Vienna

Τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, πολλοί είναι αυτοί που θα σκίσουν τα ρούχα τους για το Rovaniemi σαν ταξιδιωτικό προορισμό. Αν μη τι άλλο, έχεις την ευκαιρία να δεις από κοντά τον αληθινό (!) Αη-Βασίλη, ή να πάρεις αυτόγραφο από τους Lordi - εάν τους πετύχεις εκεί. Για μένα όμως Χριστούγεννα ίσον Βιέννη. Αν δεν θέλετε να την βγάλετε πάλι στην Πλατεία Συντάγματος, μ'εκείνο το απαίσιο μεταλλικό κατασκεύασμα που το λένε "Δέντρο" και τους Πακιστανούς Αγιοβασίληδες, μην διστάσετε. Τολμήστε το και δεν θα ζημιωθείτε.
Το πρώτο πράγμα που έχετε να κάνετε είναι να προνοήσετε για εισιτήριο. Αν και οι τιμές εξαρτιούνται από το πρακτορείο που θα επιλέξετε, και αν λάβουμε υπόψη και την εποχή - υπό κανονικές συνθήκες θα γίνεται χαμός - γύρω στα 300 ευρώ είναι αρκετά. Θα πετάξετε με Ολυμπιακή ή με Αυστριακές Αερογραμμές, αλλά όλες οι μεγάλες έχουν δρομολόγια-όχι όμως απευθείας . Δεν χάνετε τίποτα να το ψάξετε λίγο. Όσο για την πτήση, διαρκεί περίπου 2,5 ώρες.
Το επόμενο που πρέπει να σκεφτείτε είναι ο καιρός. Εν ολίγοις, προετοιμαστείτε για κρύο. Δεν είναι το υγρό κρύο του Λονδίνου, αυτό που κολλάει τα ρούχα στο δέρμα σου, αλλά ένα κρύο πιό ξηρό, πιό...χιονάτο. Οι Άλπεις, βλέπετε, δεν απέχουν πολύ. Φροντίστε λοιπόν να έχετε ζεστά ρούχα.
Αφού φτάσετε και βολευτείτε στο ξενοδοχείο σας, ήρθε η ώρα για περπάτημα. Αν και οι συγκοινωνίες της πόλης είναι εξαιρετικές, και το Μετρό πολύ βολικό (λίγο παλιό όμως) δεν θα χαρείτε πολλά αν δεν εξασκήσετε τα ποδαράκια σας λίγο.Εξάλλου, σε μια πόλη τόσο όμορφη, ποτέ δεν υπάρχει χρόνος για να την χορτάσετε.
Ξεκινήστε από την Stephanplaz, την κεντρικότερη πλατεία. Ο Καθεδρικός του Αγίου Στεφάνου είναι must για τους λάτρεις της αρχιτεκτονικής, αλλά μην το διανοηθείτε καν να φύγετε από κει χωρίς να περάσετε από ένα από τα εξαιρετικά καφενεία της πλατείας, τα οποία υπάρχουν εν αφθονία. Αν πέσετε σε Σάββατο, υπάρχουν πολλά happenings για όσους έχουν άφθονο χρόνο να σκοτώσουν.
Από κει, βάλτε πλώρη για την Μέκκα του shopping στην Βιέννη. Η Kärtnerstrasse και η Wiener Graben σας καλούν να αδειάσετε το πορτοφόλι σας, σε μεγάλους οίκους αλλά και σε καλόγουστα, μικρά μαγαζάκια. Μη τρομάζετε! Δεν είναι και τόσο ακριβά.
Σίγουρα πεινάσατε μετά από τόσο ποδαρόδρομο.Μεγάλο όνομα είναι το Hawelka στην Dorotheergasse, όπου μαζεύεται όλος ο καλός κόσμος. Κάντε εκεί μια στάση για καφεδάκι και Zachertorte - ένα παραδοσιακό σοκολατένιο κέικ, κατάλληλο για πολλούς απανωτούς γευστικούς οργασμούς- για να πάρετε δυνάμεις και να προετοιμάσετε το στομάχι σας.Το goulash της Αυστρίας είναι σχετικά ικανοποιητικό, αν και λιγότερο σπιρτόζικο από το παραδοσιακό ουγγαρέζικο, αλλά εκεί που δεν πρέπει να διστάσετε είναι στο schnitzel. Από φρέσκο φιλέτο μοσχαριού, παναρισμένο στην εντέλεια, συνήθως με συνοδεία ξινολάχανου και πατάτας.Απολαύστε το με φρέσκια βαρελίσια μπύρα.Όταν βραδιάσει, πάρτε το Μετρό για Grinzing με τα άφθονα "Heurigen"- ένας όρος που απευθύνεται στον παραδοσιακό τρόπο κατανάλωσης νεαρού κρασιού, και περιγράφει τις παραδοσιακές κρασοταβέρνες. Ζωντανή μουσική, πράσινο μέχρι λιποθυμίας, μεγάλα τραπέζια και καλόκαρδοι άνθρωποι. Ό,τι πρέπει για αποτοξίνωση.
Αν είστε πιό trendy τύπος, μην απογοητευτείτε επειδή βρίσκεστε στην πρωτεύουσα της κλασικής μουσικής. Υπάρχουν μαγαζιά για όλα τα γούστα, όπως το Sunshine για electro και house ακούσματα - δεν πατάω εκεί ούτε με πιστόλι στον κρόταφο! - ή το Rot Engel για τους ροκάδες. Για τύπους jazz, τίποτε άλλο από το Jazzland.
Δεν τα είπαμε όλα. Μην παραλείψετε τα Ανάκτορα της Μαρίας Θηρεσίας, αλλά προσοχή μην χαθείτε στον λαβύρινθο! Υπάρχει κίνδυνος, αντί για την έξοδο, να βρεθείτε στον ζωολογικό κήπο! Έχει κροκόδειλους εκεί! Το Hofburg και το Belvedere πρέπει να αποτελέσουν σταθμούς στις περιπλανήσεις σας, καθώς και η σφήνα του Donautrum, με το περιστρεφόμενο εστιατόριο- μακριά όσοι πάσχετε από υψοφοβία!Αν έχετε παιδιά, το Prater είναι ο προορισμός σας, με το εκπληκτικό λουνα-παρκ και την τεράστια ρόδα του.Και, φυσικά, η μεγάλη Όπερα. Μην ξεχάσετε να πακετάρετε το καλό σας κοστούμι.
Για εμάς τους άτυχους, που θα μείνουμε στην Αθήνα, φέρτε κανένα κουτάκι marzipan - τα αμυγδαλωτά τους - ή μια zachertorte σε ξύλινο κουτί. Δεν είναι πολύ ακριβή, μόνο 30 ευρουλάκια!Αν είναι να σας ζηλέψουμε, τουλάχιστον να το κάνουμε με την γλύκα στο στόμα!

