Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Περί Δαιμονίων και άλλων Ερώτων

Όσοι από τους κατοίκους της ελληνικής blogo-σφαιρας κάνουν τον κόπο να παιρνούν τακτικά από δω - και κάνουν τον κόπο να διαβάσουν κάτι από αυτά που κατεβάζω από το κεφάλι μου - μπορεί να θυμούνται ένα από τα πρώτα μου post, σχετικά με κείνο το μπάσταρδο, τον Έρωτα. Ίσως είναι εμφανής η αντιπάθειά μου στο πρόσωπο του, ίσως όχι. Αυτό το post αποτελεί, την κατά κάποιο τρόπο, συνέχειά του και μια ακόμα απέλπιδα προσπάθεια να ξεκαθαρίσω τους λογαριασμούς μου μαζί του.
Γενικά, ο Έρωτας αγαπιέται. Είναι επιθυμητός, μάλλον σε όλους. Φορώντας αυτό το επαίσχυντο προσωπείο του ρομαντισμού και της "ευφορίας ψυχής", έχει καταφέρει να κερδίσει πόντους και να εξυψωθεί στο υπέρτατο αγαθό. Έχει καταφέρει να συνδεθεί και με το μόνο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης που είναι αγαπητό σε όλους: το σεξ και την γενετήσια πράξη. Vae Victis όμως, κατα την ιαχή του Βρέννου κατακτητή! Μόλις γραπωθεί για τα καλά στις νευρικές απολήξεις του θύματος, παραλύει την σκέψη, ισοπεδώνει την μνήμη, καταρρακώνει την προσωπικότητα και την ατομικότητα, καταβροχθίζει τους στόχους και τα όνειρα. σαν παράσιτο ρουφάει το κάθε τι ανθρώπινο, και μετατρέπει το θύμα του σε ένα άβουλο, νεκρό κέλυφος, με μια και μόνη επιθυμία, ένα και μόνο σκοπό: να βρεθεί κοντά στο αντικείμενο του πόθου του. Σιγά σιγά , μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα, το κάθε τι χάνεται, εξαφανίζεται, εξαλείφεται με τρόπο αδυσώπητο και οριστικό, και το μόνο που μένει είναι ο πόθος, η επιθυμία, η αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Κι αμέσως μετά τα νεύρα γίνονται ακορντεόν.
Ω, ναι! Βλέπω ήδη το εξαγριωμένο πλήθος να συγκεντρώνεται! Μην πυροβολείτε τον πιανίστα, αγαπητοί συνάνθρωποι! Κι αν ο διψών για αίμα ερωτοχτυπημένος όχλος ζητά ομοφώνως την καταδίκη μου στην πυρά, γιατί τόλμησα να ξεσκεπάσω αυτόν τον αχρείο μασκαρά, αυτόν τον γελοίο υποκριτή, αυτόν τον αίσχυστο φαρσέρ που διασκεδάζει με το να καταρρακώνει αθώα πλάσματα, επειδή έπεδειξα το θράσος να παραβιάσω το Άβατον, να εισχωρήσω στα Άγια των Αγίων, να αμφισβητήσω το Αλάθητο, ακούστε την τελευταία συμβουλή του πιανίστα.
Μην ερωτεύεστε! Αγαπήστε! Ο Ερωτας κρίνεται ακατάλληλος για την ψυχική υγεία!

23 σχόλια:

  1. Εχω την υποψία οτι ο Πλατωνας θα διαφωνουσε μαζι σου:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ μου Fidelio
    Με κίνδυνο να φανώ ιερόσυλος - και να φανώ, δηλαδή, τι έγινε; - τις περί έρωτος ιδέες του μπαρμπα-Πλάτωνα τις έχω εγγεγραμμένες στους παλαιότερους των κωθώρνων μου. Ποιός ξέρει ο γερο-ξεκούτης τι είχε κατεβάσει στο Συμπόσιο;
    Εν πάσει περιπτώσει, οι δικιές σου απόψεις είναι που μ'ενδιαφέρουν! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Απλά θα συμφωνήσω χωρίς να το αναλύσω παραπέρα.
    Με εκτίμηση.
    Χρήστος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χρήστο
    Ευχαριστώ!Να έχεις τις ευλογίες των Pastafarian! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μεγάλη η χάρη του.
    Ramen!!Με πειρατική εκτίμηση.
    Χρήστος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συμφωνώ απολύτως με ό,τι λες στην ανάρτησή σου. Ο έρωτας είναι ένα κακό (ούτε καν αναγκαίο) που δυστυχώς ο ρομαντισμός του έδωσε υπερβολική σημασία.

    Αν υπάρχει διάβολος, τότε σίγουρα ο έρωτας είναι ένα απ' τα παιδιά του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Dynx,
    Και, μάλιστα, από τα πιό απεχθή του!

