Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Περί ομορφιάς - Νούμερο Τελευταίο

Συνεχίζω ακάθεκτος την λίστα με τις δέκα ομορφότερες γυναίκες που έχω γνωρίσει, συμπληρώνοντας την δεύτερη πεντάδα. Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, ιδού:

6) Η Βιβή
Υπάρχουν γυναίκες που, ενώ είναι κατα γενική ομολογία όμορφες, τους λείπει το ενδιαφέρον και η πρωτοτυπία. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι επιλογές είναι δύο: ή τις ξεχνάς σχεδόν αμέσως, ή επικεντρώνεσαι στο προφανές: στην σεξουαλικότητά τους. Στην περίπτωση της Βιβής, η πρώτη ματιά ίσως οδηγήσει στην παραπάνω αντιμετώπιση, τίποτε όμως δεν θα μπορούσε να αποτελέσει μεγαλύτερη γκάφα. Κι ενώ έρχεσαι αντιμέτωπος με μια by the book μεσογειακή κάρτα, με έντονες ιταλικές επιρροές και τον χυμώδη χαρακτήρα μιας Sofia Loren, συνειδητοποιείς σχεδόν έντρομος ότι παραπλανήθηκες με φρικτό τρόπο. Με την κάθε ματια, ατέλειες κάνουν την εμφάνισή τους για να δέσουν με το σύνολο, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που ενώ θες να το ξεχάσεις την επόμενη μέρα, καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς. Είναι αυτό που ο Bob Ross περιέγραφε σαν "τυχερά λάθη". Χωρίς αυτά, η Βιβή θα ήταν ακόμα μια κούκλα, χωρίς το κάτι που της έδωσε επάξια μια θέση στην λίστα μου.

7) Η Ελενη
Μπορώ να στοιχηματίσω ότι, αν ο Shakespeare ζούσε σήμερα, θα έδινε τον ρόλο του Puck στο "Όνειρο Θερινής Νυκτός" κατευθείαν στην Ελένη, κι ας είναι γυναίκα (μην ξεχνάμε ότι, τα πρώτα χρόνια, τον ρόλο του Peter Pan στα θεατρικά τον έπαιζε κορίτσι). Στην Ελένη λείπει η ωριμότητα της Βίκυς, η αρχοντιά της Ηρούς και το νεραϊδίσιο σπινθηροβόλημα της Ελλης, αλλά συμπληρώνει και με το παραπάνω τις ελλείψεις της με μια πονηριά και με ένα παιχνίδισμα που σε κάνει να γελάς θέλωντας και μη. Με αστείρευτες δυνατότητες και πολλές υποσχέσεις για το μέλλον, η Ελένη αποδεικνύεται χρησιμότατη προσθήκη στην λίστα μου, μια ομορφιά που αξίζει προσοχής και ανάλυσης.

8) Η Μύρια
Πανδαμάτωρ Χρόνος...Την Μύρια την βλέπω όλο και πιο σπάνια, αλλά κάθε φορά, ο χρόνος που περνάει κάνει το θαύμα του. Σαν το παλιό, καλό κρασί, η ομορφιά της Μύριας κερδίζει σε σταθερότητα. Δυναμική παρουσία, ένας συνδυασμός ισπανικής φλόγας και ελληνικής γλύκας σε σκούρους, παλ τόνους, με πολύ αχνές αλλά διακριτές ασιάτικες επιρροές, ένα σύνολο που κερδίζει μέρα με την μέρα σε σταθερότητα και αρμονία. Πιο λεπτεπίλετο και ευθραυστο δέσιμο από αυτό μιας Jennifer Connely, με το ίδιο όμως βλέμμα και την ίδια αύρα έντονη γύρω της. Προβλέπω ότι σύντομα θα φτάσει σε ενα εντυπωσιακό ζενίθ, αλλά ήδη έχει φτάσει σε ένα στάδιο όπου κερδίζει εύκολα τις εντυπώσεις, σε ενα σημείο όπου δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτε.

