Μετακομίζω

...όχι γιατί χωρίζω, αλλά γιατί αλλάζω πλατφόρμα. Wordpress κι όποιος αντέξει! Το παρόν blog θα παραμείνει ενεργό εως ότου μεταφερθούν όλα τα άρθρα με ικανοποιητικό τρόπο, και κατόπιν θα εξαφανιστεί στην λήθη της εξέλιξης. Μην βιαστήτε! Ακόμα είμαι στις σκαλωσιές! Τα λέμε στο geyssersz.wordpress.com!

UPDATE: Η μεταφορά ολοκληρώθηκε. Αυτές είναι οι τελευταίες λέξεις που γράφω στο blogger (σνιφ σνιφ κλαψ λυγμ!). Όποιος περάσει απο δω και έχει κάνει το λάθος να με έχει συμπεριλάβει στο blogroll του (zekia, σε σενα μιλάω!!!!!) , ας το ενημερώσει.
Τα λέμε λοιπόν από το καινούριο σπίτι!

BYEEEEEE!!!!!!!! :)

Astor

Πολλές φορές στην ζωή μου έχει τύχει να επιχειρήσουν να με σηκώσουν για χορό-κάτι το οποίο, φαντάζομαι, έχει συμβεί και σε σας. Σε τέτοιες καταστάσεις, θεωρώ ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: σε αυτούς που σηκώνονται χωρίς καμία αντίρρηση ανεξαρτήτως είδους χορού (από head banging σε thrush metal συναυλία μέχρι ποντιακό Πυρρίχιο), σε αυτούς που υιοθετούν διπλωματική στάση, σταχυολογούν τις πιθανότητες να ρεζιλευτούν και αναλόγως πράττουν, και σε αυτούς που ο χορός είναι κάτι που δεν θα έκαναν ούτε με πιστόλι στον κρόταφο. Χωρίς καμία διάθεση απολογίας, χωρίς ίχνος ντροπής και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, δηλώνω υπεύθυνα και υπερήφανα ότι ανήκω στην τρίτη κατηγορία.
Οι λόγοι είναι κυρίως δύο. Πρώτον και προφανέστερον, δεν έχω ιδέα από χορό. Σέβομαι απίστευτα τους επαγγελματίες χορευτές και μου αρέσει αφάνταστα να τους παρακολουθώ (θεωρώ λ.χ απίστευτη απόλαυση το solo του μακαρίτη Michael Jackson στο "Billy Jean" και ούτε ξέρω πόσες φορές έχω δει το "White Nights" μόνο και μόνο για το εκπληκτικό δίδυμο του Mikhail Baryshnikov με τον Gregory Hines), ενώ, αντίθετα, δεν αντέχω να βλέπω ερασιτέχνες, μη επαγγελματίες ή would be χορευτές (ποτέ δεν θα ξεχάσω τις χορευτικές προσπάθειες αρκετών συμμαθητών μου σε disco, οι οποίες εν τέλει θύμιζαν πιο πολύ κατέβασμα ελιάς παρά χορό). Θεωρήστε με ρατσιστή, μισάνθρωπο ή εγωιστή αλλά, όσο και να σας εκφράζει αυτό που κάνετε, αν δεν ξέρετε να χορεύετε όπως πρέπει, μην το κάνετε! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο απαίσιοι δείχνετε!
Δεύτερος λόγος, και περισσότερο προσωπικός θα έλεγα, είναι ότι ο χορός σαν μέσο έκφρασης δεν με αγγίζει. Υπάρχουν άπειροι τρόποι να εκφράσει κανείς τα συναισθήματά του στους άλλους. Μερικοί ζωγραφίζουν, άλλοι διηγούνται, κάποιοι τραγουδούν, κάποιοι άλλοι γράφουν. Μερικοί προτιμούν τον χορό και, περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα. Εγώ χρησιμοποιώ δύο κυρίως τρόπους: το γράψιμο και την μαγειρική - και, επί του δευτέρου, οφείλω να πώ ότι οι crepes Suzette που έφτιαξα σήμερα ήταν απόλυτα ενδεικτικές της ευθυμίας που με διακατέχει εδώ και κάποιες μέρες! Ο χορός ποτέ δεν βρήκε θέση στην λίστα μου.
Οι εξαιρέσεις υπάρχουν όμως για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Όχι, δεν έχω χορέψει ποτέ στην ζωή μου (μα ποτέ), αλλά υπάρχουν δύο είδη χορού που θα ήθελα να μάθω, ακόμα κι αν ποτέ δεν τους χορέψω. Το πρώτο είδος είναι οι Ιρλανδέζικες κλακέτες. Αλλά, δεδομένου του ότι αυτό το είδος θέλει πνευμόνια από ελέφαντα και μύες από γιαπωνέζικο ατσάλι (βλέπε Michael Flatley), περνάω στο δεύτερο: τανγκό. Συγκεκριμένα, nuevo tango. Κι αυτό εξαιτίας ενός και μόνου ανθρώπου. Του Astor Piazzolla.

O Astor Pantaleon Piazzolla γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1921 στο Mar Del Plata της Αργεντινής. Γόνος ιταλών γονέων καμία σχέση εχόντων με την μουσική, ο Astor έζησε τα περισσότερα από τα παιδικά του χρόνια στην Νέα Υόρκη, όπου η επαφή με την jazz του '30 αλλά και με την κλασική μουσική του J.S.Bach θα καθόριζαν την μετέπειτα πορεία του. Ο πρώτος σταθμός στην ζωή του ήρθε το 1933, στα δεκατρία του χρόνια, όταν συνάντησε τον μεγάλο Carlos Gardel, αυτήν την τεράστια προσωπικότητα του αργεντίνικου tango, ο οποίος τον κάλεσε σε tour. Μετά από συνεχείς αντιρρήσεις του πατέρα του, ο Astor τελικά δεν συμμετείχε. Η "ατυχία" του αποδείχθηκε σωτήρια: σ'αυτή την tour, ο Carlos Gardel και η μπάντα του σκοτώθηκαν σε αεροπορικό δυστύχημα.
Ο Astor Piazzolla επέστρεψε την Αργεντινή το 1937, όπου συμμετείχε σε μπάντες όπως αυτή του Anibal Troilo. Μετά από παρότρυνση του Arthur Rubinstein, o Piazzolla μαθήτευσε δίπλα στον Alberto Gilastera, ο οποίος και αποτέλεσε τον δεύτερο σημαντικό σταθμό στην ζωή του: όχι άμεσα, αλλά έμμεσα, καθώς μέσω αυτού συμμετείχε στην Συμφωνική του Buenos Aires, όπου και κέρδισε υποτροφία για σπουδές στην Γαλλία. Το 1953 μετακόμισε στο Παρίσι, όπου καθηγήτριά του έγινε η Nadia Boulanger. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, η Boulanger αντέδρασε θετικά στις συνθέσεις του αλλά, όπως είπε "βλέπω Stravinsky, βλέπω Bartok, βλέπω Ravel, αλλά δεν βλέπω Piazzolla εδώ μέσα!". Στην ερώτησή της για το μουσικό όργανο το οποίο έπαιζε, ο Piazzolla δίστασε να απαντήσει, καθώς το bandoneon θεωρούταν "κατώτερο" για την μουσική παιδεία των Γάλλων αλλά μετά από πιέσεις της δασκάλας του, ενέδωσε και έπαιξε μερικές συνθέσεις του. Η απάντησή της ήταν χαρακτηριστική: "Ηλίθιε! Αυτό είναι Piazzolla!". Αυτό ήταν. Το 1955 σχημάτισε το οκτέτο Buenos Aires, και κέρδισε επάξια μια θέση στο Πάνθεον των μεγαλύτερων συνθετών του αιώνα.
Ακολουθούν δύο από τις συνθέσεις του: το πασίγνωστο και πολυδιασκευασμένο "Libertango" και το θεσπέσιο "Milonga Del Angel".

Update: Η εκτέλεση του Libertango είναι με τους Yo Yo Ma, ενώ στο Milonga Del Angel συμμετέχει στο βιολί ο Fernando Suarez Paz των Fernando Suarez Quartete.Για το πρώτο προτείνω και την καταπληκτική διασκευή των Bond.

PS: Ο κολλητός μου από την Ιουράσια εποχή Ζεράρ, απόφοιτος ΤΕΦΑΑ και ως εκ τούτου εκπαιδευμένος - με σχετική επιτυχία μάλλον - στον χορό, προσπάθησε κάποτε να μου μάθει κάποια βασικά βήματα tango. Δεν ξεκολλάει από το μυαλό μου το πόσο gay φαινόταν!!!

Genesis v2.0

Ας υποθέσουμε για μια στιγμούλα ότι ο Θεός υπάρχει. Ας προχωρήσουμε λίγο παραπέρα και ας προσθέσουμε στην υπόθεσή μας ότι, όχι μόνο υπάρχει, αλλά είναι και συγκεκριμένος, κατά το Χριστιανικό δόγμα: παντοδύναμος, πανάγαθος, έφτιαξε το Σύμπαν σε επτά ημέρες (πράγμα που αφήνει χώρο για πολλές υποθέσεις σχετικά με το τι έκανε πριν), επεμβαίνει στα καθ'υμάς, ακούει προσευχές, ανταμοίβει τους - κατ'αυτόν- καλούς και τιμωρεί τους κακούς (καμίνι Νο 17 παρακαλώ!). Ας κάνουμε ένα review, έτσι;
Η πρώτη μέρα ήταν το στάδιο pre-production. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ανάψει το φώς και να δημιουργήσει χώρο για το Σύμπαν. Τα πρώτα προβλήματα φάνηκαν εκεί, καθώς ο χώρος του βγήκε πολύ μεγαλύτερος απ'ότι υπολόγιζε, με αποτέλεσμα να μην καταφέρει να τον γεμίσει επαρκώς (είναι γνωστό ότι ο Θεός πάσχει από horror vacui). Ακόμα και σήμερα, το Σύμπαν που έφτιαξε ο Θεός είναι κατά ενενήντα έξι τοις εκατό άδειο.
Την δεύτερη μέρα ο Θεός έκανε μια γενική προετοιμασία για το project "Γη". Το βασικό στάδιο ήταν ο διαχωρισμός των υγρών και των στερεών μέσω ενός καινούριου υλικού, που ονομάστηκε "ουρανός", το οποίο όμως απέτυχε, καθώς όλα τα υλικά κατακάθισαν αφήνωντας τον χώρο πάνω από το διαχωριστικό, εντελώς άδειο.
Την τρίτη μέρα καταπιάστηκε με το κυρίως project, την Γη. Και πάλι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάτι πήγε στραβά, καθώς, κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης των βασικών υλικών, το εβδομήντα τοις εκατό της επιφάνειας πλημμύρισε, αφήνωντας μόνο το υπόλοιπο τριάντα για ό,τι θα επακολουθούσε. Τα λάθη συνεχίστηκαν, καθώς μεγάλες περιοχές είτε ερημοποιήθηκαν είτε πάγωσαν, συρρικνώνοντας κι άλλο την ωφέλιμη επιφάνεια του πλανήτη. Μην έχωντας τον απαιτούμενο χρόνο, πάγωσε το terraforming και προχώρησε στο επόμενο στάδιο, την δημιουργία φυτών. Κι ενώ τα περισσότερα είδη αποδείχτηκαν επιτυχημένα, η κατανομή τους έγινε με πολύ πρόχειρο τρόπο, καθώς σε μερικές περιοχές στριμώχτηκαν ασφυκτικά, ενώ σε άλλες μόνο ένα απειροελάχιστο ποσοστό κατάφερε να φτάσει.
Η τεταρτη μέρα ήταν , κατά γενική ομολογία, δείγμα της προχειρότητας του όλου σχεδίου. Ένα τραγικό λάθος διεπιστώθη - δεν είχαν φτιαχτεί ακόμα τα άστρα και ο Ηλιος της Γης - και, στην προσπάθεια να διορθωθεί, το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Πολλά άστρα άρχισαν να σκάνε με απίστευτη βιαιότητα, άλλα βγήκαν πολύ μικρά αλλά βαριά, άλλα βγήκαν ανεπανόρθωτα ογκώδη και κρύα, ενώ μερικά βγήκαν με τόσο λανθασμένη αναλογία βάρους/όγκου, που άρχισαν να καταπίνουν τα πάντα γύρω τους. Μέσα στον γενικό πανικό, ευτυχώς ο θεός κατάφερε να πετύχει τον Ήλιο της Γης, όχι όμως τελείως, καθώς η ενδεδειγμένη διάρκεια λειτουργίας του βγήκε σχετικά μικρή. Πάντως λειτουργούσε.
Η πέμπτη μέρα αποδείχθηκε εντελώς αποτυχημένη. Ίσως στο πιο μεγαλεπιβολο στάδιο του σχεδίου, την δημιουργία ζωής, τα σχέδια των περίπου δέκα εκατομμυρίων ειδών αποδείχθηκαν εντελώς αναποτελεσματικά, με αποτέλεσμα να εξαφανίζονται το ένα μετά το άλλο. Κρίνωντας την άμεση αντικατάσταση τους επιβεβλημένη, προσπάθησε να δημιουργήσει εκ νέου τα ζώα, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τελικά, στην σημερινή εποχή, από τα περίπου εκατό εκατομμύρια είδη που έφτιαξε, μόνο το ένα τοις εκατό υπάρχει και λειτουργεί ακόμα.
Η έκτη μέρα ήταν και η τελευταία. Ο Θεός δημιουργησε τον άνθρωπο - με αρκετά λάθη στον αρχικό σχεδιασμό, ιδιαίτερα στον σκελετό του είδους, τα οποία όμως παραβλέφθησαν ως "ασήμαντα" - και έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο της κυριαρχίας του. Οι δυσλειτουργίες όμως των πρώτων δειγμάτων (και ιδιαίτερα του θηλυκού δείγματος το οποίο εμφανίστηκε απαράδεκτα έξυπνο, εν αντιθέσει με το αντίστοιχο αρσενικό που αποδείχτηκε εντελώς μαλάκας) ήταν τόσες πολλές, ώστε κατάφεραν αξιοθαύμαστα να καταστρέψουν τα πάντα. Η κατάσταση δεν διορθώθηκε ποτέ, ενώ οι ελάχιστες απόπειρες του Θεού για αλλαγή (μια εκ των οποίων ήταν και ένα πλήρες reboot με την χρήση Κατακλυσμού) αποδείχθηκαν μάταιες.
Η έβδομη μέρα δεν αξίζει καν αναφοράς. Η έβδομη μέρα καθορίστηκε ως ρεπό, ενώ μια πρώτη αναφορά του σχεδίου από τον ίδιο τον Θεό δημιουργεί πολλά ερωτήματα ως προς την αντικειμενικότητά της, καθως εμφανίζει το project ως "επιτυχημένο", και τον ίδιο τον Θεό ως "ικανοποιημένο".

Σχετικά με την όγδοη μέρα, οι πληροφορίες που έχουμε είναι ασαφείς. Πιθανότατα την όγδοη μέρα, ο θεός έθεσε υποψηφιότητα για το βραβείο "Αρχιτέκτονας της Χρονιάς". Φυσικά, η αίτησή του απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες.

Περί ομορφιάς - Νούμερο Τελευταίο

Συνεχίζω ακάθεκτος την λίστα με τις δέκα ομορφότερες γυναίκες που έχω γνωρίσει, συμπληρώνοντας την δεύτερη πεντάδα. Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, ιδού:

6) Η Βιβή
Υπάρχουν γυναίκες που, ενώ είναι κατα γενική ομολογία όμορφες, τους λείπει το ενδιαφέρον και η πρωτοτυπία. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι επιλογές είναι δύο: ή τις ξεχνάς σχεδόν αμέσως, ή επικεντρώνεσαι στο προφανές: στην σεξουαλικότητά τους. Στην περίπτωση της Βιβής, η πρώτη ματιά ίσως οδηγήσει στην παραπάνω αντιμετώπιση, τίποτε όμως δεν θα μπορούσε να αποτελέσει μεγαλύτερη γκάφα. Κι ενώ έρχεσαι αντιμέτωπος με μια by the book μεσογειακή κάρτα, με έντονες ιταλικές επιρροές και τον χυμώδη χαρακτήρα μιας Sofia Loren, συνειδητοποιείς σχεδόν έντρομος ότι παραπλανήθηκες με φρικτό τρόπο. Με την κάθε ματια, ατέλειες κάνουν την εμφάνισή τους για να δέσουν με το σύνολο, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που ενώ θες να το ξεχάσεις την επόμενη μέρα, καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς. Είναι αυτό που ο Bob Ross περιέγραφε σαν "τυχερά λάθη". Χωρίς αυτά, η Βιβή θα ήταν ακόμα μια κούκλα, χωρίς το κάτι που της έδωσε επάξια μια θέση στην λίστα μου.

7) Η Ελενη
Μπορώ να στοιχηματίσω ότι, αν ο Shakespeare ζούσε σήμερα, θα έδινε τον ρόλο του Puck στο "Όνειρο Θερινής Νυκτός" κατευθείαν στην Ελένη, κι ας είναι γυναίκα (μην ξεχνάμε ότι, τα πρώτα χρόνια, τον ρόλο του Peter Pan στα θεατρικά τον έπαιζε κορίτσι). Στην Ελένη λείπει η ωριμότητα της Βίκυς, η αρχοντιά της Ηρούς και το νεραϊδίσιο σπινθηροβόλημα της Ελλης, αλλά συμπληρώνει και με το παραπάνω τις ελλείψεις της με μια πονηριά και με ένα παιχνίδισμα που σε κάνει να γελάς θέλωντας και μη. Με αστείρευτες δυνατότητες και πολλές υποσχέσεις για το μέλλον, η Ελένη αποδεικνύεται χρησιμότατη προσθήκη στην λίστα μου, μια ομορφιά που αξίζει προσοχής και ανάλυσης.

8) Η Μύρια
Πανδαμάτωρ Χρόνος...Την Μύρια την βλέπω όλο και πιο σπάνια, αλλά κάθε φορά, ο χρόνος που περνάει κάνει το θαύμα του. Σαν το παλιό, καλό κρασί, η ομορφιά της Μύριας κερδίζει σε σταθερότητα. Δυναμική παρουσία, ένας συνδυασμός ισπανικής φλόγας και ελληνικής γλύκας σε σκούρους, παλ τόνους, με πολύ αχνές αλλά διακριτές ασιάτικες επιρροές, ένα σύνολο που κερδίζει μέρα με την μέρα σε σταθερότητα και αρμονία. Πιο λεπτεπίλετο και ευθραυστο δέσιμο από αυτό μιας Jennifer Connely, με το ίδιο όμως βλέμμα και την ίδια αύρα έντονη γύρω της. Προβλέπω ότι σύντομα θα φτάσει σε ενα εντυπωσιακό ζενίθ, αλλά ήδη έχει φτάσει σε ένα στάδιο όπου κερδίζει εύκολα τις εντυπώσεις, σε ενα σημείο όπου δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτε.

9) Η Ιωάννα
Αν η Βιβή είναι συνώνυμη του εκρηκτικού ταπεραμέντου, τότε η Ιωάννα είναι συνώνυμη της ωμής δύναμης. Με ταλαιπώρησε αρκετά μέχρι να βρω έναν τρόπο να την περιγράψω, ώσπου στο player που έχω ανοίξει αυτή την στιγμή, άρχισε να παίζει το "Saviour" των Anggun. Αμέσως όλες οι απορίες μου λύθηκαν. Μια περσόνα βγαλμένη κατευθείαν από τα εξώφυλλα των Evanescence, ένας εντυπωσιακός συνδυασμός από πάγο και φωτιά, μια θύελλα αντιθέσεων, η Ιωάννα θαρρείς ότι ξεπήδησε από κάποιο υπόγειο άνδρο μιας πανίσχυρης dominatrix, έτοιμη να κατακρεουργήσει το ανυπεράσπιστο θύμα της χωρίς να ιδρώσει καν. Η Ιωάννα θα κινδύνευε να περάσει στο πάνθεον της τετριμμένης ομορφιάς, αν δεν σόκαρε με ακόμη μια αντίθεση, από τις εκατομμύρια αντιθέσεις που απαρτίζουν το εντυπωσιακό σύνολο: την πιο γλυκιά, την πιο παιδική, την πιο ανυπεράσπιστη φωνή του κόσμου!

10)Η Αναστασία
Κλείνω την λίστα με μια ανάμνηση. Η Αναστασία αποτελεί την τελευταία της δεκάδας κατά κάποιο τρόπο τιμής ένεκεν, όχι γιατί υπολείπεται σε ομορφιά και σε χαρακτήρα, αλλά γιατί αυτή η ομορφιά δίνει την αίσθηση του deja vu. Ήταν η πρώτη κοπέλα που με έμαθε τι σημαίνει πραγματικά να είσαι όμορφος, χωρίς μάσκες, χωρίς υποκρισίες και χωρίς εντυπωσιασμούς - κατά κάποιο τρόπο της χρωστάω ένα αξιόλογο ποσοστό της αναλυτικής μου σκέψης. Η Αναστασία παραμένει όμορφη γυναίκα, παρά τα δύο της παιδιά και τα δέκα σχεδόν χρόνια έγγαμου βίου. Τυπική ελληνίδα, με ισχυρές δόσεις ευαισθησίας και λεπτότητας, μια ομορφιά όμως που την ξεπερνάς σχετικά εύκολα. Αν μη τι άλλο, η ομορφιά της Αναστασίας θα υπάρχει πάντα κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου σαν μια νοσταλγική μνήμη, και καθε φορά που την βλέπω μου αφήνει πάντα αυτή την γλυκόπικρη αίσθηση της ωραίας αλλά οριστικά χαμένης πρώτης φοράς.

Κι εδώ ολοκληρώνω το εγχείρημά μου, ελπίζωντας να πέτυχα τον σκοπό μου. Είναι πάντα ωραίο να ταξινομείς τις σκέψεις σου, να ξεκαθαρίζεις τα συναισθήματά σου, να σταχυολογείς και να ξεκαθαρίζεις όλα αυτά τα μικρά, μεγάλα πράγματα που αποτελούν τις σημαντικές λεπτομέρειες της ζωής σου. Οι όμορφες γυναίκες που υπάρχουν ή υπήρξαν στην ζωή μου, με οποιοδήποτε τρόπο και σε οποιαδήποτε θέση, μου έδωσαν εφόδια που κατά πολύ καθόρισαν το ποιός είμαι και το ποιός θα ήθελα να είμαι. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο από το να τις ευχαριστήσω!

Περί ομορφιάς - Νούμερο Δύο

Όπως υποσχέθηκα, επιστρέφω σχετικά σύντομα, με την συνέχεια του post των ομορφότερων γυναικών που είχα την τύχη να γνωρίσω μέχρι τώρα. Θα σπάσω την λίστα σε δύο μέρη, οπότε θα ακολουθήσει ακόμη μια ανάρτηση πάνω στο θέμα.
Πριν ξεκινήσω, οφείλω να ομολογήσω ότι νοιώθω τυχερός που γνώρισα αυτές τις γυναίκες, αλλά και λίγο άτυχος, καθώς αναγκάζομαι να αφήσω μερικές έξω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπολείπονται σε ομορφιά. Επίσης, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι: σκοπός μου δεν είναι να μετατρέψω το post σε παράρτημα του Mr. Lonely Heart. Έτσι, δεν θα δείτε ούτε φωτογραφίες, ούτε κάποιον τρόπο επικοινωνίας (αν και οι περισσότερες έχουν μια σταθερή και αρκετά αξιοπρεπή διαδικτυακή παρουσία). Σκοπός μου είναι να περιγράψω τα δικά μου standard ομορφιάς μέσα από παραδείγματα, δίνοντας περισσότερο βάρος στην προσωπική τους προστασία - και κατ'επέκταση, στην προστασία της όποιας σχέσης μπορεί να έχουμε. Με αυτά τα στοιχεία στο νου, και προσθέτωντας ότι η σειρά δεν είναι ιεραρχική, παίρνω μια βαθιά ανάσα κα ξεκινώ.

1)Η Ηρώ.
Ο θυμόσοφος ελληνικός λαός λέει ότι "αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει." Στην περίπτωση της Ηρούς - η μόνη από την λίστα με την οποία έχουμε συγγένεια - θα μπορούσε να ισχύει, αλλά δεν είναι έτσι. Παρουσία και εμφάνιση αρχοντική, βγαλμένη από τις σελίδες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, η Ηρώ θα μπορούσε να είναι η Eowin του Αρχοντα των Δαχτυλιδιών, ή η Ανδρομάχη της Ιλιάδας. Ματ χρώματα σε γήινους τόνους, με ένα αλλοπρόσαλλο παιχνίδισμα χίππικης διάθεσης από τα 70's να περιφέρεται, το ensemble φέρνει στο νου νότες από Leahy, Runrig και Hevia. Παρά την μια - προς το παρόν - γέννα (ναι, προκειται για μια ευτυχισμένη μητέρα!), ή ίσως εξαιτίας της, καταφέρνει να διατηρήσει την intellectual αυρα που πάντα την περιέβαλλε. Και δεν θεωρώ σύμπτωση που ένας από τους αγαπημένους της συγγραφείς είναι ο Tom Robbins.

2)Η Ράνια
Με την Ράνια βρισκόμαστε μπροστά σε μια κλασική περίπτωση βόρειας ομορφιάς συνδυασμένης με μια γενναία δόση μεσογειακής λάμψης. Με μια εμφάνιση που σε κάνει να νομίζεις ότι τα ανοιχτά χρώματα φτιαχτηκαν ειδικά γιαυτή, η Ράνια καταστρατηγεί όλους τους κανόνες των ελληνικών προτύπων και ζωντανεύει την όπερα των Nibelungen με τον ρόλο της Kriemhild κομμένο και ραμμένο πάνω της. Εξαιρετικά προσεγμένη, είναι μικροκαμωμένη αλλά καταφέρνει να κυριαρχεί με μια καθολικότητα που σπάνια την παραβλέπεις. Και πρέπει να προσθέσω και το κυρίαρχο στοιχείο της, αυτό που αν το προσέξεις, δεν ξεκολλάς: τα δίχρωμα μάτια της, το ένα πράσινο και το άλλο καφέ ανοιχτό!

3)Η Βίκυ
Τα πράγματα εδώ είναι ξεκάθαρα, αλλά λίγο παράξενα. Η Βίκυ δεν είναι η γυναίκα που θα προκαλέσει μποτιλιάρισμα στον δρόμο, σφυρίγματα θαυμασμού και σχόλια από λατίνους εραστές. Το σύνολο είναι κλασικό: σκούρα παλέττα με ανοιχτούς τόνους, κυρίως στο δέρμα, η παλιά, καλή, γαλλική συνταγή που υμνούν γυναίκες όπως η Marion Cotillard, η Anne Parillaud και η Audrey Totau, σταθερά δεμένη και με στιβαρότητα που αποτελεί εγγύηση για πολλά χρόνια. Ένα τέτοιο σύνολο θέλει τον χρόνο του, σαν ένα μπουκάλι Hennessy είκοσι ετών, πρέπει να αναπνεύσει και να αναπτυχθεί. Απο κει και πέρα, έχουμε μπροστά μας ένα υλικό έτοιμο για το καναβάτσο του Hopper και του Millet. Με ρεαλισμό, σοβαρότητα και την σοφία αιώνων, η Βίκυ είναι ένα σύνολο από άπειρες λεπτομέρειες που δεν μπορείς να ησυχάσεις αν δεν ανακαλύψεις. Αν ήταν ξανθιά, θα ήταν η Kate Blanchet ή η Kate Winslet, αλλά ευτυχώς που δεν είναι!

4) Η Έλλη
Κι εδώ έχουμε μια ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς η Ελλη είναι η μόνη από την λίστα την οποία δεν πρόκειται να ξαναδώ. Η μετακόμισή μου στέρησε το καφέ στο οποίο δούλευε, μαζί με την εντατική μελέτη της παρουσίας της, αλλά τα πέντε αυτά χρόνια ήταν αρκετα για να κερδίσει μια θέση εδώ. Σχεδόν δίδυμη περίπτωση με την Ράνια, αλλά πιο ανοιχτόχρωμη και αιθέρια, η Έλλη προσθέτει και την παιδικότητα στην παλέττα της. Η αύρα της λιγότερο στιβαρή και σταθερή από της Ράνιας, αλλά κυριαρχεί και γεμίζει τον χώρο με την ίδια αποτελεσματικότητα. Αν την συγκρίνουμε με την δίδυμη περίπτωση, η Έλλη υπερτερεί σε ένα σημείο: στην κίνησή της, η οποία είναι πιό ρέουσα, πιο απαλή και πιο γυναικεία απο της Ράνιας.

5)Η Αφροδίτη
Ίσως η πιο δύσκολη απόφασή μου, καθώς με την συγκεκριμένη έχουμε μεγαλώσει μαζί, και με τον αδελφό της είμαστε κολλητοί περισσότερο απ'ότι μπορώ να θυμηθώ. Η μουσική βιομηχανία καλείται εδώ να δώσει κάτι από το πλούσιο υλικό για την περιγραφή της συγκεκριμένης γυναίκας. Η πιο πολύχρωμη παρουσία της λίστας, με χρωματική γκάμα που καλύπτει σχεδόν όλο το ορατό φάσμα, η Αφροδίτη φιγουράρει αλλοτε σαν το alter ego της Miky Berenyi των Lush, άλλοτε σαν ένα φασματικό αντίγραφο της D'Arcy των Smashing Pumpkins, και πότε σαν ροκ περσόνα των αρχών των 80's, δίπλα στην Johnette Napolitano. Πολύπλευρη παρουσία, ένας πραγματικός χαμαιλέοντας, έχει εντουτοις μια πραγματικότητα σχεδόν απτή, αδιαμφισβήτητη. Τώρα που το σκέφτομαι, καταλαβαίνω κάτι απλό: όμορφη ή όχι, με τα δικά μου πρότυπα ή όχι, ο πολύπλευρος χαρακτήρας της κάνει την παρουσία της στην λίστα σχεδόν επιτακτική.

Εδώ κλείνει η πρώτη πεντάδα. Θα ολοκληρώσω την λίστα στο επόμενο post, το οποίο δεν θα αργήσει να έρθει. Όσοι βρήκατε ενδιαφέρον το όλο εγχείρημα, λίγη υπομονή. Για τους υπόλοιπους, ο τελευταίος παρακαλείται να κλείσει την πόρτα.

Περι ομορφιάς - Νούμερο Ένα

Δεν πρόκειται - και δεν ήταν στις προθέσεις μου - να κάνω κάποια εμπεριστατωμένη έρευνα στο θέμα της ομορφιάς. Εξάλλου, είναι κοινό μυστικό ότι η ομορφιά είναι μια καθαρά υποκειμενική έννοια, ισχύουσα μόνο ως αυστηρά προσωπικό κριτήριο και όχι ως καθολικώς αποδεκτή αξία. Αυτό που θα ακολουθήσει είναι μια προσωπική λίστα (πάλι!) με τις δέκα ομορφότερες γυναίκες που έχω γνωρίσει προσωπικά.
Εδώ θα διστάσω λίγο, καθώς ένα τέτοιο εγχείρημα ενέχει πολλούς κινδύνους, όσον αφορά ειδικά τις αναγνώστριες αυτού του post. Λίγη υπομονή καθώς αναλύω αυτούς τους κινδύνους, σε μια προσπάθεια να τους αποτρέψω στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.
Πρώτον, η επίδοξη αναγνώστρια που θα δει τον εαυτό της απόντα από την σχετική λίστα, θα οδηγηθεί αυτόματα στο συμπέρασμα ότι κρίνεται ανεπαρκής από την αφεντιά μου. Μέγα λάθος, βέβαια, και παρακαλώ να προσέλθει την επαύριο με τον κηδεμόνα της. Κι εξηγώ, όσο πιο απλά γίνεται.
Πιστεύω ότι είμαι αρκετά σαφής όταν ισχυρίζομαι ότι η ομορφιά είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση. Ως εκ τουτου, λίγη σημασία έχει (και θα πρέπει να έχει ) η αξιολογική μου κρίση. Εξάλλου, η ομορφιά δεν αποτελεί κριτήριο αξιολόγησης χαρακτήρα. Με άλλα λόγια, κυρίες μου, η συμπεριφορά μου απέναντί σας και η γνώμη μου για το άτομό σας, δεν έχει επ'ουδενί να κάνει με την εμφάνισή σας. Κατ'επέκταση, η απουσία σας από την λίστα κρίνεται ως κενή νοήματος.
Δεύτερον, υπάρχη η τάση να συνδέεται η αξιολογική κρίση της ομορφιάς με την ερωτική επιθυμία. Αν και υπάρχει ένας κόκκος αλήθειας στην παραπάνω τάση (κυρίως βιολογικής και, ειδικότερα εξελικτικής, βάσης, τόσο μεγάλης πολυπλοκότητας όμως που δεν θα μπω στον κόπο να επεκταθώ), είναι μια τάση που, ειλικρινά, ούτε καταλαβαίνω, ούτε αποδέχομαι. Η ερωτική και συναισθηματική έλξη είναι ένα εξαιρετικά πολύπλοκο φαινόμενο, το οποίο επεκτείνεται σε απειράριθμα πεδία της ανθρώπινης υπόστασης, από την βιολογία ως την φιλοσοφία. Η εξωτερική ομορφιά, αν και συμπεριλαμβάνεται ως κριτήριο, από ένα σημείο και μετά χάνει παντελώς την αξία της. Αν πιστέψετε, έστω και για μια στιγμή, ότι τρέφω ερωτικά συναισθήματα απέναντί σας, μόνο και μόνο από την ύπαρξή σας στην λίστα, λυπάμαι, αλλά μείνατε μετεξεταστέες. Προσέλθετε τον Σεπτέμβριο καλύτερα διαβασμένες. Αν φοβάστε κάτι τέτοιο - και παλι, αδυνατώ να καταλάβω γιατί κάποιος θα έπρεπε να φοβάται τα συναισθήματα κάποιου άλλου, αλλά βλέπω ότι πολλές φορές ισχύει -, όσο περνάει ο καιρός τόσο δυσκολεύομαι να τα αναπτύξω, οπότε ελπίζω να καθησυχαστείτε.
Ποιός ο λόγος λοιπόν αυτού του post; Άστοχη ερώτηση, αλλά ας προσπαθήσω να απαντήσω. Πολύ απλά, κανένας σημαντικός. Σε ένα blog, πολλά post στερούνται σκοπού και νοήματος, και λειτουργούν απλά ως τρόπος εκτόνωσης κάποιας εσωτερικής πίεσης ή ανάγκης. Επί του συγκεκριμένου, την σπίθα άναψε το post του wonderwall στο backtomono, όπου παρατίθεται μια ανάλογη λίστα με κυρίες της μουσικής βιομηχανίας, ένα post που θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο "Το Όργιο του Πλαστικού Χειρουργού" ή "Η Χαρά του Ρεκτιφιέ". Κι επειδή ανάλογες λίστες έχουν γίνει άπειρες, είπα να ξεφύγω λίγο από τα τετριμμένα.
Μετά από την μακροσκελή εισαγωγή μου, η λίστα θα ακολουθήσει προσεχώς (σχετικά σύντομα βέβαια). Σε επόμενο επεισόδιο θα γνωρίσουμε μερικές κυρίες της καθημερινότητας, μερικές κοπέλες της διπλανής πόρτας για τις οποίες πιστεύω ότι ο Θεός, αν υπάρχει (ποιητική αδεία βέβαια, μην νομίσετε ότι αγίασα!), είχε μεγάλα κέφια όταν τις έφτιαχνε.

The Raven

Δεν ξέρω ακριβώς τι αποτέλεσε το έναυσμα για το σημερινό post, η αλήθεια είναι όμως ότι καιρό ήθελα να καταπιαστώ μαζί του. Γενικά είμαι άνθρωπος που του αρέσει η λογοτεχνία και η ποίηση, πάσχω όμως από την έλλειψη δύο σημαντικών προσόντων που θεωρώ - κατά την ταπεινή μου γνώμη, πάντα - σημαντικά, αν όχι ουσιώδη, για την κατανόηση και την εκτίμηση των δύο αυτών μορφών Τέχνης.
Το πρώτο είναι μια, κατά τα φαινόμενα, έμφυτη έλλειψη ευαισθησίας και ρομαντισμού. Χωρίς αυτά, είναι σχεδόν αδύντη η ταύτιση με τον κεντρικό χαρακτήρα και, κατ'επέκταση, με το κεντρικό θέμα του λογοτεχνικού δημιουργήματος ή του ποιήματος. Χάνεται έτσι η απόλαυση της ανάγνωσης - και η ανάγνωση, όσο υποτιμημένη και να είναι, αποτελεί πράξη ίσης αξίας με την συγγραφή.
Το δεύτερο είναι μια αδύναμη μνήμη, η οποία κατά καιρούς με ταλαιπώρησε σε πολλούς τομείς της ζωής μου. Στα σχολικά μου χρόνια, η συμμετοχή μου σε οποιαδήποτε σχολική εκδήλωση ήταν de facto αδύνατη, εξαιτίας ακριβώς της αδυναμίας του μυαλού μου να συγκρατήσει ταξινομημένες πληροφορίες - ενώ στις αταξινόμητες και χαοτικές πληροφορίες, κατά ειρωνικό τρόπο, τα πάω μια χαρά. Μοιραία λοιπόν, η κατανόηση και εκτίμηση, της ποίησης ειδικά, συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια.
Φυσικά, οι κανόνες υπάρχουν για να έχουν και εξαιρέσεις. Και μια από αυτές, στο πεδίο της ποίησης, είναι το "Κοράκι", το κατά γενική ομολογία αριστούργημα του E.A.Poe. Μαζί με το "Song Of Wandering Angus" του αγαπημένου W.B.Yeats, είναι τα δύο ποιήματα που κατάφερα να μάθω απ'έξω, και μάλλον πρόκειται και για τα μοναδικά. Με το πρώτο θέλω να καταπιαστώ εδώ, μιά και το δεύτερο είναι λιγότερο γνωστό - αν και θεωρώ ότι δεν υπολείπεται σε ομορφιά και λυρικότητα, τόσο σε σύγκριση με το corpus του Yeats, όσο και γενικά με την παγκόσμια ποίηση του 19ου αι.
Καταρχήν, να ξεκαθαρίσω ότι το "Κοράκι" δείχνει την πραγματική του αξία στο πρωτότυπο. Όσο καλή μετάφραση και να πετύχετε - και έχω προσωπικά πετύχει πολλές αξιόλογες, καθώς και πολλές άθλιες - , με τίποτα δεν πρόκειται να εκτιμήσετε την αληθινή του ομορφιά και δύναμη αν το διαβάσετε στα ελληνικά. Σίγουρα ενδείκνυται μια καλή γνώση της αγγλικής (δεν λέω ότι είμαι απόφοιτος της Οξφόρδης αλλά ένα ρημαδο-Profficiency χρειάζεται) μια και το κείμενο σε πολλά σημεία υιοθετεί μια αρχαΐζουσα γλώσσα (επηρεασμένο, σύμφωνα με τον ίδιο τον Poe, από τον Charles Dickens, αλλά και από την Elizabeth Barret), αλλά αυτό που πραγματικά είναι εντυπωσιακό δεν είναι τόσο η πρακτική πλευρά της γλώσσας, αλλά το πως αυτή δένει με το μέτρο και με τον ρυθμό του ποιήματος. Γενικά ο Poe είναι λίγο αδύναμος στην ποίηση - θεωρώ κλάσης ανώτερα τα πεζά του και τις διατριβές του - αλλά εδώ πραγματικά δίνει ό,τι καλύτερο έχει, φτάνοντας σε σημεία που δεν έφτασε ούτε με τον "Arthur Gordon Pym", ούτε με το "Masque of The Red Death". Όσον αφορά το "Κοράκι", o Poe κέρδισε επάξια μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους χρήστες της αγγλικής γλώσσας, μαζί με τον James Joyce και τον Herman Melville.
Σε δεύτερο επίπεδο, η τελευταία στάντζα φέρνει δάκρυα στα μάτια. Δεν νομίζω ότι έχω ξανασυναντήσει ποιητή ή λογοτέχνη να αποδίδει με τέτοιο τρόπο την μοναξιά και την αίσθηση της απώλειας, την ψυχική κούραση και τον πόνο του θανάτου:

"And the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting,
on the palid bust of Pallas, just above my chamber door.
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming
and the lamplight o'er him streaming throws his shadows on the floor
and my soul from out that shadow that lies floating on the floor
shall be lifted-nevermore"

Ποτέ πια, λέει το κοράκι, και στον τελευταίο στίχο ο χαρακτήρας επιτέλους το καταλαβαίνει. Μερικές φορές, ότι και να γίνει, όσο και να προσπαθήσουμε, είναι όντως αργά - για ο,τιδήποτε. Παθών και ο ίδιος - η αγαπημένη του Virginia Clemm, η Lenore του ποιήματος, μονίμως άρρωστη και φιλάσθενη, θα πεθάνει δύο χρόνια αργότερα από φυματίωση, και ο ίδιος θα την ακολουθήσει λίγο μετά, στις 7 Οκτωβρίου 1849 - στο "Κοράκι" φαίνεται να εγκαταλείπει, τόσο τον κόσμο στον οποίο ζει όσο και τον κόσμο στον οποίο ελπίζει. Καταθέτει τα όπλα και παραδίδεται στο αναπόφευκτο τελος το οποίο, φυσικά, δεν αργεί. Απο τους Καταραμένους, ούτε ο Baudelaire, ούτε ο Byron, ούτε ο Shelley, καταφεραν να αποδώσουν την αίσθηση του ανθρώπου που, πραγματικά, κουράστηκε να ζει, τουλάχιστον όχι με την πρόζα που επιδεικνύει ο Poe στο "Κοράκι".
Όταν πρωτοδιάβασα το "Κοράκι", με πιάσανε τα κλάμματα. Μη γελάτε! Εγώ ο αναίσθητος και ο αντι-ρομαντικός, καθόμουν και έπνιγα τους λυγμούς μου σα μικρό παιδί, διαβάζοντας ξανά και ξανά την ομορφότερη αλλά και τραγικότερη ερωτική ιστορία που έχω διαβάσει ποτέ. Κανένα άλλο ποίημα δεν με επηρέασε τόσο πολύ και, πραγματικά, ένοιωσα μεγάλη έκπληξη όταν διαπίστωσα ότι μου είχε μείνει ανεξίτηλα στο μυαλό. Από τότε έχω προσπαθήσει να απομνημονεύσω κι άλλα - χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Oh, Captain, My Captain" του Walt Whitman. Μάταια.