    Χρήστο
    +μαρινάρισον+

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. εγώ πάλι πιστεύω, ότι μάλλον σε έπιασε στα δίχτυα του ο φτερωτός θεός! και επειδή περιγράφεις απίστευτα σωστά τα συμπτώματα, μάλλον νοσεις και ο ιδιος. δεν είναι τίποτα, έρωτας είναι θα περάσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ria μου!
    Και μάλιστα η κατάσταση κρίνεται ως ανίατη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Να επιχειρησω να στειλω ενα μακροσκελες κειμενο για τον ερωτα; Επιτρεπεται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. fidelio
    Ελεύθερα! Όλοι είναι καλοδεχούμενοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, εκείνο που μας συγκινεί, μας ξεσηκώνει, δεν είναι μόνο το σωματικό στοιχείο του έρωτα αλλά και το φαντασιακό. Εννοώ ότι στο έρωτα πέρα από την σωματική έλξη και διέγερση υπάρχει και η διέγερση της φαντασίας, η τάση εξιδανίκευσης. Είναι εκείνο το πέπλο που υφαίνεται στα εργαστήρια της ερωτευμένης ψυχής και το βλέμμα μας ντύνει με αυτό, την μορφή του ανθρώπου με τον οποίο είμαστε ερωτευμένοι. Ο έρωτας λοιπόν, παράγεται σε δύο επίπεδα: το σωματικό και το φαντασιακό, ή αλλιώς το φυσικό (που αφορά το σώμα) και το μετά-φυσικό (που αφορά κάτι πέρα από το σώμα).
    Στον έρωτα υποκειμενοποιούμε την παρουσία του ανθρώπου που μας συγκινεί, με τέτοιο τρόπο ώστε η ερωτική έλξη να μην αφορά μόνο την σωματική του παρουσία, αλλά να μεταποιείται σε ένα ζωντανό αρχέτυπο, μια εικόνα ποθητή και ονειρική, μια εικόνα που θα φέρει μέσα της εκείνη την αίσθηση της εξύψωσης για την οποία μιλούν τόσο συχνά οι ερωτευμένοι.
    Δε μου μένει παρά να μιλήσω από την πλευρά του άντρα (μιας και κατά γενική ομολογία οι άνθρωποι που ξέρω με βλέπω ως άντρα), αν μου επιτρέπεις, ώστε να δώσω ένα παράδειγμα. Πάντως το παράδειγμα αυτό μπορείς εύκολα να το ανάγεις σε κάποια δική σου εμπειρία. Το βλέμμα μιας γυναίκας που με ελκύει μπορεί να διεγείρει μέσα μου την διάθεση να την κατακτήσω, και την ίδια στιγμή να εκπέμπει μια νοσταλγική λάμψη που να ανταποκρίνεται σε αποχρώσεις της φαντασίας και της ονειροπόλησής μου. Το σχήμα των χειλιών της μπορεί να ζωντανεύει τμήματα εσωτερικών επιθυμιών μου, να μου αποκαλύπτει απροσδιόριστα τον τόνο ενός μηνύματος, που να αισθάνομαι ότι αφορά μόνο τον δικό μου πόθο. Το ύφος των κινήσεών της μπορεί να τροφοδοτεί τη νοσταλγία μου για αφηρημένα δρώμενα σε τοπία της φαντασίας, και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο να εντείνει την ορμή μου προς το σώμα της.
    Το σημαντικό θέμα πάντως, είναι ότι ο έρωτας έχει διπλή όψη -φυσική και μεταφυσική, όπως εξηγήσαμε αυτές τις λέξεις προηγουμένως - , είναι η διπλή όψη του ερωτισμού που αποπνέουν μεταξύ τους δύο ερωτευμένοι άνθρωποι. Στον έρωτα, η επιθυμία για αισθησιακή απόλαυση και επαφή και η ένταση του ονειρισμού (τα εργαστήρια της φαντασίας που λέγαμε) συναντώνται, αλληλοαναγνωρίζονται και αναπτύσσονται, άλλοτε παράλληλα, άλλοτε στρεφόμενες η μία εναντίον της άλλης, και άλλοτε συγκλίνοντας.
    Ανάλογα λοιπόν με το είδος της σχέσης ανάμεσα στην εξωτερική επιθυμία του σώματος και τον εσωτερικό ονειρισμό της φαντασίας, υπάρχουν τρεις τρόποι να εξελιχθεί μια ερωτική σχέση. Άλλοτε η σωματική έλξη μοιάζει αδιαπέραστη με τρόπο που να μην αφήνει περιθώριο για ερωτική εκλέπτυνση και εξιδανίκευση στην φαντασία. Άλλοτε η ένταση του ερωτικού βλέμματος διαπερνά το σώμα και η ερωτική ορμή λειτουργεί σχεδόν βοηθητικά. Άλλοτε πάλι, η διέγερση των αισθήσεων προκαλεί και την λαχτάρα της φαντασίας να αγκαλιάσει το σώμα. Η απουσία της μεταφυσικής διάστασης, δίνει στον έρωτα μια αποκλειστικά σαρκική όψη.

    Το κείμενο σταματα εδω..

