"Fairytale"ονομάζεται η φετεινή συμμετοχή της Νορβηγίας στο φετεινό Γιουροβίζιον, κι αν ξέπεσα τόσο ώστε ν'απαρνηθώ τα επιπέδου PhD προηγούμενα posts μου και να ασχοληθώ λίγο με το πανευρωπαϊκό-και-μια-γωνιά-Ασίας παγκύρι (για τους τυπολάτρες, πρόκειται για παραφθορά του πανηγύρι και είναι συχνότατη στον τόπο καταγωγής μου), είναι εξαιτίας του και δεν πρόκειται να απολογηθώ. Το εν λόγω pop-folk διαμαντάκι, δια χειρός του Νορβηγορώσσου (συνδιασμός που σκοτώνει) Alexander Rybak, ο οποίος είναι υπεύθυνος και για τους στίχους και για την μουσική, έχει μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τις άλλες συμμετοχές: ή το μισείς ή το λατρεύεις.
Παραδείγματα του παρελθόντος που απαγορεύουν κάθε πρόβλεψη έχουμε ούκ ολίγα. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Xandee του Βελγίου, η οποία το 2004 (Sakis!) με το "1 Life" έφαγε τέτοιο στραπάτσο που μάλλον το γύρισε για τα καλά στις τσόντες (ευχόμαστε δηλαδή!), ή της μικρούλας και τραγανούλας Julia Savicheva της Ρωσσίας, της οποίας το "Believe Me" της ίδιας χρονιάς κατακρεουργήθηκε ανηλεώς από την χορογραφία του, με αποτέλεσμα να νοιώθει μάλλον τυχερή με το νούμερο 11 που έφτασε. Τα ίδια και χειρότερα βέβαια έπαθε και η μονίμως δωδεκάρα (από τον Κωστάλα, γιατί οι άλλοι την έχουν επιεικώς χεσμένη) Κύπρος το 2007, οποία αντί να βρεθεί έστω "Comme Ci, Comme Ça", δεν πέρασε καν στα τελικά. Και τι να πούμε για την δικιά μας Αννούλα η οποία, ενώ στην αρχή άνοιγε χώρο στο σκρίνιο για το βραβείο, τελικά επέστρεψε σπίτι με το bottox της παραμάσχαλα;
Προβλέψεις απαγορεύουν επίσης και οι εκπλήξεις του διαγωνισμού. Αρχής γενομένης από την Dana International το 1998 η οποία (ο οποίος;;;;) έφυγε με την πρωτιά εν μέσω οχλοβοών των απανταχού ηθικολογούντων, βλέπουμε τους Athena της γείτονος Τουρκίας να καβατζάρουν μια πανεύκολη τέταρτη θέση το 2004, με το - επιτρέψτε μου - ska αριστούργημα "For Real", η Κόλαση ανοίγει και στέλνει τους Lordi στο βάθρο το 2006 και μάλιστα με ρεκόρ πόντων (292!), το κλουβί με τις τρελές Verka Serduchka ερχεται δεύτερο το 2007, για να μην μιλήσουμε και για το "Καλομοιράκι" (μη χέσω!) της οποίας η εντελώς kinky εμφάνιση έφτασε τρίτη το 2008.
Για να περάσουμε και λίγο στο κομμάτι του σημερινού post, το "Fairytale" έχει όλα τα φόντα να φύγει με το κρύσταλλο από την Μόσχα, αλλά έχει και κάτι που αρκεί για να το στείλει στα "καταβάθια της θάλασσας, εκεί που δε λαλάει πετεινός" (αθάνατη ατάκα της αείμνηστης Γεωργίας Βασιλειάδου!). Και μιλάω, φυσικά, για την ανελέητα εμετική χορογραφία του, η οποία, όπως βλέπετε και στο σχετικό βίντεο, δίνει άλλη διάσταση στην λέξη "γελοίο". Μπορεί το τσαχπίνικο του Alexander να παραπέμπει σε κάτι από εκείνο το πράμμα που είχαμε στείλει εμείς - το ευζωνο-techno-λούγκρικο "S.A.G.A.P.O" - , μπορεί οι δύο κοπελίτσες που μπαίνουν να είναι κάπως off, αλλά αυτοί οι κωλοτουμπατοι κοζάκοι-like στο background που κλωτσάνε τα καπέλα τους, αποτελούν συμβόλαιο καταδίκης. Ελπίζω μόνο να το καταλάβουν έγκαιρα, όχι τίποτε άλλο, αλλά γιατί το κομμάτι δεν αξίζει να γίνει πτυελοδοχείο για χάρη του μαλάκα που το παίζει χορογράφος (για την ιστορία, πρόκειται για το παραδοσιακό συγκρότημα Frikar. Συγνώμη, όσο καλή και να είναι η παράδοση, εδώ δεν κολλάει ούτε με δερματόκολλα. Φαντάζεστε να στέλναμε καραγκούνες μαζί με τον Sakis;;;;).
Φέτος λοιπόν εγώ πάω για Νορβηγία. Φυσικά, ό,τι και να κάνουν αυτοί οι εκκεντρικοί βόρειοι, είναι καταδικασμένο να αποτελεί ημίμετρο μπροστά στο αριστουργηματικά θεϊκό Nocturne του 1995, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει ότι οι Νορβηγοί έβγαλαν ένα πολύ καλό κομμάτι, που μπορεί να πάει ψηλά, μπορεί όμως και να γκρεμοτσακιστεί. Νορβηγία λοιπόν. Κι ας υπάρχει στη μέση η Hadise, για χάρη της οποίας - πάω στοίχημα γιαυτο - όποιος έλληνας έχει λίγο αίμα στις φλέβες του, μάλλον καταριέται την ώρα και την στιγμή που ο Υψηλάντης κύρηξε την Επανάσταση.