Υ.Γ: Για το παρόν post, θα ευχαριστήσω τις κολλητές μου Βίκυ και Χρύσα - τυχερές!!! - που είχαν την καλοσύνη να μοιραστούν πληροφορίες και εμπειρίες. Σας ευχαριστώ κορίτσια!!!

Der Untergang

Υπήρξαν πολλές απόπειρες - και πέρασαν πολλές ώρες - μέχρι να σκεφτώ μια εισαγωγή για ένα post στην "Πτώση" του Oliver Hirschbiegel, ώσπου κατάλαβα κάτι. Καμία εισαγωγή δεν είναι αρκετή για μια ταινία σαν αυτή. Ακόμη νοιώθω την ανατριχίλα στην πλάτη μου, ακριβώς έτσι όπως την ένοιωσα την πρώτη φορά που την είδα, ακόμη προσπαθώ να βρω λέξεις αλλά μένω άφωνος, έτσι όπως έμεινα άφωνος όταν, μετά από το τέλος των credits, πάτησα το play για μια ακόμη φορά. Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι να παραφράσω την ατάκα του Bruce Sterling όταν έκανε την κριτική του για το "Neuromancer" του William Gibson: για κάτι τέτοιες στιγμές επινοήθηκε ο Κινηματογράφος!
Η ταινία βασίζεται σε δυο βιβλία: το "Inside Hitler's Bunker" του Joakin Fest (απλά έξοχο!) και τα απομνημονεύματα της Traudl Junge-Hubs ("Until The Final Hour: Hitler's Last Secretary"), της τελευταίας ιδιαιτέρας γραμματέως του Hitler και μιας από τις ελάχιστες γυναίκες που βγήκαν ζωντανές από το καταφύγιο του Reichstag στην Wilhemstrasse, κατά την εισβολή του Κόκκινου Στρατού στο Βερολίνο. Η ταινία ξεκινά στις 20 Απριλίου 1945 (55α γενέθλια του Hitler) και τελειώνει στις 30 Απριλίου 1945, με την αυτοκτονία του. Μέσα σ'αυτές τις δέκα ημέρες το Γ' Ράιχ καταρρέει, ο Hitler μεταβάλλεται από στυγνό δικτάτορα σε ψυχολογικό ράκος, ένας ολόκληρος κόσμος διαλύεται με πάταγο ανάμεσα στα καπνισμένα ερείπια του Βερολίνου, παράλληλες ιστορίες - ένας πατέρας ψάχνει τον γιο του στα απομεινάρια του Συντάγματος της Χιτλερικής Νεολαίας, ένα 14χρονο κορίτσι πείθει τον Λοχαγό της να την σκοτώσει για να μην πέσει στα χέρια των Ρώσων, η Magda Goebbels δολοφονεί τα έξι της παιδιά με δηλητήριο - συμπληρώνουν τον παραλογισμό ενός καθεστώτος που δεν μπορεί να δεχθεί ότι όλα τελείωσαν.
Στον ρόλο της Traudl Junge βρίσκουμε την Alexandra Maria Lara. Μάλλον άγνωστη στην χώρα μας αλλά με πλούσια φιλμογραφία στον Γερμανικό Κινηματογράφο, η μόλις 29 χρονών, Ρουμάνικης καταγωγής Alexandra παίζει τον ρόλο της με μια ηρεμία η οποία, εν μέσω του χάους που εκτυλίσσεται γύρω της, καταφέρνει να σε καθηλώσει. Μια νεαρή κοπέλα που βρίσκεται ξαφνικά στο στόμα του λύκου, χαμένη, μπερδεμένη ως προς την ιδεολογία της αλλά ρεαλίστρια ως προς τα γεγονότα, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στον θαυμασμό της για τον δικτάτορα και στο ένστικτο της επιβίωσης.Στο τέλος, όταν η πολυπόθητη λύτρωση έρχεται, αναστενάζει με ανακούφιση, αλλά δεν καταφέρνει να συγχωρήσει τον εαυτό της για τα λάθη της που θα την ακολουθούν για πάντα.
Περιττός κάθε σχολιασμός για τον κορυφαίο Bruno Ganz και την ερμηνεία του ως Hitler. Μπροστά σε τέτοιες ερμηνείες, το Όσκαρ χάνει εντελώς το νόημά του. Με απίστευτο πάθος και δυναμική, ο δικτάτορας ζωντανεύει μπροστά σου, σου παγώνει το αίμα, σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό με τις εμμονές του και τα κενά ιδεολογήματα του. Όταν όλα γύρω του καταρρέουν, δεν μπορεί, δεν έχει την ικανότητα να καταλάβει που έχει κάνει λάθος. Στην πτώση του, παρασέρνει τους πάντες γύρω του, όλους όσους ορκίστηκαν στο όνομά του. Η ψυχολογική του κατάρρευση σηματοδοτεί το τέλος ενός οράματος, του οράματος ενός ψυχοπαθούς. Και στο τέλος, όταν το μόνο που έχει μείνει είναι ο απόηχος του τελευταίου πυροβολισμού, καταλαβαίνουμε την απλή και σοκαριστική αλήθεια: δεν ήταν ο Διάβολος, δεν ήταν ο Σατανάς προσωποποιημένος. Ήταν απλά ένας άνθρωπος.
Σε μικρότερους ρόλους, ανατριχιαστικά παγερή η Corrina Harfouch (παλιά καραβάνα στη Γερμανία) στον ρόλο της Μήδειας - Magda Goebbels, θανατηφόρος ο Ulrich Matthes σαν Joseph Goebbels και ο διεθνής Thomas Kretshmann ( μπορεί να τον θυμάστε στον "Πιανίστα" ή στο "King Kong" του Peter Jackson) στον ρόλο του Ταγματάρχη Hermann Fegelein - μια από τις πιό διχασμένες προσωπικότητες των SS.
Η σκηνοθεσία του Oliver Hirschbiegel ( "The Experiment" ) κινείται ρεαλιστικά, χωρίς υπερβολές και έντονες σκηνές δράσεις, αλλά με βάθος στους χαρακτήρες και στην ψυχολογία τους, ξεφεύγοντας έτσι από Χολιγουντιανές συνταγές που θέλουν τους Ναζί να είναι μόνο οι "κακοί", τα "τέρατα" και τίποτε άλλο. Είναι λανθασμένη η εντύπωση ότι ο Hirschbiegel θέλει να τους συμπαθήσουμε. Θέλει να τους δούμε σαν ανθρώπους, σαν οικογενειάρχες, με φίλους και με εχθρούς, όπως ακριβώς κι εμείς, με τα λάθη τους και με τις αδυναμίες τους. Όχι σαν κάτι το μυθολογικό, το φανταστικό, αλλά σαν απτή πραγματικότητα. Ίσως έτσι καταλάβουμε τι ήταν αυτό που τους οδήγησε στην μεγαλύτερη φρικαλεότητα της σύγχρονης Ιστορίας.
Είναι ελάχιστες οι φορές που ένας λαός βρίσκει το θάρρος να κοιτάξει κατάματα τις μαύρες σελίδες της Ιστορίας του και να παραδεχθεί ότι, ναι, είναι δικές του, παιδιά του. Η "Πτώση" είναι σίγουρα μια από τις στιγμές αυτές. Μην την δείτε έχοντας την εντύπωση ότι θα δείτε απλά μια ταινία. Πιστέψτε ότι θα δείτε ένα απλό, ειλικρινές μάθημα Ιστορικής Μνήμης. Έτσι θα μπορέσετε να την κατανοήσετε καλύτερα.