    Νομιζω Geysser, οτι αυτο στο οποιο αναφερεσαι στο ποστ, ειναι η πρώτη περιπτωση του ερωτα. Γι αυτο το αναφερεις ως γεννετησια ορμη και μονο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αγαπητέ fidelio
    Μετά από πολλές αναγνώσεις - όχι λόγω όγκου αλλα, πιό πολυ, λόγω γλώσσας - κατέληξα ότι μάλλον μιλάμε για το ίδιο πράγμα, απλά με διαφορετικούς όρους. Εκεί που εσύ χρησιμοποιείς το "μεταφυσικό" εγώ χρησιμοποιώ το "ψυχολογικό". Και το post μου έχει να κάνει με την ψυχολογία του "θύματος" και καθόλου με τις οργασμικές του απαιτήσεις. Αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι ο Ερωτας, ως συναίσθημα, έχει αυτόματα συνδεθεί με το σεξ. Όπως και η ερωτική σχέση. Αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, και αντικείμενο εντελώς διαφορετικού post. Οπότε, νομίζω ότι διαφωνούμε, αλλά θα ήθελα να με διορθώσεις αν δεν κατάλαβα κάτι καλά. Πάντως ευχαριστώ για τον χρόνο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πφειλω πρωτα μια μικρη εξηγηση για το κειμενο. Ειναι αποσπασμα απο πανεπιστημιακη εργασια (πριν 4 χρονια) για τον ερωτα στο Συμποσιο του Πλατωνα. Η γλωσσα ειναι μια προσπαθεια να συνδιαστει ο φιλοσοφικος λογος με καποια στοιχεια λογοτεχνικα (η προσπαθεια μου δεν ηταν επιτυχης,εξ ου και το ακαταλαβιστικο του κειμενου) μιας και το σεμιναριο ήταν "φιλοσοφια και λογοτεχνια".

    Παρακατω τωρα. Ο ερωτας μπορει να εχει πολλες μορφες (στο κειμενο αναφερονται 3 και ειναι ολες του αρκετα "ισορροποημενες"), καποιες απ' αυτες μπορει να γινουν διαστροφικες, αρρωστημενες και τελικα καταστροφικες. Αυτο στο οποιο μπορει να διαφωνουμε ειναι οτι εσυ , κατα τη γνωμη μου, αναφερεσαι στην πρωτη μορφη του, και θεωρεις οτι ο ερωτας εξαντλειται εκει. Συνηθιζουμε να λεμε οτι ο ερωτας τυφλωνει. Σε αυτο αναφερεσαι οταν λες:Η ψυχολογια του θυματος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. fidelio
    Βασικά ναι, αλλά επί της ουσίας, μάλλον διαφωνούμε ως προς τις μορφές του Έρωτα. Θεωρώ ότι υπάρχει μόνο μία μορφή, με δύο πλευρές: την σωματική και την ψυχολογική. Το post είναι επί της ψυχολογικής. Ίσως τελικά να διαφωνούμε στον ορισμό του Έρωτα. Απ'ότι κατάλαβα, είσαι πιό "Πλατωνικός" απ'ότι εγώ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. ο έρωτας είναι εντάξει, η καψούρα είναι αυτοκαταστροφική! γιατί υπάρχουν διάφοροι τρόποι να ερωτευτείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. zekia
    Πέρα από τα γνωστά "σαν τα χιόνια", "χρόνια και ζαμάνια" και λοιπά χαριτωμένα, μάλλον θα διαφωνήσω.Καψούρα, έρωτας, λαμαρίνα, όπως και να το πεις, η ίδια ασθένεια είναι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. φίλε μου κοίτα να απολαύσεις τις στιγμές, κοίτα να το χαρείς γιατί αν σε δυο χρονια δεν κάνεις τον έρωτα αγάπη, σε βλεπω να ξαναπερνάς τα ίδια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ria μου
    Ευχαριστώ για την συμβουλή σου αλλά φοβάμαι ότι ηρθε κάπως αργά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. και εγώ θα ξαναδιαφωνήσω!!! διότι σαν γριά κότα, έχω ζήσει και έρωτα αλλά και καψούρα, και πίστεψε με είναι διαφορετικά. Στον έρωτα υπάρχει μαγεία. Στην καψούρα υπάρχει μόνο φρίκη, και όταν τελειώσει δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου... ο έρωτας εμπεριέχει και στιγμές ευτυχίας, η καψούρα μόνο ωμή κόλαση, χάνεις το εγώ σου.. δεν ξέρω αν με νοείς αγαπητέ μου! φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Τρελόφατσα zekia,
    Ως γυναίκα εκ φύσεως έχεις έφεση στον ρομαντισμό, ενώ εγώ ως Νεάντερταλ, είμαι πιό γαϊδούρι.Αλλά είπες την μαγική φρασούλα:"χάνεις τον εαυτό σου". Αυτή ακριβώς είναι η κόλαση μου!Φιλιά too.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. αν νιώθεις ότι χάνεις τον εαυτό σου φύγε μακριά... είναι εύκολο ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Zekia
    Ευκολο να το λες...δύσκολο να το κάνεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή