Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Astor

Πολλές φορές στην ζωή μου έχει τύχει να επιχειρήσουν να με σηκώσουν για χορό-κάτι το οποίο, φαντάζομαι, έχει συμβεί και σε σας. Σε τέτοιες καταστάσεις, θεωρώ ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: σε αυτούς που σηκώνονται χωρίς καμία αντίρρηση ανεξαρτήτως είδους χορού (από head banging σε thrush metal συναυλία μέχρι ποντιακό Πυρρίχιο), σε αυτούς που υιοθετούν διπλωματική στάση, σταχυολογούν τις πιθανότητες να ρεζιλευτούν και αναλόγως πράττουν, και σε αυτούς που ο χορός είναι κάτι που δεν θα έκαναν ούτε με πιστόλι στον κρόταφο. Χωρίς καμία διάθεση απολογίας, χωρίς ίχνος ντροπής και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, δηλώνω υπεύθυνα και υπερήφανα ότι ανήκω στην τρίτη κατηγορία.
Οι λόγοι είναι κυρίως δύο. Πρώτον και προφανέστερον, δεν έχω ιδέα από χορό. Σέβομαι απίστευτα τους επαγγελματίες χορευτές και μου αρέσει αφάνταστα να τους παρακολουθώ (θεωρώ λ.χ απίστευτη απόλαυση το solo του μακαρίτη Michael Jackson στο "Billy Jean" και ούτε ξέρω πόσες φορές έχω δει το "White Nights" μόνο και μόνο για το εκπληκτικό δίδυμο του Mikhail Baryshnikov με τον Gregory Hines), ενώ, αντίθετα, δεν αντέχω να βλέπω ερασιτέχνες, μη επαγγελματίες ή would be χορευτές (ποτέ δεν θα ξεχ
άσω τις χορευτικές προσπάθειες αρκετών συμμαθητών μου σε disco, οι οποίες εν τέλει θύμιζαν πιο πολύ κατέβασμα ελιάς παρά χορό). Θεωρήστε με ρατσιστή, μισάνθρωπο ή εγωιστή αλλά, όσο και να σας εκφράζει αυτό που κάνετε, αν δεν ξέρετε να χορεύετε όπως πρέπει, μην το κάνετε! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο απαίσιοι δείχνετε!
Δεύτερος λόγος, και περισσότερο προσωπικός θα έλεγα, είναι ότι ο χορός σαν μέσο έκφρασης δεν με αγγίζει. Υπάρχουν άπειροι τρόποι να εκφράσει κανείς τα συναισθήματά του στους άλλους. Μερικοί ζωγραφίζουν, άλλοι διηγούνται, κάποιοι τραγουδούν, κάποιοι άλλοι γράφουν. Μερικοί προτιμούν τον χορό και, περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα
. Εγώ χρησιμοποιώ δύο κυρίως τρόπους: το γράψιμο και την μαγειρική - και, επί του δευτέρου, οφείλω να πώ ότι οι crepes Suzette που έφτιαξα σήμερα ήταν απόλυτα ενδεικτικές της ευθυμίας που με διακατέχει εδώ και κάποιες μέρες! Ο χορός ποτέ δεν βρήκε θέση στην λίστα μου.
Οι εξαιρέσεις υπάρχουν όμως για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Όχι, δεν έχω χορέψει ποτέ στην ζωή μου (μα ποτέ), αλλά υπάρχουν δύο είδη χορού που θα ήθελα να μάθω, ακόμα κι αν ποτέ δεν τους χορέψω. Το πρώτο είδος είναι οι Ιρλανδέζικες
κλακέτες. Αλλά, δεδομένου του ότι αυτό το είδος θέλει πνευμόνια από ελέφαντα και μύες από γιαπωνέζικο ατσάλι (βλέπε Michael Flatley), περνάω στο δεύτερο: τανγκό. Συγκεκριμένα, nuevo tango. Κι αυτό εξαιτίας ενός και μόνου ανθρώπου. Του Astor Piazzolla.
O Astor Pantaleon Piazzolla γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1921 στο Mar Del Plata της Αργεντινής. Γόνος ιταλών γονέων καμία σχέση εχόντων με την μουσική, ο Astor έζησε τα περισσότερα από τα παιδικά του χρόνια στην Νέα Υόρκη, όπου η επαφή με την jazz του '30 αλλά και με την κλασική μουσική του J.S.Bach θα καθόριζαν την μετέπειτα πορεία του. Ο πρώτος σταθμός στην ζωή του ήρθε το 1933, στα δεκατρία του χρόνια, όταν συνάντησε τον μεγάλο Carlos Gardel, αυτήν την τεράστια προσωπικότητα του αργεντίνικου tango, ο οποίος τον κάλεσε σε tour. Μετά από συνεχείς αντιρρήσεις του πατέρα του, ο Astor τελικά δεν συμμετείχε. Η "ατυχία" του αποδείχθηκε σωτήρια: σ'αυτή την tour, ο Carlos Gardel και η μπάντα του σκοτώθηκαν σε αεροπορικό δυστύχημα.
Ο Astor Piazzolla επέστρεψε την Αργεντινή το 1937, όπου συμμετείχε σε μπάντες όπως αυτή του Anibal Troilo. Μετά από παρότρυνση του Arthur Rubinstein, o Piazzolla μαθήτευσε δίπλα στον Alberto Gilastera, ο οποίος και αποτέλεσε τον δεύτερο σημαντικό σταθμό στην ζωή του: όχι άμεσα, αλλά έμμεσα, καθώς μέσω αυτού συμμετείχε στην Συμφωνική του Buenos Aires, όπου και κέρδισε υποτροφία για σπουδές στην Γαλλία. Το 1953 μετακόμισε στο Παρίσι, όπου καθηγήτριά του έγινε η Nadia Boulanger
. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, η Boulanger αντέδρασε θετικά στις συνθέσεις του αλλά, όπως είπε "βλέπω Stravinsky, βλέπω Bartok, βλέπω Ravel, αλλά δεν βλέπω Piazzolla εδώ μέσα!". Στην ερώτησή της για το μουσικό όργανο το οποίο έπαιζε, ο Piazzolla δίστασε να απαντήσει, καθώς το bandoneon θεωρούταν "κατώτερο" για την μουσική παιδεία των Γάλλων αλλά μετά από πιέσεις της δασκάλας του, ενέδωσε και έπαιξε μερικές συνθέσεις του. Η απάντησή της ήταν χαρακτηριστική: "Ηλίθιε! Αυτό είναι Piazzolla!". Αυτό ήταν. Το 1955 σχημάτισε το οκτέτο Buenos Aires, και κέρδισε επάξια μια θέση στο Πάνθεον των μεγαλύτερων συνθετών του αιώνα.
Ακολουθούν δύο από τις συνθέσεις του: το πασίγνωστο και πολυδιασκευασμένο "Libertango" και το θεσπέσιο "Milonga Del Angel".


Update: Η εκτέλεση του Libertango είναι με τους Yo Yo Ma, ενώ στο Milonga Del Angel συμμετέχει στο βιολί ο Fernando Suarez Paz των Fernando Suarez Quartete.Για το πρώτο προτείνω και την καταπληκτική διασκευή των Bond.

PS: Ο κολλητός μου από την Ιουράσια εποχή Ζεράρ, απόφοιτος ΤΕΦΑΑ και ως εκ τούτου εκπαιδευμένος - με σχετική επιτυχία μάλλον - στον χορό, προσπάθησε κάποτε να μου μάθει κάποια βασικά βήματα tango. Δεν ξεκολλάει από το μυαλό μου το πόσο gay φαινόταν!!!

9 σχόλια:

  1. Εγώ πάλι πιστεύω οτι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να χορέψουν, σίγουρα όχι το ίδιο καλά, αλλά μπορούν και θέλουν. Και η θεωρία μου βασίζεται στο εξής.
    Ολοι οι άνθρωποι αγαπούν τη μουσική. Δεν υπάρχει ανθρώπινο ον που να μην μπορεί να τον αγγίξει και να τον ξεσηκώσει έστω και ένα κομμάτι μουσικής. Όταν μια μελωδία μπαίνει μέσα σου, το σώμα σου και τα άκρα σου αντιδρούν. Ναι αντιδρούν. Και πρέπει να το κάνουν.
    Ο χορός είναι κίνηση και είναι και ζωή και όσο κινείσαι ζεις και αισθάνεσαι. Δεν έχει σημασία πόσο καλά το κάνεις ή πως φαίνεσαι στους άλλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πάντα στα όρια του πολιτισμένου debate (προεκλογική περίοδος γαρ!), θα διαφωνήσω μαζί σου! Κι αυτό γιατί η συγκεκριμένη αντίδραση που περιγράφεις (και που, για να εξηγούμαστε, υπάρχει), έχει να κάνει με την συγκεκριμένη μουσική κάθε φορά. Η μουσική αγγίζει τον άνθρωπο σε συνεργασία με τις μνήμες του, τις εμπειρίες του, τα βιώματα και τις επιθυμίες που έχει. Μερικές φορές η μουσική έχει να πει κάτι σε αυτά. Άλλες όχι. Ούτε καν το είδος της μουσικής έχει σημασία - ένα κομμάτι κλασικής μουσικής μπορεί να σε αγγίξει το ίδιο καλά με ένα κομμάτι ποπ, ενώ ένα άλλο να σε αφήσει παντελώς αδιάφορο.Η σχέση με την μουσική είναι πάντα αμφίδρομη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μεγάλος έρωτας ο Άστορ.

    Εγώ πάλι ανήκω υπερήφανα στην πρώτη κατηγορία, με κάποιες εξαιρέσεις. Αν και τρελαίνομαι για χορό και το σώμα μου αρχίζει να κινείται μόνο του μόλις ακούσει μουσική, υπάρχουν κάποια είδη χορού που δεν χορεύω με τίποτα. Και ένα από αυτό είναι (μαντέψτε!) το tango argentino.

    Γεγονός που δεν μειώνει τον έρωτά μου για τον Άστορ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αόρατη Μελάνης
    Είναι αλήθεια πως το tango θέλει cojones στο μέγεθος του Buenos Aires - για μας τους αντρες, δηλαδή, γιατί εσείς οι γυναίκες τον αισθησιασμό τον έχετε στο τσεπάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλέ μου geysser και γω δε μιλάω για κάποιο συγκεκριμένο είδος ή γουστο, συμφωνούμε σ'αυτό. Η μουσική είναι μαγεία. Και η μαγεία συνδέεται στενά με εφέ κίνησης:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συμφωνώ μαζί σου. Για μένα χορός είναι κάτι που το σπουδάζεις και το εξασκείς διαρκώς. Το να κουνάει κάποιος απλά το σώμα του δεν είναι χορός για μένα, εκτός αν χορεύει μία συγκεκριμένη χορογραφία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μάλλον ανήκω σ'αυτούς που χορεύουν τα πάντα, όταν έχω διάθεση βέβαια, και χωρίς να ξέρω χορό. Απλά μου βγαίνει. Ναι δεν λέω πολλές φορές έχει πλάκα αλλά αυτό είναι το νόημα :p

    Tango θα ήθελα πάρα πολύ να μάθω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ιοκάστη
    Σε άλλους βγαίνει, σε άλλους δεν βγαίνει ούτε με λοστό. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν μπαίνουν στην μέση επιμονές, πιέσεις και "πρέπει".

    ΑπάντησηΔιαγραφή