Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

Ιn Memoriam...

"Πετώντας το τσιγάρο που κάπνιζε, το έλιωσε κάτω από το τακούνι του.Έπειτα, όρθωσε το καλοχυμένο κορμί του, τίναξε πίσω τα καστανά μαλλιά του, έκλεισε τα μάτια του, κατάπιε και χαλάρωσε τα δάχτυλά του που κρέμονταν στο πλάι. Χωρίς καμιά προσπάθεια, μόνο μ'έναν ανάλαφρο ήχο, ο Σμιθ υψώθηκε απαλά από το έδαφος μέσα στην χλιαρή ατμόσφαιρα και πέταξε γρήγορα, ήρεμα προς τα πάνω. Σε λίγο χάθηκε ανάμεσα στ'αστέρια καθώς κατευθυνόταν για το μακρινό διάστημα."
Έτσι τελειώνει το διήγημα "Η Χρυσαλλίδα" του Ray Bradbury από την ανθολογία "Το Δ του Διαστήματος" ("S for Space",1976) - από τις ομορφότερες συλλογές επιστημονικής φαντασίας και σίγουρα από τα κορυφαία κείμενα του μεγάλου δημιουργού.Αυτή ήταν η εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα στο BBC για τον θάνατο ενός από τους σημαντικότερους ανθρώπους του αιώνα μας, του Arthur C. Clarke.
Πρωτογνώρισα τον Clarke μέσα από το "Ραντεβού με τον Rama" ("Rendezvous with Rama",1972) , το 13ο κατά σειρά βιβλίο του, που βγήκε αμέσως μετά το μεγάλο μπαμ της "Οδύσσειας του Διαστήματος". Λίγα πράγματα θυμάμαι τόσο έντονα: ξεκίνησα το βιβλίο γύρω στο μεσημεράκι και στις οκτώ το βράδυ το είχα τελειώσει. Από τότε το έχω ξαναδιαβάσει καμιά δεκαριά φορές και, με κάποια επιφύλαξη βέβαια, μπορώ να προβλέψω ότι θα συνεχίσω να το διαβάζω μέχρι το τέλος της ζωής μου.
Λίγοι αγάπησαν το Διάστημα όσο ο Clarke, κι ακόμα πιο λίγοι προσέφεραν τόσα στην κατανόησή του. Για μένα - κι ελπίζω κάποιοι να συγχωρέσουν το πομπώδες ύφος μου - ο Clarke είναι ο Πατέρας της Διαστημικής Αγίας Τριάδας (Υιός ο Carl Sagan και Άγιο Πνεύμα ο Stephen Hawking). Ελάχιστοι με ταξίδεψαν τόσο μακριά, μια χούφτα άνθρωποι κατάφεραν να με κάνουν να καταλάβω τι σημαίνει να κλαις από συγκίνηση μπροστά στο Νεφέλωμα του Ωρίωνα. Όπως εύστοχα λέει ο Christopher Hitchens "...ρίξτε μια ματιά σε μια φωτογραφία από τις εσχατιές του Γαλαξία μας, και μετά ελάτε να μου πείτε πόσο συγκινημένοι αισθάνεστε κοιτάζοντας έναν θάμνο που καίγεται".
Δεν θέλω να πω περισσότερα γιαυτόν τον άνθρωπο. Μάλλον ποτέ δεν θα καταλάβουμε τι χάσαμε. Ένα παιδί μέτρησε τ'άστρα, και βρήκε την ομορφιά. Και αυτή την ομορφιά την έδωσε σε μας. Χάρη σε ανθρώπους σαν τον Clarke, μερικές φορές αισθάνομαι υπερήφανος που είμαι Άνθρωπος. Για σας δεν ξέρω, αλλά εμένα θα μου λείψει πολύ.

3 σχόλια:

  1. αν και δεν ειμαι ιδιαιτερα "φιλος" της επιστημονικης φαντασιας αυτου του ειδους (σε βιβλια εννοειται) εντουτοις ο Clarke εδειξε σε καθε του εργο την ειλικρινη του αγαπη γι αυτο που κανει και αυτο που γραφει.

    Ειναι πολυ ομορφο να εχει κανεις ενα (και δυο, και τρια...) βιβλια ως "σημειο αναφορας", να επιστρεφει σ'αυτο καθε τοσο και να βρισκει απολαυση και γοητεια, καθε φορα απ'την αρχη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. η απώλεια είναι οδυνηρή, ακόμα και αν δε γνωρίζεις αυτόν που έφυγε παρά μόνο από το έργο του, γίνεται ο παγκόσμιος πνευματικός κόσμος πιο φτωχός και άδειος...
    πόσο μάλλον αν γνωρίζεις προσωπικά κάποιον που δίνει τη μάχη του και από εκεί που ήταν πολεμιστής γίνεται θύμα...
    φίλε μου, αυτό είναι το σκληρό πρόσωπο της ζωής, να χάνεις και να ζεις με τις απώλειες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είχα μία κρυφή ελπίδα ότι δε θα πέθαινε ποτέ.
    Ωραία η επιλογή που έκανες με το κείμενο του Bradbury.

    ΑπάντησηΔιαγραφή