Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Carro Diaro...

Μετά από ένα δεκαήμερο απίστευτης ταλαιπωρίας - δύο καραμπινάτες ιώσεις, και οι δύο να χτυπάνε κατευθείαν στο στομάχι, και κάθε μισή ώρα να τρέχω να αγκαλιάσω το "πορσελάνινο εξπρές" - επανέρχομαι. Μόλις και μετά βίας έβρισκα το κουράγιο να γράψω κανένα σχόλιο σε blogs που επισκέπτομαι συχνά, αλλά για καινούριο post, ούτε κουβέντα. Σήμερα όμως το πήρα απόφαση. Έφτιαξα μια κούπα χαμομήλι, έχω μια χούφτα Immodium δίπλα - όσοι δεν ξέρετε τι είναι τούτα τα κέρατα, ατυχήσατε, δεν πρόκειται να σας πω -, έστριψα ένα τσιγάρο και κάθισα μπροστά στο πληκτρολόγιο, με σκοπό να γεννήσω λέξεις και ιδέες. Η αρχή είναι δύσκολη. Μετά, είναι σα να σε παίρνει η κατηφόρα.
Διάφορα συνέβησαν τις τελευταίες δύο βδομάδες. Πρώτον, αποκτήσαμε καινούριο αρχιεπίσκοπο. Habemus papam κι εμείς, για να μη λένε οι Καθολικοί, αλλά εμείς δεν το ανακοινώνουμε με καπνό από το Κονκλάβιο, αλλά με κόκκινη λάμπα έξω από την Αρχιεπισκοπή - ε, τώρα δηλαδή, να μη μου'ρθει κι εμένα του άθεου ο παραλληλισμός με μια "άλλη" κόκκινη λάμπα; Δεν πρόλαβε να κρυώσει ο Χριστόδουλος, και πήραν φωτιά οι κάλπες. Ε, τι; Ολόκληρη ορθοδοξία και να μείνει ακέφαλη; Δεν κάνει!
Εν τω μεταξύ, το μαλλιοτράβηγμα Μάκη - Θέμου καλά κρατεί, υπό την σκιά του φουνταριστού Ζαχόπουλου, με την κυβερνητική παράταξη να έχει πάρει φτυάρια, αξίνες και χώμα για να αρχίσει το κουκούλωμα. Φευ, εκεί που ρίχνει τις πρώτες φτυαριές, ανοίγει η τρύπα της Siemens. Τι να πρωτοκουκουλώσεις, Κωστάκη; Έχεις και το ασφαλιστικό να αιωρείται ως Δαμόκλειος Σπάθη. Κι ενώ όλη η Ελλάδα παραλύει από απεργίες, πορείες και αγανάκτηση, το Υπουργείο γράφει άπαντες στα παλαιότερα των υποδημάτων του και συνεχίζει την "αναδόμηση". Ωραία πράγματα εν Ελλάδι. Δεν πάτε σπίτια σας λέω γω - ή, προτιμότερο, στο διάολο;
Ανάμεσα στ' άλλα, με παίρνουν τηλέφωνο την περασμένη Πέμπτη. Και σκάει η ερώτηση: "Που θα Βαλεντινίσεις;". "Που θα τι;", απαντάω μπερδεμένος. "Αύριο, ντε, που θα γιορτάσεις;". Κατάλαβα. Έχουμε και τον Άγιο Βαλεντίνο. Μα τους αρχαίους Θεούς, τι ηλίθια, ματαιόδοξη γιορτή και δαύτη! Έχει καεί η γούνα μου από αυτό το πράγμα, πρέπει να το γιορτάσω κιόλας; Κι επειδή ένα πρεζόνι πέθανε στα εικοσιεννιά του πριν από ογδόντα χρόνια και βάλε, πρέπει να κάνουμε πλούσια τα ανθοπωλεία. Κάτι τέτοια βλέπω και μου γυρίζουν τ'αντερα ανάποδα.
Και έρχεται το Σάββατο. Άρον άρον τα μαζεύω Σάββατο πρωί από την Αθήνα και γυρίζω στην εστία μου. Έρχεται παγετός, πολικό ψύχος, Εποχή των Παγετώνων, θα κατεβούν μαμούθ από την Σιβηρία. Έχετε δει το "Μετά την επόμενη ημέρα"; Κάτι τέτοιο. Μεσημεράκι αρχίζει το χιόνι. Κάτι νιφάδες τεράστιες, σα τσιπς - "ταμπάχλες" τα λέμε εμείς εδώ - , σε μισή ωρίτσα το έχει στρώσει. Επικοινωνώ με Αθήνα. "Τι γίνεται εκεί κάτω;", ρωτάω. "Είναι υπέροχα!", απαντάνε. Και την ίδια στιγμή, κόβεται το ρεύμα. Όχι και τόσο υπέροχα, ν' ακούς τον αγώνα από το ράδιο και να νομίζεις ότι έχουμε Κατοχή.
Δευτέρα σήμερα, και ξυπνάω με ήλιο. Έχει ακόμα χιόνι κάτω, αλλά ο ουρανός είναι καθαρός. Ωραία, σκέφτομαι, μια και δουλεύω απόγευμα, να βγω λίγο έξω. Τι το' θελα! Με το που ξεμυτίζω, με χτυπάει ένας Βοριάς, άλλο πράγμα. Ξύλιασα. "Μέσα!", λέω. Στο καλοριφεράκι μου! Στα παπλωματάκια μου! Τσαγάκι ζεστό, βουτήματα και τσιγαράκι. Μέχρι το απόγευμα, έχουμε καιρό.

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

Ελλάς Ελλήνων Ταλιμπάν

Τελικά έζησα για να το δω και αυτό. Δεν έχω καμία αμφιβολία πλέον. Αυτή η χώρα, η Ελλάδα, κάνει στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών και οδεύει με βήμα ταχύ προς τον θεοκρατικό εθνικισμό. Κοιτάξτε λοιπόν τι έγινε χθες στην κηδεία του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, και ετοιμαστείτε για εμφύτευση τριχών.
Στο τέλος της εξόδιας ακολουθίας, ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος πήρε την θέση του στο βήμα για την εκφώνηση επικήδειου λόγου. Αρχίζει λοιπόν με την προσφώνηση της παρευρισκόμενης πολιτικής ιεραρχίας, αρχίζοντας βέβαια από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια. "Αξιότιμε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, κε Κάρολε Παπούλια". Μέχρι εδώ καλά. Συνεχίζει με τον Πρωθυπουργό της χώρας. "Αξιότιμε Πρωθυπουργέ της Ελλάδος, κε Κωνσταντίνε Καραμανλή". Πάει καλά, ουδέν μεμπτόν. Συνεχίζει με ολόκληρη της ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οικουμενικός Πατριάρχης, Μητροπολίτες... Εις εχέφρων και λογικός άνθρωπος θα περίμενε μετά τον Πρόεδρο της Βουλής, τον κο Σιούφα, τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τους αρχηγούς των κομμάτων...γενικά, την ιεραρχία της πολιτικής ηγεσίας αυτού του κράτους. Αμ δε! Τρίτον τη τάξει λοιπόν, στην πολιτική ηγεσία της Ελλάδας, ποιόν λέτε ότι έβαλε; "Τέως Βασιλεύ της Ελλάδος, Κωνσταντίνε"!!! Έτσι, με bold γράμματα, για να πέφτει το μάτι σας κατευθείαν πάνω του! Παρακάτω δεν άκουσα τίποτα. Είχα ξαπλώσει φαρδύς πλατύς στο πάτωμα και έπιανα το στομάχι μου από το γέλιο.
Φυσικά, δεν είναι αστείο. Δεν ήταν γέλιο χαράς. Ήταν νευρικό γέλιο. Τούτος δω πάει για Αρχιεπίσκοπος; Δεν έμαθε ακόμα ότι ο Κοκός, όχι μόνο δεν ανήκει στην πολιτική ηγεσία της Ελλάδας, δεν είναι καν Έλληνας πολίτης; Τολμάει να σκεφτεί κάποιος τι έχει να γίνει έτσι και βγει Αρχιεπίσκοπος ο Άνθιμος;
Από την άλλη, καταλαβαίνω. Και τον Άνθιμο, και τον Πανίκα, και τον Καρατζαφέρη. Χωρίς Κώτσο Βασιλιά, πως θα πάρουμε την Πόλη και την Αγια Σοφιά; Έλα μου ντε!