Astor

Πολλές φορές στην ζωή μου έχει τύχει να επιχειρήσουν να με σηκώσουν για χορό-κάτι το οποίο, φαντάζομαι, έχει συμβεί και σε σας. Σε τέτοιες καταστάσεις, θεωρώ ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: σε αυτούς που σηκώνονται χωρίς καμία αντίρρηση ανεξαρτήτως είδους χορού (από head banging σε thrush metal συναυλία μέχρι ποντιακό Πυρρίχιο), σε αυτούς που υιοθετούν διπλωματική στάση, σταχυολογούν τις πιθανότητες να ρεζιλευτούν και αναλόγως πράττουν, και σε αυτούς που ο χορός είναι κάτι που δεν θα έκαναν ούτε με πιστόλι στον κρόταφο. Χωρίς καμία διάθεση απολογίας, χωρίς ίχνος ντροπής και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, δηλώνω υπεύθυνα και υπερήφανα ότι ανήκω στην τρίτη κατηγορία.
Οι λόγοι είναι κυρίως δύο. Πρώτον και προφανέστερον, δεν έχω ιδέα από χορό. Σέβομαι απίστευτα τους επαγγελματίες χορευτές και μου αρέσει αφάνταστα να τους παρακολουθώ (θεωρώ λ.χ απίστευτη απόλαυση το solo του μακαρίτη Michael Jackson στο "Billy Jean" και ούτε ξέρω πόσες φορές έχω δει το "White Nights" μόνο και μόνο για το εκπληκτικό δίδυμο του Mikhail Baryshnikov με τον Gregory Hines), ενώ, αντίθετα, δεν αντέχω να βλέπω ερασιτέχνες, μη επαγγελματίες ή would be χορευτές (ποτέ δεν θα ξεχάσω τις χορευτικές προσπάθειες αρκετών συμμαθητών μου σε disco, οι οποίες εν τέλει θύμιζαν πιο πολύ κατέβασμα ελιάς παρά χορό). Θεωρήστε με ρατσιστή, μισάνθρωπο ή εγωιστή αλλά, όσο και να σας εκφράζει αυτό που κάνετε, αν δεν ξέρετε να χορεύετε όπως πρέπει, μην το κάνετε! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο απαίσιοι δείχνετε!
Δεύτερος λόγος, και περισσότερο προσωπικός θα έλεγα, είναι ότι ο χορός σαν μέσο έκφρασης δεν με αγγίζει. Υπάρχουν άπειροι τρόποι να εκφράσει κανείς τα συναισθήματά του στους άλλους. Μερικοί ζωγραφίζουν, άλλοι διηγούνται, κάποιοι τραγουδούν, κάποιοι άλλοι γράφουν. Μερικοί προτιμούν τον χορό και, περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα. Εγώ χρησιμοποιώ δύο κυρίως τρόπους: το γράψιμο και την μαγειρική - και, επί του δευτέρου, οφείλω να πώ ότι οι crepes Suzette που έφτιαξα σήμερα ήταν απόλυτα ενδεικτικές της ευθυμίας που με διακατέχει εδώ και κάποιες μέρες! Ο χορός ποτέ δεν βρήκε θέση στην λίστα μου.
Οι εξαιρέσεις υπάρχουν όμως για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Όχι, δεν έχω χορέψει ποτέ στην ζωή μου (μα ποτέ), αλλά υπάρχουν δύο είδη χορού που θα ήθελα να μάθω, ακόμα κι αν ποτέ δεν τους χορέψω. Το πρώτο είδος είναι οι Ιρλανδέζικες κλακέτες. Αλλά, δεδομένου του ότι αυτό το είδος θέλει πνευμόνια από ελέφαντα και μύες από γιαπωνέζικο ατσάλι (βλέπε Michael Flatley), περνάω στο δεύτερο: τανγκό. Συγκεκριμένα, nuevo tango. Κι αυτό εξαιτίας ενός και μόνου ανθρώπου. Του Astor Piazzolla.

O Astor Pantaleon Piazzolla γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1921 στο Mar Del Plata της Αργεντινής. Γόνος ιταλών γονέων καμία σχέση εχόντων με την μουσική, ο Astor έζησε τα περισσότερα από τα παιδικά του χρόνια στην Νέα Υόρκη, όπου η επαφή με την jazz του '30 αλλά και με την κλασική μουσική του J.S.Bach θα καθόριζαν την μετέπειτα πορεία του. Ο πρώτος σταθμός στην ζωή του ήρθε το 1933, στα δεκατρία του χρόνια, όταν συνάντησε τον μεγάλο Carlos Gardel, αυτήν την τεράστια προσωπικότητα του αργεντίνικου tango, ο οποίος τον κάλεσε σε tour. Μετά από συνεχείς αντιρρήσεις του πατέρα του, ο Astor τελικά δεν συμμετείχε. Η "ατυχία" του αποδείχθηκε σωτήρια: σ'αυτή την tour, ο Carlos Gardel και η μπάντα του σκοτώθηκαν σε αεροπορικό δυστύχημα.
Ο Astor Piazzolla επέστρεψε την Αργεντινή το 1937, όπου συμμετείχε σε μπάντες όπως αυτή του Anibal Troilo. Μετά από παρότρυνση του Arthur Rubinstein, o Piazzolla μαθήτευσε δίπλα στον Alberto Gilastera, ο οποίος και αποτέλεσε τον δεύτερο σημαντικό σταθμό στην ζωή του: όχι άμεσα, αλλά έμμεσα, καθώς μέσω αυτού συμμετείχε στην Συμφωνική του Buenos Aires, όπου και κέρδισε υποτροφία για σπουδές στην Γαλλία. Το 1953 μετακόμισε στο Παρίσι, όπου καθηγήτριά του έγινε η Nadia Boulanger. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, η Boulanger αντέδρασε θετικά στις συνθέσεις του αλλά, όπως είπε "βλέπω Stravinsky, βλέπω Bartok, βλέπω Ravel, αλλά δεν βλέπω Piazzolla εδώ μέσα!". Στην ερώτησή της για το μουσικό όργανο το οποίο έπαιζε, ο Piazzolla δίστασε να απαντήσει, καθώς το bandoneon θεωρούταν "κατώτερο" για την μουσική παιδεία των Γάλλων αλλά μετά από πιέσεις της δασκάλας του, ενέδωσε και έπαιξε μερικές συνθέσεις του. Η απάντησή της ήταν χαρακτηριστική: "Ηλίθιε! Αυτό είναι Piazzolla!". Αυτό ήταν. Το 1955 σχημάτισε το οκτέτο Buenos Aires, και κέρδισε επάξια μια θέση στο Πάνθεον των μεγαλύτερων συνθετών του αιώνα.
Ακολουθούν δύο από τις συνθέσεις του: το πασίγνωστο και πολυδιασκευασμένο "Libertango" και το θεσπέσιο "Milonga Del Angel".

Update: Η εκτέλεση του Libertango είναι με τους Yo Yo Ma, ενώ στο Milonga Del Angel συμμετέχει στο βιολί ο Fernando Suarez Paz των Fernando Suarez Quartete.Για το πρώτο προτείνω και την καταπληκτική διασκευή των Bond.

PS: Ο κολλητός μου από την Ιουράσια εποχή Ζεράρ, απόφοιτος ΤΕΦΑΑ και ως εκ τούτου εκπαιδευμένος - με σχετική επιτυχία μάλλον - στον χορό, προσπάθησε κάποτε να μου μάθει κάποια βασικά βήματα tango. Δεν ξεκολλάει από το μυαλό μου το πόσο gay φαινόταν!!!

Genesis v2.0

Ας υποθέσουμε για μια στιγμούλα ότι ο Θεός υπάρχει. Ας προχωρήσουμε λίγο παραπέρα και ας προσθέσουμε στην υπόθεσή μας ότι, όχι μόνο υπάρχει, αλλά είναι και συγκεκριμένος, κατά το Χριστιανικό δόγμα: παντοδύναμος, πανάγαθος, έφτιαξε το Σύμπαν σε επτά ημέρες (πράγμα που αφήνει χώρο για πολλές υποθέσεις σχετικά με το τι έκανε πριν), επεμβαίνει στα καθ'υμάς, ακούει προσευχές, ανταμοίβει τους - κατ'αυτόν- καλούς και τιμωρεί τους κακούς (καμίνι Νο 17 παρακαλώ!). Ας κάνουμε ένα review, έτσι;
Η πρώτη μέρα ήταν το στάδιο pre-production. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ανάψει το φώς και να δημιουργήσει χώρο για το Σύμπαν. Τα πρώτα προβλήματα φάνηκαν εκεί, καθώς ο χώρος του βγήκε πολύ μεγαλύτερος απ'ότι υπολόγιζε, με αποτέλεσμα να μην καταφέρει να τον γεμίσει επαρκώς (είναι γνωστό ότι ο Θεός πάσχει από horror vacui). Ακόμα και σήμερα, το Σύμπαν που έφτιαξε ο Θεός είναι κατά ενενήντα έξι τοις εκατό άδειο.
Την δεύτερη μέρα ο Θεός έκανε μια γενική προετοιμασία για το project "Γη". Το βασικό στάδιο ήταν ο διαχωρισμός των υγρών και των στερεών μέσω ενός καινούριου υλικού, που ονομάστηκε "ουρανός", το οποίο όμως απέτυχε, καθώς όλα τα υλικά κατακάθισαν αφήνωντας τον χώρο πάνω από το διαχωριστικό, εντελώς άδειο.
Την τρίτη μέρα καταπιάστηκε με το κυρίως project, την Γη. Και πάλι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάτι πήγε στραβά, καθώς, κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης των βασικών υλικών, το εβδομήντα τοις εκατό της επιφάνειας πλημμύρισε, αφήνωντας μόνο το υπόλοιπο τριάντα για ό,τι θα επακολουθούσε. Τα λάθη συνεχίστηκαν, καθώς μεγάλες περιοχές είτε ερημοποιήθηκαν είτε πάγωσαν, συρρικνώνοντας κι άλλο την ωφέλιμη επιφάνεια του πλανήτη. Μην έχωντας τον απαιτούμενο χρόνο, πάγωσε το terraforming και προχώρησε στο επόμενο στάδιο, την δημιουργία φυτών. Κι ενώ τα περισσότερα είδη αποδείχτηκαν επιτυχημένα, η κατανομή τους έγινε με πολύ πρόχειρο τρόπο, καθώς σε μερικές περιοχές στριμώχτηκαν ασφυκτικά, ενώ σε άλλες μόνο ένα απειροελάχιστο ποσοστό κατάφερε να φτάσει.
Η τεταρτη μέρα ήταν , κατά γενική ομολογία, δείγμα της προχειρότητας του όλου σχεδίου. Ένα τραγικό λάθος διεπιστώθη - δεν είχαν φτιαχτεί ακόμα τα άστρα και ο Ηλιος της Γης - και, στην προσπάθεια να διορθωθεί, το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Πολλά άστρα άρχισαν να σκάνε με απίστευτη βιαιότητα, άλλα βγήκαν πολύ μικρά αλλά βαριά, άλλα βγήκαν ανεπανόρθωτα ογκώδη και κρύα, ενώ μερικά βγήκαν με τόσο λανθασμένη αναλογία βάρους/όγκου, που άρχισαν να καταπίνουν τα πάντα γύρω τους. Μέσα στον γενικό πανικό, ευτυχώς ο θεός κατάφερε να πετύχει τον Ήλιο της Γης, όχι όμως τελείως, καθώς η ενδεδειγμένη διάρκεια λειτουργίας του βγήκε σχετικά μικρή. Πάντως λειτουργούσε.
Η πέμπτη μέρα αποδείχθηκε εντελώς αποτυχημένη. Ίσως στο πιο μεγαλεπιβολο στάδιο του σχεδίου, την δημιουργία ζωής, τα σχέδια των περίπου δέκα εκατομμυρίων ειδών αποδείχθηκαν εντελώς αναποτελεσματικά, με αποτέλεσμα να εξαφανίζονται το ένα μετά το άλλο. Κρίνωντας την άμεση αντικατάσταση τους επιβεβλημένη, προσπάθησε να δημιουργήσει εκ νέου τα ζώα, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τελικά, στην σημερινή εποχή, από τα περίπου εκατό εκατομμύρια είδη που έφτιαξε, μόνο το ένα τοις εκατό υπάρχει και λειτουργεί ακόμα.
Η έκτη μέρα ήταν και η τελευταία. Ο Θεός δημιουργησε τον άνθρωπο - με αρκετά λάθη στον αρχικό σχεδιασμό, ιδιαίτερα στον σκελετό του είδους, τα οποία όμως παραβλέφθησαν ως "ασήμαντα" - και έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο της κυριαρχίας του. Οι δυσλειτουργίες όμως των πρώτων δειγμάτων (και ιδιαίτερα του θηλυκού δείγματος το οποίο εμφανίστηκε απαράδεκτα έξυπνο, εν αντιθέσει με το αντίστοιχο αρσενικό που αποδείχτηκε εντελώς μαλάκας) ήταν τόσες πολλές, ώστε κατάφεραν αξιοθαύμαστα να καταστρέψουν τα πάντα. Η κατάσταση δεν διορθώθηκε ποτέ, ενώ οι ελάχιστες απόπειρες του Θεού για αλλαγή (μια εκ των οποίων ήταν και ένα πλήρες reboot με την χρήση Κατακλυσμού) αποδείχθηκαν μάταιες.
Η έβδομη μέρα δεν αξίζει καν αναφοράς. Η έβδομη μέρα καθορίστηκε ως ρεπό, ενώ μια πρώτη αναφορά του σχεδίου από τον ίδιο τον Θεό δημιουργεί πολλά ερωτήματα ως προς την αντικειμενικότητά της, καθως εμφανίζει το project ως "επιτυχημένο", και τον ίδιο τον Θεό ως "ικανοποιημένο".

Σχετικά με την όγδοη μέρα, οι πληροφορίες που έχουμε είναι ασαφείς. Πιθανότατα την όγδοη μέρα, ο θεός έθεσε υποψηφιότητα για το βραβείο "Αρχιτέκτονας της Χρονιάς". Φυσικά, η αίτησή του απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες.