Αέρααααα!....

28 Οκτωβρίου 1940, τετάρτη πρωινή...
Ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα, κόμης Emmanuelle Grazzi - μετά από ένα πάρτι στην Γερμανική Πρεσβεία - καταφθάνει στην πρωθυπουργική κατοικία και επιδίδει τελεσίγραφο στον τότε πρωθυπουργό, Ιωάννη Μεταξά, με το οποίο ζητά άδεια για την εγκατάσταση ιταλικών στρατευμάτων σε καίρια σημεία της ελληνικής επικράτειας, με σκοπό την περαιτέρω προώθηση στην Αφρική. Ουδέν μεμπτόν με την πρώτη ματιά - φασιστική Ιταλία από την μια, φασιστική (έστω light) Ελλάδα από την άλλη, θα περίμενες να συνεννοηθούν. Όμως ο Mussolini δίνει περιθώριο μόνο δύο ώρες - μέχρι τις 6:00 - για να λάβει απάντηση και, σε περίπτωση άρνησης, θα πέρναγαν χωρίς άδεια. Ο εμπαιγμός είναι φανερός, και η απάντηση μοιάζει αναπόφευκτη. Μην νομίζετε ότι ο Μεταξάς βροντοφώναξε το "ΟΧΙ", που το γιορτάζουμε ακόμα. Το "ΟΧΙ" ήταν εφεύρεση των εφημερίδων. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός απάντησε εις άπταιστον γαλλικήν "Alors, c'est la guerre.", δηλαδή "Λοιπόν, έχουμε πόλεμο."
Στην πραγματικότητα, ούτε ο Mussolini ούτε ο Μεταξάς επιθυμούσαν θετική αντιμετώπιση του τελεσιγράφου. Από την μια, ο Mussolini θα αναγκαζόταν να φερθεί φιλικά στην Ελλάδα, πράγμα που σαφώς δεν τον βόλευε στα πλαίσια της κατακτητικής του πολιτικής στα Βαλκάνια - μετά την κατακραυγή στην Αιθιοπία και το στραπάτσο στην Γαλλία, έπρεπε να δείξει στον Hitler ότι κάτι μπορούσε να κάνει - και, από την άλλη, ο Μεταξάς, ως γνήσιος αγγλόφιλος, δεν ήθελε μια πιθανή κόντρα με την Αγγλία, σε περίπτωση που συμμαχούσε με τον Άξονα. Δικαίως. Μπορεί να ήταν φασίστας, αλλά ηλίθιος σαν τον Mussolini δεν ήταν.
Έξι η ώρα το πρωί, κηρύσσει γενική επιστράτευση. Το τι ακολούθησε, μόνο η ψυχολογία της μάζας μπορεί να το εξηγήσει. Τέτοια ομοψυχία σπάνια υπάρχει στην Ελλάδα. Φασίστες, δημοκρατικοί, κομμουνιστές, καπιταλιστές και προλετάριοι, όλοι μαζί συρρέουν στα τρένα που ξεκινούν για το Μέτωπο. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά, που κανείς δεν κατάλαβε τι ακριβώς έγινε. Το μόνο που έμοιαζε φυσιολογικό σαν αντίδραση, ήταν ο γενικός ενθουσιασμός. Και μην μου πείτε περί αγάπης για την πατρίδα, γιατί κανένας δεν αγαπάει την πατρίδα από την μια μέρα στην άλλη. Η πατρίδα δεν είναι γκόμενα. Απλά, ναρκωμένοι στο διάστημα του Μεσοπολέμου, οι Έλληνες βλέπουν τζερτζελέ και πέφτουν με τα μούτρα.
Η ιταλική επίθεση ξεκινά το πρωί. Στις 1 Νοεμβρίου οι Ιταλοί καταλαμβάνουν την Κόνιτσα, κι εκεί συναντούν την κύρια γραμμή άμυνας των Ελλήνων. Και σκαλώνουν στην Πίνδο. Για να νιώσετε εθνικά υπερήφανοι, τούτο δω δεν ήταν στρατός. Άζαξ με αμμωνιαζόλ ήταν, που καθαρίζει τα πάντα στο πέρασμά του. Πιο πολύ αντάρτες παρά συντεταγμένος εθνικός στρατός, έτσι όπως είχαν τιγκάρει τα τάγματα και τα συντάγματα, κονιορτοποιούν σχεδόν την Μεραρχία "Julia" - φυσικό ήταν, με τέτοιο όνομα! - παίρνουν σβάρνα τα ιταλοαλβανικά στρατεύματα, μπαίνουν στην Αλβανία και φτάνουν μέχρι την Κορυτσά (22 Νοεμβρίου). Τέλη του μήνα δεν υπήρχε ούτε ιταλικό λοφίο στην Ελλάδα.
Τον Φλεβάρη και τον Μάρτη του 1941, δύο έξοχα οργανωμένες επιθέσεις των Ιταλών αποκρούονται από τους ξεπαγιασμένους, ψειριασμένους και κατάκοπους Έλληνες και καταλήγουν σε πλήρη αποτυχία. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως ένα τσούρμο πειναλέοι σαρώνουν στην κυριολεξία έναν στρατό τέσσερις φορές μεγαλύτερο. Είναι πραγματικά ένα ηρωικό έπος, που προκαλεί τον παγκόσμιο θαυμασμό. Μέσα στην φούρια τους, οι Έλληνες έχουν ξεχάσει ανεφοδιασμούς, υποστήριξη, στρατηγικά σχέδια και μοιάζουν έτοιμοι να καταλάβουν το σύμπαν.
Όπως όλα τα έπη, έτσι και το έπος του '40 μοιάζει πολύ καλό για να είναι αληθινό. 6 Απριλίου τα πάντα καταρρέουν. Απηυδισμένος ο Hitler από την ηλιθιότητα και ματαιοδοξία του Ιταλού δικτάτορα - "το μεγαλύτερο λάθος μου", όπως είπε αργότερα - αναγκάζεται να ματαιώσει τα σχέδιά του για την Ρωσία και να υποστηρίξει τον Mussolini στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Δεν προλαβαίνει το σερβικό Μέτωπο να καταρρεύσει, και εκδηλώνεται η Γερμανική επίθεση, από τη μια στα σύνορα με την Βουλγαρία, από την άλλη από την Γιουγκοσλαβία. Μη με ρωτάτε τι έγινε ο ηρωισμός των Ελλήνων. Το περίφημο "Τείχος Μεταξά" - οι Έλληνες το παίζουν Γάλλοι - αποδεικνύεται χάρτινο μπροστά στις ερπύστριες των Panzer. Τέτοια τρεχάλα προς τα πίσω έχουμε να ρίξουμε από την καταστροφή στον Σαγγάριο. 8 Απριλίου τα SS μπαίνουν στην Θεσσαλονίκη και στις 20 , η Στρατιά της Ηπείρου, παραδίδει στους Γερμανούς και την τελευταία σφαίρα πυροβόλου. 27 Απριλίου η σβάστικα κυματίζει στην Ακρόπολη.
Αυτό είναι το Έπος του '40, δηλαδή η ουρά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του Πολέμου στην Ευρώπη, μια και ο Hitler αναγκάστηκε να καθυστερήσει την επίθεσή του στην Ρωσία πράγμα που επέτρεψε στους Συμμάχους να οργανωθούν. Άλλοι πιστεύουν ότι δεν είχε και τόση σημασία, μια και οι Γερμανοί στην ουσία έκαναν περίπατο. Για μένα ένα έχει σημασία. Σώσαμε όποια αξιοπρέπεια μας είχε μείνει, όπως και η Ιταλία δύο χρόνια μετά, συμπλέοντας με τους Συμμάχους. Μόνο που την αξιοπρέπεια που σώσαμε, την ρίξαμε στον βόθρο μετά, το '45, στον Εμφύλιο και στην Χούντα. Για να μας μείνει, τελικά, άλλη μια επέτειος αμανάτι, για να φωνάζουν δύο φορές τον χρόνο και όχι μια "ζήτω η Ελλάς, ζήτω το Έθνος" αυτοί που φρονούν εθνικά, δηλαδή αυτοί που δεν φρονούν καθόλου.