Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007

Τα δικά σας δικά μας

Τα όσα αφηγείται το παρακάτω κείμενο, δεν είναι καθόλου φανταστικά. Αν και τα όσα διαβάσετε μπορούν να υπάρξουν μόνο στην πιό νοσηρή φαντασία, τα γεγονότα, τα πρόσωπα και η ταλαιπωρία τους είναι απολύτως υπαρκτά, μηδέ της απανθρωπιάς κάποιων εξαιρουμένης.Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον "ΙΟ" της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, και μπορεί να βρεθεί εδώ. Διαβάστε λοιπόν, και φρίξτε.
Ο κος Κ.Τ απεβίωσε το 1995, έχοντας διατελέσει μοναχός στην Μονή Κ., δικαιοδοσίας Μητρόπολης Θεσσαλιώτιδος, μετά από σοβαρή ασθένεια. Οι τω νόμω κληρονόμοι του (γυναίκα και κόρη), έναν χρόνο αργότερα, έκαναν πράξη αποδοχής κληρονομιάς για ένα μικρό διαμέρισμα 78 τ.μ στην Κυψέλη, το οποίο είχε δωρηθεί στον μακαρίτη από την μητέρα του. Εντελώς νομότυπα, η πράξη αποδοχής μεταγράφηκε στο Υποθηκοφυλακείο Αθηνών με, εξίσου νόμιμη, συμβολαιογραφική πράξη.Το 1997, και αφού σιγουρεύτηκαν ότι όλα τα χαρτιά τους ήταν νόμιμα και καθαρά, οι κληρονόμοι αποφάσισαν να προβούν σε πώληση του ακινήτου.Πράγματι, το διαμέρισμα αγόρασε μια νεαρή κοπέλα, άσχετη με την οικογένεια, έναντι του ποσού των 15.000.000 δρχ. - περίπου 44000 ευρώ. Κι εδώ αρχίζει η κωμωδία.
Λίγο μετά την αγοραπωλησία, η Μονή Κ., διεκδικεί το ακίνητο για λογαριασμό της, κι ενώ ξέρει απόλυτα ότι δεν βρίσκεται πια στην κατοχή των κληρονόμων του Κ.Τ. Σε ποια βάση; Παρακαλώ κρατηθείτε. Στην βάση νομοθετήματος του 1909 (!) βάσει του οποίου, απαγορεύεται για κληρικό να διαθέσει οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο σε άλλους εκτός την Μονής στην οποία ανήκει, είτε δια διαθήκης είτε δια δωρεάς! Και το μόνο που απαιτείται για την ισχύ όλων των παραπάνω είναι μια απλή, χειρόγραφη βεβαίωση από Μητροπολίτη, ότι ο θανόντας ήταν κάποτε κληρικός, έστω και αν έχει αποχωρήσει την στιγμή του θανάτου του!
Μετά από την κωμωδία, αρχίζει το δράμα.
Η υπόθεση εκδικάζεται στο Δικαστήριο Καρδίτσας - όπου και ο τόπος διαμονής και καταγωγής των εμπλεκομένων - , το οποίο αποφασίζει ότι, όντως, η Μονή και η Μητρόπολη είναι νόμιμοι δικαιούχοι του ακινήτου.Η σημερινή ιδιοκτήτρια δεν έχει ιδέα για την δίκη και το αποτέλεσμά της, αλλά ενημερώνεται μιαν ωραία πρωία του 2004 ότι το σπίτι δεν της ανήκει! Γιατί το 2004, εφτά χρόνια μετά; Γιατί μετά από εφτά χρόνια η πράξη αποδοχής από τους κληρονόμους παραγράφεται, οπότε λήγει και η υποχρέωση της Εκκλησίας να καταβάλει αποζημίωση!
Η σημερινή ιδιοκτήτρια έχει κάνει αγωγή για να κρατήσει το σπίτι της ή έστω να διεκδικήσει κάποια αποζημίωση, έχει μπλέξει σε έναν δικαστικό αγώνα ο οποίος ακόμα εκκρεμεί, οι κληρονόμοι του Κ.Τ δεν έχουν να ελπίσουν σε τίποτε, και η Εκκλησία συνεχίζει να αυξάνει μέχρι σκασμού την ήδη κολοσσιαία περιουσία της, να καταργεί δημόσια έγγραφα καθ' όλα νόμιμα, πράξεις αγοραπωλησίας, δηλώσεις στην Εφορία και χαρτοσημασμένα έγγραφα. Κι όλα αυτά χάρη σε έναν νόμο του 1909, μια βεβαίωση του Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος και με την ανοχή των δικαστηρίων και του Αρείου Πάγου.
Περαιτέρω σχολιασμός δεν χρειάζεται. Τα συμπεράσματα δικά σας. Απλά, την επόμενη φορά που θα αφήσετε το ευρώ σας στο παγκάρι της εκκλησίας, σκεφτείτε το καλύτερα.