Βαθμολογία................................10/10 (Και λίγο είναι)

International Movie Database: http://www.imdb.com/title/tt0363163/

Trivia: Η πραγματική Traudl Junge δεν κατάφερε να είναι στην πρεμιέρα της ταινίας το 2002 στο Μόναχο, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας. Ο υπεύθυνος φωτογραφίας της ταινίας την επισκέφθηκε αργότερα στο νοσοκομείο, και την πληροφόρησε για την τεράστια επιτυχία. Σύμφωνα με φήμες, η απάντησή της ήταν :" Επιτέλους, το έργο μου ολοκληρώθηκε. Τώρα μπορώ να αναπαυτώ.". Λίγες ώρες μετά, πέθανε ήσυχα στον ύπνο της, στις 10 Φεβρουαρίου 2002, σε ηλικία 82 ετών.

Αέρααααα!....

28 Οκτωβρίου 1940, τετάρτη πρωινή...
Ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα, κόμης Emmanuelle Grazzi - μετά από ένα πάρτι στην Γερμανική Πρεσβεία - καταφθάνει στην πρωθυπουργική κατοικία και επιδίδει τελεσίγραφο στον τότε πρωθυπουργό, Ιωάννη Μεταξά, με το οποίο ζητά άδεια για την εγκατάσταση ιταλικών στρατευμάτων σε καίρια σημεία της ελληνικής επικράτειας, με σκοπό την περαιτέρω προώθηση στην Αφρική. Ουδέν μεμπτόν με την πρώτη ματιά - φασιστική Ιταλία από την μια, φασιστική (έστω light) Ελλάδα από την άλλη, θα περίμενες να συνεννοηθούν. Όμως ο Mussolini δίνει περιθώριο μόνο δύο ώρες - μέχρι τις 6:00 - για να λάβει απάντηση και, σε περίπτωση άρνησης, θα πέρναγαν χωρίς άδεια. Ο εμπαιγμός είναι φανερός, και η απάντηση μοιάζει αναπόφευκτη. Μην νομίζετε ότι ο Μεταξάς βροντοφώναξε το "ΟΧΙ", που το γιορτάζουμε ακόμα. Το "ΟΧΙ" ήταν εφεύρεση των εφημερίδων. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός απάντησε εις άπταιστον γαλλικήν "Alors, c'est la guerre.", δηλαδή "Λοιπόν, έχουμε πόλεμο."
Στην πραγματικότητα, ούτε ο Mussolini ούτε ο Μεταξάς επιθυμούσαν θετική αντιμετώπιση του τελεσιγράφου. Από την μια, ο Mussolini θα αναγκαζόταν να φερθεί φιλικά στην Ελλάδα, πράγμα που σαφώς δεν τον βόλευε στα πλαίσια της κατακτητικής του πολιτικής στα Βαλκάνια - μετά την κατακραυγή στην Αιθιοπία και το στραπάτσο στην Γαλλία, έπρεπε να δείξει στον Hitler ότι κάτι μπορούσε να κάνει - και, από την άλλη, ο Μεταξάς, ως γνήσιος αγγλόφιλος, δεν ήθελε μια πιθανή κόντρα με την Αγγλία, σε περίπτωση που συμμαχούσε με τον Άξονα. Δικαίως. Μπορεί να ήταν φασίστας, αλλά ηλίθιος σαν τον Mussolini δεν ήταν.
Έξι η ώρα το πρωί, κηρύσσει γενική επιστράτευση. Το τι ακολούθησε, μόνο η ψυχολογία της μάζας μπορεί να το εξηγήσει. Τέτοια ομοψυχία σπάνια υπάρχει στην Ελλάδα. Φασίστες, δημοκρατικοί, κομμουνιστές, καπιταλιστές και προλετάριοι, όλοι μαζί συρρέουν στα τρένα που ξεκινούν για το Μέτωπο. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά, που κανείς δεν κατάλαβε τι ακριβώς έγινε. Το μόνο που έμοιαζε φυσιολογικό σαν αντίδραση, ήταν ο γενικός ενθουσιασμός. Και μην μου πείτε περί αγάπης για την πατρίδα, γιατί κανένας δεν αγαπάει την πατρίδα από την μια μέρα στην άλλη. Η πατρίδα δεν είναι γκόμενα. Απλά, ναρκωμένοι στο διάστημα του Μεσοπολέμου, οι Έλληνες βλέπουν τζερτζελέ και πέφτουν με τα μούτρα.
Η ιταλική επίθεση ξεκινά το πρωί. Στις 1 Νοεμβρίου οι Ιταλοί καταλαμβάνουν την Κόνιτσα, κι εκεί συναντούν την κύρια γραμμή άμυνας των Ελλήνων. Και σκαλώνουν στην Πίνδο. Για να νιώσετε εθνικά υπερήφανοι, τούτο δω δεν ήταν στρατός. Άζαξ με αμμωνιαζόλ ήταν, που καθαρίζει τα πάντα στο πέρασμά του. Πιο πολύ αντάρτες παρά συντεταγμένος εθνικός στρατός, έτσι όπως είχαν τιγκάρει τα τάγματα και τα συντάγματα, κονιορτοποιούν σχεδόν την Μεραρχία "Julia" - φυσικό ήταν, με τέτοιο όνομα! - παίρνουν σβάρνα τα ιταλοαλβανικά στρατεύματα, μπαίνουν στην Αλβανία και φτάνουν μέχρι την Κορυτσά (22 Νοεμβρίου). Τέλη του μήνα δεν υπήρχε ούτε ιταλικό λοφίο στην Ελλάδα.
Τον Φλεβάρη και τον Μάρτη του 1941, δύο έξοχα οργανωμένες επιθέσεις των Ιταλών αποκρούονται από τους ξεπαγιασμένους, ψειριασμένους και κατάκοπους Έλληνες και καταλήγουν σε πλήρη αποτυχία. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως ένα τσούρμο πειναλέοι σαρώνουν στην κυριολεξία έναν στρατό τέσσερις φορές μεγαλύτερο. Είναι πραγματικά ένα ηρωικό έπος, που προκαλεί τον παγκόσμιο θαυμασμό. Μέσα στην φούρια τους, οι Έλληνες έχουν ξεχάσει ανεφοδιασμούς, υποστήριξη, στρατηγικά σχέδια και μοιάζουν έτοιμοι να καταλάβουν το σύμπαν.
Όπως όλα τα έπη, έτσι και το έπος του '40 μοιάζει πολύ καλό για να είναι αληθινό. 6 Απριλίου τα πάντα καταρρέουν. Απηυδισμένος ο Hitler από την ηλιθιότητα και ματαιοδοξία του Ιταλού δικτάτορα - "το μεγαλύτερο λάθος μου", όπως είπε αργότερα - αναγκάζεται να ματαιώσει τα σχέδιά του για την Ρωσία και να υποστηρίξει τον Mussolini στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Δεν προλαβαίνει το σερβικό Μέτωπο να καταρρεύσει, και εκδηλώνεται η Γερμανική επίθεση, από τη μια στα σύνορα με την Βουλγαρία, από την άλλη από την Γιουγκοσλαβία. Μη με ρωτάτε τι έγινε ο ηρωισμός των Ελλήνων. Το περίφημο "Τείχος Μεταξά" - οι Έλληνες το παίζουν Γάλλοι - αποδεικνύεται χάρτινο μπροστά στις ερπύστριες των Panzer. Τέτοια τρεχάλα προς τα πίσω έχουμε να ρίξουμε από την καταστροφή στον Σαγγάριο. 8 Απριλίου τα SS μπαίνουν στην Θεσσαλονίκη και στις 20 , η Στρατιά της Ηπείρου, παραδίδει στους Γερμανούς και την τελευταία σφαίρα πυροβόλου. 27 Απριλίου η σβάστικα κυματίζει στην Ακρόπολη.
Αυτό είναι το Έπος του '40, δηλαδή η ουρά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του Πολέμου στην Ευρώπη, μια και ο Hitler αναγκάστηκε να καθυστερήσει την επίθεσή του στην Ρωσία πράγμα που επέτρεψε στους Συμμάχους να οργανωθούν. Άλλοι πιστεύουν ότι δεν είχε και τόση σημασία, μια και οι Γερμανοί στην ουσία έκαναν περίπατο. Για μένα ένα έχει σημασία. Σώσαμε όποια αξιοπρέπεια μας είχε μείνει, όπως και η Ιταλία δύο χρόνια μετά, συμπλέοντας με τους Συμμάχους. Μόνο που την αξιοπρέπεια που σώσαμε, την ρίξαμε στον βόθρο μετά, το '45, στον Εμφύλιο και στην Χούντα. Για να μας μείνει, τελικά, άλλη μια επέτειος αμανάτι, για να φωνάζουν δύο φορές τον χρόνο και όχι μια "ζήτω η Ελλάς, ζήτω το Έθνος" αυτοί που φρονούν εθνικά, δηλαδή αυτοί που δεν φρονούν καθόλου.

E tu vivrai nel terrore - L'aldilà

Giallo...Ιταλιστί το κίτρινο. Λογοτεχνικό είδος αρχικά, το giallo έκανε την εμφάνισή του στην δεκαετία του '20, προσπαθώντας να γίνει η ευρωπαϊκή απάντηση στην αμερικάνικη υποκουλτούρα του pulp. Πέρασε σχεδόν μισός αιώνας μέχρι το giallo να περάσει στο πανί, αρχικά ως κινηματογραφικές μεταφορές των βιβλίων, σαν μοναδικό κινηματογραφικό είδος στη συνέχεια. Αγαπήθηκε και μισήθηκε, αγκαλιάστηκε και χτυπήθηκε αλύπητα, για να γίνει σήμερα ένα από τα πιό cult είδη της μεγάλης οθόνης. Χαρακτηριστικό του, το άφθονο αίμα, οι γραφικές σκηνές τρόμου και ο ακραίος ερωτισμός. Ο Dario Argento και ο Mario Bava φιγουράρουν σαν "αρχιερείς" για τους ορκισμένους λάτρεις του είδους, εγώ όμως προτιμώ να τιμώ σαν κορυφαίο τον Lucio Fulci. Και θα θεωρούσα ιεροσυλία να μην αφιερώσω ένα τουλάχιστον κινηματογραφικό post στο κατά γενική ομολογία αριστούργημά του, την "Έβδομη Πύλη της Κολάσεως".
Η εντελώς σχηματική υπόθεση της ταινίας περιστρέφεται γύρω από την Liza, η οποία κληρονομεί ένα απομονωμένο ξενοδοχείο κάπου στην Νέα Ορλεάνη. Στην προσπάθειά της να το ανακαινίσει, ανακαλύπτει ότι, πρώτον, το δωμάτιο 36 ήταν το θέρετρο της δολοφονίας - καλύτερα, πετσοκόμματος - του παρανοϊκού ζωγράφου - μάγου Schweick και , δεύτερον, ότι το ίδιο το ξενοδοχείο έχει χτιστεί πάνω σε μια από τις επτά Πύλες της Κολάσεως η οποία, εάν ανοίξει , όλα τα ζόμπι, βρικόλακες, απέθαντοι, διάολοι και τρίβολοι, θα ξεχυθούν επί της γης και θα τα κάνουν ρημαδιό. Παρέα με τον γιατρό- παθολόγο John McCabe, προσπαθούν να αποτρέψουν το Κακό, φυσικά, δεν τα καταφέρνουν, τα ζόμπι σηκώνονται από τάφους, μπανιέρες γεμάτες λασπόνερα και ψυγεία νεκροτομείων, λυκόσκυλα και ταραντούλες αφηνιάζουν και ξεσκίζουν λαρύγγια και γλώσσες, και ο χορός του αίματος αρχίζει.
Φυσικά, δεν έχει κανένα νόημα να σχολιάσουμε τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Η Kathrine MacColl, αγαπημένη του ίδιου του Fulci, αμαρτωλά όμορφη και με λαρύγγι που πιάνει τρελές οκτάβες, επιστρατεύεται και πάλι μετά από το "City of The Living Dead" στον ρόλο της δύσμοιρης Liza. Με μια φιλμογραφία βουτηγμένη στο αίμα και στα εντόσθια, διεκδικεί επάξια μια θέση στο πάνθεον των κορυφαίων ηθοποιών του είδους, δίπλα στην μούσα του Mario Bava, την Barbara Steele, και την - "δολοφονημένη με όλους τους πιθανούς τρόπους" - σύζυγο του Dario Argento, την Daria Nicolodi.
Ο Νεοζηλανδός David Warbeck έχει τον ρόλο του γιατρού, παθολόγου, ανατόμου και ενίοτε πιστολέρο, John McCabe, προσφέροντας παράλληλα και το απαραίτητο love story με την MacColl - χημεία που, κατά την γνώμη μου, δένει απόλυτα αλλά, όπως και οτιδήποτε άλλο στην ταινία, παραμένει απόλυτα επιφανειακή. Καθόλου εντυπωσιακό το portfolio του, πλημμυρισμένο με ιταλικές ταινίες του καλαθιού - και με μια δόση γκαντεμιάς, καθώς παραλίγο να πάρει τον ρόλο του James Bond, τον οποίο τελικά έχασε από τον Roger Moore - αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να αφιερώνεται απόλυτα στο να πυροβολεί ακατάπαυστα τα ζόμπι, να τρέχει πάνω κάτω από νεκροτομεία σε υπόγεια και από υπόγεια στην ίδια την Κόλαση, δείχνοντας να το διασκεδάζει αφάνταστα. Τραγική ειρωνεία: δύο μήνες μετά το commentary στην uncut DVD έκδοση της ταινίας, τον Ιούλιο του 1997, θα μας αφήσει από καρκίνο, σε ηλικία 55 ετών.
Απόλυτο must για τους λάτρεις του gore, του αίματος και γραφικού επί της οθόνης ξεκοιλιάσματος, η "Έβδομη Πύλη της Κολάσεως" είναι μια ταινία-σπουδή στον ερασιτεχνισμό, στην κακογουστιά και στην υπερβολή, που δεν πρέπει να λείπει από την συλλογή σας. Τα πάντα έχουν επιστρατευτεί σε δόσεις μεγατόνων: αίμα, εντόσθια, σωματικά υγρά, ζόμπι, φαντάσματα, ουρλιαχτά, σαπισμένες σάρκες, οξέα που λιώνουν κεφάλια, φονικές αράχνες που τρέφονται με ανθρώπινο κρέας, σκυλιά που ξεσκίζουν αυτιά τυφλών κοριτσιών, κατάρες, προφητείες και διαβολικά, πανάρχαια βιβλία, για να κλείσει το όλο αλαλούμ με την ίδια την Κόλαση και με ένα άκρως εντυπωσιακό και πεσιμιστικό φινάλε. Πέρα από τα σεναριακά χάσματα, τα τραγικά λάθη - το εννιάσφαιρο (!) πιστόλι του γιατρού - και τα αστεία ηχητικά εφέ - αράχνες που ηχούν σαν σκουριασμένη κάνουλα - , ο Fulci μας δίνει μια ταινία που δεν μπορούμε παρά να απολαύσουμε. Προτείνω να την παρακολουθήσετε βράδυ, με καλή παρέα, άφθονο ποπκόρν και τα 5.1 στο τέρμα. Σας εγγυώμαι ότι θα περάσετε αξέχαστα!











Βαθμολογία................................9/10 (Όχι, δεν είμαι τρελός!)

International Movie Database: http://www.imdb.com/title/tt0082307/

Trivia: Η "Έβδομη Πύλη της Κολάσεως" αποτελεί το δεύτερο μέρος της άτυπης τριλογίας του Fulci "Gates of Hell". Αρχίζει με το "City of The Living Dead", συνεχίζει με το "The Beyond" (η παρούσα ταινία) και ολοκληρώνεται με το "The House By The Cemetery". Αν καταφέρετε και τις βρείτε και τις τρεις, μην χάσετε την ευκαιρία. Είναι η μια πιό απολαυστική από την άλλη!

Ένα στ' αριστερό...

"Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου", λέει ο - μερικές φορές- σοφός ελληνικός λαός. Έντεκα ημέρες πριν την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου , οι απανταχού εθνικόφρονες ξεσκονίζουν τα παράσημα τους, αναμοχλεύουν τους μπαγιάτικους πανηγυρικούς τους, και ετοιμάζονται να μας σερβίρουν εκ νέου τον ίδιο γλιτσιασμένο εθνικιστικό λαπά που δεν τρώγεται με τίποτα - καταπίνεται όμως αν τον πασπαλίσεις με μια ιδέα από τα "δίκαια του έθνους" και μια πρέζα από "ιστορική μνήμη". Ασορτί και οι θεματοφύλακες της ενημέρωσης - δημοσιογράφοι, δημοσιογραφίσκοι και συν αυτώ καρεκλοκένταυροι - δεν χάνουν την ευκαιρία να βγάλουν από την κατάψυξη της θεματολογίας τις σχολικές παρελάσεις και τους μετανάστες σημαιοφόρους, να τα ζεστάνουν και τα δύο στο γκριλ και να μας τα σερβίρουν κι αυτά ως "καυτά θέματα της καθημερινότητας που απασχολούν το πανελλήνιο". Διαφορετικοί σερβιτόροι, ίδιο, άνοστο φαΐ, συνέλληνες!
Αφήνοντας κατά μέρος το τραγελαφικό γεγονός της ύπαρξης δύο εθνικών επετείων - μάλλον γιατί μια δεν μας φτάνει για να αποδεικνύουμε συνεχώς πόσο πατριώτες είμαστε περιφέροντας τον δίσκο της επαιτείας εις το όνομα των αρχαίων υμών προγόνων - αφελώς επιμένω ότι ζω σε μία δημοκρατική χώρα, στην οποία τα δύο αυτά ζητήματα έπρεπε να έχουν επιλυθεί εδώ και χρόνια. Φευ! Σε μια χώρα χωρίς συνείδηση, χωρίς φιλότιμο και χωρίς αξιοπρέπεια, έπρεπε να φανώ πιο προσεκτικός ως προς τις επιθυμίες μου. Σε μια χώρα που επικρατεί η λογική του εθνοπατερισμού, της εθνοκαπηλείας, των κουμπάρων και της ζαρντινιέρας, του "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" και του "πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα'ναι", ξεχνάμε τον Λαμπράκη, τον Μπελογιάννη, τον Πλουμπίδη, αφήνουμε στο βάθος τον Περικλή Κοροβέση, την Έλλη Παπά, την Γιούρα και τον Αη-Στράτη και βάζουμε τους μαθητές να παρελαύνουν στρατιωτικά μπροστά στο παπαδαριό και στους θερμοκέφαλους με τα γαλόνια. Για να "τιμήσουμε τους νεκρούς ήρωες".Για να "τιμήσουμε την ελευθερία".Για να "θυμόμαστε την ιστορία μας". Πάλι καλά να λες που δεν τους βάζουμε να κάνουν αναπαράσταση της Μάχης του Μαραθώνα, ντυμένοι με χλαμύδες, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Χέσε μέσα, όπως θα' λεγε και ένας καραγωγέας.

Κοίτα μόνο μην αριστεύσει κανένας αλλοδαπός! Γιατί αυτός δεν είναι Έλληνας! Το αίμα του δεν είναι καθαρό! Δεν κρατάει απευθείας από τον Περικλή! Φτου κακά και πάρτε του την σημαία από τα χέρια μην τη λερώσει το άπιστο σκυλί! Μόνο Έλληνας θα την σηκώσει την τιμημένη! Μόνο να θυμηθεί να αφήσει τον φραπέ στο σπίτι του. Σα δε ντρεπόμαστε, λέω γω!
Αφήστε τις παρελάσεις στον στρατό. Αυτοί οι αγράμματοι τουλάχιστον το έχουν στο αίμα τους. Κι αν κάνει το λάθος και αριστεύσει κανένα Αλβανάκι, κανένα Πακιστανάκι, κανένα Ρωσάκι, μην αρχίσετε τους δεκάρικους για τα ιδανικά του έθνους. Κοιτάξτε στα μάτια το Ελληνόπουλο σας, και αναρωτηθήτε γιατί δεν αρίστευσε αυτό.

Blog Action Day

Απέχθειες

Απεχθάνομαι:Την θάλασσα.
Γιατί:Θέλω να πατάω κάπου σταθερά.

Απεχθάνομαι:Τις παραλίες.
Γιατί:Εκεί βλέπω την πιο χυδαία έκφραση της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.

Απεχθάνομαι:Τα αυτοκίνητα.
Γιατί:Δεν θέλω να σκοτωθώ.

Απεχθάνομαι:Τα extreme sports.
Γιατί:Τα φοβάμαι.

Απεχθάνομαι:Την φράση "είναι καλύτερα να μείνουμε φίλοι".
Γιατί:Δείχνει δειλία.

Απεχθάνομαι:Τα ψώνια με την κοπέλα μου.
Γιατί:Δεν θέλω να την περιμένω δύο ώρες σα μαλάκας για να διαλέξει ένα παντελόνι.

Απεχθάνομαι:Τον χορό.
Γιατί:Δεν ξέρω να χορεύω και δεν το θεωρώ απαραίτητο να μάθω.

Απεχθάνομαι:Την "υγιεινή" διατροφή.
Γιατί:Δεν θα ζήσω για πάντα.

Απεχθάνομαι:Το clubbing.
Γιατί:Στέκεσαι όρθιος σαν μπάστακας, δεν μπορείς να πεις λέξη στον διπλανό σου και η μουσική είναι απαίσια.

Απεχθάνομαι:Το γυμναστήριο.
Γιατί:Κάποτε θα τα τινάξω κι εγώ, όση γυμναστική και να κάνω.

Απεχθάνομαι:Την φράση "να δούμε λίγο κόσμο".
Γιατί:Και να τον δω, τι έγινε;

Απεχθάνομαι:Τον θρησκευτικό γάμο.
Γιατί:Με ποιόν/ποιά θα ζήσω μέχρι να πεθάνω είναι δικός μου και δικός του/της λογαριασμός (άντε και του Νόμου).

Απεχθάνομαι:Τις κοινωνικές επιταγές λόγω συγγένειας.
Γιατί:Είναι επιλογή μου με ποιόν θα είμαι κοινωνικός και με ποιόν όχι.

Εν τέλει...

Απεχθάνομαι:Ότι, αν τα πω αυτά, πολλοί θα με κοιτάξουν λες και είμαι εξωγήινος.
Γιατί:ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΟΥ ΕΠΙΛΟΓΕΣ, ΓΑΜΩΤΟ!!!!

Ομοίος ομοίω...

Θα μπορούσα να ξεφύγω από τα πολλά λόγια, δίνοντας απλά ένα link σε ένα πολύ γνωστό βιντεάκι του James Randi σχετικά με την ομοιοπαθητική, αλλά προτιμώ τον άμεσο γραπτό λόγο για τον σκοπό αυτού του post. Όσο πιό απλά μπορώ, θα προσπαθήσω να δείξω ότι η ομοιοπαθητική όχι μόνο δεν δουλεύει, αλλά και ότι πρόκειται για καθαρή απάτη. Χρησιμοποιώ τόσο την επιχειρηματολογία του ίδιου του Randi όσο και στοιχεία που εύκολα μπορεί κανείς να βρει στο Διαδίκτυο.Λοιπόν...ας αρχίσουμε.
Τέσσερις είναι οι βασικές αρχές της ομοιοπαθητικής. Θα τις αναφέρω μια προς μια, εξηγώντας ταυτόχρονα γιατί η κάθε μια από αυτές είναι πιο τρελή από την άλλη.
Η πρώτη αρχή είναι αυτό που ονομάζουν "απόδειξη" (ο αγγλικός όρος είναι proving). Με πολύ απλά λόγια γίνεται το εξής: χορηγείται κάποια ουσία σε ένα υγιές άτομο, και το άτομο αυτό αναπτύσσει κάποια συμπτώματα. Τα συμπτώματα αυτά καταγράφονται σε ένα κατάστιχο με το φανταχτερό όνομα Materia Medica Pura. Καταλαβαίνουμε ότι ο ομοιοπαθητικός δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ασθένεια από την οποία πάσχει ο ασθενής, αλλά μόνο για τα συμπτώματά του! Πείτε το αυτό σε κάποιον σοβαρό γιατρό, και αν δεν σας πετάξει έξω με τις κλωτσιές, εγώ να φάω τον υπολογιστή μου!
Η δεύτερη αρχή είναι ότι "το όμοιο νικιέται με το όμοιο".Αν εμφανιστεί κάποιος ασθενής με κάποια συμπτώματα, ο ομοιοπαθητικός ψάχνει το βιβλίο του και βρίσκει ποια ουσία τα προκάλεσε κατά την διαδικασία της "απόδειξης". Αυτή λοιπόν είναι η ουσία που πρέπει να χορηγηθεί. Βασικά, η παραπάνω αρχή έχει κάποια αλήθεια. Κάπως έτσι δουλεύει και το εμβόλιο. Χορηγώντας μια μικρή ποσότητα ενός ιού, το σώμα μας αναπτύσσει τα απαραίτητα αντισώματα ώστε να "μάθει" να τον πολεμάει στο μέλλον. Δεν χρειάζεται όμως PhD για να καταλάβεις ότι η ομοιοπαθητική το έχει πάρει εντελώς στραβά.
Η τρίτη αρχή είναι ότι δεν δίνουμε αυτούσια την ουσία, αλλά ένα διάλυμά της. Τούτο προέκυψε για καθαρά πρακτικούς λόγους. Δεδομένου ότι πολλές από τις ουσίες της ομοιοπαθητικής είναι τοξικές ή και θανατηφόρες (αρσενικό οξύ, κινίνη, κυανούχες ενώσεις κλπ), πρέπει να τις χορηγήσουμε σε εξαιρετικά μικρές δόσεις, αν μη τι άλλο, για να μην πεθάνει ο ασθενής. Προσέξτε πως το κάνουν: παίρνουμε 1 μέρος της ουσίας και την διαλύουμε σε 100 μέρη νερό. Ανακινούμε το διάλυμα 10 φορές μπρος-πίσω, 10 φορές πάνω-κάτω, 10 φορές δεξιά αριστερά. Αυτό το λένε "ανατάραξη" (succussion). Το διάλυμα αυτό το χαρακτηρίζουν "1ου Βαθμού" ή 1C. Μακριά! Πρόκειται για πολύ δυνατό πράμα! Στην συνέχεια παίρνουμε 1 μέρος από το διάλυμα και το διαλύουμε εκ νέου σε 100 μέρη νερού. Αναταράσσουμε. Έτσι έχουμε το 2C...και ούτω καθεξής. Τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα αρχίζουν από 4 ή 5C και μπορεί να φτάσουν 30C. Αυτό σημαίνει ένα μέρος της ουσίας σε 10^60 μέρη νερού! Και ξέρετε κάτι; Φτάνουν και πιο πάνω!
