The Raven

Δεν ξέρω ακριβώς τι αποτέλεσε το έναυσμα για το σημερινό post, η αλήθεια είναι όμως ότι καιρό ήθελα να καταπιαστώ μαζί του. Γενικά είμαι άνθρωπος που του αρέσει η λογοτεχνία και η ποίηση, πάσχω όμως από την έλλειψη δύο σημαντικών προσόντων που θεωρώ - κατά την ταπεινή μου γνώμη, πάντα - σημαντικά, αν όχι ουσιώδη, για την κατανόηση και την εκτίμηση των δύο αυτών μορφών Τέχνης.
Το πρώτο είναι μια, κατά τα φαινόμενα, έμφυτη έλλειψη ευαισθησίας και ρομαντισμού. Χωρίς αυτά, είναι σχεδόν αδύντη η ταύτιση με τον κεντρικό χαρακτήρα και, κατ'επέκταση, με το κεντρικό θέμα του λογοτεχνικού δημιουργήματος ή του ποιήματος. Χάνεται έτσι η απόλαυση της ανάγνωσης - και η ανάγνωση, όσο υποτιμημένη και να είναι, αποτελεί πράξη ίσης αξίας με την συγγραφή.
Το δεύτερο είναι μια αδύναμη μνήμη, η οποία κατά καιρούς με ταλαιπώρησε σε πολλούς τομείς της ζωής μου. Στα σχολικά μου χρόνια, η συμμετοχή μου σε οποιαδήποτε σχολική εκδήλωση ήταν de facto αδύνατη, εξαιτίας ακριβώς της αδυναμίας του μυαλού μου να συγκρατήσει ταξινομημένες πληροφορίες - ενώ στις αταξινόμητες και χαοτικές πληροφορίες, κατά ειρωνικό τρόπο, τα πάω μια χαρά. Μοιραία λοιπόν, η κατανόηση και εκτίμηση, της ποίησης ειδικά, συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια.
Φυσικά, οι κανόνες υπάρχουν για να έχουν και εξαιρέσεις. Και μια από αυτές, στο πεδίο της ποίησης, είναι το "Κοράκι", το κατά γενική ομολογία αριστούργημα του E.A.Poe. Μαζί με το "Song Of Wandering Angus" του αγαπημένου W.B.Yeats, είναι τα δύο ποιήματα που κατάφερα να μάθω απ'έξω, και μάλλον πρόκειται και για τα μοναδικά. Με το πρώτο θέλω να καταπιαστώ εδώ, μιά και το δεύτερο είναι λιγότερο γνωστό - αν και θεωρώ ότι δεν υπολείπεται σε ομορφιά και λυρικότητα, τόσο σε σύγκριση με το corpus του Yeats, όσο και γενικά με την παγκόσμια ποίηση του 19ου αι.
Καταρχήν, να ξεκαθαρίσω ότι το "Κοράκι" δείχνει την πραγματική του αξία στο πρωτότυπο. Όσο καλή μετάφραση και να πετύχετε - και έχω προσωπικά πετύχει πολλές αξιόλογες, καθώς και πολλές άθλιες - , με τίποτα δεν πρόκειται να εκτιμήσετε την αληθινή του ομορφιά και δύναμη αν το διαβάσετε στα ελληνικά. Σίγουρα ενδείκνυται μια καλή γνώση της αγγλικής (δεν λέω ότι είμαι απόφοιτος της Οξφόρδης αλλά ένα ρημαδο-Profficiency χρειάζεται) μια και το κείμενο σε πολλά σημεία υιοθετεί μια αρχαΐζουσα γλώσσα (επηρεασμένο, σύμφωνα με τον ίδιο τον Poe, από τον Charles Dickens, αλλά και από την Elizabeth Barret), αλλά αυτό που πραγματικά είναι εντυπωσιακό δεν είναι τόσο η πρακτική πλευρά της γλώσσας, αλλά το πως αυτή δένει με το μέτρο και με τον ρυθμό του ποιήματος. Γενικά ο Poe είναι λίγο αδύναμος στην ποίηση - θεωρώ κλάσης ανώτερα τα πεζά του και τις διατριβές του - αλλά εδώ πραγματικά δίνει ό,τι καλύτερο έχει, φτάνοντας σε σημεία που δεν έφτασε ούτε με τον "Arthur Gordon Pym", ούτε με το "Masque of The Red Death". Όσον αφορά το "Κοράκι", o Poe κέρδισε επάξια μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους χρήστες της αγγλικής γλώσσας, μαζί με τον James Joyce και τον Herman Melville.
Σε δεύτερο επίπεδο, η τελευταία στάντζα φέρνει δάκρυα στα μάτια. Δεν νομίζω ότι έχω ξανασυναντήσει ποιητή ή λογοτέχνη να αποδίδει με τέτοιο τρόπο την μοναξιά και την αίσθηση της απώλειας, την ψυχική κούραση και τον πόνο του θανάτου:

"And the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting,
on the palid bust of Pallas, just above my chamber door.
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming
and the lamplight o'er him streaming throws his shadows on the floor
and my soul from out that shadow that lies floating on the floor
shall be lifted-nevermore"

Ποτέ πια, λέει το κοράκι, και στον τελευταίο στίχο ο χαρακτήρας επιτέλους το καταλαβαίνει. Μερικές φορές, ότι και να γίνει, όσο και να προσπαθήσουμε, είναι όντως αργά - για ο,τιδήποτε. Παθών και ο ίδιος - η αγαπημένη του Virginia Clemm, η Lenore του ποιήματος, μονίμως άρρωστη και φιλάσθενη, θα πεθάνει δύο χρόνια αργότερα από φυματίωση, και ο ίδιος θα την ακολουθήσει λίγο μετά, στις 7 Οκτωβρίου 1849 - στο "Κοράκι" φαίνεται να εγκαταλείπει, τόσο τον κόσμο στον οποίο ζει όσο και τον κόσμο στον οποίο ελπίζει. Καταθέτει τα όπλα και παραδίδεται στο αναπόφευκτο τελος το οποίο, φυσικά, δεν αργεί. Απο τους Καταραμένους, ούτε ο Baudelaire, ούτε ο Byron, ούτε ο Shelley, καταφεραν να αποδώσουν την αίσθηση του ανθρώπου που, πραγματικά, κουράστηκε να ζει, τουλάχιστον όχι με την πρόζα που επιδεικνύει ο Poe στο "Κοράκι".
Όταν πρωτοδιάβασα το "Κοράκι", με πιάσανε τα κλάμματα. Μη γελάτε! Εγώ ο αναίσθητος και ο αντι-ρομαντικός, καθόμουν και έπνιγα τους λυγμούς μου σα μικρό παιδί, διαβάζοντας ξανά και ξανά την ομορφότερη αλλά και τραγικότερη ερωτική ιστορία που έχω διαβάσει ποτέ. Κανένα άλλο ποίημα δεν με επηρέασε τόσο πολύ και, πραγματικά, ένοιωσα μεγάλη έκπληξη όταν διαπίστωσα ότι μου είχε μείνει ανεξίτηλα στο μυαλό. Από τότε έχω προσπαθήσει να απομνημονεύσω κι άλλα - χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Oh, Captain, My Captain" του Walt Whitman. Μάταια.

Ουουου...Μπιλ Γκεητς...an update

Ελπίζω να θυμάστε το προηγούμενο post μου, στο οποίο εκθείαζα την πρώτη μου επαφή με το Linux και ειδικότερα με την τελευταία διανομή του Ubuntu, τον Jaunty Jackalope (οι τυπολάτρες αυτού του κόσμου θα ξέρουν την έκδοση με το εντελώς άχαρο αλλά περιεκτικό 9.0.4), ενώ παράλληλα εξέφραζα το μίσος και την αηδία μου για το κωλόπαιδο με τα πατομπούκαλα, από την αρπάγη του οποίου ποτέ δεν κατάφερα να ξεφύγω. Τρεις μέρες μετά, θα ήθελα να σας διηγηθώ την περιπέτειά μου, η οποία εύχομαι να αποτελέσει οδηγό και κινητήριο μοχλό για όσους περάσουν από δω.
Μετά από μερικές μέρες πειραματισμών και άγχους, ο κερασφόρος λαγός υστερούσε σε ένα και μόνο σημείο, ένα σημείο δυστυχώς καίριο για την μετέπειτα πορεία του:την σύνδεση στο internet. Όπως και να το δει κανείς, όλες οι διανομές linux είναι λειτουργικά που ενσωματώνουν πλήρως την φιλοσοφία του διαδικτύου, χωρίς το οποίο είναι μισές, ατελείς και, εν τέλει, δυσλειτουργικές.Η απόφαση για την μετάβαση από Windows σε Linux οφείλει να ξεκινήσει από αυτό το σημείο.Και στην δική μου περίπτωση, η σύνδεση με την οποία είχα συνηθίσει να δουλεύω τόσο καιρό, παρουσίαζε ένα αδυνατο σημείο, θαρρείς ανυπερβλητο. Και το όνομα αυτού, Sagem F@st 800. Πρόκειται, πολύ απλά, για το μοντεμάκι το οποίο συμπεριλαμβάνεται σε συνδέσεις OTENet. USB μοντεμάκι, απλό στην σύνδεσή του, σχετικά αξιόπιστο για μέσες καταστάσεις. Αυτά όταν δουλεύεις Windows. Γιατί σε Linux τα πράγματα αλλάζουν δραματικά!
Βλέπετε, η ρημάδα η Sagem, όπως και πολλές άλλες εταιρίες, αδυνατούν να δεχτούν ή να καταλάβουν την φιλοσοφία του open source, με αποτέλεσμα η υποστήριξη των περιφερειακών τους σε περιβάλλον Linux να κρίνεται από ελλειπής μέχρι δραματική. Όσο περνούν τα χρόνια, τέτοιες περιπτώσεις όλο και λιγοστεύουν, αλλά η Sagem κρατάει ακόμη τις απολιθωμένες επάλξεις του περασμένου αιώνα.
Δεν μπορώ να σας περιγράψω το ψάξιμο που έριξα σε άπειρα σημεία για συμβουλές, από ανθρώπους που βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση με μένα. Συνδυάστε το με έναν εκπληκτικό βαθμό ασχετοσύνης από μέρους μου, και θα καταλάβετε γιατί σε ένα irc κανάλι, ο άνθρωπος που είχε όλη την καλή διάθεση να το παίξει καλός σαμαρείτης, στο τέλος απηύδησε και σχεδόν με πέταξε κλωτσηδόν από το κανάλι! Εν τω μεταξύ, το μοτίβο επαναλαμβανόταν επίμονα, με ρυθμό ινδικού mantra: "Αγόρασε ρουτεράκι...αγόρασε ρουτεράκι!".Ξεροκεφαλιά; Συνήθεια σε εναν κόσμο που εξαρτάται από drivers και επανεκκινησεις; Ακόμη μεγαλύτερη άγνοια; Δεν ξέρω. Γεγονός παραμένει ότι προσπάθησα τρεις μέρες συνέχεια να επιβάλλω το δικό μου στο καταραμένο μόντεμ, για να απογοητευτώ τελικά από μια οδυνηρή ήττα.Sagem-Linux 1-0.
Τελικά σιχάθηκα τον εαυτό μου. Μπήκα στο eshop και χτύπησα το πρώτο ethernet router που βρήκα, ένα TP-Link TD-8810,στα 21 ευρώ.Αυτό που ακολούθησε δεν έχει προηγούμενο.
Το συγκεκριμένο μηχάνημα βγάζει μόνο μια θύρα ethernet,και αυτό προκάλεσε κάποια προβλήματα, καθώς έπρεπε να συνδεθεί με USB στον μεγάλο υπολογιστή.Μου πήρε μόνο μια ωρίτσα να βάλω το τσερβέλο μου να δουλεψει και να το ρυθμίσω, αλλά κι αυτό έγινε. Μετά, προετοιμάστηκα για μια ατέλειωτη νύχτα παρέα με το laptop και το ubuntu.Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι!Δεν πρόλαβα καν να συνδέσω το καλώδιο με την θύρα ethernet και ένα μύνημα με υποδέχτηκε:"Η σύνδεσή σας πραγματοποιήθηκε.".Τι;Ποια; Μέσα στην φούρια μου, ξέχασα εντελώς ότι ο router είχε ρυθμιστεί από τον μεγάλο υπολογιστή, με τους κωδικούς πρόσβασης και τα πάντα του. Με τρεμάμενα χέρια άνοιξα τον firefox.Google!Και όλα τα άλλα ανήκουν στο παρελθόν!
Για να μην κοροϊδευόμαστε, το ρουτεράκι θέλει την ρυθμισούλα του. Αλλά από κει και πέρα είναι θέμα ενός καλωδίου και μηδέν κλικ! Μόνο ένα τελευταίο οχυρό έχει μείνει τώρα:να πείσω τον αδερφό μου να περάσουμε ubuntu και στον μεγάλο υπολογιστή.Αλλά αυτό εμπίπτει στον τομέα της ψυχολογίας και όχι της τεχνολογίας!
Όσο για το τελικό αποτέλεσμα; Το ubuntu αγγίζει την τελειότητα! Τολμήστε το, και θα καταλάβετε αυτό που κατάλαβα κι εγώ:ότι τα windows είναι ένα απομεινάρι του τραγικού παρελθόντος, ενώ το linux είναι η προσωποποίηση του μέλλοντος.

Ουουου...Μπιλ Γκεητς!

Πρέπει να ομολογήσω ότι ανέκαθεν θεωρούσα αχώνευτο τύπο τον Βασιλάρα της Μικρομαλακής. Δεν μπορώ να σας περιγράψω το γέλιο που είχα ρίξει όταν τον είχα δει να αποκτά εκείνο το χαρακτηριστικά αμήχανο βλέμμα του κοκοβιού σε εκείνη την αείμνηστη παρουσίαση του plug-n'-play χαρακτηριστικού των "ολοκαίνουριων" - τότε - Windows '98 όταν, με την σύνδεση ενός προτζέκτορα, το πολυθρύλητο λειτουργικό κατέβασε μια πανέμορφη blue screen of death. "Wow!", έκανε ο παρουσιαστής, και ο Βασιλάρας έμεινε σα βλαμμένο να πατάει το κουμπί του remote, κοιτάζωντας δεξιά και αριστερά, προσπαθώντας απελπισμένα να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Αλίστου μνήμης βίντεο, το οποίο, αν το πετύχετε πουθενά, αξίζει να το απολαύσετε.
Και κάπου εδώ κάνει μεγαλοπρεπώς την εμφάνισή του το Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Ψυχιατρικώς, το εν λόγω σύνδρομο εμφανίζεται σε περιπτώσεις απαγωγής, όταν ο απαχθης - ή η απαχθείσα - αναπτύσσει σχέσεις συμπάθειας ή ακόμα και έρωτα με τον απαγωγέα. Πάσχων κι εγώ, μεταφορικά βέβαια, ποτέ δεν κατάφερα να ξεφύγω από την αρπάγη των Παραθύρων. Ο λόγος είναι φυσικά οι μειωμένες (εώς ανύπαρκτες) εναλλακτικές. Η Apple προσέφερε ανέκαθεν μια αξιόπιστη λύση με την σειρά των MacOS, καταδικασμένη όμως σε μια μερίδα εκλεκτών, λόγω κόστους και έλλειψης καθολικού χαρακτήρα από πλευράς hardware (οι τελευταίες προσπάθειες για πέρασμα σε αρχιτεκτονική PC δεν απέσπασαν τις διθυραμβικές κριτικές που όλοι περίμεναν, ενώ οι φανατικοί οπαδοί του δαγκωμένου μήλου δείχνουν απρόθυμοι να αποχωριστούν τους Mac με τους οποίους γαλουχήθηκαν επι γενεές). Άλλες λύσεις, όπως το BeOS (κατασκευασμένο εξ αρχής για τους,μουσειακούς πια, Amiga) ποτέ δεν κατάφεραν να περάσουν τον Ρουβικώνα της σοβαρότητας, ενώ ο χομπίστικος χαρακτήρας και η χαοτική φύση του Linux αποτελούσε τροχοπέδη σε επίπεδα desktop (όχι όμως και σε επίπεδα server, όπου θριαμβεύει). Μονόδρομος, λοιπόν, τα Windows, και έχοντας περάσει από όλες σχεδόν τις desktop εκδόσεις του, ελπίζω να κατανοείτε τα συναισθήματά μου, όταν φαντάζομαι το αχώνευτο κωλόπαιδο με τα πατομπούκαλα να μου χαμογελάει σαρδώνια.
Κι όμως, υπάρχει φως στο τούνελ, και ήδη αισθάνομαι να πλησιάζει εκείνη η πανέμορφη στιγμή όπου θα απολαύσω να δω το μισητό μπλέ του Luna theme καθώς θα εξαφανίζεται ανάμεσα στα σαγόνια του αδηφάγου και ανελέητου format.
Και το όνομα αυτού που θα πατήσει το επι χρόνια απάτητο κάστρο των XP; Ανθρωπιά. Ναι, ναι, μην απορείτε! Μεταφράζωντάς το στα Σουαχίλι (καθόλου παράξενο αν αναλογιστούμε ότι ο εμπνευστής του είναι Νοτιοαφρικάνος)...Ubuntu. Ubuntu Linux, συγκεκριμένα.
Πρόσφατα απέκτησα ένα Toshiba laptop (αρκετά αξιοπρεπές μηχάνημα, για τις ανάγκες μου) και δεν μπορείτε να φανταστείτε τι τράβηξα για να πείσω τον προμηθευτή να μου το παραδώσει με XP. Ουαί τοις ηττημένοις, βέβαια. Οι απάνθρωπες πολιτικές της Microsoft ήταν η τελευταία σταγόνα και, όταν είδα το λογότυπο των Vista να λαμποκοπάει όταν πάτησα το on, αφηνίασα. Και το τόλμησα. Ο παιχνιδιάρης κερασφόρος Jackalope μου έκλεισε το μάτι, ο Tux μου χαμογέλασε με νόημα και, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, το onboard mp3 player που ο καθένας μας έχει εκεί ,άρχισε να παίζει τις πρώτες νότες του "I Want To Break Free" των Queen. Κατέβασα το iso, το έκαψα σε cd και το έβαλα στο drive του laptop. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο καθαρτικό ήταν όταν είδα την μπάρα να γεμίζει σιγά-σιγά, τον Tux να αυξάνεται και να διογκώνεται, γιγάντιος μπροστά στο σκουλήκι με την φάτσα του Bill που εκπλιπαρεί για οίκτο με μια φωνή όλο και πιο ψιλή, όλο και πιό αχνή, ώσπου εξαφανίστηκε στο απόλυτο τίποτα και στη λήθη που πραγματικά του αξίζει. Καθαρτικό, πανέμορφο, μια αίσθηση ελευθερίας και ένα υπέροχο άγχος. Σα να έχανα την παρθενιά μου.
Οι πρώτες εντυπώσεις; Θα έλεγα άριστες. Το Ubuntu φόρτωσε σε χρόνο dt (η εγκατάσταση διήρκησε μόλις 15 λεπτά, με ελάχιστες και απολύτως βασικές απαιτούμενες ρυθμίσεις!), καμία σχέση με την ατελείωτη, θαρρείς, αναμονή των XP, ενώ η σχέση του με τα διάφορα περιφερειακά μου, μπορεί μόνο να χαρακτηριστεί ως ονειρική. Ο HP εκτυπωτής μου αναγνωρίστηκε αμέσως, χωρίς να κάνω τίποτε απολύτως, το ίδιο και τα φλασάκια μου. Οι κάρτες γραφικών και ήχου του laptop ρυθμίστηκαν στην εντέλεια κατά την εγκατάσταση, με εμένα να κοιτάζω έκθαμβος το πανέμορφο desktop που έμοιαζε να μου λεει "τέρμα οι εγκαταστάσεις και τα cd...άστο πάνω μου!".
Τα βήματα μου είναι αργά, προσεκτικά και λίγο διστακτικά, αλλά το Ubuntu δικαιώνει απόλυτα το όνομά του και την φήμη του: ένα λειτουργικό φτιαγμένο από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Πανεύκολο στην χρήση του, λειτουργικότατο, σταθερότατο και πανέμορφο οπτικά, αντίθετα με το ξεπλυμένο και άνοστο XP, ομολογώ ότι το Ubuntu με έχει εντυπωσιάσει. Φυσικά, αναγνωρίζω ότι ίσως πρόκειται για τον πρώτο ενθουσιασμό, και μόνο με την χρήση θα αποκτήσω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, αλλά προς το παρόν έχω μόνο μια απορία: πως και δεν το δοκίμασα τόσο καιρό!.

Υ.Γ: Εδώ θα ήθελα από όποιον έχει διάθεση, λίγη βοήθεια σχετικά με την σύνδεσή μου στο Internet. Έχω ConnX με ένα Sagem F@st modem και τα πράγματα είναι λίγο μπερδεμένα, λόγω άγνοιας κυρίως. Όσοι πιστοί και πρόθυμοι, προσέλθετε για μερικές συμβουλές!

Υ.Γ2: Μερικές πληροφορίες σχετικά με κάποια σημεία του post: ο Tux είναι ο γνωστός πιγκουίνος-μασκώτ της οικογένειας Linux, ενώ ο Jackalope είναι το κωδικό όνομα της τελευταίας έκδοσης του Ubuntu Linux, της 9.0.4 (Jaunty Jackalope). Θα ακολουθήσει το Karmik Koala, γυρω στον Σεπτέμβριο.