Ουουου...Μπιλ Γκεητς!

Πρέπει να ομολογήσω ότι ανέκαθεν θεωρούσα αχώνευτο τύπο τον Βασιλάρα της Μικρομαλακής. Δεν μπορώ να σας περιγράψω το γέλιο που είχα ρίξει όταν τον είχα δει να αποκτά εκείνο το χαρακτηριστικά αμήχανο βλέμμα του κοκοβιού σε εκείνη την αείμνηστη παρουσίαση του plug-n'-play χαρακτηριστικού των "ολοκαίνουριων" - τότε - Windows '98 όταν, με την σύνδεση ενός προτζέκτορα, το πολυθρύλητο λειτουργικό κατέβασε μια πανέμορφη blue screen of death. "Wow!", έκανε ο παρουσιαστής, και ο Βασιλάρας έμεινε σα βλαμμένο να πατάει το κουμπί του remote, κοιτάζωντας δεξιά και αριστερά, προσπαθώντας απελπισμένα να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Αλίστου μνήμης βίντεο, το οποίο, αν το πετύχετε πουθενά, αξίζει να το απολαύσετε.
Και κάπου εδώ κάνει μεγαλοπρεπώς την εμφάνισή του το Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Ψυχιατρικώς, το εν λόγω σύνδρομο εμφανίζεται σε περιπτώσεις απαγωγής, όταν ο απαχθης - ή η απαχθείσα - αναπτύσσει σχέσεις συμπάθειας ή ακόμα και έρωτα με τον απαγωγέα. Πάσχων κι εγώ, μεταφορικά βέβαια, ποτέ δεν κατάφερα να ξεφύγω από την αρπάγη των Παραθύρων. Ο λόγος είναι φυσικά οι μειωμένες (εώς ανύπαρκτες) εναλλακτικές. Η Apple προσέφερε ανέκαθεν μια αξιόπιστη λύση με την σειρά των MacOS, καταδικασμένη όμως σε μια μερίδα εκλεκτών, λόγω κόστους και έλλειψης καθολικού χαρακτήρα από πλευράς hardware (οι τελευταίες προσπάθειες για πέρασμα σε αρχιτεκτονική PC δεν απέσπασαν τις διθυραμβικές κριτικές που όλοι περίμεναν, ενώ οι φανατικοί οπαδοί του δαγκωμένου μήλου δείχνουν απρόθυμοι να αποχωριστούν τους Mac με τους οποίους γαλουχήθηκαν επι γενεές). Άλλες λύσεις, όπως το BeOS (κατασκευασμένο εξ αρχής για τους,μουσειακούς πια, Amiga) ποτέ δεν κατάφεραν να περάσουν τον Ρουβικώνα της σοβαρότητας, ενώ ο χομπίστικος χαρακτήρας και η χαοτική φύση του Linux αποτελούσε τροχοπέδη σε επίπεδα desktop (όχι όμως και σε επίπεδα server, όπου θριαμβεύει). Μονόδρομος, λοιπόν, τα Windows, και έχοντας περάσει από όλες σχεδόν τις desktop εκδόσεις του, ελπίζω να κατανοείτε τα συναισθήματά μου, όταν φαντάζομαι το αχώνευτο κωλόπαιδο με τα πατομπούκαλα να μου χαμογελάει σαρδώνια.
Κι όμως, υπάρχει φως στο τούνελ, και ήδη αισθάνομαι να πλησιάζει εκείνη η πανέμορφη στιγμή όπου θα απολαύσω να δω το μισητό μπλέ του Luna theme καθώς θα εξαφανίζεται ανάμεσα στα σαγόνια του αδηφάγου και ανελέητου format.
Και το όνομα αυτού που θα πατήσει το επι χρόνια απάτητο κάστρο των XP; Ανθρωπιά. Ναι, ναι, μην απορείτε! Μεταφράζωντάς το στα Σουαχίλι (καθόλου παράξενο αν αναλογιστούμε ότι ο εμπνευστής του είναι Νοτιοαφρικάνος)...Ubuntu. Ubuntu Linux, συγκεκριμένα.
Πρόσφατα απέκτησα ένα Toshiba laptop (αρκετά αξιοπρεπές μηχάνημα, για τις ανάγκες μου) και δεν μπορείτε να φανταστείτε τι τράβηξα για να πείσω τον προμηθευτή να μου το παραδώσει με XP. Ουαί τοις ηττημένοις, βέβαια. Οι απάνθρωπες πολιτικές της Microsoft ήταν η τελευταία σταγόνα και, όταν είδα το λογότυπο των Vista να λαμποκοπάει όταν πάτησα το on, αφηνίασα. Και το τόλμησα. Ο παιχνιδιάρης κερασφόρος Jackalope μου έκλεισε το μάτι, ο Tux μου χαμογέλασε με νόημα και, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, το onboard mp3 player που ο καθένας μας έχει εκεί ,άρχισε να παίζει τις πρώτες νότες του "I Want To Break Free" των Queen. Κατέβασα το iso, το έκαψα σε cd και το έβαλα στο drive του laptop. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο καθαρτικό ήταν όταν είδα την μπάρα να γεμίζει σιγά-σιγά, τον Tux να αυξάνεται και να διογκώνεται, γιγάντιος μπροστά στο σκουλήκι με την φάτσα του Bill που εκπλιπαρεί για οίκτο με μια φωνή όλο και πιο ψιλή, όλο και πιό αχνή, ώσπου εξαφανίστηκε στο απόλυτο τίποτα και στη λήθη που πραγματικά του αξίζει. Καθαρτικό, πανέμορφο, μια αίσθηση ελευθερίας και ένα υπέροχο άγχος. Σα να έχανα την παρθενιά μου.
Οι πρώτες εντυπώσεις; Θα έλεγα άριστες. Το Ubuntu φόρτωσε σε χρόνο dt (η εγκατάσταση διήρκησε μόλις 15 λεπτά, με ελάχιστες και απολύτως βασικές απαιτούμενες ρυθμίσεις!), καμία σχέση με την ατελείωτη, θαρρείς, αναμονή των XP, ενώ η σχέση του με τα διάφορα περιφερειακά μου, μπορεί μόνο να χαρακτηριστεί ως ονειρική. Ο HP εκτυπωτής μου αναγνωρίστηκε αμέσως, χωρίς να κάνω τίποτε απολύτως, το ίδιο και τα φλασάκια μου. Οι κάρτες γραφικών και ήχου του laptop ρυθμίστηκαν στην εντέλεια κατά την εγκατάσταση, με εμένα να κοιτάζω έκθαμβος το πανέμορφο desktop που έμοιαζε να μου λεει "τέρμα οι εγκαταστάσεις και τα cd...άστο πάνω μου!".
Τα βήματα μου είναι αργά, προσεκτικά και λίγο διστακτικά, αλλά το Ubuntu δικαιώνει απόλυτα το όνομά του και την φήμη του: ένα λειτουργικό φτιαγμένο από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Πανεύκολο στην χρήση του, λειτουργικότατο, σταθερότατο και πανέμορφο οπτικά, αντίθετα με το ξεπλυμένο και άνοστο XP, ομολογώ ότι το Ubuntu με έχει εντυπωσιάσει. Φυσικά, αναγνωρίζω ότι ίσως πρόκειται για τον πρώτο ενθουσιασμό, και μόνο με την χρήση θα αποκτήσω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, αλλά προς το παρόν έχω μόνο μια απορία: πως και δεν το δοκίμασα τόσο καιρό!.

Υ.Γ: Εδώ θα ήθελα από όποιον έχει διάθεση, λίγη βοήθεια σχετικά με την σύνδεσή μου στο Internet. Έχω ConnX με ένα Sagem F@st modem και τα πράγματα είναι λίγο μπερδεμένα, λόγω άγνοιας κυρίως. Όσοι πιστοί και πρόθυμοι, προσέλθετε για μερικές συμβουλές!

Υ.Γ2: Μερικές πληροφορίες σχετικά με κάποια σημεία του post: ο Tux είναι ο γνωστός πιγκουίνος-μασκώτ της οικογένειας Linux, ενώ ο Jackalope είναι το κωδικό όνομα της τελευταίας έκδοσης του Ubuntu Linux, της 9.0.4 (Jaunty Jackalope). Θα ακολουθήσει το Karmik Koala, γυρω στον Σεπτέμβριο.