει, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι η κατρακύλα σας δεν έχει σταματημό. Καλή χρονιά λοιπόν, καλό Πάσχα σε όλους και ραντεβού τον Σεπτέμβριο - κι εύχομαι να έχουν αλλάξει πολλά μέχρι τότε.
Σάββατο 12 Απριλίου 2008
Η Πυρηνική Συντήρηση του Μοτοποδηλάτου του Ζαφφοντ Μπίμπλμπροξ...
...ή, "Τι Συμβαίνει Όταν Στον Δρόμο Για το Κέντρο Του Γαλαξία Δεν Υπάρχει Κανένα Μοτέλ".
Μη ανησυχείτε. Ενάντια σε όλα τα δεδομένα, δεν τρελάθηκα ακόμα. Τα παραπάνω - όπως και το βιντεάκι που ανοίγει το σημερινό μου post - είναι μόνο ένας φόρος τιμής στον πιό πλακατζή επιστήμονα όλων των εποχών: τον Douglas Adams.
"Πλακατζής Επιστήμονας": επιτρέψτε μου να καταχραστώ λίγο από το χρόνο σας για να προσφέρω κάποιες σκέψεις σχετικά με τον χαρακτηρισμό αυτόν.
Πλακατζής: Το χιούμορ του Adams, κλασικά αγγλικό και φλεγματικό, είναι σαν ένα καλό εξάσφαιρο στα χέρια του Clint Eastwood: γρήγορο, αμείλικτο και θανάσιμα ακριβές. Μην κάνετε το λάθος και δεν τον πάρετε στα σοβαρά - ο Adams χτυπάει χωρίς οίκτο και χωρίς τύψεις. Πιστεύετε ότι είστε το κέντρο του κόσμου; Έχετε την εντύπωση ότι όλα γύρω σας δημιουργήθηκαν για σας; Έχετε την εντύπωση ότι το Σύμπαν σας χρωστάει; Ο Adams είναι εχθρός σας. Δεν σκοπεύει να σας κάνει να γελάσετε αλλά να σας γελοιοποιήσει. Όχι μόνο να καταρρίψει τις ιδέες σας, αλλά να τις ξεσκεπάσει γιαυτό που πραγματικά είναι: γελοίες, μικροπρεπείς και εγωιστικές. Σύμφωνα με τα λόγια του Thomas Jefferson "...ο εξευτελισμός είναι το μόνο όπλο ενάντια σε γελοίες ιδέες". Και ο Adams γίνεται ο καλύτερος εκφραστής αυτής της ιδέας.Το χιούμορ μεταβάλλεται σε όπλο εναντίον σας, διδάσκει την μετριοφροσύνη. Προσέξτε! Είναι τόσο επώδυνα απλό: το νυστέρι έχει μια κοφτερή άκρη. Το πιάνεις και κόβεις.
Επιστήμονας: Αν πέσετε στην παγίδα και δεν πάρετε τον Adams στα σοβαρά, μην κάνετε το δεύτερο ολέθριο λάθος όταν αποφασίσετε να τον αντιμετωπίσετε: μην σχηματίσετε την εντύπωση ότι δεν ξέρει τι λέει. Η Επιστήμη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της λογοτεχνίας του, και την πάει ακόμα παραπέρα. Δεν την αφήνει στεγνή και απρόσωπη αλλά της προσθέτει δέος, σχεδόν θρησκευτικότητα. "Μα...τι το επιστημονικό έχει ένας ψυχάκιας αυτοκράτορας με δύο κεφάλια και υπέρμετρο ναρκισσισμό;;;", εύλογα ρωτάτε. Τρίτο λάθος...συγνώμη, χάσατε. Το θέμα δεν είναι η μαθηματική ακρίβεια της επιστήμης ή η αληθοφάνεια. Αν θέλετε κάτι τέτοιο, κλείστε το βιβλίο και πηγαίνετε στο Πλανητάριο...ή ανοίξτε κανένα βιβλίο του Asimov ή του Clarke. Δεν έχετε καμία δουλειά εδώ. Η εμμονή του Adams είναι η Επιστήμη σαν αίσθημα, σαν πηγή έμπνευσης. Αποδεικνύει ότι η Επιστήμη μπορεί να συνυπάρχει με την τέχνη, με το συναίσθημα, με την έμπνευση, την "πνευματική" εμπειρία - "πνευματική" ελλείψει καλύτερης λέξης. Και με το χιούμορ. Ναι, οι επιστήμονες μπορούν να κάνουν πλάκα, με όλους και με όλα. Θεός, είπατε;;; Τι δουλειά έχει αυτός εδώ; Καμία απολύτως! Ο Douglas Adams είχε το θάρρος - και το θράσος, γιατί χρειάζεται κι αυτό - να τον κοιτάξει κατάματα και να του πει "τα λέμε, κι ευχαριστώ για τα ψάρια". Και, επι τη ευκαιρία, η απάντηση στο Νόημα της Ζωής είναι 42. Και μην τολμήσετε να το αμφισβητήσετε!
Αυτή την στιγμή που μιλάμε ο Douglas Adams έχει εγκαταλείψει την Γη και κάνει ωτοστόπ για τον επόμενο σταθμό του: το Εστιατόριο στο Τέλος του Σύμπαντος. Παρέα με δύο λευκά ποντικάκια - που μας έχουν σιχαθεί - και με μια γλάστρα με πετούνιες, η οποία σε λίγο θα μεταμορφωθεί σε γαλαζόπτερη φάλαινα με υπαρξιακά προβλήματα. Να σας πω την αμαρτία μου, πολύ θα ήθελα να τον ακολουθήσω. Αρκεί να μην του περάσει από το μυαλό να μου απαγγείλει ποίηση των Vogon. Η (χτύπα ξύλο!) της Paula Nancy Millstone Jennings από το Redbridge!