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

Εγώ την έχω μεγαλύτερη απο σένα (την πίστη μου)

Το παρακάτω τραγελαφικό συνέβη σήμερα στην ορκωμοσία της νέας Βουλής, αλλά αμφιβάλλω αν το πρόσεξε κανείς ώστε να σχολιαστεί. Μετά την αρχική δοξολογία - ομολογώ ότι είμαι λίγο άσχετος ως προς το τυπικό της ορκωμοσίας - ο Μητροπολίτης κατεβαίνει από το βήμα και ραντίζει τους βουλευτές με το ματσάκι βασιλικού (ο οποίος, παλιότερα, νόμιζα πως ήταν μαϊντανός), ενώ ένας δίπλα του επαναλαμβάνει διαρκώς ευχές από το Ευαγγέλιο. Τυπικά, λόγω του αριθμού των βουλευτών, ο Μητροπολίτης δεν εκτελεί την διαδικασία στον καθέναν από τους βουλευτές. Απλά, ευλογεί δειγματοληπτικά δυο-τρεις από την πρώτη σειρά, και κατόπιν εκσφενδονίζει το αγίασμα όσο πιο μακριά μπορεί, με την ελπίδα να πιάσει και τις πίσω σειρές. Κι εκεί ακριβώς βλέπω το καταπληκτικό: ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ σηκώνεται γρήγορα από τις πίσω θέσεις που εδρεύει το κόμμα του, τρέχει μπροστά, στριμώχνεται ανάμεσα στον Γιωργάκη και στον Σημίτη και ο Μητροπολίτης τον ευλογεί προσωπικώς! Κατόπιν του παραδοσιακού ασπασμού της δεξιάς, επιστρέφει στην θέση του και πάλι τρέχοντας, ενώ η διαδικασία συνεχίζεται!
Πέραν του κωμικού της όλης σκηνής, το περιστατικό δεν μπόρεσε να μη μου θυμίσει τις groupies του Prisley ή τα δεκαεξάχρονα (φλέβες κόπτoντα) του Sakis. Σε μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή χώρα που ασπάζεται τις αρχές της Δημοκρατίας, αν μη τι άλλο, η σοβαρότητα είναι βασική επιταγή. Δεν μπορώ να αισθανθώ τίποτε άλλο από ντροπή και απέχθεια μπροστά στο συγκεκριμένο σκηνικό, όπου ένας βουλευτής, θεματοφύλακας, υποτίθεται, του Νόμου και του Συντάγματος, πλειοδοτεί απροκάλυπτα, τόσο σε εθνικοφροσύνη όσο και σε θρησκευτικό συναίσθημα, εκλιπαρώντας σχεδόν γονυπετής για ένα βασιλικού αρώματος ιερατικό αυτόγραφο. Αντιπαρέρχομαι τον εξευτελισμό της δοξολογίας, του παπαδαριού, του βασιλικού και των εξαπτέρυγων στο λίκνο των δημοκρατικών θεσμών, μόνο και μόνο γιατί πρόκειται για μια συνηθισμένη εικόνα από την οποία δύσκολα θα ξεφύγουμε, και στέκομαι στον Γεώργιο Καρατζαφέρη και στην εικόνα του, η οποία αρκεί για να κολλήσει στην πλάτη της Ελλάδας άλλο ένα ρεζιλίκι.
Ξέρω... Εμφανίζω εικόνα προκατάληψης ενάντια στο ΛΑ.Ο.Σ, στον αρχηγό του και στα στελέχη του. Όχι, κύριοι. Δεν το αρνούμαι. Είμαι ενάντια στην είσοδό τους στην Βουλή. Τους θεωρώ επικίνδυνους. Τους θεωρώ εθνικιστές και φονταμενταλιστές. Τους θεωρώ σκοταδιστές. Έχοντας ήσυχη την συνείδησή μου, και θεωρώντας ακέραιη την ιδεολογία μου, περιμένω την fatwa τους.

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2007

Το όζον του Καματερού

Τρεις, θα έλεγα, ότι είναι οι αφορμές που με οδήγησαν σ'αυτό το post. Πρώτον, η αναφορά της καλής συναδέλφου zekia (zekiahome.blogspot.com) με αφορμή την επίσκεψή της στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης 2007. Δεύτερον, μια μικρή συζήτησή που είχα με τον επίσης καλό συνάδελφο fidelio (levitypen.blogspot.com) σχετικά με τα κακώς κείμενα του Ε.Σ.Υ (φίλε fidelio, συγνώμη που δεν τηρώ την υπόσχεση για ανάλογο post! Θα αναγκαστώ να αργήσω λίγο!). Και τρίτον, η εκπομπή του πολύ γνωστού γιατρού στο Τηλεάστυ, όπου η θαυματουργή του μηχανή οζονοθεραπείας διαφημίζεται με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια- στο διόλου ευκαταφρόνητο ποσόν των 280 ευρώ. Μετά απ' όλα αυτά, είπα να το ψάξω λίγο το θέμα.
Πρώτον, ας αρχίσω με μια μικρή ιστορική αναδρομή σχετικά με την οζονοθεραπεία. Το 1856, μόλις 16 χρόνια μετά από την ανακάλυψή του, το όζον χρησιμοποιήθηκε για την αποστείρωση χειρουργείων και χειρουργικών εργαλείων. Στα τέλη του 19ου αιώνα, το όζον χρησιμοποιούταν στην Ευρώπη για τον καθαρισμό νερού από βακτήρια. Η πρώτη χρήση του όζοντος σε θεραπευτική εφαρμογή αναφέρεται στο ιατρικό περιοδικό Lancet το 1892, ενάντια στην φυματίωση. Το 1916 ο Ταγματάρχης του Βρετανικού Στρατού George Stokers αναφέρει τις ευεργετικές ιδιότητες του όζοντος σε χειρουργικές επεμβάσεις.
Από κει και πέρα, ανάλογες αναφορές δεν υπήρξαν.
Γεγονός είναι ότι το όζον χρησιμοποιείται για την αποστείρωση ιατρικού και χειρουργικού υλικού, και μόλις πρόσφατα για την αποστείρωση του νερού. Υπάρχουν όμως σημαντικά στοιχεία που απαγορεύουν την χρήση του σε περιπτώσεις ασθένειας.Το όζον σαν αέριο είναι εξαιρετικά τοξικό. Στο αίμα, οξειδώνει ταχύτερα από το διατομικό οξυγόνο και δημιουργεί ελεύθερες ρίζες (τούτα τα κέρατα είναι γνωστό ότι προκαλούν πολλούς καρκίνους), καταστρέφει τα κύτταρα και προκαλεί οξειδωτικό σοκ. Πρακτικά, παρουσιάζει και κάποια άλλα προβλήματα, άσχετα όμως με θέματα υγείας. Δεν μπορεί να αποθηκευτεί - διασπάται σε κοινό οξυγόνο - γιαυτό πρέπει να παραχθεί επί τόπου, με μεθόδους που μπορεί να είναι επικίνδυνες - επαφή με ψυχρό πλάσμα, υπεριώδες φως κλπ.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, η οζονοθεραπεία δεν υποστηρίζεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ενώ πολλά κράτη την έχουν απαγορεύσει. Υπάρχει και δεδικασμένο, στις Η.Π.Α το 1999 όταν ένα ζευγάρι φυλακίστηκε γιατί διαφήμιζε συσκευές οζονοθεραπείας που, υποτίθεται, μπορούσαν να θεραπεύσουν τα πάντα, από AIDS μέχρι γάγγραινα.
Τέλος, θα παραθέσω αυτό που το "Reader's Digest" αποκαλεί "μια προσωπική ματιά".
Σε στιγμές ανάγκης και απόγνωσης, είναι εξαιρετικά εύκολο να πέσουμε θύματα επιτηδείων. Από το Radithor του περασμένου αιώνα μέχρι το νερό του Καματερού, το νεράκι της ομοιοπαθητικής και το όζον του γιατρού στο Τηλεάστυ, πολλές απάτες έχουν καλυφθεί με έναν μανδύα ψευδοεπιστήμης, ο οποίος κάνει καλά την δουλειά του σε ανθρώπους που, από την μια έχουν φτάσει στα όρια της απόγνωσης, από την άλλη έχουν πλήρη άγνοια. Σκοπός όλων αυτών φυσικά δεν είναι να τους απαλλάξουν από το πρόβλημά τους, αλλά από το περιττό βάρος του πορτοφολιού τους. Το πρόβλημα όμως δεν σταματάει εκεί. Επεκτείνεται σε, συχνά, θανατηφόρα επίπεδα, καθώς πολλοί ασθενείς, προτιμώντας την εύκολη λύση των διαφόρων επιτηδείων, σταματούν την θεραπεία που τους έχει υποδείξει ο γιατρός τους.
Τα τελικά συμπεράσματα τα αφήνω στον αναγνώστη. Αυτό που ξέρω είναι ότι η μητέρα μου δεν γλίτωσε χάρη στο όζον του γιατρού, ούτε στα μαγικά κρύσταλλα της Μαντάμ Ορλώφ. Βρίσκεται δίπλα μου μόνο και μόνο γιατί οι γιατροί της τίμησαν στο έπακρο τον Όρκο του Ιπποκράτη, για τον οποίο έλιωσαν πολλά παντελόνια στα Πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2007

Τα κεφάλια μέσα

Πάει κι αυτό. Ο κάθε εχέφρων πολίτης αυτής της χώρας άσκησε το εκλογικό του δικαίωμα με συνέπεια, υπευθυνότητα και ευσυνειδησία. Οι κάλπες, σκληρές και αδυσώπητες μέσα από την μαθηματική τους γλώσσα, αποφάνθηκαν: εκ νέου η εντολή δόθηκε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και στη Νέα Δημοκρατία. Και πριν αρχίσετε να μιλάτε για λαϊκό μαζοχισμό, μάθετε ότι δεν υπάρχουν τρελοί λαοί. Υπάρχουν μόνο τρελοί άνθρωποι.
Συγχωρέστε μου το "γαλλικόν" της γλώσσας, αλλά το τι μαλακίες έχω ακούσει, τόσο από τους νικητές όσο και από τους νικημένους, δεν λέγεται. Και πιστεύω ότι θα συνεχίσω να τις ακούω. Περίχαρα τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας άρχισαν ήδη τους φανφαρονισμούς για "ξεκάθαρη νίκη", για "εμπιστοσύνη του λαού", για "εκτίμηση του έργου του κόμματος". "Συνεχίζουμε δυναμικά", "με περισσότερη ευθύνη", "υπέρ του λαού". Στον αντίποδα, ένα ΠΑ.ΣΟ.Κ στα γόνατα μετά την κοτρόνα του 38 και κάτι τοις εκατό αλλά με υποσχέσεις για "δυναμική αντιπολίτευση", "αναζήτηση ευθυνών" και "αναδιοργάνωση". Κ.Κ.Ε και ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ μιλούν για "νίκη της ελληνικής αριστεράς στην Βουλή", θυμίζοντας κάτι από Χαρίλαο Φλωράκη και τις αλήστου μνήμης δηλώσεις του-"η συγκλονιστική σου παρουσία, λαέ της Αθήνας"- στους τρεις τέσσερις από κάτω. Και σφήνα το ΛΑ.Ο.Σ του Καρατζαφύρερ, σα πρωτάρα στο κουρμπέτι, να ανασύρει τις σκονισμένες περγαμηνές με τα "δίκαια της πατρίδος" και τα όνειρα για "την Πόλη και την Αγια-Σοφιά".
Σαν Έλλην πολίτης και ψηφοφόρος, πρέπει να δηλώσω ότι το περίμενα. Μπορεί η προηγούμενη κυβέρνηση Καραμανλή να ήταν, επιεικώς, αλαλούμ, αλλά το ίδιο αλαλούμ ήταν και η αντιπολίτευση. Στην κρίσιμη προεκλογική περίοδο, συνέβησαν δύο τινά: η Νέα Δημοκρατία δεν είχε καν πρόγραμμα, το ΠΑ.ΣΟ.Κ είχε κάτι που μόνο πρόγραμμα δεν το λες. Μουδιασμένος από το απίστευτο χάλι, ο μισός λαός έκρινε ότι δεν έχει την δύναμη να ρισκάρει. Ο άλλος μισός ψήφισε εθιμοτυπικά. Οπότε, πάλι τα ίδια. Η Νέα Δημοκρατία θα συνεχίσει το γκρέμισμα με Αλογοσκούφηδες, Πολύδωρες και Μαριέτες, το ΠΑ.ΣΟ.Κ θα είναι και πάλι ωσει παρόν και, στην ουσία, σε βαθιά κατάψυξη, εμείς θα κατεβούμε και πάλι στους δρόμους, απέναντι στα ΜΑΤ, στα γκλομπ, στις ζαρντινιέρες και στα καπνογόνα, η G700 θα συνεχίσει να τσουβαλιάζεται σαν τα πρόβατα στα Ταμεία Ανεργίας, οι κουμπάροι θα συνεχίσουν να καταπίνουν τις μίζες και τα δάνεια της Ευρώπης και η γιαγιά μου θα συνεχίσει να φυτοζωεί με τα τριακόσια ευρώ της σύνταξης την ίδια στιγμή που οι μεγαλοβιομήχανοι θα μας γδέρνουν με στομωμένο μαχαίρι.
Μετά από όλα αυτά, έχω ένα μήνυμα να δώσω. Όχι στους πολιτικούς ή σε όλους τους πολίτες. Το στέλνω ειδικά σε άτομα σαν κι εμένα, σε άτομα με την ίδια τρέλα, σε άτομα τα οποία, μέσα από μια οθόνη υπολογιστή και μερικές γραμμές κώδικα, μπορώ να ονομάζω φίλους, έστω κι αν δεν τους έχω δει ποτέ.
Θεωρώ τιμή μου να αποτελώ ένα κομμάτι της ελληνικής blogosphere, έστω και τόσο μικρό και ασήμαντο. Νοιώθω υπερήφανος που υπάρχουν άτομα σε όλη την ελληνική επικράτεια-ίσως και αλλού- που δεν το θεωρούν χάσιμο χρόνου να περάσουν από δω και να μου πουν μια κουβέντα. Λυπάμαι, αλλά είμαι απαισιόδοξος. Νοιώθω ότι δεν χάσαμε απλώς την μάχη, αλλά τον πόλεμο. Ελπίζω μόνο να μην συμφωνείτε μαζί μου σ'αυτό. Το ελπίζω...το εύχομαι...και σας το ζητάω σαν χάρη.

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2007

Εκλογές

Το σκηνικό γνώριμο. Ο αστυνομικός έχει στηθεί έξω από το εκλογικό τμήμα από τα άγρια χαράματα, με το σύμβολο του ελληνισμού - φραπές με σπαστό καλαμάκι σε πλαστικό ποτήρι - ανά χείρας. Η εφορευτική επιτροπή στη σειρά: ο Δικαστικός Αντιπρόσωπος όλο γραβάτα και επισημότητα, η βοηθός λες και έχει ξεπηδήσει από τους καταλόγους της χειμερινής κολεξιόν της Prada. Βαριεστημένος μέχρι θανάτου, ένας κοντόχοντρος τύπος σου δίνει το πακέτο με τα ψηφοδέλτια, αφού έχει φροντίσει να τα σαλιώσει επιμελώς με το δάχτυλό του. Μέσα στο παραβάν, η γιαγιά των ογδόντα Μαΐων προσπαθεί να κλείσει τον φάκελο. Το κεφαλάκι της ξεπροβάλει πίσω από το μπλε πανί.
"Δεν κλείνει παιδάκι μου!"
Αρχίζεις να εκνευρίζεσαι. Εντελώς ασυναίσθητα, το πόδι σου αρχίζει ένα ρυθμικό τακ τακ στο πάτωμα. Ο Δικαστικός Αντιπρόσωπος στραβοκοιτάζει την γιαγιά .

"Δείξ'της ρε Χρήστο...", μουρμουρίζει στον τύπο με το σαλιωμένο δάχτυλο. Ο τύπος την πλησιάζει και προσπαθεί να της δείξει - ειλικρινά, προσπαθεί!
"Εδώ, κυρα Παναγιώτα...τραβάς το χαρτάκι και το κολλάς.".Η γιαγιά φέρνει τον φάκελο στο στόμα της. "Όχι! Έχει κόλλα απάνω!", την προλαβαίνει ο τύπος. "Το πατάς και το κολλάς!".
Η γιαγιά σα να καταλαβαίνει. Βγαίνει έξω από το παραβάν, συνεχίζοντας να πιέζει τον φάκελο. Τον έχει τσαλακώσει στην κορυφή, εκεί που κολλάει. Ο τύπος την ακολουθεί από πίσω, στα πρόθυρα του υστερικού γέλιου-ή του υστερικού υβρεολογίου. "Ρίχ'το εδώ γιαγιάκα...", της λέει η γραμματέας."Στην χαραμάδα.". Ο τύπος τραβάει το βιβλίο. Η γιαγιά σημαδεύει. Μάταια. Ο φάκελος τσαλακώνεται κι άλλο. Δεύτερη προσπάθεια. Τίποτα. "Φέρ'το δω...", της κάνει ο κοντόχοντρος τύπος. Πιάνει τον φάκελο και με μια απότομη, εκπαιδευμένη κίνηση ρίχνει τον φάκελο στην κάλπη. Η γιαγιά πάει να φύγει. "Την ταυτότητά σου, κυρα Παναγιώτα!", της λέει η γραμματέας. Πάνω στην χιλιοσκισμένη ταυτότητα, η κορώνα. "ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ".
Ο Δικαστικός Αντιπρόσωπος σου κάνει νόημα. Μπαίνεις πίσω από το παραβάν. Να τελειώνεις. Να ξεμπερδεύεις. Χώνεις το ψηφοδέλτιο στον φάκελο, τραβάς το κάλυμμα, κλείνεις τον φάκελο. Η σακούλα σκουπιδιών μπροστά σου είναι υπερπλήρης. Προσπαθείς να χώσεις τα υπόλοιπα ψηφοδέλτια μέσα. Η σακούλα σκίζεται. "Γαμώτο!", ψελλίζεις μεσ'απ'τα δόντια σου. Κάνεις τον σταυρό σου και βγαίνεις έξω. Ο τύπος τραβάει το βιβλιαράκι. Ρίχνεις τον φάκελο μέσα, προσπαθώντας να τον σπρώξεις όσο πιο βαθιά μπορείς. Να μην τον δουν οι άλλοι.
Στην πόρτα της αίθουσας, η μάνα σου. "Εντάξει;", σε ρωτάει. Εννοεί, έριξες αυτό που είπαμε; Γνέφεις καταφατικά. Κι ας μην το'ριξες. Σου χαμογελάει. Υπερηφάνεια είναι αυτό στο πρόσωπό της; Ναι. Άσκησες το εκλογικό σου δικαίωμα. Κι ας μην το ήθελες. Η ύψιστη έκφανση της Δημοκρατίας. Κι εσύ να νιώθεις λες και βγήκες από την πουτάνα στο μπουρδέλο. Μόνο που δεν υπήρξε απόλαυση. Καμιά απολύτως.

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

Ratatouille

Παρίσι...Η Πόλη του Φωτός. Η πρωτεύουσα του έρωτα. Το λίκνο της μόδας, της κομψότητας, του παγκόσμιου στυλ. Και το κέντρο της υψηλής μαγειρικής. Το La Tour d'Argent, το Closerie des Lilas, το Pharamont και, φυσικά, το Maxim's. Εστιατόρια που φιγουράρουν όχι μόνο σαν ναοί της γεύσης, αλλά σαν παγκόσμια ορόσημα για τους λάτρεις της ικανοποίησης του ουρανίσκου. Τι δουλειά λοιπόν μπορεί να έχει με όλα αυτά ένα ποντίκι; Μην απορείτε. Όλα είναι δυνατά όταν το χεράκι τους έχουν βάλει η δαιμόνια ομάδα της Pixar και ο Brad Bird.
Ο Remy είναι ένας αρουραίος των υπονόμων , με μια ευαισθησία: είναι μανιώδης λάτρης της καλής κουζίνας. Όταν οι άλλοι της αποικίας του βλέπουν το φαγητό σαν "καύσιμο", αυτός έχει κατανοήσει την τέχνη που κρύβεται πίσω από τα φρέσκα υλικά, τα αρώματα και τον συνδυασμό τους. Το ταλέντο του χρησιμοποιείται από τους άλλους κάπως ανορθόδοξα: τον βάζουν να ανιχνεύει το ποντικοφάρμακο στα σκουπίδια που χρησιμοποιούν για τροφή. Ένα γύρισμα της τύχης όμως, θα τον φέρει στον δικό του, προσωπικό Παράδεισο: στην κουζίνα του διασημότερου εστιατορίου του Παρισιού, του Gusteau's, του οποίου την θέση του chef de cuisine έχει αναλάβει ο αντιπαθής και κοντοπίθαρος Skinner, μετά τον θάνατο του ιδρυτή Auguste Gusteau. Εκεί ο Remy θα γνωριστεί με τον Linguini, έναν νεαρό σκουπιδιάρη με ελάχιστες φιλοδοξίες, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την δουλειά του. Το τι κωμικοτραγικό και σουρεαλιστικό θα ακολουθήσει...επί της οθόνης.
Μετά το απίθανο "Incredibles", ο Brad Bird ενώνει ξανά τις δυνάμεις του με τα "ποντίκια" της Pixar και η ομάδα επιστρέφει δριμύτερη και πολύ ορεξάτη. Μπορεί μερικές φορές να λείπει η φρεσκάδα
και οι καινούριες ιδέες του "Incredibles" ή του "Finding Nemo", αλλά αυτό αναπληρώνεται επάξια από το σφιχτό και καλοδουλεμένο σενάριο, τις ατάκες που σπάνε κόκαλα και την πίστη στην παράδοση της slapstick κωμωδίας, δείχνοντας με τον καλύτερο τρόπο ότι η επιστροφή σε παλιές, δοκιμασμένες συνταγές μπορεί να δουλέψει τέλεια.
Πίσω από τα μικρό
φωνα, τους πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατούν ο Patton Oswalt (στο στοιχείο του, μια και εδώ και μια δεκαετία σχεδόν κρατάει τα σκήπτρα της stand-up comedy) στον ρόλο του Remy, και ο Lou Romano (παιδί της ίδιας της Pixar, που αποδεικνύει επιτυχημένα ότι ένας καλός animator πρέπει να είναι και καλός ηθοποιός) στον ρόλο του Linguini. Οι δευτερεύοντες όμως ρόλοι είναι αυτοί που κάνουν πραγματικά την διαφορά. Ποιος θα πίστευε ότι πίσω από την στακάτη, γαλλική προφορά του Skinner βρίσκεται ο μεγάλος Ian Holm; Και ποιος δεν θα ήθελε να υπάρχει αντίστοιχο Όσκαρ όταν ακούει το εκπληκτικό voice-over του Peter O' Toole στον ρόλο του γευσιγνώστη-νεκροθάφτη Anton Ego; Δίπλα, η Janeane Garofalo δίνει την φωνή της στην σκληρή - αλλά πανέμορφη - Colette, ενώ ο Django, ο πατέρας του Remy, έχει την φωνή του στιβαρού Brian Dennehy.
Στον τεχνικό τομέα, η Pixar ανεβάζει για άλλη μια φορά τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη, διαλύοντας κάθε ανταγωνισμό με άλλα studio και δικαιολογώντας και πάλι το στέμμα της. Εκπληκτική δουλειά στον φωτισμό και στα textures αλλά εκεί που πραγματικά κολλάει το μάτι σου είναι στο animation των χαρακτήρων το οποίο, παρά την καρτουνίστικη εμφάνισ
η, δεν ξεχωρίζει από το φυσικό. Και, επιτέλους, ένα συμπαθητικό ποντίκι (σίγουρα θα τρίζουν τα δόντια του Stewart Little)!!!Όλα αυτά επενδεδυμένα με την μουσική του Michael Giacchino ο οποίος, μετά από δύο χρόνια και το θαυμάσιο "One Man Band", επιστρέφει σε γνώριμα χωράφια.
Η Pixar λοιπόν τα κατάφερε και πάλι. Όταν βγει στις ελληνικές αίθουσες, μην χάσετε την ευκαιρία. Αγνοήστε την άστοχη ελληνική απόδοση του τίτλου ("Ο Ρατατουής";;;), κλείστε τ' αυτιά στις Κασσάνδρες που θέλουν μια ταινία animation να απευθύνεται μόνο σε μικρά παιδιά και πηγαίνετε να την δείτε. Από την πλευρά μου, αυτό που σας εύχομαι είναι...bon appetit!


Βαθμολογία......................9/10

International Movie Database : http://www.imdb.com/title/tt0382932/

Trivia: Ratatouille λέγεται ένα παραδοσιακό πιάτο λαχανικών από την Προβηγκία, κάτι σαν το δικό μας μπριάμι.Αν είστε λάτρης της μαγειρικής, ρίξτε μια ματιά εδώ.

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2007

Περί Πολιτικής (και) Ήθικής...

Ομολογώ ότι το συγκεκριμένο post είναι η δυσκολότερη "γέννα" μου. Όταν καθόμουν μπροστά στο πληκτρολόγιο, έχοντας πάρει την απόφαση να το ξεκινήσω, πάντα ένοιωθα μια αφόρητη εξάντληση. Έντρομος, διαπίστωνα ότι δεν ήξερα από που να ξεκινήσω! Ακριβώς όμως όπως μια ιστορία, το συγκεκριμένο post ωρίμαζε στο μυαλό μου, μεγάλωνε και, μερικές φορές πετούσε απρόσμενα παρακλάδια. Νοιώθοντας το λοιπόν έτοιμο να "γεννηθεί", ανάβω ένα τσιγάρο, παίρνω μια βαθιά ανάσα, και ξεκινώ από την βασική μου θέση: η Πολιτική είναι εκ συνθηκών ανήθικη.
Προσπαθώντας να δώσω έναν ορισμό στην Πολιτική Ηθική, τυχαία σχεδόν, έπεσα πάνω στον Emmanuel Kant: "Η συνεχής μάχη για την εφαρμογή του Δικαίου είναι Πολιτική Ηθική.".Και ξεκινάμε από δω. Ένας χώρος που αναλώνεται σε συνεχείς μάχες, όχι για την εφαρμογή Δικαίου, αλλά για την ικανοποίηση συμφέροντος, και δεδομένου του ότι το Δίκαιο δεν είναι πάντα συμφέρον, μπορεί να χαρακτηριστεί Πολιτικά Ηθικός; Σύμφωνα με τα παραπάνω, όχι. Σκεπτόμενος ότι ανέκαθεν η πολιτική αποσκοπούσε στην ικανοποίηση συμφέροντος - δεν υπάρχει ανιδιοτελής Πολιτική - , το εύλογο συμπέρασμα είναι ότι η Ηθική ανέκαθεν απουσίαζε από τον πολιτικό χώρο.
Πρόβλημα στην σχέση Πολιτικής και Ηθικής υπάρχει και από τον ορισμό της Ηθικής.Ως μια από τις βασικότερες υποκατηγορίες της Φιλοσοφίας, Ηθική ονομάζεται το σύνολο των κανόνων και συμπεριφορών μιας ομάδας σχετικά με έννοιες όπως καλό και κακό, δίκαιο και άδικο. Τέτοιες έννοιες όμως εμφανίζονται ως καθαρά υποκειμενικές, καθορισμένες από τις ανάγκες και τις συνθήκες τόσο της ομάδας που τις ερμηνεύει, όσο και της εποχής. Η Πολιτική ως σύνολο πράξεων από πρόσωπα εξουσίας, συχνά δεν λαμβάνει υπόψιν τέτοιες έννοιες. Άρα, και πάλι, δεν μπορεί να συσχετισθεί με την Ηθική.
Εδώ να ξεκαθαρίσω ότι το πρόβλημα δεν είναι αν ορίζεται γενικά η έννοια "Πολιτική Ηθική". Μπορεί και να ορίζεται - αν όχι σύμφωνα με τον Kant, τότε κάπως αλλιώς. Το πρόβλημα είναι αν εφαρμόζεται ή αν μπορεί να εφαρμοστεί η Πολιτική Ηθική. Εξετάζοντας την εξέλιξη της Πολιτικής, τόσο στην εποχή μας όσο και σε περασμένες εποχές, ειλικρινά, δεν βρήκα κάτι που να με πείσει ότι μπορεί.
Δεν αποκλείω βέβαια την πιθανότητα να κάνω λάθος. Αυτή την στιγμή το ζήτημα είναι τόσο πολύπλοκο, που ένα post δεν μπορεί να το αναλύσει σε βάθος. Παραθέτω μόνο τις γενικές γραμμές του. Και, καθώς τελειώνω άλλο ένα τσιγάρο, εξαντλημένος από την δύσκολη αυτή γέννα, θυμάμαι ξαφνικά τον Αίσωπο και το πόσο ασφαλής είναι η σάτιρα και η κωμωδία στην άσκηση πολιτικής κριτικής: "Δίνουμε στους μικρούς κλέφτες την κρεμάλα, και στους μεγάλους δίνουμε αξιώματα.".

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

Just a perfect day...

Χωρίς λόγια...

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2007

Hollywood OS

Μην νομίζετε ότι υπάρχει συγκεκριμένος λόγος γιαυτό το post. Βασίζεται σε εκείνο το συχνό φαινόμενο που περιγράφεται εύστοχα με την φράση "μου ήρθε και το' κανα". Συνήθως υπάρχει ένα αρχικό ερέθισμα, μια αφορμή, για να "σου'ρθει" να κάνεις κάτι. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η ταινία "The Net" με την Sandra Bullock, την οποία πέτυχα σε ένα μικρό, επαρχιακό κανάλι πριν μερικές ημέρες.
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από σας που την έχετε δει, έχετε κάνει την παρακάτω ερώτηση:"Μα...τι σόι υπολογιστή χρησιμοποιεί;"
Λοιπόν, μην πασχίζετε άδικα να καταλάβετε ποιόν υπολογιστή χρησιμοποιούν οι ήρωες του Hollywood, ή ποιο λειτουργικό σύστημα τρέχει σ' αυτούς. Συνήθως, ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι πραγματικά. Τόσο οι υπολογιστές όσο και τα προγράμματα που εμφανίζονται σε μια ταινία, ανήκουν σε μια ευρεία και ασαφή κατηγορία που περιγράφεται με τον όρο "Hollywood Operating System". Μεταξύ τους όμως, υπάρχουν πολλές ομοιότητες, τις οποίες θα προσπαθήσω να αναφέρω πιο κάτω.
Όσον αφορά το hardware των χολιγουντιανών υπολογιστών, ιδού τι παρατηρεί κανείς στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων:
  • Όλα υπάρχουν και βασίζονται στην οθόνη. Συνήθως, αρκεί να την καταστρέψεις - ή να την πυροβολήσεις - για να καταστραφούν μαζί της σκληροί δίσκοι, μνήμες, δεδομένα.
  • Οθόνες plasma ή LCD δεν υπάρχουν. Ανεξαρτήτως εποχής, ο καθοδικός σωλήνας κυριαρχεί.
  • Τα ποντίκια αποτελούν περιττή πολυτέλεια. Κάθε χρήστης που ξέρει πέντε πράγματα παραπάνω, το επιδεικνύει χρησιμοποιώντας πάντα πληκτρολόγιο.
  • Ανεξαρτήτως όγκου δεδομένων, τα πάντα αποθηκεύονται σε floppy disks.
  • Τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο συνήθως δεν φέρουν ενδείξεις. Ο ειδήμων οφείλει να ξέρει από πριν τι κάνει το καθένα.
  • Ο φωτισμός της οθόνης είναι τόσο ισχυρός, ώστε ανακλά τα δεδομένα στο πρόσωπο του ήρωα.
  • Τα πάντα είναι εντελώς αθόρυβα.
  • Τα modem μεταδίδουν δεδομένα με ρυθμό 2000 Gigabit το δευτερόλεπτο.
  • Για να καταστραφεί ένας υπολογιστής, πρέπει οπωσδήποτε να πετάξει σπινθήρες και καπνό.
  • Δεν υπάρχουν πλατφόρμες υπολογιστών. Όλοι είναι κατασκευασμένοι σύμφωνα με ένα πρότυπο, το οποίο όχι μόνο επιτρέπει σε όλους τους υπολογιστές του κόσμου να επικοινωνούν απρόσκοπτα, αλλά και να συνδέονται και με εξωγήινους υπολογιστές! (βλ. "Ημέρα Ανεξαρτησίας")
Στο software τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα. Ιδού:
  • Όλα τα προγράμματα τρέχουν σε πολύχρωμο, τρισδιάστατο περιβάλλον.
  • Όταν ο ήρωας αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει εντολές, αυτές είναι της μορφής "Upload Virus", "Search Secret Files" ή "Override Password".
  • Οι γραμματοσειρές είναι ύψους 48 pixel και πάντα bold.
  • Μια διαδικασία πάντα δίνει μια scroll bar, με το ανάλογο κείμενο και την ένδειξη ποσοστού ολοκλήρωσης.
  • Συνήθως αρκούν τρεις προσπάθειες για να μαντέψεις σωστά έναν κωδικό.
  • Όσο πιο ευαίσθητα είναι τα δεδομένα, τόσο πιο πιθανό είναι ο κωδικός που τα προστατεύει να είναι ημερομηνίες γενεθλίων, το όνομα μας ή το όνομα της γκόμενας μας.
  • Τα κουμπιά σε μια εφαρμογή (command buttons), όταν πατηθούν, παράγουν ένα ευδιάκριτο "κλικ". Αντίστοιχα, όταν τρέχει κείμενο, ακούγεται μια σειρά από "μπλιπ".
  • Για οποιαδήποτε διαδικασία υπάρχει ένα και μόνο κουμπί στην εφαρμογή που όχι μόνο την διεκπεραιώνει, αλλά ρυθμίζει και τις παραμέτρους της.
  • Το παράθυρο για την εισαγωγή password,συνήθως έχει την φάτσα του χρήστη του οποίου τα δεδομένα προστατεύει (και συχνά η φωτογραφία έχει κάποιο animation, το οποίο και αντιδρά κατάλληλα).
  • Κάθε υπολογιστής έχει προεγκατεστημένα όλα τα απαραίτητα προγράμματα.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα δείτε κάποια ταινία με υπολογιστές, προσπαθήστε λίγο να βρείτε όλα τα παραπάνω - και πολλά άλλα. Εγώ, από την πλευρά μου, το βρίσκω τουλάχιστον διασκεδαστικό, ειδικά όταν η ταινία δεν βλέπεται.