9) Η Ιωάννα
Αν η Βιβή είναι συνώνυμη του εκρηκτικού ταπεραμέντου, τότε η Ιωάννα είναι συνώνυμη της ωμής δύναμης. Με ταλαιπώρησε αρκετά μέχρι να βρω έναν τρόπο να την περιγράψω, ώσπου στο player που έχω ανοίξει αυτή την στιγμή, άρχισε να παίζει το "Saviour" των Anggun. Αμέσως όλες οι απορίες μου λύθηκαν. Μια περσόνα βγαλμένη κατευθείαν από τα εξώφυλλα των Evanescence, ένας εντυπωσιακός συνδυασμός από πάγο και φωτιά, μια θύελλα αντιθέσεων, η Ιωάννα θαρρείς ότι ξεπήδησε από κάποιο υπόγειο άνδρο μιας πανίσχυρης dominatrix, έτοιμη να κατακρεουργήσει το ανυπεράσπιστο θύμα της χωρίς να ιδρώσει καν. Η Ιωάννα θα κινδύνευε να περάσει στο πάνθεον της τετριμμένης ομορφιάς, αν δεν σόκαρε με ακόμη μια αντίθεση, από τις εκατομμύρια αντιθέσεις που απαρτίζουν το εντυπωσιακό σύνολο: την πιο γλυκιά, την πιο παιδική, την πιο ανυπεράσπιστη φωνή του κόσμου!

10)Η Αναστασία
Κλείνω την λίστα με μια ανάμνηση. Η Αναστασία αποτελεί την τελευταία της δεκάδας κατά κάποιο τρόπο τιμής ένεκεν, όχι γιατί υπολείπεται σε ομορφιά και σε χαρακτήρα, αλλά γιατί αυτή η ομορφιά δίνει την αίσθηση του deja vu. Ήταν η πρώτη κοπέλα που με έμαθε τι σημαίνει πραγματικά να είσαι όμορφος, χωρίς μάσκες, χωρίς υποκρισίες και χωρίς εντυπωσιασμούς - κατά κάποιο τρόπο της χρωστάω ένα αξιόλογο ποσοστό της αναλυτικής μου σκέψης. Η Αναστασία παραμένει όμορφη γυναίκα, παρά τα δύο της παιδιά και τα δέκα σχεδόν χρόνια έγγαμου βίου. Τυπική ελληνίδα, με ισχυρές δόσεις ευαισθησίας και λεπτότητας, μια ομορφιά όμως που την ξεπερνάς σχετικά εύκολα. Αν μη τι άλλο, η ομορφιά της Αναστασίας θα υπάρχει πάντα κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου σαν μια νοσταλγική μνήμη, και καθε φορά που την βλέπω μου αφήνει πάντα αυτή την γλυκόπικρη αίσθηση της ωραίας αλλά οριστικά χαμένης πρώτης φοράς.

Κι εδώ ολοκληρώνω το εγχείρημά μου, ελπίζωντας να πέτυχα τον σκοπό μου. Είναι πάντα ωραίο να ταξινομείς τις σκέψεις σου, να ξεκαθαρίζεις τα συναισθήματά σου, να σταχυολογείς και να ξεκαθαρίζεις όλα αυτά τα μικρά, μεγάλα πράγματα που αποτελούν τις σημαντικές λεπτομέρειες της ζωής σου. Οι όμορφες γυναίκες που υπάρχουν ή υπήρξαν στην ζωή μου, με οποιοδήποτε τρόπο και σε οποιαδήποτε θέση, μου έδωσαν εφόδια που κατά πολύ καθόρισαν το ποιός είμαι και το ποιός θα ήθελα να είμαι. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο από το να τις ευχαριστήσω!

4 σχόλια:

  1. που είσαι βρε εσύ;; άντε τέλειωσαν τα μπάνια! το καθήκον σε καλεί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. zekia
    Το πνεύμα μεν πρόθυμο, η σαρξ δε απρόθυμη!Τελικά τα κατάφερα να φτάσω σε οριακό σημείο εξάντλησης.Μην ανησυχείς όμως! θα επανέλθω σύντομα, και με post ανάλογο του πνεύματος των ημερών!

    ΑπάντησηΔιαγραφή