Ας θυμηθούμε λίγο την Χημεία Α' Γυμνασίου. Ξέρετε κάποιον Avogadro; Ανακάλυψε έναν αριθμό, γύρω στα 1800. Ο αριθμός αυτός είναι 6,023x10^23 - πάνω κάτω. Για τα διαλύματα, ο αριθμός αυτός έχει την εξής σημασία: σε διάλυμα 1 μέρους μιας ουσίας σε 6,023x10^23 μέρη διαλύτη, στο διάλυμα βρίσκεται μόνο ένα μόριο ή ένα άτομο της ουσίας αυτής. Πιο πάνω, μιλάμε απλά για την πιθανότητα παρουσίας ενός ατόμου ή μορίου. Σε απλή ελληνική γλώσσα, ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο 15C, 20C ή 30C είναι σκέτο νεράκι.
Τέταρτη αρχή: όσο πιο διαλυμένο είναι ένα φάρμακο, τόσο πιο δυνατό είναι!
Πως είπατε; Αν ρωτήσετε κάποιον ομοιοπαθητικό, τότε θα σας το εξηγήσει λέγοντας ότι έχει να κάνει με τις "δονήσεις" της ουσίας οι οποίες "αποτυπώνονται" κατά κάποιο τρόπο στα μόρια του νερού και αυξάνουν την φαρμακευτική του δράση και...τελοσπάντων, κάτι τέτοιο.Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάποιος φυσικός για να μας πει δυο λόγια για το βλακώδες της παραπάνω υπόθεσης.Δείτε και πιο πάνω, για τον Avogadro, για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται.
Εδώ θα ήθελα να σταθώ λίγο, γιατί σίγουρα είναι πολλοί αυτοί που θα πουν για συγγενείς που έγιναν καλά με ομοιοπαθητικά σκευάσματα ή για τους εαυτούς τους που γλίτωσαν από σοβαρές καταστάσεις με χρήση της ομοιοπαθητικής. Δεν αμφιβάλλω και δεν αμφισβητώ την μαρτυρία τους. Σίγουρα όμως έχει να κάνει με το placebo effect. Το φαινόμενο αυτό υπάρχει, έχει μελετηθεί και καταγραφεί, αλλά δεν έχει εξηγηθεί πλήρως.Πολλές έρευνες έχουν δείξει ότι θεραπείες με ομοιοπαθητικά σκευάσματα δεν έχουν αποτελέσματα άλλα από αυτά που είναι αναμενόμενα με την χρήση placebo. Ενδεικτικά αναφέρω την έρευνα του επιχορηγούμενου από την Ελβετική Κυβέρνηση Προγράμματος για την Αξιολόγηση Εναλλακτικών Θεραπειών (περιοδικό Lancet, τεύχος 366), τις αξιολογήσεις της Συνεργασίας Cochrane (δείτε το), την έρευνα του BBC που παρουσιάστηκε στην εκπομπή Horizon το 2002, και πολλές άλλες.
Τελειώνω εξηγώντας γιατί θεωρώ την ομοιοπαθητική καθαρή απάτη.Τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα έχουν καταλήξει στα ράφια πολλών φαρμακείων και ιατρικών κέντρων, και πωλούνται σε τιμές συχνά εξωφρενικές.Υπάρχουν και φτηνά (γύρω στα 6 δολάρια) αλλά συμβαίνουν τα εξής: τις πιο πολλές φορές θα χρειαστείς ολόκληρα σετ, που μπορεί να φτάνουν μέχρι 250 δολάρια, και πρέπει να τα χρησιμοποιείς συχνά.Το πορτοφόλι σας λοιπόν αποκτά μια τάση να αδυνατίζει γρήγορα, και όλα αυτά για σκέτο νερό! Εάν αυτό δεν είναι απάτη, δεν ξέρω τι μπορεί να είναι.
Θα κλείσω αυτό το post εδώ, βλέποντας ότι τράβηξε περισσότερο απ' ότι υπολόγιζα. Δεν καταδικάζω κανέναν και δεν επιτίθεμαι σε κανέναν (εκτός από τους απατεώνες της ομοιοπαθητικής που πλουτίζουν εις βάρος μας, πλασάρωντας νερό της βρύσης ανακατεμένο με φούμαρα).Φυσικά, έχετε το κάθε δικαίωμα να σχολιάσετε αρνητικά τα όσα γράφω, ακόμα και να με βρίσετε. Αλλά, από την στιγμή που διάφοροι κύκλοι απατεώνων θέλουν την ομοιοπαθητική ακόμα και στο Πανεπιστήμιο, νομίζω ότι μπορώ να ανησυχώ λίγο παραπάνω.