Μη ανησυχείτε. Ενάντια σε όλα τα δεδομένα, δεν τρελάθηκα ακόμα. Τα παραπάνω - όπως και το βιντεάκι που ανοίγει το σημερινό μου post - είναι μόνο ένας φόρος τιμής στον πιό πλακατζή επιστήμονα όλων των εποχών: τον Douglas Adams.
"Πλακατζής Επιστήμονας": επιτρέψτε μου να καταχραστώ λίγο από το χρόνο σας για να προσφέρω κάποιες σκέψεις σχετικά με τον χαρακτηρισμό αυτόν.
Πλακατζής: Το χιούμορ του Adams, κλασικά αγγλικό και φλεγματικό, είναι σαν ένα καλό εξάσφαιρο στα χέρια του Clint Eastwood: γρήγορο, αμείλικτο και θανάσιμα ακριβές. Μην κάνετε το λάθος και δεν τον πάρετε στα σοβαρά - ο Adams χτυπάει χωρίς οίκτο και χωρίς τύψεις. Πιστεύετε ότι είστε το κέντρο του κόσμου; Έχετε την εντύπωση ότι όλα γύρω σας δημιουργήθηκαν για σας; Έχετε την εντύπωση ότι το Σύμπαν σας χρωστάει; Ο Adams είναι εχθρός σας. Δεν σκοπεύει να σας κάνει να γελάσετε αλλά να σας γελοιοποιήσει. Όχι μόνο να καταρρίψει τις ιδέες σας, αλλά να τις ξεσκεπάσει γιαυτό που πραγματικά είναι: γελοίες, μικροπρεπείς και εγωιστικές. Σύμφωνα με τα λόγια του Thomas Jefferson "...ο εξευτελισμός είναι το μόνο όπλο ενάντια σε γελοίες ιδέες". Και ο Adams γίνεται ο καλύτερος εκφραστής αυτής της ιδέας.Το χιούμορ μεταβάλλεται σε όπλο εναντίον σας, διδάσκει την μετριοφροσύνη. Προσέξτε! Είναι τόσο επώδυνα απλό: το νυστέρι έχει μια κοφτερή άκρη. Το πιάνεις και κόβεις.
Επιστήμονας: Αν πέσετε στην παγίδα και δεν πάρετε τον Adams στα σοβαρά, μην κάνετε το δεύτερο ολέθριο λάθος όταν αποφασίσετε να τον αντιμετωπίσετε: μην σχηματίσετε την εντύπωση ότι δεν ξέρει τι λέει. Η Επιστήμη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της λογοτεχνίας του, και την πάει ακόμα παραπέρα. Δεν την αφήνει στεγνή και απρόσωπη αλλά της προσθέτει δέος, σχεδόν θρησκευτικότητα. "Μα...τι το επιστημονικό έχει ένας ψυχάκιας αυτοκράτορας με δύο κεφάλια και υπέρμετρο ναρκισσισμό;;;", εύλογα ρωτάτε. Τρίτο λάθος...συγνώμη, χάσατε. Το θέμα δεν είναι η μαθηματική ακρίβεια της επιστήμης ή η αληθοφάνεια. Αν θέλετε κάτι τέτοιο, κλείστε το βιβλίο και πηγαίνετε στο Πλανητάριο...ή ανοίξτε κανένα βιβλίο του Asimov ή του Clarke. Δεν έχετε καμία δουλειά εδώ. Η εμμονή του Adams είναι η Επιστήμη σαν αίσθημα, σαν πηγή έμπνευσης. Αποδεικνύει ότι η Επιστήμη μπορεί να συνυπάρχει με την τέχνη, με το συναίσθημα, με την έμπνευση, την "πνευματική" εμπειρία - "πνευματική" ελλείψει καλύτερης λέξης. Και με το χιούμορ. Ναι, οι επιστήμονες μπορούν να κάνουν πλάκα, με όλους και με όλα. Θεός, είπατε;;; Τι δουλειά έχει αυτός εδώ; Καμία απολύτως! Ο Douglas Adams είχε το θάρρος - και το θράσος, γιατί χρειάζεται κι αυτό - να τον κοιτάξει κατάματα και να του πει "τα λέμε, κι ευχαριστώ για τα ψάρια". Και, επι τη ευκαιρία, η απάντηση στο Νόημα της Ζωής είναι 42. Και μην τολμήσετε να το αμφισβητήσετε!
Αυτή την στιγμή που μιλάμε ο Douglas Adams έχει εγκαταλείψει την Γη και κάνει ωτοστόπ για τον επόμενο σταθμό του: το Εστιατόριο στο Τέλος του Σύμπαντος. Παρέα με δύο λευκά ποντικάκια - που μας έχουν σιχαθεί - και με μια γλάστρα με πετούνιες, η οποία σε λίγο θα μεταμορφωθεί σε γαλαζόπτερη φάλαινα με υπαρξιακά προβλήματα. Να σας πω την αμαρτία μου, πολύ θα ήθελα να τον ακολουθήσω. Αρκεί να μην του περάσει από το μυαλό να μου απαγγείλει ποίηση των Vogon. Η (χτύπα ξύλο!) της Paula Nancy Millstone Jennings από το Redbridge!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
